คนเรามีปิศาจอยู่ในตัว ขึ้นอยู่กับว่าสถานการณ์ไหนจะบีบบังคับให้เขาเผยด้านนั้นออกมา

แต่ชั่วขณะที่ปิศาจกำลังจะกางเขี้ยวเล็บ ถ้ามีใครสักคนเข้ามาโอบกอดด้วยอ้อมแขนที่อบอุ่นและห่วงใย

จิตสำนึกของความเป็นมนุษย์จะแล่นเข้ามาเตือนสติว่า เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวท่ามกลางความมืดมิดอันแสนน่ากลัว เขี้ยวเล็บนี้อาจทำร้ายเจ้าของอ้อมแขนให้ต้องเจ็บปวด

จึงจำต้องยอมอดทนและต่อสู้ต่อในสภาพของร่างที่อ่อนแอนั้น เพื่อไม่ให้กลายเป็นปิศาจทำร้ายคนที่รักเรา

เคยสงสัยว่า คนเราจะศรัทธาในความดีได้นานแค่ไหนท่ามกลางโลกที่โหดร้ายแบบนี้

...บางทีศรัทธาอาจจะไม่จางหายไปตราบเท่าที่ยังมีคนเชื่อมั่นในตัวเรา

แล้วเพื่อน ๆ ล่ะคะ มีเหตุผลอะไรที่ทำให้ยังยืนหยัดต่อสถานการณ์เลวร้ายที่เข้ามาบีบคั้นได้