อยากเลี้ยงเองค่ะ เพราะแต่ก่อนอยู่กัน 3 คน พ่อ แม่ ลูก ก็เลี้ยงเองมาตลอด
แต่เนื่องจากต้องเป็นคนหาเงินเข้าบ้านเราค่ะ บ้านนอกที่เราอยู่รายได้น้อยค่ะ ไม่พอสำหรับหลายๆชีวิต
เรากับสามีได้หย่ากันแล้ว จบด้วยดีนะคะ ตอนนี้เรากับลูกอยู่บ้านแม่เราค่ะ อีกไม่กี่ปี ภายในปี 2 ปี พ่อเราก็จะเกษียณกลับมาอยู่บ้านค่ะ
บ้านเราเป็นดังนี้
พ่อเรา กินเหล้าจัด สูบบุหรี่จัด แต่เล็กมาเราเครียดและพ่อชอบหาเรื่องทะเลาะกับเรากับแม่ตลอด ไม่รู้เกษียณกลับมาพ่อจะเพลาๆมั่งมั้ย
พ่อไม่เคยวางแผนชีวิต ไม่ส่งเสียเราเรียน เราต้องหาทุน กู้เงินเรียนเอง
แม่เรา ตั้งแต่เราไปทำงานอยู่กรุงเทพเกือบ 10 ปี พอกลับมาอยู่บ้าน ดูเหมือนอะไรๆ ก็ไม่ถูกใจแม่ เพราะเหมือนเราเป็นคนอาศัยไปเสียแล้ว
วันๆแม่จะคอยเดินทั่วบ้าน จับผิดว่าอะไรตรงไหนมีของเรา ของลูกรกบ้าง ส้วมตัน เครื่องซักผ้าเจ๊ง ไฟฟ้ามีปัญหา แม่โทษว่าเป็นเพราะเรา
วันๆ เราได้ยินเสียงแม่บ่น มากกว่าพูดคุยสัพเพเหระทั่วไป บอกตามตรง เราวางตัวไม่ถูก อยู่บ้านแต่ต้องคอยระแวงระวังจะทำอะไรผิดตลอดเวลา เราเครียดมาก ถ้าเราไม่อยู่ ไปทำงานที่อื่น ลูกคงต้องรับความเครียดตรงนี้แทน แม่เราชอบไปข้างนอกด้วยบางที เราก็ห่วงลูกตรงนี้
บ้านเรามีแต่มอไซค์ของเรา แม่ก็ขับไม่เป็น วันก่อนคุณครูโทรมาบอกลูกไม่สบายให้ไปรับด่วน เราสติแตกเลย ต้องไปรับลูก ต้องไปหาหมอ ไม่มีรถยนต์บ้านนอกนี่ลำบากมาก จะไหว้วานใครก็ไม่ได้เพราะเค้าก็ไม่มีรถยนต์เหมือนกัน
แต่บ้านเราญาติเยอะ ลูกมีพี่ป้าน้าอาเยอะ มีเพื่อนเล่น ซึ่งก็ดีสำหรับเด็ก
บ้านสามี เราไม่ชอบบ้านเค้าเลย แต่
พ่อเค้าไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ เค้ามีหลานอยู่คนนึง เค้าสามารถสอนการบ้าน วางแผนการเรียนและอนาคตหลานอย่างดี
แม่สามี ชอบทำกับข้าวมากกกก ไม่ขี้บ่น ไม่จู้จี้ เราดูจากที่พวกเค้าเลี้ยงหลาน แม้จะสปอยเกินไปแต่หลานเค้าก็ไม่เก็บกด ไม่เป็นปมด้อย
แม้ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ และบ้านนี้ถ้าไม่จำเป็น เค้าจะไม่ไปไหนกันเลย อุ่นใจได้ว่าจะมีคนดูลูกเราได้ตลอดเวลา
บ้านสามีมีรถยนต์ มีมอไซค์ ฉุกเฉินเร่งด่วนต้องไปหาหมอ พ่อหรือหลานเค้าสามารถขับรถไปได้
แต่บ้านสามี ไม่มีเพื่อนเล่นเลยเพราะบ้านแต่ละหลังอยู่ไกลกัน แต่ถ้าในแง่การเลี้ยงดู เราเชื่อว่าเค้าน่าจะพร้อมมากกว่าพ่อแม่เราเองซะอีก
เราอยากไปทำงานแล้ว เพราะอีกไม่นานเราต้องเป็นเสาหลักให้ที่บ้าน แม้สามีจะลงทุนให้ขายเบเกอรี่แต่บ้านนอกเรานี่ ยอมรับเลยว่าค้าขายไม่ค่อยจะเวิร์ก อีกอย่าง หย่ากันแล้ว เราไม่อยากข้องเกี่ยวหรือรับความช่วยเหลือจากเค้าถ้าไม่จำเป็น
ทุกเดือนเค้าก็ยังมานอนค้าง มาหาลูก เราไม่ค่อยสะดวกใจเท่าไหร่ เลยอยากออกไปอยู่ที่อื่น เพราะเราก็ไม่รู้สึกกับเค้าแบบสามี ภรรยาแล้ว
เหลือแค่ความเป็นเพื่อน เป็นเหมือนคนในครอบครัว แต่จะให้มาอยู่ด้วยกัน เราก็ทำไม่ได้แล้วจริงๆ
ตอนนี้ก็ไม่รู้จะฝากลูกไว้กับใครดี พ่อแม่เราก็รักหลาน แต่รักแบบไม่ค่อยใส่ใจเหมือนที่เค้าเลี้ยงเรามานี่แหละ
บ้านสามีไม่ค่อยจะช่วยเหลืออะไรเลย แต่แม่สามีก็เต็มใจจะเลี้ยงหลานให้ค่ะ
