เราแต่งงานมา 6 ปีแล้ว กับผู้ชายที่อายุต่างกัน 13 ปี คบกันแค่ 6 เดือน ก่อนแต่งงาน และตอนนี้มีลูกสาว อายุ 2 ขวบ ตอนแต่งงานเราถามว่า คุณจดทะเบียนสมรสกับอดีตภรรยา (มีลูก 2 คน โตแล้ว) หรือเปล่า คุณบอกว่าไม่จด เราบอกว่าถ้าคุณโกหก เราขอเลิกแม้เราจะมีลูก
ตอนลูกได้ 3 เดือน พี่สาวคุณบอกแม่เราว่า รู้มั้ยเราไปแย่งสามีคนอื่นมา คุณยังไม่หย่ากับภรรยา เราถามแม่ของคุณ แม่ของคุณบอกว่าปวดหัว ไม่รู้ เราทวงสัญญา คุณก็เฉไฉ เปลี่ยนเรื่อง จนวันหนึ่งแฟนเก่าเราติดต่อกลับมา เป็นรักครั้งแรก เป็นผู้ชายคนแรก เป็นผู้ชายที่เรายังรักและรักเราอยู่ เมื่อ 16 ปีที่แล้วต้องเลิกกันเพราะความเข้าใจผิดและคุยกันไม่มากพอ วันนี้เราขอทวงสัญญาอีกครั้ง เราไม่อยากอยู่ในสถานะ เมียน้อย เราอยากมีที่ยืนในสังคม เราอยากมีอิสระ
ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เราทำงานและใช้เงินของเราเอง จุนเจือคุณมากในช่วง 4 ปีแรก เราไม่เคยได้ไปงานเลี้ยงรุ่น ไม่เคยได้ไปเที่ยวกับเพื่อน เราไม่เคยรู้ว่าคุณมีเงินเท่าไหร่ หามาจากไหน ใช้อะไรบ้าง เราจะได้ไปในที่ที่คุณต้องไปและอยากไปเท่านั้น คุณไม่เคยช่วยเลี้ยงลูก ไม่เคยอาบน้ำ ไม่เคยป้อนข้าว ไม่เคยเอาลูกนอน เราไปกู้ซื้อบ้าน ต้องเล่าเรื่องให้พนักงานฟัง เพื่อสุดท้ายแล้ว เราต้องกรอกในช่อง สมรส และแยกกันอยู่ (ไม่สามารถกรอกช่องอื่นได้) แต่เรื่องก็ไม่อนุมัติ เพราะคุณเอาบัตรเสริมไปใช้และไม่ยอมจ่ายคืน ทั้งๆ ที่เราโปะคืนไปหมดแล้ว รวมถึงเรื่องพี่สาวคุณใช้ชื่อเราขอสินเชื่อรถ และขาดส่ง ถึงแม้เรื่องจะจบไปแล้วแต่เรายังมีประวัติเครดิตบูโร
วันนี้เราอายุ 36 ปี เรากำลังตั้งต้นชีวิตใหม่ หน้าที่ การงาน เงินเดือน เรามีพร้อม พร้อมกับผู้ชายเรารักที่สุด และรักเราที่สุด(เค้ายังรอเราและยังไม่แต่งงาน) เรากำลังจะจดทะเบียนกัน ในวันครบรอบ 20 ปีที่เราเป็นแฟนกัน ในปลายปีนี้ และจะช่วยกันสร้างครอบครัวเล็กๆ พร้อมกับลูกสาวตัวน้อยของเรา
วันนี้คุณไม่ยอมปล่อยเรา คุณจะซื้อบ้าน ซื้อรถให้ลูก เพื่อให้เราอยู่ ให้เราใช้ และคุณก็คงควบคุม คอยเฝ้าดูอยู่ มันไม่ต่างอะไร แค่เหมือนย้ายเราไปอีกกรง
เราจะทำอย่างไรดี เพื่อที่จะไม่ให้คุณมายุ่งกับการใช้ชีวิตของเรา ส่วนลูกเรายังช่วยกันเลี้ยงดู เพราะคุณต้องไปรับจากโรงเรียน แล้วเราค่อยรับตอนเย็นไปนอนด้วยกันกับเรา เราหวังว่าโตขึ้นลูกจะเข้าใจว่าทำไมเราอยู่กับพ่อของลูกไม่ได้
ตอนนี้ลูกสาวเริ่มดื้อมากขึ้น เพราะคุณเอาใจมาก ไม่สนใจเรา(แม่) ไม่อยากไปโรงเรียนก็ไม่ต้องไป อยากได้อะไรก็ต้องได้
สุดท้ายเราผิดมากมั้ยที่ไม่อยากอยู่ในสถานะเมียน้อยจนตาย ผิดมากมั้ยที่เราทำให้ลูกต้องเป็นเด็กบ้านแตก ผิดมากมั้ยที่เรากำลังจะจดทะเบียนกับคนที่เรารัก และยอมรับสถานะเราได้ ครั้งนี้เป็นการตัดสินใจที่ยิ่งใหญ่ สำคัญที่สุด และเป็นการทำเพื่อประโยชน์ของตัวเราเอง ครั้งแรกและคงเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต ทำไมมันยากจัง พ่อ-แม่เราอาจจะไม่เข้าใจ เพราะดูเหมือนตอนนี้เรากลายเป็นคนผิดไปแล้ว ทำอะไรไม่คิดถึงลูก คิดถึงแต่ตัวเอง
