คือตอนนี้เราก็อายุได้ 20 กว่าๆน่ะแหละค่ะ และก็ชอบผู้ชายด้วย ไม่ได้เป็นโฮโม หรือไบแต่อย่างใด
เราได้บังเอิญรู้จักกับผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง เป็นผู้หญิงเหมือนกัน อยู่กันคนละแผนก อายุห่างกันเกือบ 20 ปี เราได้ไปทำงานร่วมกับเค้าด้วยครั้งหนึ่ง ซึ่งเป็นผู้ใหญ่ที่อาวุโส น่าเคารพ และทำงานเก่งมากๆ แล้วหลังจากนั้นเราจึงได้พูดคุยและพบเจอด้วยกับเค้าอย่างประปราย จากแรกๆก็คุยกันแต่เรื่องงานเป็นหลัก พอพักหลังๆ บางช่วงที่เราไม่ได้มีเรื่องงานที่ต้องไปติดต่อด้วยแล้ว แต่เราก็ยังหาเรื่องไปแวะเวียนหรือพูดคุยกับเค้าบ้างอยู่เสมอๆ คือผู้ใหญ่ท่านนี้เค้าก็ไม่ได้มีลูกมีสามี เป็นสาวโสดที่เอาจริงเอาจังกับการทำงานมาก หลายๆคนมักจะเกรงเขา เพราะด้วยความอาวุโสและตำแหน่งใหญ่ แต่เรากลับมีความรู้สึกนึกไปว่าเค้าอาจจะเหงาก็ได้ แล้วก็รู้สึกว่าเราเป็นคนที่เข้าใจและเข้าถึงเค้าได้มากที่สุด ในขณะที่คนอื่นพูดคุยนินทาถึงเค้าอย่างนู้นอย่างนี้ เรามักจะรับฟังแล้วรู้สึกว่าคนอื่นชอบไปตัดสินเค้า หรือบางทีเราก็พูดปกป้อง ให้เหตุผลไปมากมาย ช่วงแรกๆก็มีบางคนมองว่าเราประจบประแจงเค้า แต่ก็ไม่ได้ถึงกับร้ายแรงอะไร เพราะปกติเราก็เป็นคนที่เคร่งครัดเอาจริงเอาจังกับการทำงานมากอยู่แล้ว แต่พอพักหลังๆก็เริ่มถูกมองแปลกๆ จนพักหลังๆก็เริ่มถูกแซวมากกว่า อย่างเวลาที่ในวงเมาท์เพื่อนเราคุยกันเรื่องคู่นู้นคู่นี้ พอเราโดนก็จะกลายเป็นแซวถึงเรากับผู้ใหญ่ท่านนั้น จนครั้งนึงเราแอบได้ยินเพื่อนร่วมงานเราเองแอบนินทาถึงเราและความสัมพันธ์กับผู้ใหญ่ท่านนั้น ว่าเราคิดยังไงกันแน่ และเพื่อนที่เราสนิทด้วยมากพักหลังๆก็มักจะแซวทีเล่นทีจริงว่าเราเหมือนเป็นแฟนกับผู้ใหญ่ท่านนั้น คือว่าเราเองก็ไม่ใช่พวกชอบกรี๊ดกร๊าดผู้ชายอะไร แล้วก็ไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่จะไปกระตู้วู้วแบบคนอื่นๆ แถมเราเองชอบที่จะได้อยู่กับผู้ใหญ่ท่านนั้นมากๆ คุยด้วยแล้วรู้สึกสบายใจ มีความรู้สึกดีๆมาก อยากคอยดูแลตลอดเวลา อยากอยู่ด้วยตลอด เราชอบกอดและหอมแก้มท่านมากๆ(แต่ทำเมื่อลับตาคน) เรามักจะอาสาตัวเองไปช่วยเหลือท่านทำนู่นนี่เสมอ จนพักหลังๆก็เริ่มเป็นภาพที่คนอื่นเริ่มจะเห็นจนชินตาและไม่ได้อะไรแล้ว แม้จะมีแซวอยู่บ้างบางที
