สืบเนื่องจากกระทู้นี้ค่ะ
http://pantip.com/topic/30760803
อยากเล่าเรื่องผู้ชายที่บ้านบ้าง ญาติพี่น้อง คนภายนอกมองว่าเค้าเป็นคนไม่เอาไหน
เหตุคือ ตอนที่คลอดลูกได้ 2 เดือน แฟนมีปัญหาเรื่องงาน เพราะเดินทางบ่อยมากๆ
มากขึ้นตอนเราท้องแก่ใกล้คลอด คนคลอดแล้ว ก็ออกต่างจังหวัดไม่หยุด เงินเดือนเท่าเดิม เบี้ยเลี้ยงเบิกยาก
ตอนเมียคลอดขอลางานก็ไม่ให้ แถมด่ามาถึงเมียอีก แฟนเราโกรธเจ้านายตัวเองมาก
เราเป็นห่วงเค้าออกต่างจังหวัดบ่อย แถมคลอดหน้าฝน(เดือนมิถุนายน) จิตตกมากๆ ลูกก็เพิ่งจะออกมาแดงๆ สามีไม่ค่อยได้อยู่บ้าน
แถมโดนเจ้านายด่าเรื่องไม่ยอมไปค้างต่างจังหวัด เพราะอาศัยไป-กลับเอา เป็นห่วงลูก
แต่กลับมาดึกดื่น ลูกก็หลับแล้ว ออกไปทำงานแต่เช้ามึด
จนลูกได้ 2 เดือนกว่า ปรึกษากันว่าจะเอาไง จะหาใครมาเลี้ยงลูก คุยกันไปมาก็กังวลไปหมด
เพราะเรามาสอบบรรจุได้ในจังหวัดที่ไม่มีญาติพี่น้องอยู่เลย หอบหิ้วกันมาแค่ 2 คน
เราซึ่งพยายามให้กำลังใจสามีในเรื่องงานมาตลอด ตอนนั้นจิตตกเต็มที่
เพราะเป็นห่วงเค้า ที่ต้องขับรถออกต่างจังหวัดบ่อยๆ ลูกก็ยังเล็กมาก
เลยบอกเค้าว่าขอให้เค้าออกจากงานเถอะ มาเลี้ยงลูกก่อนก็ได้ ระหว่างที่หางานใหม่
สามีเลยร้องไห้ เพราะเครียดกับเรื่องงานมาก และตัดสินใจที่จะทำตามที่เราต้องการ
หลังจากสามีเราออกจากงาน มาเลี้ยงลูก ใจเราคือต้องการให้เค้าเลี้ยงลูกโดยไม่คิดเรื่องงานใหม่เลย
เพราะรู้ว่าจังหวัดเล็กๆ มันหางานยาก จะหาได้ก็งานเซลล์ขายของต่างๆ ตามร้าน หรือขายของในห้าง
เพราะสามีจบด้านอุตสาหกรรม และในจังหวัดนี้ก็ไม่มีความต้องการในสาขาดังกล่าวเลย
สามีเราเลี้ยงลูกตั้งแต่นั้นมาค่ะ เงินเดือนเราไม่มากอะไรหมื่นกว่าบาท ทำงานรัฐวิสาหกิจ
แถมต้องผ่อนบ้าน เราเลยหาของมาขายในอินเตอร์เน็ต
ตอนแรก เราติดต่อลูกค้าเอง ให้เค้าแพคและไปส่งของให้ โดยเอาลูกเล็กๆใส่คาร์ซีทไปด้วย
ตอนนี้ 2 ปีผ่านไป สามีชนกับลูกค้าเองหมด เรามีหน้าที่แค่หาของมาขาย
กำไรไม่เยอะเพราะไม่ได้ขายแพงเนื่องจากคู่แข่งขันมีเยอะมาก แค่เดือนละ 3-4000 พอช่วยค่าใช้จ่ายในบ้านได้
เค้าเลี้ยงลูก ป้อนนม อาบน้ำ เช็ดอึฉี่ ให้ลูกเอง ตั้งแต่ลูกได้ 3 เดือน
