ผมเป็นหนึ่งในกลุ่ม ช รัก ช แบบไม่แสดงออกแหละครับ แต่คิดว่าคนภายนอกก็คงจะพอรู้ แต่เลือกที่จะไม่พูด
โดยส่วนใหญ่คนใกล้ตัวก็เลือกที่จะไม่ถาม ด้วยความที่เสียงดังและเป็นคนถ้าอยู่นิ่งๆแล้วหน้าจะดุ
เลยไม่ค่อยมีคนกล้าเข้าใกล้ซักเท่าไหร่ เลยรอดตัวจากการถูกถามว่าเป็นมั้ย
แต่ถ้าครั้งใดโดนถาม ก็จะตอบเลี่ยงๆว่า “ไม่นะ ไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชายมาก่อนเลยไม่รู้ว่าเป็นมั้ย” หรือ “เปล่า ไม่ได้เป็น แฟนเราต่างหากที่เป็น”

แต่ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรดลใจให้ไปคุยกับเพื่อนสนิท ว่าเราเนี่ย ไม่ชอบผู้หญิงนะ เพื่อนก็เงียบไปนิดนึงแต่ก็ไม่มีท่าทีตกใจ
เค้าก็บอกว่า อืม รู้มานานแล้วล่ะ เพียงแต่ไม่พูด เพราะรอให้เราพูดเอง สุดท้ายเค้าก็ขอบใจเรานะ ที่ไว้ใจบอกเรื่องนี้กับเค้า
คงเพราะเค้าคอยแต่ถามว่าเมื่อไหร่จะมีแฟนเสียที เพราะเห็นเราไม่พาใครมาเปิดตัวเลย
พอเค้ารู้ว่าผมเป็นเกย์เค้ายิ่งดีใจ แนะนำใหญ่เลยว่า ให้ลองออกเดตสิ
ผมก็บอกว่า ก็เคยมีนะ แต่ก็ไม่รู้ ไม่ชินเพราะแค่ครั้งเดียวเอง
เค้าก็เลยแนะนำต่อว่า ให้ออกเดตแบบหว่าน ถูกใจใครก็ไปเจอ
ผมฟังก็อึ้งไปนะ เพราะตัวเองไม่เคยเปิดเผย และไม่คิดว่าจะหาคนที่มาชอบคนแบบตัวเองได้
เห็นๆกันอยู่ว่าเกย์สมัยนี้ดูแลตัวเองดี หน้าตาสดใส หล่อเหลา
แต่ตัวเรากลับบวมนิดๆ หน้าตาไม่ได้ใส่ใจ มีครีมก็ทาแค่ไม่ให้มันเป็นขุยหยาบกร้าน ทั้งวันก็ไม่มีเติมแป้ง ปล่อยให้มันเยิ้มเอาไว้ทอดไข่ได้
แถมนิสัยก็ใช่ว่าจะดี แอ๊บแบ๊วน่ะได้ แต่ก็ปากปีจอ พูดตรงๆและแรงๆเหมือนคนไม่รู้จักกาละเทศะ  
เคยคิดว่าควรจะแอ๊บบ้าง แต่สุดท้ายมันก็พลั้งปากออกมาตรงๆเสียทุกครั้ง
หลายๆคนที่พูดด้วยอาจจะไม่ประทับใจเพราะบุคลิกแข็งๆดูก้าวร้าว ไม่เหมาะที่จะเป็นแฟนกับใคร

ผมเอาคำแนะนำของเพื่อนมานั่งคิดนอนคิด เราพร้อมแล้วเหรอสำหรับความรักแบบนี้ พร้อมแล้วเหรอที่จะคบกับผู้ชายสักคน
คำตอบคือ พร้อมนะ อยากมีใครสักคนเหมือนกัน แต่เหมือนเงื่อนไขของตัวเองน่ะเยอะไปเอง
ทั้งปิดตัว ไม่ชอบเจอใคร กลัวไปทำให้อีกฝ่ายไม่ประทับใจทั้งหน้าตาและการแสดงออก เลยยิ่งไม่กล้า
ยิ่งให้ออกเดตแบบหว่าน เพราะเพื่อนให้เหตุผลว่า ความรักแบบนี้ ต้องไปเจอเยอะๆ มันจะยิ่งเพิ่มโอกาสให้
ผมกลับยิ่งรู้สึกไม่มั่นใจ เพราะเคยเห็นมานักต่อนัก ว่าการคบกันของเกย์ ส่วนใหญ่(ไม่ใช่ทุกคู่)มักจะไปกันไม่รอด
เพราะมันเป็นอะไรที่มาไว ฉาบฉวย นัดเจอกัน พูดคุยกัน ไม่นานก็มีอะไรกัน  ไม่มีเวลาศึกษานิสัยใจคอกันเท่าไหร่
อะไรที่มาไว ก็มักจะไปไวเสมอ ขนาดชาย หญิง คบหาดูใจกัน 2-3 ปียังเลิกกันได้เลย แล้วกับความฉาบฉวย มันจะคงอยู่ยาวนานแค่ไหน
ยิ่งคิด ผมยิ่งมองว่าตัวเองเลอะเทอะ เพราะการออกไปเจอกับใคร มีอะไรกัน สมัยนี้มองว่าไม่ใช่เรื่องน่าเสียหาย
ยิ่งเป็นเพศเดียวกันด้วยแล้ว...แต่ก็นะ ผมรู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างหัวเก่า อยากเรียนรู้ใครสักคนไปนานๆก่อนจะคบ
ไม่อยากให้ใครสักคนเป็นเหมือนลมที่ผ่านมาแล้วผ่านไป กลับกลายเป็นว่า คำแนะนำของเพื่อนมันดูประหลาดไปเลยทันที

เลยอยากถามเพื่อนๆครับ ว่าการออกเดตแบบหว่านนี่มันดีจริงๆหรือเปล่า? หรือผมควรตั้งมั่นอยู่ในกะลาของตัวเอง
รอฝน รอฟ้า รอชะตาลิขิตส่งคู่สร้างคู่สมมาให้ เท่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ถามว่าเหงาไหมที่ไม่มีแฟน
ตอบได้เลยว่าเหงา แต่มันก็ชินเสียแล้ว เพราะเอาเวลาที่เคยเหงาไปทำอย่างอื่นหมด แต่ลึกๆก็ยังอยากมีแฟน
แต่เพราะเป็นคนแปลก เชื่อมั่นในความรักมุมแปลกๆ ว่าอย่างน้อย คนที่เป็นคู่เราจริงๆมันต้องมีสิ ถึงแม้จะมาในสรีระที่เหมือนกันก็ตาม

// คิดเยอะอีกละ เพื่อนกระตุ้นต่อมคิดมากทำงานตลอด