ผิดไหมที่ผมยังรักผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ถึงเเม้ว่าเธอจะเเต่งงานไปเเล้ว
ผู้หญิงที่ผ่านมาในชีวิตผมก็หลานคน ที่เลิกกันไปมีคนใหม่ผมก็ไม่ได้มีความรักหรือเยื่อใยอะไรอีก
ที่ผ่านมาอาจจะไม่ได้รักใครจริง
จนมาเจอผู้หญิงคนหนึ่งครับ เธอสวยน่ารักเเละนิสัยดี
พบกันครั้งเเรกผมก็ชอบเธอ ผมสบตากับเธออยู่นาน ถึงขั้นเพ้อเลยครับ
ผมรู้จักกับเธอได้ประมาณสามปี เธอเเต่งงานไปเมื่อปีที่เเล้ว ก็ประมาณหนึ่งปีเเล้ว
ก่อนรู้จักกันเธอก็คบกับเเฟนของเธออยู่ก่อนเเล้ว (เธอเป็นคนบอกผมเองตั้งเเต่ครั้งเเรกที่ผมโทรไป
เเต่ผมก็ยังโทรไปหาอยู่บ่อยๆ จนบางครั้งเธอเป็นฝ่ายโทรมาหาผม (ที่จำได้คงมีเเค่สองครั้ง) )
มีบางครั้งดูเหมือนเธอจะไม่พอใจผมที่รู้ว่าผมไปคุยกับผู้หญิงคนอื่น ก็เป็นคนที่ทำงานที่เดียวกับเธอครับ
ผมเป็นคนเจ้าชู้ครับก็มีบ้างที่จะมีคุยกับผู้หญิงหลายคน เเต่ที่สุดในหัวใจก็คือเธอเเหละครับ
ก่อนที่เธอจะเเต่งงานเธอบอกผมว่า เธอคบกับเเฟนเธอมาหลายปีเเล้ว เเละเธอชอบผู้ชายที่อายุมากกว่า (ผมอายุน้อยกว่าเธอ 4-5 ปีครับ)
หลังจากเธอเเต่งงานผมก็ไม่ได้โทรไปหาเธออีกประมาณห้าเดือน
ผมยังคิดถึงเธอ ก็เลยโทรไป เเล้วก็โทรหาเธอสัปดาห์ละครั้งหรือสองสัปดาห์ครั้งมาตลอด
ทุกครั้งที่โทรไปก็เกลงใจนะครับ เเต่ว่าคิดถึง เธอจะไม่มีเวลาคุยกับผมสักเท่าไร บางครั้งเธอมีเวลาเธอก็โทรกลับ ถามถึงสารทุกข์สุขดิบ
เรื่องที่คุยก็เรื่องทั่วไป ไม่มีอะำรมากกว่านั้น มีบ้างบางครั้งที่ผมส่ง mail ไปว่าคิดถึง ผมไม่เคยบอกให้เธอได้ยินเลยสักครั้งครับ
ว่าผมคิดถึงเธอ เเม้เก่อนที่เธอจะเเต่งงาน เเละที่อึดอัดที่สุดก็คำว่ารักนี่เเหละครับที่ผมไม่เคยพูด เพราะไม่มีโอกาสที่เหมาะสม เเละคิดว่าไม่ควร
ผมไม่ค่อยได้เจอเธอครับ เดือนหนึ่งอาจจะเจอเเค่สองถึงสามครั้ง เพราะเธอจะมาติดต่องานที่บริษัทผม
ก็มีทักทายกันบ้าง เเต่มีบางครั้งเธอชอบทำเป็นไม่มองผม เฮ้ออ.. ผู้หญิงเนี่ยน้าา..