แต่เรารู้สึกแปลกกับตัวเองมาก เราไม่เคยรู้สึกรักใครได้มากขนาดนี้มาก่อนเลย รู้สึกอยากดูแลเค้าไปตลอดชีวิต อยากไปอยู่ด้วยเลย อยากดูแล คุยด้วย คิดถึงตลอดเวลา และเป็นห่วงเค้ามากๆ บางทีก็มาน้อยใจตัวเองนู่นนั่นนี่เวลาที่เค้าพูดตัดบทเราบ้าง หรือบางทีก็มานั่งคิดมากไปเองว่าเค้าไม่รักเราหรอก แต่จากที่เราสังเกตเราก็รู้สึกว่าเค้าเองก็รักเรามากแหละ แต่เหมือนไม่ค่อยแสดงออก แต่เราก็มักจะคิดสงสัยอยู่เสมอ คิดมากนู่นนี่ไปเรื่อยเปื่อยไร้สาระ จนรู้สึกว่าไม่แปลกที่จะถูกเพื่อนแซวว่าเป็นแฟน อย่าง น้อยใจบ้างที่เค้ายุ่งแต่งานมาก ไม่โทรมาคุยกับเราบ้างมีแต่เราที่โทรไป แอบน้อยใจเวลาที่เค้าไม่เรียกเราไปช่วยทำนู่นนี่ หรือมีอะไรไม่มาคุยกับเราบ้างหรือปรึกษาเราบ้าง อะไรอย่างนี้อีกเยอะแยะมากมาย แต่เราก็มักจะตัดความคิดตัวเอง แล้วก็รู้สึกว่าไม่เป็นไร และคิดว่าไม่เป็นไรถ้าเขาจะไม่รักเรา แต่เราขอแค่ได้ทำให้เค้ามีความสุข สบายใจ และดูแลเค้าให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็พอ แต่ก็มีนะคะที่เค้ามักจะเป็นห่วงเรา ถามไถ่จนบางทีเราก็รู้สึกไม่สบายใจไม่อยากให้เค้าเป็นห่วง... ครั้งนึงเราเคยบอกเค้าไปว่าเราอยากจะดูแลเค้าไปตลอด ไม่ว่าเราจะมีครอบครัวแล้ว มีสามี มีลูก แต่งงานไปแล้ว แต่เราก็อยากจะดูแลเค้า อยากอยู่กับเค้า เราก็ไม่รู้ว่าเค้าจะเชื่อคำพูดเรามากแค่ไหน แล้วก็เคยพูดบอกไปอีกว่าเราอยากจะขับรถไปรับไปส่งให้เค้าเลย เพราะเราก็เห็นว่าเค้าก็อายุมากประมาณนึงก็เป็นห่วงมากๆเวลาขับรถกลับดึกๆ เค้าก็พูดกลับมาเหมือนขำๆว่า พูดออกมาแล้วนะ เดี๋ยวจะอัดเสียงไว้เป็นหลักฐาน แล้วก็พูดต่อประมาณว่า เราควรจะไปอยู่บ้านเดียวกับเค้าเลย เราตอนนั้นก็เหมือนว่าดีใจมากเลยรีบพูดตอบไปเลยว่า เค้าพูดออกมาแล้วนะ ซึ่งพอเรามานั่งลองคิดทบทวนตัวเองดู เราก็รู้สึกว่าเราบริสุทธิ์ใจกับเค้ามากจริงๆนะ แม้บางอย่างหรือหลายๆอย่างมันจะดูมากเกินไป และในระยะเวลาของความสัมพันธ์ที่ไม่ถึง 5 ปีนี่มันจะรวดเร็วมาก แต่เรื่องนี้เราคุยกับเพื่อนบางคนก็เหมือนจะเข้าใจ แต่สุดท้ายเค้าก็ยังมาแซวเราจนเหมือนว่าเราคิดกับผู้ใหญ่ท่านนั้นว่าเป็นแฟนอยู่ดี เฮ้อออ....
