คืออยากทราบว่ามีใครเป็นโรค phobias แปลกๆกันมั้งค่ะ
เราเป็น โรคกลัวดอกไม้ กับ กลัวสี แต่ไม่ได้หมายถึงทุกอย่างที่เป็นดอกไม้กับสีนะค่ะ แค่เฉพาะบางแบบ
คือโรคพวกนี้ มันไม่ค่อยมีใครเป็น พออธิบายแล้วคนเค้าก้ไม่ค่อยเข้าใจ มันอึดอัดค่ะ เค้าก็ไม่เชื่อ และคิดว่าเป็นไปไม่ได้
อาการของเรามันพัฒนาความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆค่ะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
แต่ก่อนตอนเด็กๆก็เล่นกับดอกไม้ได้นะค่ะ จะมีแค่ไม่กี่แบบที่ไม่สามารถจับได้ เช่น ดอกโปยเซียน
พอโตขึนมาเรื่อยๆก็กลัว เกสร ดอกกุหลาบ แล้วก็กลัวประการังสีๆ
กลัวดอกกล้วยไม้ ดอกไม้ที่มีเกสรใหญ่ๆ
กลัวดอกลิลลี่ กลัวดอกไม้ที่มีขนาดใหญ่ กลัวดอกไม้ที่มีรูปร่างแปลกๆ เช่น ดอกหม้อข้าวหม้อแกง หรือดอกที่มีสีสดๆหลายๆสีรวมกัน
พอนั้นมันก็ร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ จนไม่สามารถจับภาพหรือรูปถ่ายของดอกไม้ที่กลัวได้ ถึงขนาดว่าถ่ายเห็นรูปใน magazine ก็ไม่สามารถจับหน้านั้นได้เลย ถ้ามีดอกพวกนั้นอยู่ใกล้ก็จะระแวง รู้สึกไม่ปลอดภัยค่ะ
แล้วเราก็ไม่สามารถเห็นดอกไม่พวกนั้นถูกตัดหรือทำลายได้(เฉพาะตรงส่วนที่เป็นดอก ไม่ใช่ก้านมันนะค่ะ) มันน่ากลัวมากยิ่งกว่าเห็นคนหรือสัตว์ถูกฆ่าอีกค่ะ ดิฉันพูดได้เลยว่าขอยอมตายดีกว่าถ้าต้องไปนอนในป่าที่มีต้นเฟิร์น หรือต้นไม้เลื้อยๆ
แล้วมันก็กลายมาเป็นกลัวสีที่เหมือนกับดอกไม้ เช่น การรวมกับของสีเหลืองสีดำสีเลือดหมูและขาว หรือสีที่เป็นวงๆหลายๆตา
ตัวดิฉันคิดว่ามันเริ่มทำให้ชีวิตอยู่ยากขึ้นแล้วค่ะ ดิฉันไม่สามารถเดินผ่านต้นมะละกอเตี้ยๆเพื่อไปซักผ้า หรือไม่สามารถเก็บสิ่งของที่หล่นลงไปในกอดอกไม้ได้ แล้วมันก็ทำให้ดิฉันทำอาหารบ้างอย่างไม่ได้เช่น อาหารที่มีเห็ด หรือ ตำลึง คือถ้าเกิดเหตุการณ์บังเอิญที่ดอกไม้พวกนั้นหล่นใส่เท้าหรือต้องมีการแตะต้องกัน ดิฉันก้ไม่สามารถเดินต่อได้เลยคือจะแข็งอยู่กับที่ และไม่สามารถใช้อวัยวะชิ้นนั้นได้ จนกว่าจะมีคนเอามือมาลูปหรือล้างตรงจุดที่โดนให้
อยากทราบว่าพอมีคนสามารถให้คำปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้างไหมค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
อยากทราบมีใครเป็น โรค phobias กันมั้งค่ะ เราเป็นแต่ไม่รู้จะแก้ยังไงค่ะ
เราเป็น โรคกลัวดอกไม้ กับ กลัวสี แต่ไม่ได้หมายถึงทุกอย่างที่เป็นดอกไม้กับสีนะค่ะ แค่เฉพาะบางแบบ
คือโรคพวกนี้ มันไม่ค่อยมีใครเป็น พออธิบายแล้วคนเค้าก้ไม่ค่อยเข้าใจ มันอึดอัดค่ะ เค้าก็ไม่เชื่อ และคิดว่าเป็นไปไม่ได้
อาการของเรามันพัฒนาความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆค่ะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
แต่ก่อนตอนเด็กๆก็เล่นกับดอกไม้ได้นะค่ะ จะมีแค่ไม่กี่แบบที่ไม่สามารถจับได้ เช่น ดอกโปยเซียน
พอโตขึนมาเรื่อยๆก็กลัว เกสร ดอกกุหลาบ แล้วก็กลัวประการังสีๆ
กลัวดอกกล้วยไม้ ดอกไม้ที่มีเกสรใหญ่ๆ
กลัวดอกลิลลี่ กลัวดอกไม้ที่มีขนาดใหญ่ กลัวดอกไม้ที่มีรูปร่างแปลกๆ เช่น ดอกหม้อข้าวหม้อแกง หรือดอกที่มีสีสดๆหลายๆสีรวมกัน
พอนั้นมันก็ร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ จนไม่สามารถจับภาพหรือรูปถ่ายของดอกไม้ที่กลัวได้ ถึงขนาดว่าถ่ายเห็นรูปใน magazine ก็ไม่สามารถจับหน้านั้นได้เลย ถ้ามีดอกพวกนั้นอยู่ใกล้ก็จะระแวง รู้สึกไม่ปลอดภัยค่ะ
แล้วเราก็ไม่สามารถเห็นดอกไม่พวกนั้นถูกตัดหรือทำลายได้(เฉพาะตรงส่วนที่เป็นดอก ไม่ใช่ก้านมันนะค่ะ) มันน่ากลัวมากยิ่งกว่าเห็นคนหรือสัตว์ถูกฆ่าอีกค่ะ ดิฉันพูดได้เลยว่าขอยอมตายดีกว่าถ้าต้องไปนอนในป่าที่มีต้นเฟิร์น หรือต้นไม้เลื้อยๆ
แล้วมันก็กลายมาเป็นกลัวสีที่เหมือนกับดอกไม้ เช่น การรวมกับของสีเหลืองสีดำสีเลือดหมูและขาว หรือสีที่เป็นวงๆหลายๆตา
ตัวดิฉันคิดว่ามันเริ่มทำให้ชีวิตอยู่ยากขึ้นแล้วค่ะ ดิฉันไม่สามารถเดินผ่านต้นมะละกอเตี้ยๆเพื่อไปซักผ้า หรือไม่สามารถเก็บสิ่งของที่หล่นลงไปในกอดอกไม้ได้ แล้วมันก็ทำให้ดิฉันทำอาหารบ้างอย่างไม่ได้เช่น อาหารที่มีเห็ด หรือ ตำลึง คือถ้าเกิดเหตุการณ์บังเอิญที่ดอกไม้พวกนั้นหล่นใส่เท้าหรือต้องมีการแตะต้องกัน ดิฉันก้ไม่สามารถเดินต่อได้เลยคือจะแข็งอยู่กับที่ และไม่สามารถใช้อวัยวะชิ้นนั้นได้ จนกว่าจะมีคนเอามือมาลูปหรือล้างตรงจุดที่โดนให้
อยากทราบว่าพอมีคนสามารถให้คำปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้างไหมค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