ทำงานบ้านเช่น กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า พับผ้า ล้างจาน
(งานทำกับข้าวและล้างห้องน้ำเป็นหน้าที่ของเราค่ะ)
แม้ทางบ้านของเขาจะไม่เห็นด้วย คนรอบข้างจะมองว่าเค้าเกาะเมียกิน
บางครั้ง มันก็ทำให้เค้าคิดมาก เราก็พยายามปลอบโยน
สามีบอกเราว่า คนรอบข้างจะว่าอย่างไร ไม่สำคัญ ที่สำคัญคือ ถ้าเราไม่มองว่าเค้าเป็นแบบนั้น(เกาะเมียกิน) ก็เพียงพอแล้ว
เราบอกเค้าว่า คนเราต่างหน้าที่ สมัยนี้ผู้ชายไม่จำเป็นต้องเป็นคนหาเงินเข้าบ้านเองเสมอไป
ถ้าใครถามเขาว่าทำให้อะไร ก็ตอบไปสิว่าขายของในอินเตอร์เน็ต
เราเองอายุมากกว่าสามี 1 ปี 7 เดือนค่ะ หน้าทีการงานดีกว่ามาแต่ไหนแต่ไร
ถึงอย่างนั้น เราก็ให้เกียรติสามีอยู่เสมอ
อยากได้อะไร จะซื้ออะไร ต้องขออนุญาติจากเค้าตลอด แม้ว่าจะเป็นเงินเดือนของตัวเอง
โชคดีของเรา ที่สามีไม่เจ้าชู้ ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุรี่ ไม่เที่ยว ไม่เล่นการพนัน
เป็นคนใจดี ใจเย็น รักเราและลูกเป็นที่สุด ครอบครัวต้องเป็นที่หนึ่ง
สำหรับเรา คิดว่าสิ่งที่เค้าทำ คือการเสียสละอย่างหนึ่ง เพื่อลูกอันเป็นที่รักของเราทั้งคู่
ตอนนี้ลูกชายอายุ 2 ขวบ 2 เดือน (สามีออกจากงานได้เกือบ 2 ปีแล้ว)
น้องหย่าขวดแล้ว บอกอึ บอกฉี่ได้ ตอนกลางคืนก็แทบจะไม่ต้องใส่แพมเพิสแล้ว
(ใส่ไว้กันเหนียว แต่เช้ามาก็ไม่มีฉี่ซักหยด)
ทานข้าวเองได้ แม้จะพูดช้าไปหน่อย แต่พัฒนาการทุกอย่างก็เป็นที่พอใจของแม่อย่างมาก
ที่เป็นแบบนี้ ก็เพราะผู้ชายผู้เสียสละคนนึง เฝ้าเลี้ยงดูทนุถนอมลูกเป็นอย่างดี
เรียกได้ว่า ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม เลยทีเดียว
ตอนนี้เรามีแม่ มาอยู่ด้วย เพราะแม่ป่วย ต้องมาหาหมอ
สามีก็ดูแลแม่ยายอย่างดี คอยหาข้าวหาน้ำ ให้ทาน หาซื้อขนมเจ้าอร่อย
คอยดูแลรับใช้ตลอด
เมื่อวานเค้าไปซื้อยาให้แม่ กลับมาเล่าให้ฟังว่า เจอพี่ที่ทำงานเก่านั่งกินก๋วยเตี๋ยวกัน 2 คน
เลยเข้าไปทัก กลับถูกมองตอบด้วยสายตาดูถูก เค้าเลยรู้สึกไม่ดี
ก็สงสารสามี "อย่าไปสนใจเค้าเลย พ่อก็ไม่ได้ไปขออะไรเค้ากินนี่นา"
สามีก็ "อืม พ่อคงคิดไปเองมั้ง"
