สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 4
" ตอนที่คุณเป็นนักศึกษาแพทย์คุณเคยรู้สึกสับสนไหม "
ไม่เคยรู้สึกสับสนครับ
เพราะเลือกที่จะมาเรียนเอง ไม่ได้มีใครบังคับ
ด้วยความรู้สึกว่าอยากช่วยคน
" เคยมีปัญหาในด้านการเรียนไหม เคยสอบตกไหม "
ด้วยความโง่ของผมเมื่อเทียบกับเพื่อนที่เรียนหมอด้วยกัน
จบม.ปลายด้วยเกรด 3.23
( น้อยมากถ้าเทียบกับนักศึกษาแพทย์ทั่วไป ส่วนใหญ่จะไม่ต่ำกว่า 3.8 )
การเรียนรู้ของผมช้ามากๆเมื่อเทียบกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน
ทำให้ผมต้องใช้ความพยายามอย่างหนักในการเรียน
ต้องอ่านหนังสือเองเยอะมากๆในขณะที่เพื่อนๆของผมเรียนรู้เรื่องตั้งแต่ในชั้นเรียน
มันทำให้ผมเป็นลูกชังของอาจารย์ในทุกๆ ward
ผมเคยสอบตกเกือบทุกชั้นปี แต่ก็พยายามสอบซ่อมจนหมด ก่อนเรียนจบ add ward Med+Sx รวม 2
เดือน สอบ national license step 1 & 3 ตก
ตอนนี้เป็น Resident แล้วครับ
" แล้วผ่านวิกฤติต่างๆมาได้อย่างไร "
กำลังใจจากครอบครัว
กำลังใจจากตัวเอง ( สร้างขึ้นมาเอง )
ฟังเพลงที่ให้กำลังใจ
อ่านบทความที่ให้กำลังใจ
การพยายามปรับตัวนับครั้งไม่ถ้วน เพื่อนำความสามารถอื่นมาทดแทนสิ่งที่เราคิดว่าเสียเปรียบเพื่อน
เช่น เขียนให้เร็วขึ้น ( หลังจากเรียนจบ 1 ward ผมจะมีหนังสือที่เขียนด้วยลายมือตัวเอง 1 เล่มทำสารบัญไว้เรียบร้อย )
ฝึกการใช้คอมพิวเตอร์ให้ชำนาญ ( ทำให้เราหาข้อมูลเองเป็น, อ่านหนังสือที่เป็น e-book )
ศึกษาธรรมะ ฝึกสติปัฎฐาน 4
ฝึกแบ่งเวลา หาเวลาพักผ่อนบ้าง ให้รางวัลตัวเองบ้าง
จุดที่ทำให้ชีวิตของผมเปลี่ยนไปคือช่วงที่เป็น Extern Med
ตอนนั้นผมได้ไปฝึกงานที่รพ.รัฐแห่งหนึ่ง คนไข้เยอะมาก อาการก็หนักๆทั้งนั้น
แต่ผมไม่ไว้ใจตัวเองในการรักษาผู้ป่วยมากๆเพราะความรู้ของผมมีน้อยมากๆ
intern มีภาระหน้าที่เยอะ, staff ตามไม่ค่อยได้
extern มีสิทธิ์เต็มที่ในการสั่งการรักษาคนไข้ ( ความเป็นความตายของคนไข้อยู่ในมือเราเต็มๆ )
วันแรกผมสามารถใส่ ETT ได้ ( ถ้าใส่ไม่ได้คนไข้ตายแน่ๆ ผมจึงจำเป็นต้องใส่ได้ ยิ่งคนไข้เขียวความสามารถในการใส่ของผมจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว )
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยใส่ได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว
และเนื่องจากผมมีความตั้งใจที่จะช่วยเหลือคนไข้จริงๆ จึงเกิดความกลัว ( เหมือนที่จขกท.กำลังเป็นอยู่เลยครับ ^O^ )
ถึงเจตนาเราจะดีแต่ถ้าไม่มีความรู้ เราก็ทำคนตายได้
สิ่งที่ผมทำในตอนนั้นคือ เปิดหนังสือรักษาคนไข้
ผมไม่สนใจว่าความน่าเชื่อถือในฐานะหมอในสายตาของคนอื่นที่มองมาจะเป็นยังไงในขณะที่ผมอ่านหนังสือไปรักษาคนไข้ไป
ในหัวของผมคิดอยู่อย่างเดียวว่า " คนไข้ผมต้องรอด!!! หรืออย่างน้อยที่สุดก็ห้ามตายเพราะความไม่รู้ของผม!!! "
เมื่อคิดได้ตามนี้ หลังจากวันนั้นผมไม่เคยได้นอนก่อนเที่ยงคืนเลย
ถึงจะไม่ได้อยู่เวรผมก็มาดูคนไข้ของผมจนถึงเที่ยงคืนทุกวัน
มาดูว่าจะมีใครที่อาจตายเพราะความไม่รู้ของผมหรือเปล่า...
