พอดีเคยเขียนไว้ใน blog ตัวเองนานมาแล้วแต่เห็นว่าพอเป็นอุธาหรณ์ได้นะครับเลยเอามาให้ลองอ่านกันดู
เป็นเช้าวันหนึ่งผมก็ขึ้นรถไปทำงานตามปกติ ไปขึ้นสาย 166 ที่อนุเสาวรีย์ ผมมักขึ้นคนเกือบท้ายๆเสมอเพราะไม่อยากไปเบียดเสียดหรือแก่งแย่งอะไรขนาดนั้นคนจะขึ้นก็พยายามแทรกตัวขึ้นไปสวนทางคนที่กำลังจะลง พบเห็นได้บ่อยครั้งไม่รู้ว่าชีวิตจะแข่งขันเกมส์เก้าอี้ดนตรีกันไปใย วันนี้ก็เหมือนเดิมๆ ผมขึ้นตามหลังสาออฟฟิศท่านหนึ่ง เดินๆไปซักพักก็มีผู้ชายลุกให้ผู้หญิงคนนี้นั่ง ผู้หญิงก็กล่าวขอบคุณกันไปตามประสาคนไทยมีน้ำใจ ผมก็เดินไปต่อแต่เอ๊ะแปลกใจ ที่ทำไมผู้ชายคนนี้มันถึงลุกแล้ววไม่เดินไปข้างหลังทั้งๆที่ที่มันว่าง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้โดยธรรมชาตินะครับผู้ชายส่วนใหญ่ขึ้นรถเมล์มักจะชอบไปยืนท้ายๆ ขึ้นประตูหลังอะไรยังงี้อ่ะครับสาเหตุก็ไม่รู้่ว่าำทำไมนะแต่เท่าๆที่เห็นและเป็นด้วย ฮ่าๆ
แต่ไอ้หมอนี่แปลกลุกแล้วยืนตรงนั้นเลย ทีแรกก็ไม่เอะใจอะไรคิดว่าคงเป็นพวกขวางโลกทั่วไป และผมก็เลยเบียดตัวไปยืนอยู่ข้างหลัง ถัดจากหมอนั่นไป 2-3 เบาะรถ จากนั้นผมก็เริ่มเห็นพฤติกรรมแปลกๆ
ไอ้นี่พอมันลุกให้ผู้หญิงนั่งปั๊บมันยืนข้างๆทันทีแล้วสายตามันน่ะมองลงต่ำอย่างแน่นอน ด้วยความโรคจิตหน่อยๆของผมผมก็เลยมองตามไป ก็พบว่าสายตามันน่ะพอดีกับหน้าอกของสาวเจ้าพอดี แต่สาวคนนี้ก็แต่งตัวไม่ได้โป๊หรือ่าอะไรนะ กางเกงยีนส์เสื้อขาวคอไม่ลึกอะไรมาก นั่นแหละครับพอเห็นพฤติกรรมแบบนั้นผมเริ่มตะขิดๆแล้วว่าไ้อ้นี่มันโรคจิตหน่อยๆนะนี่ ผมก็พยายามมองหน้ามันอารมณ์ว่า “ทำอะไรกูเห็นนะเว้ย” แต่เหมือน
ไม่สนใจ ก็ยังมองลงไปเรื่อยๆ แต่ๆ แต่ไม่ได้จบแค่นั้น
คิดภาพรถเมล์เบาะนั่งสองฝั่งกับทางเดิน(ที่ยืนเกาะราว)มันก็ไม่ได้แคบแต่มันหันหน้าเข้าเบาะ อารมณ์ประมาณเอาน้องชายไปสีกับแขนสาวออฟฟิศนั่น ทีแรกผมก็ไม่มั่นใจหรอก แต่เท่าที่ดูจังหวะการโยกของรถและตัวไอ้โรคจิตนี่ขัดกันมาก รถมันขับนิ่งๆแต่มันดันโยกตัวซะงั้น แต่ผมก็เริ่มชัดเจนแล้วว่ามันใช่ ผมก็พยายามมองหน้ามันอีก มองจ้องเขม็งขึ้น บอกตรงๆเลยครับว่าไม่รู้จะำทำยังไงจะผลีผลามเข้าไปด่ามันหรือชกมันก็เผื่อเข้าใจผิดกันผู้หญิงไม่ได้เห็นว่ามีอะไรซวยผมอีก ผมก็พยายามดูปฏิกริยาผู้หญิงว่าเขาจะทำเช่นไร