เราเป็นเด็กบ้านนอกคนนึงค่ะ เด็กกะโปโลที่ไม่ได้ดีเด่อะไรการเรียนก็อยู่ในขั้นปานกลาง แต่..เราเป็นคนมีฝัน ฝันที่อยากทำให้มันเกิดขึ้นจริง จนบางครั้ง..มันดูเหมือนจะยิ่งใหญ่ไปสำหรับเรา เราอยากให้ฝันของเราเป็นจริง อยากมาก อยากจนกระทั้งมันจุกอก มันแน่นไปหมด มันทรมาน เพราะเราไม่สามารถรู้อนาคตได้เลยว่า สิ่งที่เราฝันมันจะเกินตัวไปไหม หรือ เราจะทำได้หรือเปล่า เพราะคนรอบตัวมักจะพูดเสมอว่า "ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก" "ก็ได้แค่คิดแหละ" "เอาตัวเองให้รอดก่อนมั้ย" จนบางทีก็แอบน้ำตาไหลกับความฝันที่ห่างไกลความจริงขนาดนี้
อยากทราบไหมคะ ว่าทำไมเราถึงอยากสร้างมูลนิธิขนาดนี้... เพราะ เราเป็นคนค่อนข้างจะทนไม่ได้ค่ะ ในเวลาที่เห็นคุณยายสูงอายุมาขุดขุ้ยในกองขยะ แล้วแบกถุงขวดน้ำขึ้นหลัง แล้วค่อย ๆ เดินจากไปอย่างช้า ๆ จำได้ค่ะสมัยนั้นเรียนป.ตรีอยู่หลังเลิกเรียนก็นั่งรถเมย์กลับ คิดดูนะคะเรานั่งอยู่บนรถเมย์ไม่มีแอร์เรายังร้อนระอุเหงื่อแตกขนาดนี้ แล้วคุณยายคนนี้เค้าจะแย่ขนาดไหน เรามองคุณยายจนลับสายตา แล้วนึกถึงลูกหลานของท่านว่าไปไหนกันหมดนะ จู่ ๆ น้ำตามันก็คลอ ออกมาเอง มันหดหู่ มันหลาย ๆ ความรู้สึกเข้ามา(เพื่อน ๆ เคยเป็นกันใช่มั้ยคะ ?) มันบอกไม่ถูกจริง ๆ เลยค่ะ .. แต่ ! นี้แหละค่ะที่เป็นแรงบรรดาลใจครั้งแรกที่ทำให้เราอยากสร้างมูลนิธิและพูดกับตัวเองในใจว่า "รอหน่อยนะคะคุณยายถ้าหนูเรียนจบแล้วทำตามฝันของหนูได้เมื่อไหร่ หนูจะมารับคุณยายเป็นคนแรก คุณยายต้องอยู่รอหนูนะ...
เราเคยเจอเหตุการณ์ลักษณะประมาณนี้อยู่บ่อยครั้ง บางครั้งเราลง BTS มาเจอคุณยายมานั่งขอทานอยู่ เราก็ไปนั่งคุยกับท่านว่ามาจากไหนคะ ลูกหลานละคะไปไหนกันหมด ท่านก็บอกว่ายายไม่มีลูกหลานหรอก มีสามีป่วยอยู่ที่อีสาน(จำจว.ไม่ได้ค่ะ) เลยต้องเข้ากรุงเทพมาหาเงินแต่ไม่มีใครรับทำงานเลยต้องมาขอทานอยู่ตรงนี้ โหยยยย อีกแล้วค่ะน้ำตามันมาอีกแล้ว มาจากไหนไม่รู้ มาไม่ปรึกษาเลยค่ะ(เซ็งมาก555) แล้วเชื่อมั้ยคะ ทั้งเนื้อทั้งตัวเราเหลืออยู่ 10 บาท มีแค่นี้จริง ๆ หาแล้วหาอีก เราก็รู้สึกผิดรู้สึกไม่ดีเลย คือเราอยากให้ท่านเยอะ ๆ เราไม่รู้ว่าท่านพูดจริงหรือไม่จริงแค่ไหน แต่เราอยากช่วยท่านมาก มากจริง ๆ จนเราอึดอัด เราก็ได้แต่ขอโทษขอโพยคุณยายแล้วบอกท่านว่า หนูขอโทษนะคะคุณยาย ทั้งเนื้อทั้งตัวหนูเหลืออยู่แค่นี้จริง ๆ คุณยายเลยบอกเราว่า ขอบใจมากนะหนูขอบใจมาก... เราพูดไม่ออก เราได้แต่ยกมือไหวแล้วบอกว่า หนูไปก่อนนะคะยาย สวัสดีนะคะ...
