จากกระทู้ นี้ >>
http://pantip.com/topic/30830701
ซึ่งลงคลิปที่ธัมมชโย ได้กล่าวว่าพระพุทธเจ้าทรงไม่รู้จักมาร และไม่เข้าใจคำถามของมารจนต้องไปถามพระพุทธเจ้าองค์ก่อนๆ หรือแม้แต่สื่อไปในทางว่า กลัวมาร ก็ตาม
ก็เลยอยากให้ลองอ่านดูพุทธพจน์ ทั้งหลาย ในพระไตรปิฎก ที่พระองค์ นอกจากไม่กลัวมาร ก็ยังทรงรู้จักมาร และขับไล่มารด้วย
ข้อความเหล่านี้ นำมาจากพระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค มารสังยุต ซึ่งรวมเรื่องและคาถาที่พระพุทธเจ้า กล่าวคาถาขับไล่มาร
(สำหรับการลงเรื่องนี้ ผมจะใช้การสรุปเนื้อเรื่องโดยย่อ แล้วจึงนำข้อความจากพระไตรปิฎกส่วนที่เป็นคาถาขับไล่มารมาลง แต่อาจจะไม่ลงครบทุกสูตรเพราะมีจำนวนหลายพระสูตร นำมาลงเฉพาะส่วนหนึ่ง
๑. ข้อที่ ๔๑๖ ตโปกรรมสูตร พระพุทธเจ้าตรัสรู้ใหม่ๆ ประทับอยู่ที่ริมฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา ทรงรำลึกถึงการที่พระองค์พ้นจากทุกรกิริยามาได้ดีแล้ว ตรัสรู้โพธิญาณแล้ว
[๔๑๗] ครั้งนั้น มารผู้มีบาปได้ทราบความตรึกแห่งพระทัยของพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยจิต จึงเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ แล้วได้ทูลด้วยคาถาว่า
มาณพทั้งหลายย่อมบริสุทธิ์ได้ด้วย
การบำเพ็ญตบะใด ท่านหลีกจากตบะนั้น
เสียแล้ว เป็นผู้ไม่บริสุทธิ์ มาสำคัญตนว่า
เป็นผู้บริสุทธิ์ ท่านพลาดมรรคาแห่งความ
บริสุทธิ์เสียแล้ว.
[๔๑๘] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาปจึงได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า
เรารู้แล้วว่า ตบะอื่น ๆ อย่างใด
อย่างหนึ่ง ไม่ประกอบด้วยประโยชน์
ตบะทั้งหมดหาอำนวยประโยชน์ให้ไม่
ดุจถ่อเรือบนบก ฉะนั้น (เรา) เจริญมรรค
คือ ศีล สมาธิ และปัญญา เพื่อความ
ตรัสรู้ เป็นผู้บรรลุความบริสุทธิ์อย่าง
ยอดเยี่ยมแล้ว ดูก่อนมารผู้กระทำซึ่งที่สุด
ตัวท่านเป็นผู้ที่เรากำจัดเสียแล้ว.
ครั้งนั้น
มารผู้มีบาปเป็นทุกข์เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง.
๒. ข้อที่ ๔๑๙ นาคสูตร พระพุทธเจ้าตรัสรู้ใหม่ๆ ประเทับที่เนรัญชรา มารต้องการจะให้พระองค์ทรงกลัวจึงแปลงเป็นพญาช้างสารพุ่งเข้าใส่พระองค์
ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาปดังนี้ แล้วได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า
ท่านจำแลงเพศทั้งที่งามและไม่งาม
ท่องเที่ยวอยู่ตลอดกาล อันยืดยาวนาน
มารผู้มีบาปเอ๋ย ไม่พอที่ท่านจะต้องจำแลง
เพศอย่างนั้นเลย ดูก่อนมารผู้กระทำซึ่ง
ที่สุด ตัวท่านเป็นผู้ที่เรากำจัดเสียแล้ว.
ครั้งนั้น
มารผู้มีบาปเป็นทุกข์เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง.
