เรื่องมันได้เริ่มขึ้นเมื่อนานมาแล้ว ที่โรงเรียนพิเศษชื่อดังแห่งหนึ่ง
อ้อตอนนั้นผมอยู่ ม.1 - ม.2 ครับ
ผมได้มีโอกาสรู้จักกับเธอคนนึง ทุกๆวันผมมักจะรีบไปก่อนเวลาเรียน
เพียงเพื่อที่จะได้ยืนคุยหน้าห้องกับเธอและพี่ๆที่คอยปั้มสมุดเข้าเรียน
เธอไม่ได้มาเรียนหรอกนะครับ เธอแค่มาช่วยทำงานเพราะสนิทกับอาจารย์สอนพิเศษที่นั่น
แต่ผมรู้สึกเหมือนเคยเจอกันมาก่อน แหม่เข้าตำราที่เค้าบอกเลยทีเดียว
ทุกวันดำเนินต่อไปตามทีควรจะเป็น จนวันปิดคอร์สนั้น
ผมได้รวบรวมความกล้าเข้าไปขอเบอร์ ถูกปฎิเสธไม่ให้เบอร์โทรแต่ได้อีเมลล์มาแทน
"ก็ยังดีนะ" ผมคิด.. คุณเชื่อไหมว่าผมแทบไม่เคยขอเบอร์ใครเลยในชีวิต
แต่กับคนนี้ ผมว่าผมต้องรู้จักให้ได้
หลังจากได้คุยไปมาผ่านทางโปรแกรม msn ในสมัยนั้น ผมได้ลองเข้าไปดูโปรไฟล์ต่างๆ ของเธอ ถ้าสมัยนั้นยังไม่ถึงกับเป็น Hi5
ถ้าผมจำไม่ผิดนะ windowslive อะไรซักอย่าง เข้าเรื่องต่อนะครับ บังเอิญไปสะดุดตาตรงคำว่า Tel. อะ อ้าว (เสร็จสิ)
ผมก็ลองโทรไป ถามใช่เค้าไหม ลองคุยไปมาเค้าก็ถามครับ เอาเบอร์มาจากไหน ก็แกล้งจะไม่บอก (อยากรู้หล่ะสิ)
นั่นแหละครับเป็นช่วงแรกๆที่เราได้รู้จักกัน
หลังจากนั้นผมกับเค้าก็คุยติดต่อกันมาเรื่อยๆ
เราก็ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเท่าไรเพราะผมต้องไปอยู่โรงเรียนประจำ กลับบ้านแค่เสาร์-อาทิตย์ มีนัดไปสยามบ้างอะไรบ้าง
เชื่อไหมครับ ผมเคยถามเค้าว่า เรามาเป็นแฟนกันมั้ย คำๆนี้พูดยากมากนะ คือแบบต้องคิด นอนคิด กระโดดตบคิดก่อนพูดทีเดียว
แหม่ ครั้งแรกคิดหรอจะสมหวัง ฮ่าๆ เค้าบอกมาว่า.... "ยังไม่พร้อม" โอ้โห คำนี้ เจ็บจี๊ด อะๆ ไม่พร้อมก็ไม่พร้อม ผมรอได้ (พระเอกมาก!)
ผมได้ลองถามเค้าแบบเนี้ยมาประมาณ 4 ครั้ง ฮาๆ ตื้อเท่านั้นจะครองโลก คำๆนี้เคยได้ยินกันมาบ่อยเมื่อก่อน ก็จีบติดในครั้งหลังสุด
แหม่ ยังๆ อย่าเพิ่งจุดพลุฉลองกัน เราก็เที่ยวคบหาดูใจกันไป
มีวันหนึ่ง ผมโทรไปหาเค้าเพื่อจะคุย แต่เค้าไปต่างจังหวัด มือถืออยู่บ้าน พ่อเค้ารับครับ (เชื่อว่าใครที่เคยเป็นจะเข้าใจดี)
ผมเงียบครับ เอ่อ เช็คเบอร์อีกที ผิดเบอร์ป่าว อ้าวไม่ผิด โทรไปใหม่ ก็ถาม เค้าอยู่รึเปล่า พ่อเค้าก็ตอบมา แล้วเหมือนโดนแทงตอนพูดว่า ถ้าโทรมาแล้วไม่พูดก็ไม่ต้องโทร
โอ้ย เจ็บ ถ้าสมัยนั้นมีเพลง เจ็บจุงเบย คงนั่งฟังเคล้าน้ำตาละครับ
หลังจากนั้นก็ได้รู้จักกับทางบ้านเค้า บ้านเค้าก็ถือว่ามีฐานะ มีธุรกิจของตัวเองครับ
รู้จักพ่อกับแม่ และพี่น้องเค้าครับ ถ้านับญาตินี่นับไม่หวั่นไม่ไหว