จะเอาลูกให้ ปู่ย่า หรือ ตายาย เลี้ยงดี
แต่เนื่องจากต้องเป็นคนหาเงินเข้าบ้านเราค่ะ บ้านนอกที่เราอยู่รายได้น้อยค่ะ ไม่พอสำหรับหลายๆชีวิต
เรากับสามีได้หย่ากันแล้ว จบด้วยดีนะคะ ตอนนี้เรากับลูกอยู่บ้านแม่เราค่ะ อีกไม่กี่ปี ภายในปี 2 ปี พ่อเราก็จะเกษียณกลับมาอยู่บ้านค่ะ
บ้านเราเป็นดังนี้
พ่อเรา กินเหล้าจัด สูบบุหรี่จัด แต่เล็กมาเราเครียดและพ่อชอบหาเรื่องทะเลาะกับเรากับแม่ตลอด ไม่รู้เกษียณกลับมาพ่อจะเพลาๆมั่งมั้ย
พ่อไม่เคยวางแผนชีวิต ไม่ส่งเสียเราเรียน เราต้องหาทุน กู้เงินเรียนเอง
แม่เรา ตั้งแต่เราไปทำงานอยู่กรุงเทพเกือบ 10 ปี พอกลับมาอยู่บ้าน ดูเหมือนอะไรๆ ก็ไม่ถูกใจแม่ เพราะเหมือนเราเป็นคนอาศัยไปเสียแล้ว
วันๆแม่จะคอยเดินทั่วบ้าน จับผิดว่าอะไรตรงไหนมีของเรา ของลูกรกบ้าง ส้วมตัน เครื่องซักผ้าเจ๊ง ไฟฟ้ามีปัญหา แม่โทษว่าเป็นเพราะเรา
วันๆ เราได้ยินเสียงแม่บ่น มากกว่าพูดคุยสัพเพเหระทั่วไป บอกตามตรง เราวางตัวไม่ถูก อยู่บ้านแต่ต้องคอยระแวงระวังจะทำอะไรผิดตลอดเวลา เราเครียดมาก ถ้าเราไม่อยู่ ไปทำงานที่อื่น ลูกคงต้องรับความเครียดตรงนี้แทน แม่เราชอบไปข้างนอกด้วยบางที เราก็ห่วงลูกตรงนี้
บ้านเรามีแต่มอไซค์ของเรา แม่ก็ขับไม่เป็น วันก่อนคุณครูโทรมาบอกลูกไม่สบายให้ไปรับด่วน เราสติแตกเลย ต้องไปรับลูก ต้องไปหาหมอ ไม่มีรถยนต์บ้านนอกนี่ลำบากมาก จะไหว้วานใครก็ไม่ได้เพราะเค้าก็ไม่มีรถยนต์เหมือนกัน
แต่บ้านเราญาติเยอะ ลูกมีพี่ป้าน้าอาเยอะ มีเพื่อนเล่น ซึ่งก็ดีสำหรับเด็ก
บ้านสามี เราไม่ชอบบ้านเค้าเลย แต่
พ่อเค้าไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ เค้ามีหลานอยู่คนนึง เค้าสามารถสอนการบ้าน วางแผนการเรียนและอนาคตหลานอย่างดี
แม่สามี ชอบทำกับข้าวมากกกก ไม่ขี้บ่น ไม่จู้จี้ เราดูจากที่พวกเค้าเลี้ยงหลาน แม้จะสปอยเกินไปแต่หลานเค้าก็ไม่เก็บกด ไม่เป็นปมด้อย
แม้ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ และบ้านนี้ถ้าไม่จำเป็น เค้าจะไม่ไปไหนกันเลย อุ่นใจได้ว่าจะมีคนดูลูกเราได้ตลอดเวลา
บ้านสามีมีรถยนต์ มีมอไซค์ ฉุกเฉินเร่งด่วนต้องไปหาหมอ พ่อหรือหลานเค้าสามารถขับรถไปได้
แต่บ้านสามี ไม่มีเพื่อนเล่นเลยเพราะบ้านแต่ละหลังอยู่ไกลกัน แต่ถ้าในแง่การเลี้ยงดู เราเชื่อว่าเค้าน่าจะพร้อมมากกว่าพ่อแม่เราเองซะอีก
เราอยากไปทำงานแล้ว เพราะอีกไม่นานเราต้องเป็นเสาหลักให้ที่บ้าน แม้สามีจะลงทุนให้ขายเบเกอรี่แต่บ้านนอกเรานี่ ยอมรับเลยว่าค้าขายไม่ค่อยจะเวิร์ก อีกอย่าง หย่ากันแล้ว เราไม่อยากข้องเกี่ยวหรือรับความช่วยเหลือจากเค้าถ้าไม่จำเป็น
ทุกเดือนเค้าก็ยังมานอนค้าง มาหาลูก เราไม่ค่อยสะดวกใจเท่าไหร่ เลยอยากออกไปอยู่ที่อื่น เพราะเราก็ไม่รู้สึกกับเค้าแบบสามี ภรรยาแล้ว
เหลือแค่ความเป็นเพื่อน เป็นเหมือนคนในครอบครัว แต่จะให้มาอยู่ด้วยกัน เราก็ทำไม่ได้แล้วจริงๆ
ตอนนี้ก็ไม่รู้จะฝากลูกไว้กับใครดี พ่อแม่เราก็รักหลาน แต่รักแบบไม่ค่อยใส่ใจเหมือนที่เค้าเลี้ยงเรามานี่แหละ
บ้านสามีไม่ค่อยจะช่วยเหลืออะไรเลย แต่แม่สามีก็เต็มใจจะเลี้ยงหลานให้ค่ะ