เป็นไปได้หรือไม่ ว่าสมเด็จมหาสุรสิงหนาท จะถูกพิษ

"...กรมพระราชวังบวรมหาสุรสิงหนาทเสด็จดำรงพระยศมาได้ ๒๑ พรรษา ถึงปีจอ พ.ศ. ๒๓๔๕ มีพระอาการประชวรเปนนิ่วในเวลาเมื่อเสด็จเปนจอมพลไปรบพม่าที่มาตีเมืองเชียงใหม่ เสด็จขึ้นไปถึงกลางทางประชวร ลงในเดือน ๓ ต้องประทับอยู่ที่เมืองเถิน ให้กรมพระราชวังหลังเสด็จ ขึ้นไปบัญชาการรบแทนพระองค์ เมื่อมีไชยชนะข้าศึกเสร็จสงคราม เสด็จกลับมาถึงกรุงเทพ ฯ พระอาการค่อยทุเลาขึ้นคราวหนึ่ง ครั้นถึง เดือน ๘ ปีกุน พ.ศ. ๒๓๔๖ พระโรคกลับกำเริบอิก คราวนี้พระอาการ มีแต่ทรงอยู่กับทรุดลงโดยลำดับมา จนถึงเดือน ๑๒ ประชวรหนัก พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกย์ ขึ้นไปช่วยรักษาพยาบาล มาจนถึงวันพฤหัศบดี เดือน ๑๒ แรม ๔ ค่ำ เพลาเที่ยงคืน กรมพระราชวังบวรมหาสุรสิงหนาทเสด็จสวรรคตในพระที่นั่งบุรพาภิมุข คำนวณ พระชนมายุได้ ๖๐ พรรษา..."
(คัดจากประชุมพงศาวดาร ภาคที่ ๑๓)

จากบันทึกดังกล่าวพบว่า กรมพระราชวังบวร ประชวรตั้งแต่อยู่ที่เชียงใหม่ ตอนที่ทรงเป็นแม่ทัพรบกับพม่า เมื่อคิดถึงความเป็นจริงแล้ว ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ รัชกาลที่ ๑ พระองค์ท่านคงไม่เบาพระปัญญาพอที่จะสั่งให้ลอบวางยาพิษพระอนุชาธิราชผู้เป็นแม่ทัพ ในขณะที่ข้าศึกประชิดชายพระราชอาณาจักรแบบนี้ ส่วนเรื่องข้อขัดแย้งระหว่างหน้ากับวังหลวงก็เป็นธรรมดาของพี่กับน้อง แต่ก็ทรงเป็นพี่น้องคู่ทุกข์คู่ยากมาด้วยกัน และหากจะใช้เหตุผลของ จขกท. เรื่องการที่วังหน้าสวรรคตก่อนวังหลวงเป็นเรื่องการตัดไฟแต่ต้นลม ถ้าอย่างนั้นก็ต้องสันนิษฐานไปเรื่อยๆว่า รัชกาลที่ ๒ วางยาพิษกรมพระราชวังบวรมหาเสนานุรักษ์ รัชกาลที่ ๓ วางยาพิษกรมพระราชวังบวรมหาศักดิพลเสพย์ รัชกาลที่ ๔ วางยาพิษพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้า เพราะสมัยรัตนโกสินทร์วังหน้าจะสิ้นก่อนวังหลวงเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งวิเคราะห์ดูแล้วก็เป็นการสันนิษฐานที่ลอยๆอยู่มาก

อีกประการหนึ่ง ในเวลาที่กรมพระราชวังบวรสุรสิงหนาทจะเสด็จสวรรคต พวกข้าวังหน้าก็ตั้งกองล้อมพระราชวังบวรอยู่แน่นหนามากไม่ยอมให้ใครเข้ามาได้ โดยเฉพาะขุนนางของวังหลวงไม่มีสิทธิเข้ามาเด็ดขาด แม้แต่เมื่อรัชกาลที่ ๑ เข้ามาเฝ้าพระอาการวังหน้า พวกทหารวังหน้ายังไม่ยอมให้เจ้าพระยารัตนาพิพิธที่สมุหนายกนำทหารรักษาพระองค์ตามเข้าไปด้วยเลย เมื่อรัชกาลที่ ๑ ประทับอยู่กับวังหน้าในห้องพระบรรทม ก็ไม่ได้อยู่ตามลำพัง มีพระองค์เจ้าหญิงกัมพุฉัตร พระราชธิดากรมพระราชวังบวรประทับอยู่ด้วยเสมอ และพระองค์เจ้าหยิงกัมพุฉัตรก็จะทรงบันทึกบทสนทนาของทั้งสองพระองค์ไว้เสมอ จึงมีโอกาสน้อยมากที่ฝ่ายวังหลวงจะทำอะไรกับวังหน้าได้โดยไม่มีใครรู้ใครเห็น

ปล.การตั้งคำถามเกี่ยวกับประวัติศาสตร์เป็นสิ่งที่ดี แต่ต้องไม่มีอคติในเรื่องที่ตั้งคำถาม บางครั้งสมมติฐานที่กล่าวขึ้นลอยๆขาดเหตุผลประกอบ อาจเป็นการใส่ร้ายป้ายสีให้กับบุคคลในประวัติศาสตร์ที่ไม่มีโอกาสจะแก้ต่าง อันที่จริงก็ไม่ทราบเจตนาที่แท้จริงของเจ้าของกระทู้ ว่าเพียงแค่อยากตั้งข้อสังเกต หรือมีเจตนาอื่นแอบแฝงกันแน่