ปล. คงยาวไปหน่อยเนอะ แต่ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
มีใครในนี้เชื่อเรื่อง life partner บ้างมั้ยคะ? คนรักแต่แบบที่ไม่ใช่เชิงชู้สาว
เราได้บังเอิญรู้จักกับผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง เป็นผู้หญิงเหมือนกัน อยู่กันคนละแผนก อายุห่างกันเกือบ 20 ปี เราได้ไปทำงานร่วมกับเค้าด้วยครั้งหนึ่ง ซึ่งเป็นผู้ใหญ่ที่อาวุโส น่าเคารพ และทำงานเก่งมากๆ แล้วหลังจากนั้นเราจึงได้พูดคุยและพบเจอด้วยกับเค้าอย่างประปราย จากแรกๆก็คุยกันแต่เรื่องงานเป็นหลัก พอพักหลังๆ บางช่วงที่เราไม่ได้มีเรื่องงานที่ต้องไปติดต่อด้วยแล้ว แต่เราก็ยังหาเรื่องไปแวะเวียนหรือพูดคุยกับเค้าบ้างอยู่เสมอๆ คือผู้ใหญ่ท่านนี้เค้าก็ไม่ได้มีลูกมีสามี เป็นสาวโสดที่เอาจริงเอาจังกับการทำงานมาก หลายๆคนมักจะเกรงเขา เพราะด้วยความอาวุโสและตำแหน่งใหญ่ แต่เรากลับมีความรู้สึกนึกไปว่าเค้าอาจจะเหงาก็ได้ แล้วก็รู้สึกว่าเราเป็นคนที่เข้าใจและเข้าถึงเค้าได้มากที่สุด ในขณะที่คนอื่นพูดคุยนินทาถึงเค้าอย่างนู้นอย่างนี้ เรามักจะรับฟังแล้วรู้สึกว่าคนอื่นชอบไปตัดสินเค้า หรือบางทีเราก็พูดปกป้อง ให้เหตุผลไปมากมาย ช่วงแรกๆก็มีบางคนมองว่าเราประจบประแจงเค้า แต่ก็ไม่ได้ถึงกับร้ายแรงอะไร เพราะปกติเราก็เป็นคนที่เคร่งครัดเอาจริงเอาจังกับการทำงานมากอยู่แล้ว แต่พอพักหลังๆก็เริ่มถูกมองแปลกๆ จนพักหลังๆก็เริ่มถูกแซวมากกว่า อย่างเวลาที่ในวงเมาท์เพื่อนเราคุยกันเรื่องคู่นู้นคู่นี้ พอเราโดนก็จะกลายเป็นแซวถึงเรากับผู้ใหญ่ท่านนั้น จนครั้งนึงเราแอบได้ยินเพื่อนร่วมงานเราเองแอบนินทาถึงเราและความสัมพันธ์กับผู้ใหญ่ท่านนั้น ว่าเราคิดยังไงกันแน่ และเพื่อนที่เราสนิทด้วยมากพักหลังๆก็มักจะแซวทีเล่นทีจริงว่าเราเหมือนเป็นแฟนกับผู้ใหญ่ท่านนั้น คือว่าเราเองก็ไม่ใช่พวกชอบกรี๊ดกร๊าดผู้ชายอะไร แล้วก็ไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่จะไปกระตู้วู้วแบบคนอื่นๆ แถมเราเองชอบที่จะได้อยู่กับผู้ใหญ่ท่านนั้นมากๆ คุยด้วยแล้วรู้สึกสบายใจ มีความรู้สึกดีๆมาก อยากคอยดูแลตลอดเวลา อยากอยู่ด้วยตลอด เราชอบกอดและหอมแก้มท่านมากๆ(แต่ทำเมื่อลับตาคน) เรามักจะอาสาตัวเองไปช่วยเหลือท่านทำนู่นนี่เสมอ จนพักหลังๆก็เริ่มเป็นภาพที่คนอื่นเริ่มจะเห็นจนชินตาและไม่ได้อะไรแล้ว แม้จะมีแซวอยู่บ้างบางที