๓. ข้อที่ ๔๒๒ สุภสูตร พระผู้มีพระภาคเมื่อตรัสรู้ใหม่ๆ ประทับที่แม่น้ำเนรัญชรา มารได้จำแลงเพศเป็นอย่างต่างๆ หวังให้พระองค์ทรงหวาดกลัว
[๔๒๔] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาป ดังนี้ จึงตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาทั้งหลายว่า
ท่านจำแลงเพศทั้งที่งามทั้งที่ไม่งาม
ท่องเที่ยวอยู่ตลอดกาล อันยืดยาวนาน
มารผู้มีบาปเอ๋ย ไม่พอที่ท่านจะต้องจำแลง
เพศอย่างนั้นเลย ดูก่อนมารผู้กระทำซึ่ง
ที่สุด ตัวท่านเป็นผู้ทำเรากำจัดเสียได้แล้ว.
และชนเหล่าใดสำรวมดีแล้ว ด้วย
กาย ด้วยวาจา และด้วยใจ ชนเหล่านั้น
ย่อมไม่ตกอยู่ในอำนาจของมาร ชนเหล่า
นั้น ไม่เดินตามหลังมาร.
ครั้งนั้น
มารผู้มีบาปเป็นทุกข์เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง.
๔. ข้อที่ ๔๒๕ ปฐมปาสสูตร พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับที่ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน ตรัสกับพระภิกษุทั้งหลายเรื่องที่พระองค์ทรงหลุดพ้นอย่างยอดเยี่ยม แล้วตรัสกับพระภิกษุให้ตั้งใจปฏิบัติเพื่อบรรลุดังเช่นพระองค์ ในขณะนั้น มารได้เข้าหาพระองค์ แล้วกล่าวว่าพระองค์ยังไม่พ้นจากบ่วงแห่งมาร ที่มารได้ผูกไว้
[๔๒๗] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาปจึงได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า
เราเป็นผู้พ้นแล้วจากบ่วงของมาร
ทั้งที่เป็นของทิพย์ ทั้งที่เป็นของมนุษย์
เราเป็นผู้พ้นแล้วจากเครื่องผูกของมาร
ดูก่อนมารผู้กระทำซึ่งความพินาศ ท่าน
เป็นผู้ที่เรากำจัดเสียแล้ว.
ครั้งนั้น
มารผู้มีบาปเป็นทุกข์เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง.
๕. ข้อที่ ๔๒๘ ทุติยปาสสูตร พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับที่ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน ขณะนั้นมีพระสาวกได้ ๖๐ รูป พระองค์มีพระดำรัสว่า พระองค์ และพระสาวกพ้นจากบ่วงทั้งของทิพย์และของมนุษย์ ตรัสให้พระสาวกออกไปประกาศพระศาสนา เพื่อประโยชน์สุขแก่โลก เป็นต้น ครั้งนั้นเอง มารได้เข้าไปหาพระองค์แล้วกล่าวว่าพระองค์ยังไม่พ้นจากบ่วงทิพย์ บ่วงมนุษย์ และพันธนาการอันใหญ่ของมาร
[๔๓๐] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาป จึงได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า
เราเป็นผู้พ้นแล้วจากบ่วงทั้งปวง ทั้ง
ที่เป็นของทิพย์ ทั้งที่เป็นของมนุษย์ เรา
เป็นผู้พ้นแล้วจากเครื่องพันธนาการอัน
ใหญ่ ดูก่อนมารผู้กระทำซึ่งความพินาศ
ท่านเป็นผู้ที่เรากำจัดเสียแล้ว
ครั้งนั้น
มารผู้มีบาปเป็นทุกข์ เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้อันตรธานไป ณ ที่นั้นเอง.