นี้แหละค่ะ สาเหตุหลักที่เราอยากจะเข้ามาลงทุนในตลาดหุ้น เพราะเราเป็นคนไม่มีทุนมากมายอะไร ตอนนี้เงินที่เก็บมาก็ยังน้อยนิด แต่ความฝันของเราใหญ่มาก เพื่อน ๆ คิดว่า เราจะสามารถทำมันได้มั้ยคะ ? แล้วคิดว่าเราฝันเกินจริงหรือเปล่า หรือ หุ้นจะให้ผลตอบแทนได้ขนาดเราเอาไปสร้างมูลนิธิได้มั้ยคะ ทั้งที่เมื่อเข้าไปแล้ว ยังไม่รู้ว่าจะหมู่หรือจ่า จะเก่งพอจนสามารถทำกำไรได้หรือไม่ แต่ก็อย่างว่านะคะ คนเรามีคุณค่าเมื่อมีความฝัน ตราบใดที่มันไม่ได้ทำร้ายเราหรือกระทบต่อหน้าที่หลัก(จุนเจือครอบครัว)ของเรามากจนเกินไป เราก็คงไม่ผิดใช่มั้ยคะ ? หรือ มีท่านไหนอยากจะแนะนำอะไร เรายินดีรับฟัง และขอขอบพระคุณมา ณ ที่นี้เลยนะคะ
ผิดไหมถ้าจะบอกว่าความฝันที่แท้จริงที่อยากเข้ามาเล่นหุ้น คือ อยาก"สร้างมูลนิธิ" ช่วยเหลือคนจรจัดยากไร้
อยากทราบไหมคะ ว่าทำไมเราถึงอยากสร้างมูลนิธิขนาดนี้... เพราะ เราเป็นคนค่อนข้างจะทนไม่ได้ค่ะ ในเวลาที่เห็นคุณยายสูงอายุมาขุดขุ้ยในกองขยะ แล้วแบกถุงขวดน้ำขึ้นหลัง แล้วค่อย ๆ เดินจากไปอย่างช้า ๆ จำได้ค่ะสมัยนั้นเรียนป.ตรีอยู่หลังเลิกเรียนก็นั่งรถเมย์กลับ คิดดูนะคะเรานั่งอยู่บนรถเมย์ไม่มีแอร์เรายังร้อนระอุเหงื่อแตกขนาดนี้ แล้วคุณยายคนนี้เค้าจะแย่ขนาดไหน เรามองคุณยายจนลับสายตา แล้วนึกถึงลูกหลานของท่านว่าไปไหนกันหมดนะ จู่ ๆ น้ำตามันก็คลอ ออกมาเอง มันหดหู่ มันหลาย ๆ ความรู้สึกเข้ามา(เพื่อน ๆ เคยเป็นกันใช่มั้ยคะ ?) มันบอกไม่ถูกจริง ๆ เลยค่ะ .. แต่ ! นี้แหละค่ะที่เป็นแรงบรรดาลใจครั้งแรกที่ทำให้เราอยากสร้างมูลนิธิและพูดกับตัวเองในใจว่า "รอหน่อยนะคะคุณยายถ้าหนูเรียนจบแล้วทำตามฝันของหนูได้เมื่อไหร่ หนูจะมารับคุณยายเป็นคนแรก คุณยายต้องอยู่รอหนูนะ...
เราเคยเจอเหตุการณ์ลักษณะประมาณนี้อยู่บ่อยครั้ง บางครั้งเราลง BTS มาเจอคุณยายมานั่งขอทานอยู่ เราก็ไปนั่งคุยกับท่านว่ามาจากไหนคะ ลูกหลานละคะไปไหนกันหมด ท่านก็บอกว่ายายไม่มีลูกหลานหรอก มีสามีป่วยอยู่ที่อีสาน(จำจว.ไม่ได้ค่ะ) เลยต้องเข้ากรุงเทพมาหาเงินแต่ไม่มีใครรับทำงานเลยต้องมาขอทานอยู่ตรงนี้ โหยยยย อีกแล้วค่ะน้ำตามันมาอีกแล้ว มาจากไหนไม่รู้ มาไม่ปรึกษาเลยค่ะ(เซ็งมาก555) แล้วเชื่อมั้ยคะ ทั้งเนื้อทั้งตัวเราเหลืออยู่ 10 บาท มีแค่นี้จริง ๆ หาแล้วหาอีก เราก็รู้สึกผิดรู้สึกไม่ดีเลย คือเราอยากให้ท่านเยอะ ๆ เราไม่รู้ว่าท่านพูดจริงหรือไม่จริงแค่ไหน แต่เราอยากช่วยท่านมาก มากจริง ๆ จนเราอึดอัด เราก็ได้แต่ขอโทษขอโพยคุณยายแล้วบอกท่านว่า หนูขอโทษนะคะคุณยาย ทั้งเนื้อทั้งตัวหนูเหลืออยู่แค่นี้จริง ๆ คุณยายเลยบอกเราว่า ขอบใจมากนะหนูขอบใจมาก... เราพูดไม่ออก เราได้แต่ยกมือไหวแล้วบอกว่า หนูไปก่อนนะคะยาย สวัสดีนะคะ...
นี้แหละค่ะ สาเหตุหลักที่เราอยากจะเข้ามาลงทุนในตลาดหุ้น เพราะเราเป็นคนไม่มีทุนมากมายอะไร ตอนนี้เงินที่เก็บมาก็ยังน้อยนิด แต่ความฝันของเราใหญ่มาก เพื่อน ๆ คิดว่า เราจะสามารถทำมันได้มั้ยคะ ? แล้วคิดว่าเราฝันเกินจริงหรือเปล่า หรือ หุ้นจะให้ผลตอบแทนได้ขนาดเราเอาไปสร้างมูลนิธิได้มั้ยคะ ทั้งที่เมื่อเข้าไปแล้ว ยังไม่รู้ว่าจะหมู่หรือจ่า จะเก่งพอจนสามารถทำกำไรได้หรือไม่ แต่ก็อย่างว่านะคะ คนเรามีคุณค่าเมื่อมีความฝัน ตราบใดที่มันไม่ได้ทำร้ายเราหรือกระทบต่อหน้าที่หลัก(จุนเจือครอบครัว)ของเรามากจนเกินไป เราก็คงไม่ผิดใช่มั้ยคะ ? หรือ มีท่านไหนอยากจะแนะนำอะไร เรายินดีรับฟัง และขอขอบพระคุณมา ณ ที่นี้เลยนะคะ