อันที่จริงใบหน้าของเธอนั้นค่อนข้างกระเดียดไปทางจืดๆ ปราศจากจุดโดดเด่นอะไร แต่แปลกที่หากลองแยกองค์ประกอบแต่ละส่วนของเครื่องหน้าแล้ว ไม่ว่าใครก็อดทึ่งตะลึงไม่ได้ว่าแต่ละชิ้นของเธอนั้นก็ออกจะสวยงามในของตัวมันเองได้อย่างพอเหมาะพอเจาะทีเดียว

ถึงแม้จะถูกบังด้วยแว่นสายตาก็ตาม แต่ดวงตาเรียวก็ทองอร่าม คิ้วก็โก่งตามธรรมชาติกำลังดี จมูกก็โด่งไม่มากจนเกินไปรับกับใบหน้าเรียวเล็ก ริมฝีปากก็บางเข้ารูปกระจับกำลังพองาม เช่นเดียวกับผิวพรรณของเธอที่อาจจะไม่ขาวเนียนปานแพรไหมไข่มุก แต่ก็ละเอียดจนมองผ่านไม่พบตำหนิ

เพียงแต่องค์ประกอบทั้งหลายเหล่านี้พอได้มาประกอบรวมกันเป็นเธอแล้ว ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างมันแย่งกันทำหน้าที่มากจนเกินไป สุดท้ายจึงผสมกันได้ออกมาเป็นเพียงแค่ใบหน้าจืดๆ นี้เท่านั้น

แต่ก็แปลกที่ภายใต้เค้าหน้าที่ว่าจืดนี้ ฉันกลับรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้เห็น

น้องของฉันที่กล่าวไปนั้น เป็นน้องสาวที่เคารพนับถือฉันเหมือนพี่คนหนึ่ง