เห็นกระทู้สามีแย่ๆ เลยอยากเล่าเรื่องผู้ชายที่บ้านบ้าง
http://pantip.com/topic/30760803
อยากเล่าเรื่องผู้ชายที่บ้านบ้าง ญาติพี่น้อง คนภายนอกมองว่าเค้าเป็นคนไม่เอาไหน
เหตุคือ ตอนที่คลอดลูกได้ 2 เดือน แฟนมีปัญหาเรื่องงาน เพราะเดินทางบ่อยมากๆ
มากขึ้นตอนเราท้องแก่ใกล้คลอด คนคลอดแล้ว ก็ออกต่างจังหวัดไม่หยุด เงินเดือนเท่าเดิม เบี้ยเลี้ยงเบิกยาก
ตอนเมียคลอดขอลางานก็ไม่ให้ แถมด่ามาถึงเมียอีก แฟนเราโกรธเจ้านายตัวเองมาก
เราเป็นห่วงเค้าออกต่างจังหวัดบ่อย แถมคลอดหน้าฝน(เดือนมิถุนายน) จิตตกมากๆ ลูกก็เพิ่งจะออกมาแดงๆ สามีไม่ค่อยได้อยู่บ้าน
แถมโดนเจ้านายด่าเรื่องไม่ยอมไปค้างต่างจังหวัด เพราะอาศัยไป-กลับเอา เป็นห่วงลูก
แต่กลับมาดึกดื่น ลูกก็หลับแล้ว ออกไปทำงานแต่เช้ามึด
จนลูกได้ 2 เดือนกว่า ปรึกษากันว่าจะเอาไง จะหาใครมาเลี้ยงลูก คุยกันไปมาก็กังวลไปหมด
เพราะเรามาสอบบรรจุได้ในจังหวัดที่ไม่มีญาติพี่น้องอยู่เลย หอบหิ้วกันมาแค่ 2 คน
เราซึ่งพยายามให้กำลังใจสามีในเรื่องงานมาตลอด ตอนนั้นจิตตกเต็มที่
เพราะเป็นห่วงเค้า ที่ต้องขับรถออกต่างจังหวัดบ่อยๆ ลูกก็ยังเล็กมาก
เลยบอกเค้าว่าขอให้เค้าออกจากงานเถอะ มาเลี้ยงลูกก่อนก็ได้ ระหว่างที่หางานใหม่
สามีเลยร้องไห้ เพราะเครียดกับเรื่องงานมาก และตัดสินใจที่จะทำตามที่เราต้องการ
หลังจากสามีเราออกจากงาน มาเลี้ยงลูก ใจเราคือต้องการให้เค้าเลี้ยงลูกโดยไม่คิดเรื่องงานใหม่เลย
เพราะรู้ว่าจังหวัดเล็กๆ มันหางานยาก จะหาได้ก็งานเซลล์ขายของต่างๆ ตามร้าน หรือขายของในห้าง
เพราะสามีจบด้านอุตสาหกรรม และในจังหวัดนี้ก็ไม่มีความต้องการในสาขาดังกล่าวเลย
สามีเราเลี้ยงลูกตั้งแต่นั้นมาค่ะ เงินเดือนเราไม่มากอะไรหมื่นกว่าบาท ทำงานรัฐวิสาหกิจ
แถมต้องผ่อนบ้าน เราเลยหาของมาขายในอินเตอร์เน็ต
ตอนแรก เราติดต่อลูกค้าเอง ให้เค้าแพคและไปส่งของให้ โดยเอาลูกเล็กๆใส่คาร์ซีทไปด้วย
ตอนนี้ 2 ปีผ่านไป สามีชนกับลูกค้าเองหมด เรามีหน้าที่แค่หาของมาขาย
กำไรไม่เยอะเพราะไม่ได้ขายแพงเนื่องจากคู่แข่งขันมีเยอะมาก แค่เดือนละ 3-4000 พอช่วยค่าใช้จ่ายในบ้านได้
เค้าเลี้ยงลูก ป้อนนม อาบน้ำ เช็ดอึฉี่ ให้ลูกเอง ตั้งแต่ลูกได้ 3 เดือน
