ผมควรทำอย่างไรดีครับ โดนแฟนบอกเลิกครั้งที่2
ขอเล่าเหตุการณ์คร่าวๆดังนี้ ผมกับแฟนคนี้คบกันมา 5 ปี มีแพลนจะแต่งงานกัน
โดยเริ่มต้นผมเรียนที่มาเลย์เซีย ช่วงนั้นผมอกหักจากแฟนคนแรก รุ่นน้องที่สนิทกันมากได้แนะนำผู้หญิงคนนี้(แฟนที่บอกเลิก) เนื่องจากเห็นผมเศร้าและ เอาแต่กินเหล้า หลังจากรู้จักแฟนคนนี้ ชีวิตผมก็ดีขึ้น จากกินเหล้าก็กินน้อยลง จนกระทั่งผมเรียนจบจากมาเลเซียและกลับมาเมืองไทย
ช่วงนั้นผมก็ตีตัวออกห่างจากเธอ ทำเหมือนเธอไม่มีตัวตนจริงๆแล้วผมเป็นคนติดเพื่อน จนเธอบอกเลิกผม (ตั้งแต่เป็นแฟนกันมายังไม่เคยเจอหน้ากันซักครั้ง) ครั้งนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองผิด แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อ และหลังจากนั้น ผมก็ไม่ได้คุยกับเธออีกเลย
และหลังจากนั้นประมาณ 4 เดือน เพื่อนผม เป็นพ่อสื่อให้เรา2คน เจอกัน (เพื่อนผมรู้จักกับผู้หญิงคนนี้) หลังจากที่เรา2คนเจอกัน ก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม และคบกันมาแบบ ลุ่มๆดอนๆ มีทะเลาะกันบ้าง ทั้งรุนแรงและไม่รุนแรง
ก้าวสำคัญในชีวิต ผมตัดสินใจเข้ามาทำงานในบ้านของเธอ โดยที่เธอเป็นลูกสาวคนโต มีน้องชายและน้องสาวอีกอย่างละคน ก่อนจะเข้ามาทำงานที่บ้านของเธอ พ่อ,แม่,พี่,ป้า,น้า,อาของผม ได้กล่าวห้ามว่า อย่าเข้ามาทำเลย แต่ผมเป็นคนรั้นไม่ค่อยเชื่อฟังผู้ใหญ่ ผมเลยตัดสินใจเข้ามาทำ และเป็นแบบนั้นจริงๆ พ่อ,แม่ของแฟน รักน้องชายและน้องสาวเค้ามาก ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเนื่องจากพ่อแม่ลูกกัน แต่แฟนผมกับเห็นว่าน้องๆ สำคัญกว่าผมเช่นกัน (อันนี้ผมรู้สึกเอง โดยรู้สึกจาก อะไรก็แล้วแต่ น้องๆ มาก่อนผมเสมอ)
เนื่องจากผมมีแพลนจะแต่งงาน ผมจึงตัดสินใจจะซื้อบ้านกับเธอ แต่เนื่องจาก ผมทำงาน โดยนำเงินเดือนทั้งหมดของเราเข้า บช. ของเธอ ผมไม่มีสลิปเงินเดือน ไม่มีเสทเม้นท์อะไรเลย ผมเลยไม่สามารถยื่นกู้ซื้อบ้านในชื่อที่ร่วมกับเธอได้ เธอเลยกู้ร่วมกับแม่ของเธอ ทำให้ชื่อบ้านไม่มีชื่อผม และบ้านทำการโอนเรียบร้อยแล้วก่อนผมไปบอกเรื่องทั้งหมดกับทางบ้าน และปัญหาที่ตามมาก็คือ ป้าๆลุงๆผมไม่ยอมบอกทำไม บ้านผ่อนด้วยกันถึงไม่มีชื่อผม ผมจึงบอกไปว่า ผมไม่มีชื่อกู้ร่วมจึงไม่สามารถมีชื่อในโฉนดได้ ปัจจุบัน บ้านหลังนี้เป็นชื่อ แฟนและแม่ของเธอ โดยที่เราผ่อนกัน2คน และผมนำเงินเก็บทั้งชีวิตที่ผมมีลงไปกับบ้านหลังนี้ หมดตัวเลยครับ