บันทึกความรัก ที่คิดว่านานที่สุดของผม (เล่าสู่กันฟัง)
อ้อตอนนั้นผมอยู่ ม.1 - ม.2 ครับ
ผมได้มีโอกาสรู้จักกับเธอคนนึง ทุกๆวันผมมักจะรีบไปก่อนเวลาเรียน
เพียงเพื่อที่จะได้ยืนคุยหน้าห้องกับเธอและพี่ๆที่คอยปั้มสมุดเข้าเรียน
เธอไม่ได้มาเรียนหรอกนะครับ เธอแค่มาช่วยทำงานเพราะสนิทกับอาจารย์สอนพิเศษที่นั่น
แต่ผมรู้สึกเหมือนเคยเจอกันมาก่อน แหม่เข้าตำราที่เค้าบอกเลยทีเดียว
ทุกวันดำเนินต่อไปตามทีควรจะเป็น จนวันปิดคอร์สนั้น
ผมได้รวบรวมความกล้าเข้าไปขอเบอร์ ถูกปฎิเสธไม่ให้เบอร์โทรแต่ได้อีเมลล์มาแทน
"ก็ยังดีนะ" ผมคิด.. คุณเชื่อไหมว่าผมแทบไม่เคยขอเบอร์ใครเลยในชีวิต
แต่กับคนนี้ ผมว่าผมต้องรู้จักให้ได้
หลังจากได้คุยไปมาผ่านทางโปรแกรม msn ในสมัยนั้น ผมได้ลองเข้าไปดูโปรไฟล์ต่างๆ ของเธอ ถ้าสมัยนั้นยังไม่ถึงกับเป็น Hi5
ถ้าผมจำไม่ผิดนะ windowslive อะไรซักอย่าง เข้าเรื่องต่อนะครับ บังเอิญไปสะดุดตาตรงคำว่า Tel. อะ อ้าว (เสร็จสิ)
ผมก็ลองโทรไป ถามใช่เค้าไหม ลองคุยไปมาเค้าก็ถามครับ เอาเบอร์มาจากไหน ก็แกล้งจะไม่บอก (อยากรู้หล่ะสิ)
นั่นแหละครับเป็นช่วงแรกๆที่เราได้รู้จักกัน
หลังจากนั้นผมกับเค้าก็คุยติดต่อกันมาเรื่อยๆ
เราก็ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเท่าไรเพราะผมต้องไปอยู่โรงเรียนประจำ กลับบ้านแค่เสาร์-อาทิตย์ มีนัดไปสยามบ้างอะไรบ้าง
เชื่อไหมครับ ผมเคยถามเค้าว่า เรามาเป็นแฟนกันมั้ย คำๆนี้พูดยากมากนะ คือแบบต้องคิด นอนคิด กระโดดตบคิดก่อนพูดทีเดียว
แหม่ ครั้งแรกคิดหรอจะสมหวัง ฮ่าๆ เค้าบอกมาว่า.... "ยังไม่พร้อม" โอ้โห คำนี้ เจ็บจี๊ด อะๆ ไม่พร้อมก็ไม่พร้อม ผมรอได้ (พระเอกมาก!)
ผมได้ลองถามเค้าแบบเนี้ยมาประมาณ 4 ครั้ง ฮาๆ ตื้อเท่านั้นจะครองโลก คำๆนี้เคยได้ยินกันมาบ่อยเมื่อก่อน ก็จีบติดในครั้งหลังสุด
แหม่ ยังๆ อย่าเพิ่งจุดพลุฉลองกัน เราก็เที่ยวคบหาดูใจกันไป
มีวันหนึ่ง ผมโทรไปหาเค้าเพื่อจะคุย แต่เค้าไปต่างจังหวัด มือถืออยู่บ้าน พ่อเค้ารับครับ (เชื่อว่าใครที่เคยเป็นจะเข้าใจดี)
ผมเงียบครับ เอ่อ เช็คเบอร์อีกที ผิดเบอร์ป่าว อ้าวไม่ผิด โทรไปใหม่ ก็ถาม เค้าอยู่รึเปล่า พ่อเค้าก็ตอบมา แล้วเหมือนโดนแทงตอนพูดว่า ถ้าโทรมาแล้วไม่พูดก็ไม่ต้องโทร
โอ้ย เจ็บ ถ้าสมัยนั้นมีเพลง เจ็บจุงเบย คงนั่งฟังเคล้าน้ำตาละครับ
หลังจากนั้นก็ได้รู้จักกับทางบ้านเค้า บ้านเค้าก็ถือว่ามีฐานะ มีธุรกิจของตัวเองครับ
รู้จักพ่อกับแม่ และพี่น้องเค้าครับ ถ้านับญาตินี่นับไม่หวั่นไม่ไหว