มีลูกแล้วจะเลิกกัน มันผิดมากมั้ย
ตอนลูกได้ 3 เดือน พี่สาวคุณบอกแม่เราว่า รู้มั้ยเราไปแย่งสามีคนอื่นมา คุณยังไม่หย่ากับภรรยา เราถามแม่ของคุณ แม่ของคุณบอกว่าปวดหัว ไม่รู้ เราทวงสัญญา คุณก็เฉไฉ เปลี่ยนเรื่อง จนวันหนึ่งแฟนเก่าเราติดต่อกลับมา เป็นรักครั้งแรก เป็นผู้ชายคนแรก เป็นผู้ชายที่เรายังรักและรักเราอยู่ เมื่อ 16 ปีที่แล้วต้องเลิกกันเพราะความเข้าใจผิดและคุยกันไม่มากพอ วันนี้เราขอทวงสัญญาอีกครั้ง เราไม่อยากอยู่ในสถานะ เมียน้อย เราอยากมีที่ยืนในสังคม เราอยากมีอิสระ
ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เราทำงานและใช้เงินของเราเอง จุนเจือคุณมากในช่วง 4 ปีแรก เราไม่เคยได้ไปงานเลี้ยงรุ่น ไม่เคยได้ไปเที่ยวกับเพื่อน เราไม่เคยรู้ว่าคุณมีเงินเท่าไหร่ หามาจากไหน ใช้อะไรบ้าง เราจะได้ไปในที่ที่คุณต้องไปและอยากไปเท่านั้น คุณไม่เคยช่วยเลี้ยงลูก ไม่เคยอาบน้ำ ไม่เคยป้อนข้าว ไม่เคยเอาลูกนอน เราไปกู้ซื้อบ้าน ต้องเล่าเรื่องให้พนักงานฟัง เพื่อสุดท้ายแล้ว เราต้องกรอกในช่อง สมรส และแยกกันอยู่ (ไม่สามารถกรอกช่องอื่นได้) แต่เรื่องก็ไม่อนุมัติ เพราะคุณเอาบัตรเสริมไปใช้และไม่ยอมจ่ายคืน ทั้งๆ ที่เราโปะคืนไปหมดแล้ว รวมถึงเรื่องพี่สาวคุณใช้ชื่อเราขอสินเชื่อรถ และขาดส่ง ถึงแม้เรื่องจะจบไปแล้วแต่เรายังมีประวัติเครดิตบูโร
วันนี้เราอายุ 36 ปี เรากำลังตั้งต้นชีวิตใหม่ หน้าที่ การงาน เงินเดือน เรามีพร้อม พร้อมกับผู้ชายเรารักที่สุด และรักเราที่สุด(เค้ายังรอเราและยังไม่แต่งงาน) เรากำลังจะจดทะเบียนกัน ในวันครบรอบ 20 ปีที่เราเป็นแฟนกัน ในปลายปีนี้ และจะช่วยกันสร้างครอบครัวเล็กๆ พร้อมกับลูกสาวตัวน้อยของเรา
วันนี้คุณไม่ยอมปล่อยเรา คุณจะซื้อบ้าน ซื้อรถให้ลูก เพื่อให้เราอยู่ ให้เราใช้ และคุณก็คงควบคุม คอยเฝ้าดูอยู่ มันไม่ต่างอะไร แค่เหมือนย้ายเราไปอีกกรง
เราจะทำอย่างไรดี เพื่อที่จะไม่ให้คุณมายุ่งกับการใช้ชีวิตของเรา ส่วนลูกเรายังช่วยกันเลี้ยงดู เพราะคุณต้องไปรับจากโรงเรียน แล้วเราค่อยรับตอนเย็นไปนอนด้วยกันกับเรา เราหวังว่าโตขึ้นลูกจะเข้าใจว่าทำไมเราอยู่กับพ่อของลูกไม่ได้
ตอนนี้ลูกสาวเริ่มดื้อมากขึ้น เพราะคุณเอาใจมาก ไม่สนใจเรา(แม่) ไม่อยากไปโรงเรียนก็ไม่ต้องไป อยากได้อะไรก็ต้องได้
สุดท้ายเราผิดมากมั้ยที่ไม่อยากอยู่ในสถานะเมียน้อยจนตาย ผิดมากมั้ยที่เราทำให้ลูกต้องเป็นเด็กบ้านแตก ผิดมากมั้ยที่เรากำลังจะจดทะเบียนกับคนที่เรารัก และยอมรับสถานะเราได้ ครั้งนี้เป็นการตัดสินใจที่ยิ่งใหญ่ สำคัญที่สุด และเป็นการทำเพื่อประโยชน์ของตัวเราเอง ครั้งแรกและคงเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต ทำไมมันยากจัง พ่อ-แม่เราอาจจะไม่เข้าใจ เพราะดูเหมือนตอนนี้เรากลายเป็นคนผิดไปแล้ว ทำอะไรไม่คิดถึงลูก คิดถึงแต่ตัวเอง