เรื่องของเรา ยาวหน่อยนะคะ และอาจวกไปวนมา ต้องขอโทษด้วยค่ะ ตรงไหนอ่านไม่เข้าใจบอกได้นะคะ
เรามีปัญหากับเพื่อนบ้านค่ะ มีพ่อแม่และลูกสาวอายุไล่เลี่ยกับเรา เรื่องมันเกิดเมื่อนานมากประมาณ5ปีก่อนและเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยมากๆ
แต่เรามาคิดทบทวนก็พบว่าเราเองที่เป็นคนทำให้เรื่องทุกอย่างมันผูกแน่นจนเป็นปมในใจของทุกคนที่เกี่ยวข้องมาจนถึงทุกวันนี้
หลังจากมีปัญหากัน จากนั้นมาก็ระหองระแหงกันมาเรื่อยๆ เรื่องที่ทะเลาะกันก็มีตั้งแต่มองหน้าเขม่นกัน ด่ากระทบกัน ไปจนถึงมีการลงไม้ลงมือกันครั้งนึง เพราะลูกสาวเค้าเอาเราไปด่าในเฟสบุ๊คแล้วท้าทายเราหลายอย่าง(ตอนนั้นเราไม่ชอบให้คนท้าค่ะ ด่าได้แต่อย่าท้าทาย) เรื่องจบที่โรงพักค่ะ ส่วนกับตัวพ่อแม่เค้าก็เคยถึงโรงพักเพราะคนพ่อบุกรุกเข้ามาในบ้านเราเพื่อจะทำร้ายเรา เพราะเขาหาว่าเราไปแบะปากใส่คนแม่ เอาจริงๆคือเราก็ทำจริงค่ะ แต่แค่ไม่ได้ทำใส่ตรงๆ เหมือนขับรถผ่านแล้วเบ้ปากโดยไม่หันไปมอง แต่ก็นะ คนมันมีจิตสื่อถึงกันพอเห็นเข้าเค้าก็เลยโวยวาย ว่าเราเก่งเกินตัว อะไรต่างๆ
ส่วนใหญ่เราจะมีปัญหากะตัวลูกสาวมากกว่าค่ะ เพราะเค้าเป็นตัวต้นเรื่อง และด้วยวัยเดียวกันด้วย(อายุน้อยกว่าเรา3ปี)
เรื่องทั้งหมดเกิดแบบห่างๆกันนะคะ เหมือนมีเรื่องกันแล้วก็ซาไปบ้างซักพักก็มีอีกกินเวลามาประมาณ 5ปีได้แล้วค่ะ
เรากะลูกสาวเขาก็ยังทำสงครามในเฟสบุ๊คอยู่เป็นระยะ บล็อกเฟสกันแล้วแต่ก็ยังให้เพื่อนมาแอดเราเพื่อดูว่าเราโพสอะไร เราซึ่งรู้อย่างนั้นก็จัดให้ค่ะเหมือนแกล้งแหย่ให้เขาดิ้นแล้วเราจะพอใจมาก ลักษณะการตอบโต้กัน ทางฝ่ายนั้นถ้าโดนเราขึ้นสเตตัสกระทบ เขาจะโมโหและขึ้นสเตตัสด่าเราด้วยคำหยาบคายต่างๆแต่ไม่ออกชื่อ เป็นคำด่าแรงๆที่คนปกติไม่ค่อยพูดออกมาเพราะมันหยาบเกินไป แต่เราจะออกแนวใช้คำธรรมดา แต่ดูถูกดูหมิ่นเขา เหน็บแบบให้จำไปตลอดชีวิต จี้จุดสะเทือนใจเขา ปั่นหัวเขาให้ดิ้นไปตามที่เราต้องการ แรงพอกันค่ะ แต่คนละสไตล์ ถามว่าเรารู้สึกยังไงโดนด่า เราเฉยๆค่ะ เห็นเป็นเรื่องสนุก เพราะเราคิดว่าเรามีทุกอย่างเหนือเค้า เราจะข่มเค้า ถ้ายังตอบโต้มาก็จะเหยียบให้มิด จนเค้าหยุดและเงียบไปเราก็จะหยุด ซักพักเราก็หาอะไรเล่นอีกโพสกระตุกต่อมเค้าอีก เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆค่ะ
จนเมื่อวันนึง เราทะเลาะกับแฟน เราเผลอตัวทำตัวร้ายกาจเหมือนที่เราทำกะครอบครัวนั้นกับแฟนเรา สุดท้ายจนแฟนเราต้องยอมเรา แต่มีสิ่งหนึ่งที่มันเกิดขึ้นในใจเราคือ ทันทีที่แฟนเรายอมแพ้ แทนที่เราจะรู้สึกสะใจที่ชนะ มันกลับเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก คือเห็นสภาพแฟนที่ยอมเราไม่เหลือแม้แต่ศักดิ์ศรีของตัวเองมันหดหู่ น้ำตาเราไหลออกมาไม่หยุด แล้วเราก็ได้คิด