ชีวิตเราก็ดำรงค์อยู๋เรื่อยมาอ่างปกติจนกระทั่ง วันนึงผมน้อยใจเธอ (น้อยใจสะสม)เนื่องจากเธอให้ความสำคัญผมน้อยกว่าน้องๆเธอ (ตอนนี้เรายังคงไม่แต่งงานกัน) ก็เลยมีปากเสียงกันค่อนข้างรุนแรง ผมเลยถามเธอว่า จะเลิกเลยมั๊ยล่ะ? ฟ้าผ่าเลยครับ เธอตอบว่า เลิก!!! วินาทีนั้นใจผมตกไปที่ตาตุ่มเลย
ทำอะไรม่ถูกเลยจริงๆ พิมพ์ทั้งน้ำตา ผมควรทำอย่างไรดีครับ ไม่กล้าบอกทางบ้าน กลับมาอยู่บ้านของพ่อแม่ เค้าก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้นได้แต่ตอบว่าไม่มีอะไร อยากพักสมองนิดหน่อย
ผมควรทำอย่างไรดีครับ ผมทิ้งสิ่งที่ผมเรียนจบมา จนผมไม่สามารถกับไปทำอาชีพในสิ่งที่ผมเรียนได้แล้ว
ณ ตอนนี้ผม เหลือแค่ตัวจริงๆ ผมควรทำยังต่อไปดี ขอคำชี้แนะและกำลังใจหน่อยครับ
จะเป็นการเห็นแก่ตัวมั๊ย ถ้าต้องการส่วนแบ่งที่ผมเสียไปของบ้านหลังนี้
ขอ อภัย ถ้าผมอท็กผิดห้อง เครียดจริงๆครับ
ผมควรทำยังไงต่อดีครับ คิดไม่ออกจริงๆ โดนแฟนบอกเลิกครั้งที่2
ขอเล่าเหตุการณ์คร่าวๆดังนี้ ผมกับแฟนคนี้คบกันมา 5 ปี มีแพลนจะแต่งงานกัน
โดยเริ่มต้นผมเรียนที่มาเลย์เซีย ช่วงนั้นผมอกหักจากแฟนคนแรก รุ่นน้องที่สนิทกันมากได้แนะนำผู้หญิงคนนี้(แฟนที่บอกเลิก) เนื่องจากเห็นผมเศร้าและ เอาแต่กินเหล้า หลังจากรู้จักแฟนคนนี้ ชีวิตผมก็ดีขึ้น จากกินเหล้าก็กินน้อยลง จนกระทั่งผมเรียนจบจากมาเลเซียและกลับมาเมืองไทย
ช่วงนั้นผมก็ตีตัวออกห่างจากเธอ ทำเหมือนเธอไม่มีตัวตนจริงๆแล้วผมเป็นคนติดเพื่อน จนเธอบอกเลิกผม (ตั้งแต่เป็นแฟนกันมายังไม่เคยเจอหน้ากันซักครั้ง) ครั้งนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองผิด แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อ และหลังจากนั้น ผมก็ไม่ได้คุยกับเธออีกเลย
และหลังจากนั้นประมาณ 4 เดือน เพื่อนผม เป็นพ่อสื่อให้เรา2คน เจอกัน (เพื่อนผมรู้จักกับผู้หญิงคนนี้) หลังจากที่เรา2คนเจอกัน ก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม และคบกันมาแบบ ลุ่มๆดอนๆ มีทะเลาะกันบ้าง ทั้งรุนแรงและไม่รุนแรง