๖. ข้อที่ ๔๓๑ สัปปสูตร พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ที่พระวิหารเวฬุวัน ครั้งนั้นมารประสงค์จะให้พระองค์ทรงหวาดกลัว จึงจำแลงเพศเป็นพญางูใหญ่ มีลักษณะต่างๆ ที่น่าสะพรึงกลัว เข้าไปหาพระองค์
[๔๓๓] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาปดังนี้ จึงได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาทั้งหลายว่า
มุนีใดเสพเรือนว่างเปล่าเพื่ออยู่อาศัย
มุนีนั้นสำรวมตนแล้ว สละความอาลัยใน
อัตภาพนั้นเที่ยวไป เพราะการสละความ
อาลัยในอัตภาพแล้วเที่ยวไปนั้น เหมาะสม
แก่มุนีเช่นนั้น.
สัตว์ที่สัญจรไปมาก็มาก สิ่งที่น่ากลัว
ก็มา อนึ่ง เหลือบยุง และสัตว์เลื้อยคลาน
ก็ชุกชุม (แต่) มหามุนีผู้อยู่ในเรือนว่าง-
เปล่า ย่อมไม่ทำแม้แต่ขนให้ไหว เพราะ
สิ่งที่น่ากลัวเหล่านั้น.
ถึงแม้ท้องฟ้าจะแตก แผ่นดินจะไหว
สัตว์ทั้งหลายพึงสะดุ้งกลัวกันหมดก็ตามที
แม้ถึงว่าหอกจะจ่ออยู่ที่อกก็ตามเถิด พระ-
พุทธเจ้าทั้งหลายย่อมไม่ทรงป้องกันเพราะ
อุปธิ (คือขันธ์) ทั้งหลาย.
ครั้งนั้น
มารผู้มีบาป เป็นทุกข์เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง.
๗. ข้อที่ ๔๓๔ สุปปติสูตร พระผู้มีพระภาคประทับที่พระวิหารเวฬุวัน ครั้งนั้นพระองค์ในเวลากลางคืน พระองค์ทรงเดินจงกรมตลอดราตรี จนถึงเวลาใกล้รุ่ง ได้ประทับบรรทมสีหไสยาสน์โดยมีสติสัมปชัญญะ โดยทรงตั้งพระทัยจะลุกขึ้น ครั้งนั้น มารได้มากล่าวว่า พระองค์หลับหรืออย่างไรกัน ตะวันโด่งแล้วยังจะหลับอยู่อีกหรือ
[๔๓๖] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาป
จึงได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า
พระพุทธเจ้าซึ่งไม่มีตัณหาดุจข่าย
อันซ่านไปในอารมณ์ต่าง ๆ สำหรับจะนำ
ไปสู่ภพไหน ๆ ย่อมบรรทมหลับ เพราะ
ความสิ้นไปแห่งอุปธิทั้งปวง กงการอะไร
ของท่านในเรื่องนี้เล่ามารเอ๋ย.
ครั้งนั้น
มารผู้มีบาป เป็นทุกข์ เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง.
๘. ข้อที่ ๔๓๗ นันทนสูตร พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ที่วัดพระเชตวัน มารได้เข้าไปหาพระองค์แล้วกล่าวคาถาว่า
คนมีบุตร ย่อมเพลิดเพลินเพราะ
บุตร คนมีโคก็ย่อมเพลิดเพลินเพราะโค
ฉันนั้นเหมือนกัน อุปธิทั้งหลายนั่นแล
เป็นเครื่องเพลิดเพลินของนรชน เพราะ
คนที่ไม่มีอุปธิหาเพลิดเพลินไม่.
(มารต้องการกล่าวว่าพระองค์ไม่มีความเพลิดเพลิน / มีความเศร้าโศก)
[๔๓๙] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาป จึงได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า
คนมีบุตร ย่อมเศร้าโศกเพราะบุตร
คนมีโคก็ย่อมเศร้าโศกเพราะโค ฉันนั้น
เหมือนกัน อุปธิทั้งหลายนั่นแล เป็นเหตุ
เศร้าโศกของนรชน เพราะคนที่ไม่มีอุปธิ
หาเศร้าโศกไม่.
ครั้งนั้นแล
มารผู้มีบาป เป็นทุกข์ เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง.