แต่เรารู้สึกแปลกกับตัวเองมาก เราไม่เคยรู้สึกรักใครได้มากขนาดนี้มาก่อนเลย รู้สึกอยากดูแลเค้าไปตลอดชีวิต อยากไปอยู่ด้วยเลย อยากดูแล คุยด้วย คิดถึงตลอดเวลา และเป็นห่วงเค้ามากๆ บางทีก็มาน้อยใจตัวเองนู่นนั่นนี่เวลาที่เค้าพูดตัดบทเราบ้าง หรือบางทีก็มานั่งคิดมากไปเองว่าเค้าไม่รักเราหรอก แต่จากที่เราสังเกตเราก็รู้สึกว่าเค้าเองก็รักเรามากแหละ แต่เหมือนไม่ค่อยแสดงออก แต่เราก็มักจะคิดสงสัยอยู่เสมอ คิดมากนู่นนี่ไปเรื่อยเปื่อยไร้สาระ จนรู้สึกว่าไม่แปลกที่จะถูกเพื่อนแซวว่าเป็นแฟน อย่าง น้อยใจบ้างที่เค้ายุ่งแต่งานมาก ไม่โทรมาคุยกับเราบ้างมีแต่เราที่โทรไป แอบน้อยใจเวลาที่เค้าไม่เรียกเราไปช่วยทำนู่นนี่ หรือมีอะไรไม่มาคุยกับเราบ้างหรือปรึกษาเราบ้าง อะไรอย่างนี้อีกเยอะแยะมากมาย แต่เราก็มักจะตัดความคิดตัวเอง แล้วก็รู้สึกว่าไม่เป็นไร และคิดว่าไม่เป็นไรถ้าเขาจะไม่รักเรา แต่เราขอแค่ได้ทำให้เค้ามีความสุข สบายใจ และดูแลเค้าให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็พอ แต่ก็มีนะคะที่เค้ามักจะเป็นห่วงเรา ถามไถ่จนบางทีเราก็รู้สึกไม่สบายใจไม่อยากให้เค้าเป็นห่วง... ครั้งนึงเราเคยบอกเค้าไปว่าเราอยากจะดูแลเค้าไปตลอด ไม่ว่าเราจะมีครอบครัวแล้ว มีสามี มีลูก แต่งงานไปแล้ว แต่เราก็อยากจะดูแลเค้า อยากอยู่กับเค้า เราก็ไม่รู้ว่าเค้าจะเชื่อคำพูดเรามากแค่ไหน แล้วก็เคยพูดบอกไปอีกว่าเราอยากจะขับรถไปรับไปส่งให้เค้าเลย เพราะเราก็เห็นว่าเค้าก็อายุมากประมาณนึงก็เป็นห่วงมากๆเวลาขับรถกลับดึกๆ เค้าก็พูดกลับมาเหมือนขำๆว่า พูดออกมาแล้วนะ เดี๋ยวจะอัดเสียงไว้เป็นหลักฐาน แล้วก็พูดต่อประมาณว่า เราควรจะไปอยู่บ้านเดียวกับเค้าเลย เราตอนนั้นก็เหมือนว่าดีใจมากเลยรีบพูดตอบไปเลยว่า เค้าพูดออกมาแล้วนะ ซึ่งพอเรามานั่งลองคิดทบทวนตัวเองดู เราก็รู้สึกว่าเราบริสุทธิ์ใจกับเค้ามากจริงๆนะ แม้บางอย่างหรือหลายๆอย่างมันจะดูมากเกินไป และในระยะเวลาของความสัมพันธ์ที่ไม่ถึง 5 ปีนี่มันจะรวดเร็วมาก แต่เรื่องนี้เราคุยกับเพื่อนบางคนก็เหมือนจะเข้าใจ แต่สุดท้ายเค้าก็ยังมาแซวเราจนเหมือนว่าเราคิดกับผู้ใหญ่ท่านนั้นว่าเป็นแฟนอยู่ดี เฮ้อออ....
ปล. คงยาวไปหน่อยเนอะ แต่ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