เปิดตำราทุกอย่างเท่าที่ผมจะหาได้ในเวลานั้น ทั้งจากหนังสือตัวเอง หนังสือคนอื่น ชีทเรียนที่เคยเรียนมา อินเตอร์เน็ต คำแนะนำจาก staff, intern, เพือน, พยาบาลที่มีประสบการณ์ ( อะไรก็ได้ที่จะทำให้คนไข้ของผมรอด )
หลังสิ้นสุดการเป็น extern Med ความรู้ของผมเพิ่มขึ้นอย่างน้อยสองเท่า
ฝีมือการทำหัตการฉุกเฉินเช่น on ETT, cut down, ICD ของผมเพิ่มขึ้นอย่างผิดหูผิดตา
"อยากจะเรียนต่อเฉพาะทางในสาขาที่ตัวเองชอบ หรือ จะยอมเรียนในสาขาอื่นที่ไม่ยากเท่า"
คุณเคยชอบอะไรมากๆๆๆหรือเปล่า ?
การที่เราชอบอะไรมากๆ
อุปสรรคมันจะกลายเป็นแค่อุปสรรคไปในทันที
ผมรู้เป้าหมายของตัวเองมานานแล้ว และรู้ด้วยว่าตัวเองเรียนรู้ช้า
ผมจึงวางแผนการอ่านหนังสือเพื่อเรียนต่อเฉพาะทางตั้งแต่เป็นนสพ.ปี 2
ระหว่างอยู่แต่ละ ward ผมก็อ่านในส่วนที่เกี่ยวข้องกับสาขาที่ผมจะเรียนเป็นพิเศษ
" ปล. ตอนนี้ยิ่งเรียน ยิ่งรู้สึกสับสน ทั้งๆที่ก็มีเป้าหมายชัดเจน
เรียนก็เรียนได้ไม่ดี พอเรียนไม่ดี มันก็จะท้อแท้และกลัว
กลัวว่า ไม่ดีพอที่จะรักษาใครในอนาคต กลัวว่าการตัดสินใจของเราถ้าผิดไปแล้ว มันเสี่ยงกับชีวิตของคนอื่น
เลยรู้สึกไม่สบายใจ อยากได้คำแนะนำและเรียนรู้ประสบการณ์จากผู้ที่อาจจะเคยผ่านช่วงเวลานั้นมา "
ถ้าความตั้งใจที่อยากจะช่วยคนไข้ของคุณเป็นของจริง
อย่ามัวแต่สับสนอยู่เลย ตามมาครับ
ผมว่าคนไข้ส่วนใหญ่ไม่ได้ต้องการหมอที่เก่งเทพ แต่ต้องการหมอที่มีความเป็นหมอสูงมากกว่า...
ไม่เคยรู้สึกสับสนครับ
เพราะเลือกที่จะมาเรียนเอง ไม่ได้มีใครบังคับ
ด้วยความรู้สึกว่าอยากช่วยคน
" เคยมีปัญหาในด้านการเรียนไหม เคยสอบตกไหม "
ด้วยความโง่ของผมเมื่อเทียบกับเพื่อนที่เรียนหมอด้วยกัน
จบม.ปลายด้วยเกรด 3.23
( น้อยมากถ้าเทียบกับนักศึกษาแพทย์ทั่วไป ส่วนใหญ่จะไม่ต่ำกว่า 3.8 )
การเรียนรู้ของผมช้ามากๆเมื่อเทียบกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน
ทำให้ผมต้องใช้ความพยายามอย่างหนักในการเรียน
ต้องอ่านหนังสือเองเยอะมากๆในขณะที่เพื่อนๆของผมเรียนรู้เรื่องตั้งแต่ในชั้นเรียน
มันทำให้ผมเป็นลูกชังของอาจารย์ในทุกๆ ward
ผมเคยสอบตกเกือบทุกชั้นปี แต่ก็พยายามสอบซ่อมจนหมด ก่อนเรียนจบ add ward Med+Sx รวม 2
เดือน สอบ national license step 1 & 3 ตก
ตอนนี้เป็น Resident แล้วครับ
" แล้วผ่านวิกฤติต่างๆมาได้อย่างไร "
กำลังใจจากครอบครัว
กำลังใจจากตัวเอง ( สร้างขึ้นมาเอง )
ฟังเพลงที่ให้กำลังใจ
อ่านบทความที่ให้กำลังใจ
การพยายามปรับตัวนับครั้งไม่ถ้วน เพื่อนำความสามารถอื่นมาทดแทนสิ่งที่เราคิดว่าเสียเปรียบเพื่อน
เช่น เขียนให้เร็วขึ้น ( หลังจากเรียนจบ 1 ward ผมจะมีหนังสือที่เขียนด้วยลายมือตัวเอง 1 เล่มทำสารบัญไว้เรียบร้อย )
ฝึกการใช้คอมพิวเตอร์ให้ชำนาญ ( ทำให้เราหาข้อมูลเองเป็น, อ่านหนังสือที่เป็น e-book )
ศึกษาธรรมะ ฝึกสติปัฎฐาน 4
ฝึกแบ่งเวลา หาเวลาพักผ่อนบ้าง ให้รางวัลตัวเองบ้าง
จุดที่ทำให้ชีวิตของผมเปลี่ยนไปคือช่วงที่เป็น Extern Med