หลังจากวันนั้น เรากลับมานั่งทบทวน ทำไมเราถึงได้ทำตัวใจร้ายกับครอบครัวนี้ ทำไมถึงจองล้างจองผลาญเค้าไม่เลิก ทั้งที่เค้าไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้เราซักครั้ง เรื่องที่ทะเลาะกันตอนแรกก็เรื่องคนอื่นด้วยซ้ำ ทำไมทั้งที่ปกติ เราจะเป็นคนขี้สงสารมากๆ เห็นใจคนอื่น คิดแทนคนอื่น เศร้าแทนคนอื่น ไม่ใช่แค่กับคนแม้แต่สัตว์เราก็ไม่ทำร้าย คือไม่ได้จะอวยตัวเองนะคะ แต่พื้นฐานเราเป็นแบบนี้จริงๆ จะทนเห็นคนอื่นเดือดร้อนเสียใจไม่ได้ เราจะเศร้าเองทุกครั้ง เราไม่มีอคติกับใคร ให้อภัยคนง่าย ไม่ค่อยถือโทษใครเพราะเราชอบคิดแทนในส่วนเหตุและผลของคนอื่น เหมือนเป็นคนใจดีมากเกินไปด้วยซ้ำ แต่ทำไมเราร้ายกับแค่ครอบครัวนี้ เราถามตัวเองว่าทำไมๆ ก็ได้แค่คำตอบที่มันไม่ใช่สิ่งที่เป็นเหตุผลได้เลย
จนวันนึงแม่แฟนเราที่อยู่ต่างประเทศโทรมาหา แกก็รับรู้เรื่องเรากับครอบครัวนั้นมาตลอด เราเลยเหมือนพูดเล่นๆว่า ทำไมถึงจองล้างจองผลาญเค้าจังนะ หรือเป็นมาแต่ชาติที่แล้วก็ไม่รู้ แม่แฟนเราร้องอ๋อขึ้นมาเลยค่ะ แกเล่าว่า 1ปีก่อนที่เราจะมีเรื่องกับครอบครัวนั้น แม่กลับไทยและไปวัดไปพร้อมกันกะคนแม่ของครอบครัวนั้น เลยให้พระดูดวงเรา ทางนั้นก็ดูให้ลูกสาว พระทักขึ้นมาเลยว่า เรากะน้องคนลูกนั้นเป็นอริกันมาแต่ชาติก่อน ขับเคี่ยวกันมา ชาตินี้ก็จองเวรกันมา ให้ระวังจะทะเลาะกัน ฝ่ายทางคนแม่ก็ยังได้บอกพระว่า ทะเลาะได้ยังไงเด็กสองคนก็เห็นรักกันดี นับถือกันเป็นพี่เป็นน้อง พระยังบอกว่า ให้คอยดู
ส่วนตัวเรา ไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ แต่พอได้ฟังแม่แฟนเล่า ก็ฉุกคิด เราเคยคิดจะตัด จะจบเรื่องนี้หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยทำได้เลย
หลังจากที่ผ่านมาทั้งหมด เราทบทวนตัวเองแล้ว จะเป็นเราทุกครั้งที่พยายามหาเรื่อง เพื่อให้เค้าตอบโต้และเราจะจัดการเค้าให้เค้ารู้สึกแย่ เราได้คิดและตัดสินใจแล้วว่าเราจะไม่ทำแบบเดิมอีก และเราอยากจะจบจริงๆ ตลอดเดือนกว่าๆที่ผ่านมานี้เราหยุดความคิด หยุดการกระทำที่จะทำร้ายเค้าแล้ว และอยากจะเอ่ยคำขอโทษ ขออโหสิกรรมต่อเค้าทั้งสามคน ถ้ามันจะมีภพชาติจริงๆเราก็จะขอตัดทุกสิ่งในชาตินี้ ต่อให้เค้าไปยกโทษให้เราก็ไม่เสียใจ อย่างน้อยเราตัดแล้ว และเราทำให้เค้ารับรู้แล้วว่าเราตัดจริงๆ แต่เรายังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มยังไง จะเข้าไปบอกเค้ายังไงดี ยากจังนะคะ หรือว่าเรายังตัดได้ไม่เต็มร้อย เพื่อนๆสมาชิกคิดว่ายังไงคะ เราควรทำยังไงดีคะ แล้วเพื่อนๆเชื่อเรื่อภพชาติมั๊ยคะ
ขอความเห็น คำวิเคราะห์วิจารณ์ หรืออะไรก็ได้ค่ะ เราแค่อยากได้คำปรึกษา หรือแนวทาง หรือแม้แต่คำตำหนิ จริงๆนะคะ ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ
อยากขอคำแนะนำค่ะ "เรารู้สึกอยากจะขอโทษคนที่โกรธเกลียดกันมาตลอด5ปี"
เรามีปัญหากับเพื่อนบ้านค่ะ มีพ่อแม่และลูกสาวอายุไล่เลี่ยกับเรา เรื่องมันเกิดเมื่อนานมากประมาณ5ปีก่อนและเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยมากๆ
แต่เรามาคิดทบทวนก็พบว่าเราเองที่เป็นคนทำให้เรื่องทุกอย่างมันผูกแน่นจนเป็นปมในใจของทุกคนที่เกี่ยวข้องมาจนถึงทุกวันนี้
หลังจากมีปัญหากัน จากนั้นมาก็ระหองระแหงกันมาเรื่อยๆ เรื่องที่ทะเลาะกันก็มีตั้งแต่มองหน้าเขม่นกัน ด่ากระทบกัน ไปจนถึงมีการลงไม้ลงมือกันครั้งนึง เพราะลูกสาวเค้าเอาเราไปด่าในเฟสบุ๊คแล้วท้าทายเราหลายอย่าง(ตอนนั้นเราไม่ชอบให้คนท้าค่ะ ด่าได้แต่อย่าท้าทาย) เรื่องจบที่โรงพักค่ะ ส่วนกับตัวพ่อแม่เค้าก็เคยถึงโรงพักเพราะคนพ่อบุกรุกเข้ามาในบ้านเราเพื่อจะทำร้ายเรา เพราะเขาหาว่าเราไปแบะปากใส่คนแม่ เอาจริงๆคือเราก็ทำจริงค่ะ แต่แค่ไม่ได้ทำใส่ตรงๆ เหมือนขับรถผ่านแล้วเบ้ปากโดยไม่หันไปมอง แต่ก็นะ คนมันมีจิตสื่อถึงกันพอเห็นเข้าเค้าก็เลยโวยวาย ว่าเราเก่งเกินตัว อะไรต่างๆ
ส่วนใหญ่เราจะมีปัญหากะตัวลูกสาวมากกว่าค่ะ เพราะเค้าเป็นตัวต้นเรื่อง และด้วยวัยเดียวกันด้วย(อายุน้อยกว่าเรา3ปี)
เรื่องทั้งหมดเกิดแบบห่างๆกันนะคะ เหมือนมีเรื่องกันแล้วก็ซาไปบ้างซักพักก็มีอีกกินเวลามาประมาณ 5ปีได้แล้วค่ะ
เรากะลูกสาวเขาก็ยังทำสงครามในเฟสบุ๊คอยู่เป็นระยะ บล็อกเฟสกันแล้วแต่ก็ยังให้เพื่อนมาแอดเราเพื่อดูว่าเราโพสอะไร เราซึ่งรู้อย่างนั้นก็จัดให้ค่ะเหมือนแกล้งแหย่ให้เขาดิ้นแล้วเราจะพอใจมาก ลักษณะการตอบโต้กัน ทางฝ่ายนั้นถ้าโดนเราขึ้นสเตตัสกระทบ เขาจะโมโหและขึ้นสเตตัสด่าเราด้วยคำหยาบคายต่างๆแต่ไม่ออกชื่อ เป็นคำด่าแรงๆที่คนปกติไม่ค่อยพูดออกมาเพราะมันหยาบเกินไป แต่เราจะออกแนวใช้คำธรรมดา แต่ดูถูกดูหมิ่นเขา เหน็บแบบให้จำไปตลอดชีวิต จี้จุดสะเทือนใจเขา ปั่นหัวเขาให้ดิ้นไปตามที่เราต้องการ แรงพอกันค่ะ แต่คนละสไตล์ ถามว่าเรารู้สึกยังไงโดนด่า เราเฉยๆค่ะ เห็นเป็นเรื่องสนุก เพราะเราคิดว่าเรามีทุกอย่างเหนือเค้า เราจะข่มเค้า ถ้ายังตอบโต้มาก็จะเหยียบให้มิด จนเค้าหยุดและเงียบไปเราก็จะหยุด ซักพักเราก็หาอะไรเล่นอีกโพสกระตุกต่อมเค้าอีก เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆค่ะ
จนเมื่อวันนึง เราทะเลาะกับแฟน เราเผลอตัวทำตัวร้ายกาจเหมือนที่เราทำกะครอบครัวนั้นกับแฟนเรา สุดท้ายจนแฟนเราต้องยอมเรา แต่มีสิ่งหนึ่งที่มันเกิดขึ้นในใจเราคือ ทันทีที่แฟนเรายอมแพ้ แทนที่เราจะรู้สึกสะใจที่ชนะ มันกลับเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก คือเห็นสภาพแฟนที่ยอมเราไม่เหลือแม้แต่ศักดิ์ศรีของตัวเองมันหดหู่ น้ำตาเราไหลออกมาไม่หยุด แล้วเราก็ได้คิด