รวมพุทธวาทะ "ขับไล่มาร"
ซึ่งลงคลิปที่ธัมมชโย ได้กล่าวว่าพระพุทธเจ้าทรงไม่รู้จักมาร และไม่เข้าใจคำถามของมารจนต้องไปถามพระพุทธเจ้าองค์ก่อนๆ หรือแม้แต่สื่อไปในทางว่า กลัวมาร ก็ตาม
ก็เลยอยากให้ลองอ่านดูพุทธพจน์ ทั้งหลาย ในพระไตรปิฎก ที่พระองค์ นอกจากไม่กลัวมาร ก็ยังทรงรู้จักมาร และขับไล่มารด้วย
ข้อความเหล่านี้ นำมาจากพระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค มารสังยุต ซึ่งรวมเรื่องและคาถาที่พระพุทธเจ้า กล่าวคาถาขับไล่มาร
(สำหรับการลงเรื่องนี้ ผมจะใช้การสรุปเนื้อเรื่องโดยย่อ แล้วจึงนำข้อความจากพระไตรปิฎกส่วนที่เป็นคาถาขับไล่มารมาลง แต่อาจจะไม่ลงครบทุกสูตรเพราะมีจำนวนหลายพระสูตร นำมาลงเฉพาะส่วนหนึ่ง
๑. ข้อที่ ๔๑๖ ตโปกรรมสูตร พระพุทธเจ้าตรัสรู้ใหม่ๆ ประทับอยู่ที่ริมฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา ทรงรำลึกถึงการที่พระองค์พ้นจากทุกรกิริยามาได้ดีแล้ว ตรัสรู้โพธิญาณแล้ว
[๔๑๗] ครั้งนั้น มารผู้มีบาปได้ทราบความตรึกแห่งพระทัยของพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยจิต จึงเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ แล้วได้ทูลด้วยคาถาว่า
มาณพทั้งหลายย่อมบริสุทธิ์ได้ด้วย
การบำเพ็ญตบะใด ท่านหลีกจากตบะนั้น
เสียแล้ว เป็นผู้ไม่บริสุทธิ์ มาสำคัญตนว่า
เป็นผู้บริสุทธิ์ ท่านพลาดมรรคาแห่งความ
บริสุทธิ์เสียแล้ว.
[๔๑๘] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาปจึงได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า
เรารู้แล้วว่า ตบะอื่น ๆ อย่างใด
อย่างหนึ่ง ไม่ประกอบด้วยประโยชน์
ตบะทั้งหมดหาอำนวยประโยชน์ให้ไม่
ดุจถ่อเรือบนบก ฉะนั้น (เรา) เจริญมรรค
คือ ศีล สมาธิ และปัญญา เพื่อความ
ตรัสรู้ เป็นผู้บรรลุความบริสุทธิ์อย่าง
ยอดเยี่ยมแล้ว ดูก่อนมารผู้กระทำซึ่งที่สุด
ตัวท่านเป็นผู้ที่เรากำจัดเสียแล้ว.
ครั้งนั้น มารผู้มีบาปเป็นทุกข์เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง.
๒. ข้อที่ ๔๑๙ นาคสูตร พระพุทธเจ้าตรัสรู้ใหม่ๆ ประเทับที่เนรัญชรา มารต้องการจะให้พระองค์ทรงกลัวจึงแปลงเป็นพญาช้างสารพุ่งเข้าใส่พระองค์
ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาปดังนี้ แล้วได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า
ท่านจำแลงเพศทั้งที่งามและไม่งาม
ท่องเที่ยวอยู่ตลอดกาล อันยืดยาวนาน
มารผู้มีบาปเอ๋ย ไม่พอที่ท่านจะต้องจำแลง
เพศอย่างนั้นเลย ดูก่อนมารผู้กระทำซึ่ง
ที่สุด ตัวท่านเป็นผู้ที่เรากำจัดเสียแล้ว.
ครั้งนั้น มารผู้มีบาปเป็นทุกข์เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง.