ผมว่ามันชัดเจนเรื่อยๆมันเริ่มใกล้ชิดและเร่งจังหวะการสีขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นด้วยความหมดความอดทนของสาวออฟฟิศ เธอเลยผู้ดังๆให้คนบนรถได้ยินว่า “เบียดไปไหมคะ” เท่านั้นแหละได้ผล มันผงะไปเล็กน้อย คนทั้งรถที่ยืนก็มองหน้าไอ้โรคจิตนั่น แต่มันด้านมาก เอ่ยปากขอโทษมาหนึ่งคำแต่ก็ยังยืนต่อที่เดิม (โอ้ววมันแน่จริง)
ใช่ว่าการถูกคุกคามจะจบมันก็เริ่มการกระทำเดิมใหม่แต่ครั้งนี้มันเนียนขึ้น พอถูกตัวผู้หญิงมันก็เอ่ยปากขอโทษ ตัวผู้หญิงเองก็ไม่รู้จะทำยังไงก็พยายามขยับตัวเบี่ยงหนี มองหน้ามันบ้าง แต่มันหน้าด้านจริงๆไอ้เวรนี่ จนกระทั่งรถลงทางด่วนป้ายแรก (อ่อ ลืมบอกไป 166 เป็นสายที่ผมนั่งจากเสาวรีย์ มาแจ้งวัฒนะรถมันจะขึ้นทางด่วนมาเลย) ผมเข้าใจว่ามันคงไม่ได้ลงป้ายนี้ แต่ไม่รู้ด้วยอะไรมันก็เดินลนๆลงไป
พอมันลงไปผู้หญิงอีกคนนึงที่นั่งข้างๆผู้เสียหายก็ชวนคุย เอ้า ตั้งนานไม่คุยกับเขา ผมไม่ได้ยินใจความเท่าไร แต่คิดว่าเป็นเรื่องไอ้โรคจิตนี่แน่นอน แล้วผมก็ถึงจุดหมาย
นี่แหละครับประสบการณ์ที่ได้เจอโรคจิตประพฤติกับคนอื่น แรกเลยมันเปิดตัวด้วยการเป็นพระเอกลุกให้นั่งแต่สุดท้ายมันได้ฝากความอับปรีย์ไ้้ว้
สุดท้ายมีคำถามอยากฝากถามครับผม
- ถ้าคุณเจอเหตุการณ์แบบนี้คุณจะทำเช่นไรไม่ว่าจะเป็นเหยื่อหรือผู้ร่วมเหตุการณ์
น้ำใจชายโรคจิต
เป็นเช้าวันหนึ่งผมก็ขึ้นรถไปทำงานตามปกติ ไปขึ้นสาย 166 ที่อนุเสาวรีย์ ผมมักขึ้นคนเกือบท้ายๆเสมอเพราะไม่อยากไปเบียดเสียดหรือแก่งแย่งอะไรขนาดนั้นคนจะขึ้นก็พยายามแทรกตัวขึ้นไปสวนทางคนที่กำลังจะลง พบเห็นได้บ่อยครั้งไม่รู้ว่าชีวิตจะแข่งขันเกมส์เก้าอี้ดนตรีกันไปใย วันนี้ก็เหมือนเดิมๆ ผมขึ้นตามหลังสาออฟฟิศท่านหนึ่ง เดินๆไปซักพักก็มีผู้ชายลุกให้ผู้หญิงคนนี้นั่ง ผู้หญิงก็กล่าวขอบคุณกันไปตามประสาคนไทยมีน้ำใจ ผมก็เดินไปต่อแต่เอ๊ะแปลกใจ ที่ทำไมผู้ชายคนนี้มันถึงลุกแล้ววไม่เดินไปข้างหลังทั้งๆที่ที่มันว่าง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
แต่ไอ้หมอนี่แปลกลุกแล้วยืนตรงนั้นเลย ทีแรกก็ไม่เอะใจอะไรคิดว่าคงเป็นพวกขวางโลกทั่วไป และผมก็เลยเบียดตัวไปยืนอยู่ข้างหลัง ถัดจากหมอนั่นไป 2-3 เบาะรถ จากนั้นผมก็เริ่มเห็นพฤติกรรมแปลกๆ