ทำงานบ้านเช่น กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า พับผ้า ล้างจาน
(งานทำกับข้าวและล้างห้องน้ำเป็นหน้าที่ของเราค่ะ)
แม้ทางบ้านของเขาจะไม่เห็นด้วย คนรอบข้างจะมองว่าเค้าเกาะเมียกิน
บางครั้ง มันก็ทำให้เค้าคิดมาก เราก็พยายามปลอบโยน
สามีบอกเราว่า คนรอบข้างจะว่าอย่างไร ไม่สำคัญ ที่สำคัญคือ ถ้าเราไม่มองว่าเค้าเป็นแบบนั้น(เกาะเมียกิน) ก็เพียงพอแล้ว
เราบอกเค้าว่า คนเราต่างหน้าที่ สมัยนี้ผู้ชายไม่จำเป็นต้องเป็นคนหาเงินเข้าบ้านเองเสมอไป
ถ้าใครถามเขาว่าทำให้อะไร ก็ตอบไปสิว่าขายของในอินเตอร์เน็ต
เราเองอายุมากกว่าสามี 1 ปี 7 เดือนค่ะ หน้าทีการงานดีกว่ามาแต่ไหนแต่ไร
ถึงอย่างนั้น เราก็ให้เกียรติสามีอยู่เสมอ
อยากได้อะไร จะซื้ออะไร ต้องขออนุญาติจากเค้าตลอด แม้ว่าจะเป็นเงินเดือนของตัวเอง
โชคดีของเรา ที่สามีไม่เจ้าชู้ ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุรี่ ไม่เที่ยว ไม่เล่นการพนัน
เป็นคนใจดี ใจเย็น รักเราและลูกเป็นที่สุด ครอบครัวต้องเป็นที่หนึ่ง
สำหรับเรา คิดว่าสิ่งที่เค้าทำ คือการเสียสละอย่างหนึ่ง เพื่อลูกอันเป็นที่รักของเราทั้งคู่
ตอนนี้ลูกชายอายุ 2 ขวบ 2 เดือน (สามีออกจากงานได้เกือบ 2 ปีแล้ว)
น้องหย่าขวดแล้ว บอกอึ บอกฉี่ได้ ตอนกลางคืนก็แทบจะไม่ต้องใส่แพมเพิสแล้ว
(ใส่ไว้กันเหนียว แต่เช้ามาก็ไม่มีฉี่ซักหยด)
ทานข้าวเองได้ แม้จะพูดช้าไปหน่อย แต่พัฒนาการทุกอย่างก็เป็นที่พอใจของแม่อย่างมาก
ที่เป็นแบบนี้ ก็เพราะผู้ชายผู้เสียสละคนนึง เฝ้าเลี้ยงดูทนุถนอมลูกเป็นอย่างดี
เรียกได้ว่า ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม เลยทีเดียว
ตอนนี้เรามีแม่ มาอยู่ด้วย เพราะแม่ป่วย ต้องมาหาหมอ
สามีก็ดูแลแม่ยายอย่างดี คอยหาข้าวหาน้ำ ให้ทาน หาซื้อขนมเจ้าอร่อย
คอยดูแลรับใช้ตลอด
เมื่อวานเค้าไปซื้อยาให้แม่ กลับมาเล่าให้ฟังว่า เจอพี่ที่ทำงานเก่านั่งกินก๋วยเตี๋ยวกัน 2 คน
เลยเข้าไปทัก กลับถูกมองตอบด้วยสายตาดูถูก เค้าเลยรู้สึกไม่ดี
ก็สงสารสามี "อย่าไปสนใจเค้าเลย พ่อก็ไม่ได้ไปขออะไรเค้ากินนี่นา"
สามีก็ "อืม พ่อคงคิดไปเองมั้ง"