๓. ข้อที่ ๔๒๒ สุภสูตร พระผู้มีพระภาคเมื่อตรัสรู้ใหม่ๆ ประทับที่แม่น้ำเนรัญชรา มารได้จำแลงเพศเป็นอย่างต่างๆ หวังให้พระองค์ทรงหวาดกลัว
[๔๒๔] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาป ดังนี้ จึงตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาทั้งหลายว่า
ท่านจำแลงเพศทั้งที่งามทั้งที่ไม่งาม
ท่องเที่ยวอยู่ตลอดกาล อันยืดยาวนาน
มารผู้มีบาปเอ๋ย ไม่พอที่ท่านจะต้องจำแลง
เพศอย่างนั้นเลย ดูก่อนมารผู้กระทำซึ่ง
ที่สุด ตัวท่านเป็นผู้ทำเรากำจัดเสียได้แล้ว.
และชนเหล่าใดสำรวมดีแล้ว ด้วย
กาย ด้วยวาจา และด้วยใจ ชนเหล่านั้น
ย่อมไม่ตกอยู่ในอำนาจของมาร ชนเหล่า
นั้น ไม่เดินตามหลังมาร.
ครั้งนั้น มารผู้มีบาปเป็นทุกข์เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง.
๔. ข้อที่ ๔๒๕ ปฐมปาสสูตร พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับที่ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน ตรัสกับพระภิกษุทั้งหลายเรื่องที่พระองค์ทรงหลุดพ้นอย่างยอดเยี่ยม แล้วตรัสกับพระภิกษุให้ตั้งใจปฏิบัติเพื่อบรรลุดังเช่นพระองค์ ในขณะนั้น มารได้เข้าหาพระองค์ แล้วกล่าวว่าพระองค์ยังไม่พ้นจากบ่วงแห่งมาร ที่มารได้ผูกไว้
[๔๒๗] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาปจึงได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า
เราเป็นผู้พ้นแล้วจากบ่วงของมาร
ทั้งที่เป็นของทิพย์ ทั้งที่เป็นของมนุษย์
เราเป็นผู้พ้นแล้วจากเครื่องผูกของมาร
ดูก่อนมารผู้กระทำซึ่งความพินาศ ท่าน
เป็นผู้ที่เรากำจัดเสียแล้ว.
ครั้งนั้น มารผู้มีบาปเป็นทุกข์เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง.
๕. ข้อที่ ๔๒๘ ทุติยปาสสูตร พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับที่ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน ขณะนั้นมีพระสาวกได้ ๖๐ รูป พระองค์มีพระดำรัสว่า พระองค์ และพระสาวกพ้นจากบ่วงทั้งของทิพย์และของมนุษย์ ตรัสให้พระสาวกออกไปประกาศพระศาสนา เพื่อประโยชน์สุขแก่โลก เป็นต้น ครั้งนั้นเอง มารได้เข้าไปหาพระองค์แล้วกล่าวว่าพระองค์ยังไม่พ้นจากบ่วงทิพย์ บ่วงมนุษย์ และพันธนาการอันใหญ่ของมาร
[๔๓๐] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาป จึงได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า
เราเป็นผู้พ้นแล้วจากบ่วงทั้งปวง ทั้ง
ที่เป็นของทิพย์ ทั้งที่เป็นของมนุษย์ เรา
เป็นผู้พ้นแล้วจากเครื่องพันธนาการอัน
ใหญ่ ดูก่อนมารผู้กระทำซึ่งความพินาศ
ท่านเป็นผู้ที่เรากำจัดเสียแล้ว
ครั้งนั้น มารผู้มีบาปเป็นทุกข์ เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้อันตรธานไป ณ ที่นั้นเอง.
