ความสัมพันธ์ระหว่างแฟนเก่า (แนวเวิ้นและแชร์ประสบการณ์)

แน่นอนถ้าเอ่ยถึงคำว่า 'แฟนเก่า' หลายคนอาจจะรู้สึกเป็นบุคคลที่ไม่อยากนึกถึงและถึงขั้นไม่อยากแม้แต่จะเจอ

เราเป็นคนนึงที่มีแฟนเก่าอยูุ่สองแบบ แบบที่หนึ่งคือยังเป็นเพื่อนกัน (บางคนสนิทเลยแหละ) แบบที่สองคือไม่เคยพบเจอพูดคุยกันอีกเลย
เราเป็น 'แฟนเก่า' ประเภทยังไงก็อยากเป็นเพื่อน ไม่อยากให้เค้าตัดขาดหรือหายไปจากชีวิต โดยเฉพาะแฟนเก่าที่เรารักเค้าจริงๆ

คนเราเลิกกันมีหลายแบบนะ แต่เชื่อว่าส่วนใหญ่มักจะมาจากเหตุผลที่ว่ามีคนใหม่...
'แฟนเก่า' เราคนล่าสุด เลิกกันเพราะอะไรเราก็ไม่แน่ใจ...จากรักกันดีๆ วันหนึ่งเค้าก็เปลี่ยนไป จนวันนึงเหตุผลมันก็กลายเป็นว่าเค้าไม่รักเราแล้ว
เจอแบบนี้หลายคนคงคิดหละสิว่าเค้ามีคนใหม่ เปล่าเลย จากวันนั้นจนวันนี้เราเลิกกันเจ็ดเดือนแล้ว และต่างยังไม่มีคนใหม่ทั้งคู่ เค้าค่อนข้างจะไม่อยากเลิกกับเราด้วยซ้ำ แต่พอเค้าเห็นเราร้องไห้เราเสียใจเค้าก็รู้สึกแย่และตัวเค้าก็เริ่มไม่ไหว สุดท้ายเราก็ทนไม่ได้เพราะเราไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่คือการที่วันหนึงจะกลับมารักกันเหมือนเดิม หรือ วันนึงยังไงเราก็เลิกกัน

ด้วยความที่เราเป็นเพื่อนกัน มีเพื่อนกลุ่มเดียวกันทำให้เรายังรับรู้เรื่องของกันและกันตลอด ด้วยความที่เรามีพื่อนกลุ่มเดียวกันช่องเดือนสองเดือนแรกเราจึงเจอกกันบ่อยๆ แทบจะอาทิตย์ละครั้ง และเพื่อนเราบางคนก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเลิกกันแล้ว (และเชื่อว่าคนรู้จักเราหลายคนก็ยังไม่รู้)

เราใช้ชีวิตในฐานะแฟนเก่าอย่างเต็มตัว แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ที่หลายครั้งเรากับเค้ายังนัดเจอกันกินข้าวกัน ดูหนังกันสองคนและทุกครั้งที่นัดเจอกันมันจะมีเหตุผลทุกครั้ง...เช่นเราเล่นพนันแพ้นัดเลี้ยงข้าว อะไรทำนองนั้น เวลาเราคุยกันเจอกันเราก็ยังเล่นกันแหย่กันเหมือนตอนเราคบกันไม่มีผิด มันต่างออกไปตรงแค่ เราไม่ได้คุยกันทุกวัน เราไม่ได้เดินจับมือกันอีกแล้ว แต่ทุกครั้งที่เรานั่งดูหนังกันเค้าก็ยังจับมือเราบ้างและบางครั้งก็หอมเราบ้างแบะในบางครั้งเราก็จูบกันบ้าง

จนวันนึงเรารู้สึกว่าเราควรพอกับความสัมพันธแบบงงๆ กับคำถามเดิมๆว่า สรุปแล้วเราเลิกกันทำไม เราเลยเลือกที่จะหยุดติดต่อเค้า เรากับเค้าไม่ได้เจอกันเป็นเวลาสองเดือน ณ จุดนี้ เราไม่เศร้า ไม่เสียใจกับความสัมพันธที่มันจบไปแล้ว แต่เราก็ยังกลัวที่จะรู้ว่าเค้ามีคนใหม่ จนเราได้มีโอกาสคุยกับเพื่อนในกลุ่ม เราเลยโทรไปหาเค้า แซวเค้าเรื่องที่เราได้ยินมาจากเพื่อนจนบทสนทนาจบลงที่ว่าเราจะนัดเจอกัน

หลังจากไม่ได้เจอ ไม่ได้คุยกันเลยสองเดือน เรารู้สึกว่าความสัมพันธแบบงงนั้นคงจะหมดไปแล้ว แต่เปล่าเลยมันยังอยู่ เรายังทำตัวเหมือนเดิมยังนั่งกินขนมกันคุยกัน เค้ายังทำตัวให้เรารู้สึกว่าเราไม่ได้เป็นแค่เพื่อน เข้าโรงหนังเค้ายังเอามือเราไปจับ ยังหอมแก้มและยังขโมยจูบเราเบาๆ แต่พอแยกกัน ทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิม...คือเราไม่ติดต่อกัน แต่ด้วยนิสัยของเค้า เค้าเป็นคนไม่ชอบเข้าหาหรือติดต่อใครก่อนอยู่แล้วถ้าไม่มีธุระ เค้าไม่ใช่คนเจาะที่จะโทรหาหรือไลน์คุยกับเพื่อนโดยไม่มีธุระอะไร

เรากำลังงงว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันคือความรู้สึกดีๆที่มีให้กันใช่ไหม? เพื่อนในกลุ่มเราพูดเสมอว่าเค้ายังแคร์เรานะ เวลาพูดหรือถามอะไรเรื่องเราสีหน้าและท่าทางเค้าจะเปลี่ยนไปทันที เราก็ยังรู้สึกดีๆกับเค้านะ แต่ถ้าถามเหตุผลว่าเรารอเค้ารึป่าว เราก็ตอบได้เลยว่าป่าวรอ แค่เรายังไม่อยากมีใคร เพราะเราไม่อยากเริ่มต้นใหม่ แต่ถ้าถามว่าเราอยากกลับไปดีกับเค้าไหม เราก็อยากและก็ไม่อยาก เพราะเราไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร เราจะเลิกกันอีก

เวิ้นมาซะยาว เหมือนเราแค่อยากระบาย เผื่อมีใครจะให้ความเห็นกับเรื่องนี้บ้าง สุดท้ายนี้เราไม่โทษว่าใครผิดหรอกนะ มันเป็นเพียงแค่ประสบการณ์ชีวิตที่อยากจะเล่าสู่กันฟังว่าความสัมพัธ์ของคนเรานั้นชั้งซับซ่อนเหลือเกิน