ไอ้นี่พอมันลุกให้ผู้หญิงนั่งปั๊บมันยืนข้างๆทันทีแล้วสายตามันน่ะมองลงต่ำอย่างแน่นอน ด้วยความโรคจิตหน่อยๆของผมผมก็เลยมองตามไป ก็พบว่าสายตามันน่ะพอดีกับหน้าอกของสาวเจ้าพอดี แต่สาวคนนี้ก็แต่งตัวไม่ได้โป๊หรือ่าอะไรนะ กางเกงยีนส์เสื้อขาวคอไม่ลึกอะไรมาก นั่นแหละครับพอเห็นพฤติกรรมแบบนั้นผมเริ่มตะขิดๆแล้วว่าไ้อ้นี่มันโรคจิตหน่อยๆนะนี่ ผมก็พยายามมองหน้ามันอารมณ์ว่า “ทำอะไรกูเห็นนะเว้ย” แต่เหมือน
คิดภาพรถเมล์เบาะนั่งสองฝั่งกับทางเดิน(ที่ยืนเกาะราว)มันก็ไม่ได้แคบแต่มันหันหน้าเข้าเบาะ อารมณ์ประมาณเอาน้องชายไปสีกับแขนสาวออฟฟิศนั่น ทีแรกผมก็ไม่มั่นใจหรอก แต่เท่าที่ดูจังหวะการโยกของรถและตัวไอ้โรคจิตนี่ขัดกันมาก รถมันขับนิ่งๆแต่มันดันโยกตัวซะงั้น แต่ผมก็เริ่มชัดเจนแล้วว่ามันใช่ ผมก็พยายามมองหน้ามันอีก มองจ้องเขม็งขึ้น บอกตรงๆเลยครับว่าไม่รู้จะำทำยังไงจะผลีผลามเข้าไปด่ามันหรือชกมันก็เผื่อเข้าใจผิดกันผู้หญิงไม่ได้เห็นว่ามีอะไรซวยผมอีก ผมก็พยายามดูปฏิกริยาผู้หญิงว่าเขาจะทำเช่นไร ผมว่ามันชัดเจนเรื่อยๆมันเริ่มใกล้ชิดและเร่งจังหวะการสีขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นด้วยความหมดความอดทนของสาวออฟฟิศ เธอเลยผู้ดังๆให้คนบนรถได้ยินว่า “เบียดไปไหมคะ” เท่านั้นแหละได้ผล มันผงะไปเล็กน้อย คนทั้งรถที่ยืนก็มองหน้าไอ้โรคจิตนั่น แต่มันด้านมาก เอ่ยปากขอโทษมาหนึ่งคำแต่ก็ยังยืนต่อที่เดิม (โอ้ววมันแน่จริง)
ใช่ว่าการถูกคุกคามจะจบมันก็เริ่มการกระทำเดิมใหม่แต่ครั้งนี้มันเนียนขึ้น พอถูกตัวผู้หญิงมันก็เอ่ยปากขอโทษ ตัวผู้หญิงเองก็ไม่รู้จะทำยังไงก็พยายามขยับตัวเบี่ยงหนี มองหน้ามันบ้าง แต่มันหน้าด้านจริงๆไอ้เวรนี่ จนกระทั่งรถลงทางด่วนป้ายแรก (อ่อ ลืมบอกไป 166 เป็นสายที่ผมนั่งจากเสาวรีย์ มาแจ้งวัฒนะรถมันจะขึ้นทางด่วนมาเลย) ผมเข้าใจว่ามันคงไม่ได้ลงป้ายนี้ แต่ไม่รู้ด้วยอะไรมันก็เดินลนๆลงไป
พอมันลงไปผู้หญิงอีกคนนึงที่นั่งข้างๆผู้เสียหายก็ชวนคุย เอ้า ตั้งนานไม่คุยกับเขา ผมไม่ได้ยินใจความเท่าไร แต่คิดว่าเป็นเรื่องไอ้โรคจิตนี่แน่นอน แล้วผมก็ถึงจุดหมาย
นี่แหละครับประสบการณ์ที่ได้เจอโรคจิตประพฤติกับคนอื่น แรกเลยมันเปิดตัวด้วยการเป็นพระเอกลุกให้นั่งแต่สุดท้ายมันได้ฝากความอับปรีย์ไ้้ว้
สุดท้ายมีคำถามอยากฝากถามครับผม
- ถ้าคุณเจอเหตุการณ์แบบนี้คุณจะทำเช่นไรไม่ว่าจะเป็นเหยื่อหรือผู้ร่วมเหตุการณ์