บทสรุปที่ยังมิใช่ตอนจบ .. .

บนรถไฟที่รอเวลาออกจากชานชลา ท่ามกลางเสียงโหวกเหวกโวยวาย อึกทึกด้วยเสียงผู้คน
เดซี่ นั่งเงียบ หากแต่ดวงตาไม่ได้เงียบดั่งเอ่ยวาจา
ความคิดหมกมุ่น ล่องลอย แต่ใช่ว่าจะหาเรื่องราวต้นสายปลายเหตุมิได้
เดซี่ ชอบนักเวลาที่ได้อยู่เพียงลำพังเช่นนี้
มันทำให้ตัวเองย้อนนึกเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมา เพราะในช่วงบางเวลาที่แสนวุ่นวาย
บางเรื่อง บางเหตุการณ์ในเวลานั้น
มันไม่มีเวลาที่จะทบทวนการกระทำของตัวเองได้สมเหตุสมผลนักหรอก
พอย้อนกลับมาหาเหตุผลในเวลานี้ มันมักจะได้คำตอบที่สมเหตุสมผลเสมอ
ใคร่ครวญ ย้อนนึก เดซี่มักจะเห็นตัวเองชัดเจนยิ่งขึ้น
และคราวนี้ จู่ ๆ ด้วยไม่ว่าเหตุผลอะไร
ประโยคบางประโยคที่เคยผ่านตาจากบทความ บทความหนึ่งของใครบางคน บันทึกไว้ว่า

"ฉันซ่อมหลอดไฟให้เธอไม่ได้ แต่ฉันอยู่ในความมืดเป็นเพื่อนเธอได้
ฉันถือของช้อปปิ้งให้เธอไม่ได้ แต่เลือกเดรสตัวที่เหมาะที่สุดกับเธอได้..."
….ในที่สุด เธอก็เข้าใจแล้วว่าโชคชะตา กำหนดให้เรามาพบกัน


แต่ท้ายที่สุดแล้ว เดซี่เชื่อว่า ประโยคดั่งกล่าว ยังไม่สามารถสรุปตอนจบที่แท้จริงได้

ฉันซ่อมหลอดไฟให้เธอไม่ได้ แต่ฉันอยู่ในความมืดเป็นเพื่อนเธอได้
เดซี่ (ท้ายที่สุดแล้ว เธออาจไม่ได้ต้องการคนที่อยู่เป็นเพื่อนในที่มืด เพราะทุกครั้งที่อยู่ในความมืด
เธอคงไม่อาจอยู่กับฉันได้ไปเสียทุกครั้งหรอกนะ ฉะนั้นต้องหาคนที่เปลี่ยนหลอดไฟได้อยู่ดี)

ฉันถือของช้อปปิ้งให้เธอไม่ได้ แต่เลือกเดรสตัวที่เหมาะที่สุดกับเธอได้...
เดซี่ (ลึก ๆ แล้ว เดรสที่เธอเลือกให้ ในตอนแรกมันอาจจะดูเหมาะ แต่พอนาน ๆ ไป มันก็ซ้ำไปซ้ำมา
จนท้ายที่สุด มันก็ไม่มีอะไรพิเศษ เห็นทีว่าช่วยแค่ถือของมันจะเหมาะเจาะมากกว่านะ)

….ในที่สุด เธอก็เข้าใจแล้วว่าโชคชะตา กำหนดให้เรามาพบกัน
เดซี่ (แต่ตอนจบท้ายที่สุดแล้ว เราก็มาพบกันเพื่อจากกันเท่านั้นเอง)


ปล.ขออนุญาติเจ้าของบทความที่นำมาอ้างอิงนะคะ ถึงแม้เจ้าของบทความจะไม่เห็นเรื่องสั้นนี้ก็ตามทีเถอะ