หลังจากวันนั้น เรากลับมานั่งทบทวน ทำไมเราถึงได้ทำตัวใจร้ายกับครอบครัวนี้ ทำไมถึงจองล้างจองผลาญเค้าไม่เลิก ทั้งที่เค้าไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้เราซักครั้ง เรื่องที่ทะเลาะกันตอนแรกก็เรื่องคนอื่นด้วยซ้ำ ทำไมทั้งที่ปกติ เราจะเป็นคนขี้สงสารมากๆ เห็นใจคนอื่น คิดแทนคนอื่น เศร้าแทนคนอื่น ไม่ใช่แค่กับคนแม้แต่สัตว์เราก็ไม่ทำร้าย คือไม่ได้จะอวยตัวเองนะคะ แต่พื้นฐานเราเป็นแบบนี้จริงๆ จะทนเห็นคนอื่นเดือดร้อนเสียใจไม่ได้ เราจะเศร้าเองทุกครั้ง เราไม่มีอคติกับใคร ให้อภัยคนง่าย ไม่ค่อยถือโทษใครเพราะเราชอบคิดแทนในส่วนเหตุและผลของคนอื่น เหมือนเป็นคนใจดีมากเกินไปด้วยซ้ำ แต่ทำไมเราร้ายกับแค่ครอบครัวนี้ เราถามตัวเองว่าทำไมๆ ก็ได้แค่คำตอบที่มันไม่ใช่สิ่งที่เป็นเหตุผลได้เลย
จนวันนึงแม่แฟนเราที่อยู่ต่างประเทศโทรมาหา แกก็รับรู้เรื่องเรากับครอบครัวนั้นมาตลอด เราเลยเหมือนพูดเล่นๆว่า ทำไมถึงจองล้างจองผลาญเค้าจังนะ หรือเป็นมาแต่ชาติที่แล้วก็ไม่รู้ แม่แฟนเราร้องอ๋อขึ้นมาเลยค่ะ แกเล่าว่า 1ปีก่อนที่เราจะมีเรื่องกับครอบครัวนั้น แม่กลับไทยและไปวัดไปพร้อมกันกะคนแม่ของครอบครัวนั้น เลยให้พระดูดวงเรา ทางนั้นก็ดูให้ลูกสาว พระทักขึ้นมาเลยว่า เรากะน้องคนลูกนั้นเป็นอริกันมาแต่ชาติก่อน ขับเคี่ยวกันมา ชาตินี้ก็จองเวรกันมา ให้ระวังจะทะเลาะกัน ฝ่ายทางคนแม่ก็ยังได้บอกพระว่า ทะเลาะได้ยังไงเด็กสองคนก็เห็นรักกันดี นับถือกันเป็นพี่เป็นน้อง พระยังบอกว่า ให้คอยดู
ส่วนตัวเรา ไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ แต่พอได้ฟังแม่แฟนเล่า ก็ฉุกคิด เราเคยคิดจะตัด จะจบเรื่องนี้หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยทำได้เลย
หลังจากที่ผ่านมาทั้งหมด เราทบทวนตัวเองแล้ว จะเป็นเราทุกครั้งที่พยายามหาเรื่อง เพื่อให้เค้าตอบโต้และเราจะจัดการเค้าให้เค้ารู้สึกแย่ เราได้คิดและตัดสินใจแล้วว่าเราจะไม่ทำแบบเดิมอีก และเราอยากจะจบจริงๆ ตลอดเดือนกว่าๆที่ผ่านมานี้เราหยุดความคิด หยุดการกระทำที่จะทำร้ายเค้าแล้ว และอยากจะเอ่ยคำขอโทษ ขออโหสิกรรมต่อเค้าทั้งสามคน ถ้ามันจะมีภพชาติจริงๆเราก็จะขอตัดทุกสิ่งในชาตินี้ ต่อให้เค้าไปยกโทษให้เราก็ไม่เสียใจ อย่างน้อยเราตัดแล้ว และเราทำให้เค้ารับรู้แล้วว่าเราตัดจริงๆ แต่เรายังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มยังไง จะเข้าไปบอกเค้ายังไงดี ยากจังนะคะ หรือว่าเรายังตัดได้ไม่เต็มร้อย เพื่อนๆสมาชิกคิดว่ายังไงคะ เราควรทำยังไงดีคะ แล้วเพื่อนๆเชื่อเรื่อภพชาติมั๊ยคะ
ขอความเห็น คำวิเคราะห์วิจารณ์ หรืออะไรก็ได้ค่ะ เราแค่อยากได้คำปรึกษา หรือแนวทาง หรือแม้แต่คำตำหนิ จริงๆนะคะ ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