๖. ข้อที่ ๔๓๑ สัปปสูตร พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ที่พระวิหารเวฬุวัน ครั้งนั้นมารประสงค์จะให้พระองค์ทรงหวาดกลัว จึงจำแลงเพศเป็นพญางูใหญ่ มีลักษณะต่างๆ ที่น่าสะพรึงกลัว เข้าไปหาพระองค์
[๔๓๓] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาปดังนี้ จึงได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาทั้งหลายว่า
มุนีใดเสพเรือนว่างเปล่าเพื่ออยู่อาศัย
มุนีนั้นสำรวมตนแล้ว สละความอาลัยใน
อัตภาพนั้นเที่ยวไป เพราะการสละความ
อาลัยในอัตภาพแล้วเที่ยวไปนั้น เหมาะสม
แก่มุนีเช่นนั้น.
สัตว์ที่สัญจรไปมาก็มาก สิ่งที่น่ากลัว
ก็มา อนึ่ง เหลือบยุง และสัตว์เลื้อยคลาน
ก็ชุกชุม (แต่) มหามุนีผู้อยู่ในเรือนว่าง-
เปล่า ย่อมไม่ทำแม้แต่ขนให้ไหว เพราะ
สิ่งที่น่ากลัวเหล่านั้น.
ถึงแม้ท้องฟ้าจะแตก แผ่นดินจะไหว
สัตว์ทั้งหลายพึงสะดุ้งกลัวกันหมดก็ตามที
แม้ถึงว่าหอกจะจ่ออยู่ที่อกก็ตามเถิด พระ-
พุทธเจ้าทั้งหลายย่อมไม่ทรงป้องกันเพราะ
อุปธิ (คือขันธ์) ทั้งหลาย.
ครั้งนั้น มารผู้มีบาป เป็นทุกข์เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง.
๗. ข้อที่ ๔๓๔ สุปปติสูตร พระผู้มีพระภาคประทับที่พระวิหารเวฬุวัน ครั้งนั้นพระองค์ในเวลากลางคืน พระองค์ทรงเดินจงกรมตลอดราตรี จนถึงเวลาใกล้รุ่ง ได้ประทับบรรทมสีหไสยาสน์โดยมีสติสัมปชัญญะ โดยทรงตั้งพระทัยจะลุกขึ้น ครั้งนั้น มารได้มากล่าวว่า พระองค์หลับหรืออย่างไรกัน ตะวันโด่งแล้วยังจะหลับอยู่อีกหรือ
[๔๓๖] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาป
จึงได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า
พระพุทธเจ้าซึ่งไม่มีตัณหาดุจข่าย
อันซ่านไปในอารมณ์ต่าง ๆ สำหรับจะนำ
ไปสู่ภพไหน ๆ ย่อมบรรทมหลับ เพราะ
ความสิ้นไปแห่งอุปธิทั้งปวง กงการอะไร
ของท่านในเรื่องนี้เล่ามารเอ๋ย.
ครั้งนั้น มารผู้มีบาป เป็นทุกข์ เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง.
๘. ข้อที่ ๔๓๗ นันทนสูตร พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ที่วัดพระเชตวัน มารได้เข้าไปหาพระองค์แล้วกล่าวคาถาว่า
คนมีบุตร ย่อมเพลิดเพลินเพราะ
บุตร คนมีโคก็ย่อมเพลิดเพลินเพราะโค
ฉันนั้นเหมือนกัน อุปธิทั้งหลายนั่นแล
เป็นเครื่องเพลิดเพลินของนรชน เพราะ
คนที่ไม่มีอุปธิหาเพลิดเพลินไม่.
(มารต้องการกล่าวว่าพระองค์ไม่มีความเพลิดเพลิน / มีความเศร้าโศก)
[๔๓๙] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า นี่มารผู้มีบาป จึงได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า
คนมีบุตร ย่อมเศร้าโศกเพราะบุตร
คนมีโคก็ย่อมเศร้าโศกเพราะโค ฉันนั้น
เหมือนกัน อุปธิทั้งหลายนั่นแล เป็นเหตุ
เศร้าโศกของนรชน เพราะคนที่ไม่มีอุปธิ
หาเศร้าโศกไม่.
ครั้งนั้นแล มารผู้มีบาป เป็นทุกข์ เสียใจว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรู้จักเรา พระสุคตทรงรู้จักเรา ดังนี้ จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง.