"คุณต้องไปเซี่ยงไฮ้นะ สัก 1 เดือน ไหวไหม"
"หร่า ฮา.... ฮ้า....ฮา....ฮา...หร่า... หร่า...ฮา ปุ้ว ปุ้ว"
เมื่อได้ยินเสียงปลายสายจากบอสมาแบบนั้น เสียงไตเติลเพลงเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ดั่งกระหึ่มก้องอยู่ในหัวของผมขึ้นมาทันที เอาละเว้ย งานเข้าตรูอีกแล้ว
เกริ่นนำไว้ก่อนว่า ในชีวิตผมที่ผ่านมา 30 กว่าปี ไม่เคยได้ออกไปนอกประเทศเลย ทั้ง ๆ ที่งานที่ผมทำอยู่นี้ ต้องติดต่อพูดคุยกับคนต่างชาติทั่วทั้งเอเซียแปซิฟิค แต่ภาษาอังกฤษผมไม่เอาอ่าวเลย งู ๆ ปลา ๆ บอส ซึ่งเป็นชาวมาเลเซียโทรมาก็สื่อสารกันลำบาก มีประชุมคอนเฟอเร้นซ์ผมก็ไม่ค่อยจะเข้าหรอก เพราะคุยไม่รู้เรื่องและฟังค่อยจะออก จนกระทั่งเมื่อ 3 เดือนที่แล้วจึงถูกจับดัดสันกระดาน ส่งให้ไปอยู่สิงคโปร์มา 3 สัปดาห์ เพราะบอสเริ่มรู้สึกว่าผมเป็นคนที่ชอบเก็บตัวเกินไปแล้วนะ ไปเปิดโลกกว้างซะ
แล้วก็รอดกลับมาได้แบบแทบตาย...
ตอนนี้เหมือนบอสแกจะชอบใจ เพราะส่งไปแล้วรู้สึกว่าผมมีความกระตือรือล้นมากขึ้น สนใจที่จะพัฒนาภาษาอังกฤษให้กับตัวเองมากขึ้น แกเลยหาเรื่องส่งผมไปเซี่ยงไฮ้ โดยไปทำโปรเจ็คเดียวกันกับที่สิงคโปร์นั่นแหละ ไปในนามของ ผู้มีประสบการณ์ด้วยนะนั่น
หลังจากวางสาย ผมก็ตะหงิด ๆ ในใจ อ่อนภาษาอังกฤษ แต่ส่งไปจีนเนี่ยนะ??? แกคิดยังไงของแก(วะ) เอาเถอะ ช่างมัน
ตลอดระยะเวลาก่อนเดินทาง ก็...มีแต่คำเตือนจากเพื่อน ๆ ที่หวังดี(มั้ง) ไม่ว่าจะเป็นเรื่องห้องน้ำห้องท่า นิสัยใจคอของผู้คน การใช้ชีวิตที่เร่งรีบ โรคระบาด ฯลฯ และที่สำคัญ เลยคือเรื่องภาษา
เอาละวะ มันคงไม่โหดร้ายเกินไปหรอกน่ะ สิงคโปร์ยังรอดมาได้ จีนเหรอ หึ ๆ ขำ ๆ น่า
ผมแทบจะไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย มัวแต่ลัลล้า กว่าจะส่งเอกสารไปขอวีซ่าได้ ก็ปาเข้าไปเหลืออีก 1 สัปดาห์ก่อนเดินทาง
"นี่คุณน้อง... เอาสำเนาทะเบียนบ้าน บัตรประชาชน หนังสือเชิญจากเซี่ยงไฮ้ สลิปเงินเดือน รูปถ่าย 2 ใบ ยอดเงินในบัญชีธนาคารมาให้พี่ด่วน" พี่แอดมินที่ดำเนินเรื่องการเดินทางของผมโทรมาย้ำอีกครั้ง (หลังจากที่ส่งเมลมาตามเป็นครั้งที่ 2 แล้วผมยังลัลล้าอยู่) ผมจึงจัดการเอาเอกสารใส่ซองไปให้พี่เขาเพื่อส่งไปให้บริษัททัวร์เสร็จสรรพ แล้วก็ไปลัลล้าต่อ
อีก 1 วันต่อมา
"คุณน้อง มีปัญหาแล้วละ ทัวร์โทรมาบอกว่า...ยอดเงินคงเหลือในบัญชีของคุณน้องมีน้อยไปนะ" พี่แอทมินคนเดิมบ่นผ่านปลายสาย
"อ้าว! ทำไมล่ะพี่ ไหนบอกว่าของ่าย?" ผมย้อนถาม
"ก็ถ้าไปเที่ยว 3-4 วันมันก็ไม่ยากหรอก แต่คุณน้องไปเป็นเดือนนะอย่าลืม"
"แล้วผมต้องมียอดในบัญชีเท่าไหร่ล่ะครับถึงจะผ่าน"
" 5 หมื่นบาท"
"หาาาา 5 หมื่นเหรอ"
"คุณน้องมีเหลือเท่าไหร่?"
ผมยิ้มแห้ง ๆ ก่อนตอบ...
"900 บาท ครับ"
เซี่ยงไฮ้ ไดอะรี่ 35 วัน กับเรื่องราวมัน ๆ ในต่างแดน
"หร่า ฮา.... ฮ้า....ฮา....ฮา...หร่า... หร่า...ฮา ปุ้ว ปุ้ว"
เมื่อได้ยินเสียงปลายสายจากบอสมาแบบนั้น เสียงไตเติลเพลงเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ดั่งกระหึ่มก้องอยู่ในหัวของผมขึ้นมาทันที เอาละเว้ย งานเข้าตรูอีกแล้ว
เกริ่นนำไว้ก่อนว่า ในชีวิตผมที่ผ่านมา 30 กว่าปี ไม่เคยได้ออกไปนอกประเทศเลย ทั้ง ๆ ที่งานที่ผมทำอยู่นี้ ต้องติดต่อพูดคุยกับคนต่างชาติทั่วทั้งเอเซียแปซิฟิค แต่ภาษาอังกฤษผมไม่เอาอ่าวเลย งู ๆ ปลา ๆ บอส ซึ่งเป็นชาวมาเลเซียโทรมาก็สื่อสารกันลำบาก มีประชุมคอนเฟอเร้นซ์ผมก็ไม่ค่อยจะเข้าหรอก เพราะคุยไม่รู้เรื่องและฟังค่อยจะออก จนกระทั่งเมื่อ 3 เดือนที่แล้วจึงถูกจับดัดสันกระดาน ส่งให้ไปอยู่สิงคโปร์มา 3 สัปดาห์ เพราะบอสเริ่มรู้สึกว่าผมเป็นคนที่ชอบเก็บตัวเกินไปแล้วนะ ไปเปิดโลกกว้างซะ
แล้วก็รอดกลับมาได้แบบแทบตาย...
ตอนนี้เหมือนบอสแกจะชอบใจ เพราะส่งไปแล้วรู้สึกว่าผมมีความกระตือรือล้นมากขึ้น สนใจที่จะพัฒนาภาษาอังกฤษให้กับตัวเองมากขึ้น แกเลยหาเรื่องส่งผมไปเซี่ยงไฮ้ โดยไปทำโปรเจ็คเดียวกันกับที่สิงคโปร์นั่นแหละ ไปในนามของ ผู้มีประสบการณ์ด้วยนะนั่น
หลังจากวางสาย ผมก็ตะหงิด ๆ ในใจ อ่อนภาษาอังกฤษ แต่ส่งไปจีนเนี่ยนะ??? แกคิดยังไงของแก(วะ) เอาเถอะ ช่างมัน
ตลอดระยะเวลาก่อนเดินทาง ก็...มีแต่คำเตือนจากเพื่อน ๆ ที่หวังดี(มั้ง) ไม่ว่าจะเป็นเรื่องห้องน้ำห้องท่า นิสัยใจคอของผู้คน การใช้ชีวิตที่เร่งรีบ โรคระบาด ฯลฯ และที่สำคัญ เลยคือเรื่องภาษา
เอาละวะ มันคงไม่โหดร้ายเกินไปหรอกน่ะ สิงคโปร์ยังรอดมาได้ จีนเหรอ หึ ๆ ขำ ๆ น่า
ผมแทบจะไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย มัวแต่ลัลล้า กว่าจะส่งเอกสารไปขอวีซ่าได้ ก็ปาเข้าไปเหลืออีก 1 สัปดาห์ก่อนเดินทาง
"นี่คุณน้อง... เอาสำเนาทะเบียนบ้าน บัตรประชาชน หนังสือเชิญจากเซี่ยงไฮ้ สลิปเงินเดือน รูปถ่าย 2 ใบ ยอดเงินในบัญชีธนาคารมาให้พี่ด่วน" พี่แอดมินที่ดำเนินเรื่องการเดินทางของผมโทรมาย้ำอีกครั้ง (หลังจากที่ส่งเมลมาตามเป็นครั้งที่ 2 แล้วผมยังลัลล้าอยู่) ผมจึงจัดการเอาเอกสารใส่ซองไปให้พี่เขาเพื่อส่งไปให้บริษัททัวร์เสร็จสรรพ แล้วก็ไปลัลล้าต่อ
อีก 1 วันต่อมา
"คุณน้อง มีปัญหาแล้วละ ทัวร์โทรมาบอกว่า...ยอดเงินคงเหลือในบัญชีของคุณน้องมีน้อยไปนะ" พี่แอทมินคนเดิมบ่นผ่านปลายสาย
"อ้าว! ทำไมล่ะพี่ ไหนบอกว่าของ่าย?" ผมย้อนถาม
"ก็ถ้าไปเที่ยว 3-4 วันมันก็ไม่ยากหรอก แต่คุณน้องไปเป็นเดือนนะอย่าลืม"
"แล้วผมต้องมียอดในบัญชีเท่าไหร่ล่ะครับถึงจะผ่าน"
" 5 หมื่นบาท"
"หาาาา 5 หมื่นเหรอ"
"คุณน้องมีเหลือเท่าไหร่?"
ผมยิ้มแห้ง ๆ ก่อนตอบ...
"900 บาท ครับ"