ก้าวสำคัญในชีวิต ผมตัดสินใจเข้ามาทำงานในบ้านของเธอ โดยที่เธอเป็นลูกสาวคนโต มีน้องชายและน้องสาวอีกอย่างละคน ก่อนจะเข้ามาทำงานที่บ้านของเธอ พ่อ,แม่,พี่,ป้า,น้า,อาของผม ได้กล่าวห้ามว่า อย่าเข้ามาทำเลย แต่ผมเป็นคนรั้นไม่ค่อยเชื่อฟังผู้ใหญ่ ผมเลยตัดสินใจเข้ามาทำ และเป็นแบบนั้นจริงๆ พ่อ,แม่ของแฟน รักน้องชายและน้องสาวเค้ามาก ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเนื่องจากพ่อแม่ลูกกัน แต่แฟนผมกับเห็นว่าน้องๆ สำคัญกว่าผมเช่นกัน (อันนี้ผมรู้สึกเอง โดยรู้สึกจาก อะไรก็แล้วแต่ น้องๆ มาก่อนผมเสมอ)
เนื่องจากผมมีแพลนจะแต่งงาน ผมจึงตัดสินใจจะซื้อบ้านกับเธอ แต่เนื่องจาก ผมทำงาน โดยนำเงินเดือนทั้งหมดของเราเข้า บช. ของเธอ ผมไม่มีสลิปเงินเดือน ไม่มีเสทเม้นท์อะไรเลย ผมเลยไม่สามารถยื่นกู้ซื้อบ้านในชื่อที่ร่วมกับเธอได้ เธอเลยกู้ร่วมกับแม่ของเธอ ทำให้ชื่อบ้านไม่มีชื่อผม และบ้านทำการโอนเรียบร้อยแล้วก่อนผมไปบอกเรื่องทั้งหมดกับทางบ้าน และปัญหาที่ตามมาก็คือ ป้าๆลุงๆผมไม่ยอมบอกทำไม บ้านผ่อนด้วยกันถึงไม่มีชื่อผม ผมจึงบอกไปว่า ผมไม่มีชื่อกู้ร่วมจึงไม่สามารถมีชื่อในโฉนดได้ ปัจจุบัน บ้านหลังนี้เป็นชื่อ แฟนและแม่ของเธอ โดยที่เราผ่อนกัน2คน และผมนำเงินเก็บทั้งชีวิตที่ผมมีลงไปกับบ้านหลังนี้ หมดตัวเลยครับ
ชีวิตเราก็ดำรงค์อยู๋เรื่อยมาอ่างปกติจนกระทั่ง วันนึงผมน้อยใจเธอ (น้อยใจสะสม)เนื่องจากเธอให้ความสำคัญผมน้อยกว่าน้องๆเธอ (ตอนนี้เรายังคงไม่แต่งงานกัน) ก็เลยมีปากเสียงกันค่อนข้างรุนแรง ผมเลยถามเธอว่า จะเลิกเลยมั๊ยล่ะ? ฟ้าผ่าเลยครับ เธอตอบว่า เลิก!!! วินาทีนั้นใจผมตกไปที่ตาตุ่มเลย
ทำอะไรม่ถูกเลยจริงๆ พิมพ์ทั้งน้ำตา ผมควรทำอย่างไรดีครับ ไม่กล้าบอกทางบ้าน กลับมาอยู่บ้านของพ่อแม่ เค้าก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้นได้แต่ตอบว่าไม่มีอะไร อยากพักสมองนิดหน่อย
ผมควรทำอย่างไรดีครับ ผมทิ้งสิ่งที่ผมเรียนจบมา จนผมไม่สามารถกับไปทำอาชีพในสิ่งที่ผมเรียนได้แล้ว
ณ ตอนนี้ผม เหลือแค่ตัวจริงๆ ผมควรทำยังต่อไปดี ขอคำชี้แนะและกำลังใจหน่อยครับ
จะเป็นการเห็นแก่ตัวมั๊ย ถ้าต้องการส่วนแบ่งที่ผมเสียไปของบ้านหลังนี้
ขอ อภัย ถ้าผมอท็กผิดห้อง เครียดจริงๆครับ