ผมไม่ได้คิดที่จะเเย่งชิงนะครับ เเค่ผมรู้ว่าเธอมีความสุขผมก็พอใจ ยอมรับว่าลึกๆเเล้วก็หวังว่าจะได้อยู่ด้วยกัน
อาจจะเป็นเรื่องที่ไม่ควร เเต่มันบังคับหรือห้ามใจไม่ได้ มีเรื่องราวดีๆที่ผมจดจำมากมาย
ผิดไหมที่ผมยังรักผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ถึงเเม้ว่าเธอจะเเต่งงานไปเเล้ว
ผู้หญิงที่ผ่านมาในชีวิตผมก็หลานคน ที่เลิกกันไปมีคนใหม่ผมก็ไม่ได้มีความรักหรือเยื่อใยอะไรอีก
ที่ผ่านมาอาจจะไม่ได้รักใครจริง
จนมาเจอผู้หญิงคนหนึ่งครับ เธอสวยน่ารักเเละนิสัยดี
พบกันครั้งเเรกผมก็ชอบเธอ ผมสบตากับเธออยู่นาน ถึงขั้นเพ้อเลยครับ
ผมรู้จักกับเธอได้ประมาณสามปี เธอเเต่งงานไปเมื่อปีที่เเล้ว ก็ประมาณหนึ่งปีเเล้ว
ก่อนรู้จักกันเธอก็คบกับเเฟนของเธออยู่ก่อนเเล้ว (เธอเป็นคนบอกผมเองตั้งเเต่ครั้งเเรกที่ผมโทรไป
เเต่ผมก็ยังโทรไปหาอยู่บ่อยๆ จนบางครั้งเธอเป็นฝ่ายโทรมาหาผม (ที่จำได้คงมีเเค่สองครั้ง) )
มีบางครั้งดูเหมือนเธอจะไม่พอใจผมที่รู้ว่าผมไปคุยกับผู้หญิงคนอื่น ก็เป็นคนที่ทำงานที่เดียวกับเธอครับ
ผมเป็นคนเจ้าชู้ครับก็มีบ้างที่จะมีคุยกับผู้หญิงหลายคน เเต่ที่สุดในหัวใจก็คือเธอเเหละครับ
ก่อนที่เธอจะเเต่งงานเธอบอกผมว่า เธอคบกับเเฟนเธอมาหลายปีเเล้ว เเละเธอชอบผู้ชายที่อายุมากกว่า (ผมอายุน้อยกว่าเธอ 4-5 ปีครับ)
หลังจากเธอเเต่งงานผมก็ไม่ได้โทรไปหาเธออีกประมาณห้าเดือน
ผมยังคิดถึงเธอ ก็เลยโทรไป เเล้วก็โทรหาเธอสัปดาห์ละครั้งหรือสองสัปดาห์ครั้งมาตลอด
ทุกครั้งที่โทรไปก็เกลงใจนะครับ เเต่ว่าคิดถึง เธอจะไม่มีเวลาคุยกับผมสักเท่าไร บางครั้งเธอมีเวลาเธอก็โทรกลับ ถามถึงสารทุกข์สุขดิบ
เรื่องที่คุยก็เรื่องทั่วไป ไม่มีอะำรมากกว่านั้น มีบ้างบางครั้งที่ผมส่ง mail ไปว่าคิดถึง ผมไม่เคยบอกให้เธอได้ยินเลยสักครั้งครับ
ว่าผมคิดถึงเธอ เเม้เก่อนที่เธอจะเเต่งงาน เเละที่อึดอัดที่สุดก็คำว่ารักนี่เเหละครับที่ผมไม่เคยพูด เพราะไม่มีโอกาสที่เหมาะสม เเละคิดว่าไม่ควร
ผมไม่ค่อยได้เจอเธอครับ เดือนหนึ่งอาจจะเจอเเค่สองถึงสามครั้ง เพราะเธอจะมาติดต่องานที่บริษัทผม
ก็มีทักทายกันบ้าง เเต่มีบางครั้งเธอชอบทำเป็นไม่มองผม เฮ้ออ.. ผู้หญิงเนี่ยน้าา..
ผมไม่ได้คิดที่จะเเย่งชิงนะครับ เเค่ผมรู้ว่าเธอมีความสุขผมก็พอใจ ยอมรับว่าลึกๆเเล้วก็หวังว่าจะได้อยู่ด้วยกัน
อาจจะเป็นเรื่องที่ไม่ควร เเต่มันบังคับหรือห้ามใจไม่ได้ มีเรื่องราวดีๆที่ผมจดจำมากมาย