ตอนนั้นผมได้ไปฝึกงานที่รพ.รัฐแห่งหนึ่ง คนไข้เยอะมาก อาการก็หนักๆทั้งนั้น
แต่ผมไม่ไว้ใจตัวเองในการรักษาผู้ป่วยมากๆเพราะความรู้ของผมมีน้อยมากๆ
intern มีภาระหน้าที่เยอะ, staff ตามไม่ค่อยได้
extern มีสิทธิ์เต็มที่ในการสั่งการรักษาคนไข้ ( ความเป็นความตายของคนไข้อยู่ในมือเราเต็มๆ )
วันแรกผมสามารถใส่ ETT ได้ ( ถ้าใส่ไม่ได้คนไข้ตายแน่ๆ ผมจึงจำเป็นต้องใส่ได้ ยิ่งคนไข้เขียวความสามารถในการใส่ของผมจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว )
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยใส่ได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว
และเนื่องจากผมมีความตั้งใจที่จะช่วยเหลือคนไข้จริงๆ จึงเกิดความกลัว ( เหมือนที่จขกท.กำลังเป็นอยู่เลยครับ ^O^ )
ถึงเจตนาเราจะดีแต่ถ้าไม่มีความรู้ เราก็ทำคนตายได้
สิ่งที่ผมทำในตอนนั้นคือ เปิดหนังสือรักษาคนไข้
ผมไม่สนใจว่าความน่าเชื่อถือในฐานะหมอในสายตาของคนอื่นที่มองมาจะเป็นยังไงในขณะที่ผมอ่านหนังสือไปรักษาคนไข้ไป
ในหัวของผมคิดอยู่อย่างเดียวว่า " คนไข้ผมต้องรอด!!! หรืออย่างน้อยที่สุดก็ห้ามตายเพราะความไม่รู้ของผม!!! "
เมื่อคิดได้ตามนี้ หลังจากวันนั้นผมไม่เคยได้นอนก่อนเที่ยงคืนเลย
ถึงจะไม่ได้อยู่เวรผมก็มาดูคนไข้ของผมจนถึงเที่ยงคืนทุกวัน
มาดูว่าจะมีใครที่อาจตายเพราะความไม่รู้ของผมหรือเปล่า...
เปิดตำราทุกอย่างเท่าที่ผมจะหาได้ในเวลานั้น ทั้งจากหนังสือตัวเอง หนังสือคนอื่น ชีทเรียนที่เคยเรียนมา อินเตอร์เน็ต คำแนะนำจาก staff, intern, เพือน, พยาบาลที่มีประสบการณ์ ( อะไรก็ได้ที่จะทำให้คนไข้ของผมรอด )
หลังสิ้นสุดการเป็น extern Med ความรู้ของผมเพิ่มขึ้นอย่างน้อยสองเท่า
ฝีมือการทำหัตการฉุกเฉินเช่น on ETT, cut down, ICD ของผมเพิ่มขึ้นอย่างผิดหูผิดตา
"อยากจะเรียนต่อเฉพาะทางในสาขาที่ตัวเองชอบ หรือ จะยอมเรียนในสาขาอื่นที่ไม่ยากเท่า"
คุณเคยชอบอะไรมากๆๆๆหรือเปล่า ?
การที่เราชอบอะไรมากๆ
อุปสรรคมันจะกลายเป็นแค่อุปสรรคไปในทันที
ผมรู้เป้าหมายของตัวเองมานานแล้ว และรู้ด้วยว่าตัวเองเรียนรู้ช้า
ผมจึงวางแผนการอ่านหนังสือเพื่อเรียนต่อเฉพาะทางตั้งแต่เป็นนสพ.ปี 2
ระหว่างอยู่แต่ละ ward ผมก็อ่านในส่วนที่เกี่ยวข้องกับสาขาที่ผมจะเรียนเป็นพิเศษ
" ปล. ตอนนี้ยิ่งเรียน ยิ่งรู้สึกสับสน ทั้งๆที่ก็มีเป้าหมายชัดเจน
เรียนก็เรียนได้ไม่ดี พอเรียนไม่ดี มันก็จะท้อแท้และกลัว
กลัวว่า ไม่ดีพอที่จะรักษาใครในอนาคต กลัวว่าการตัดสินใจของเราถ้าผิดไปแล้ว มันเสี่ยงกับชีวิตของคนอื่น
เลยรู้สึกไม่สบายใจ อยากได้คำแนะนำและเรียนรู้ประสบการณ์จากผู้ที่อาจจะเคยผ่านช่วงเวลานั้นมา "
ถ้าความตั้งใจที่อยากจะช่วยคนไข้ของคุณเป็นของจริง
อย่ามัวแต่สับสนอยู่เลย ตามมาครับ
ผมว่าคนไข้ส่วนใหญ่ไม่ได้ต้องการหมอที่เก่งเทพ แต่ต้องการหมอที่มีความเป็นหมอสูงมากกว่า...
สมาชิกหมายเลข 873217 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 3671658 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 6247489 ถูกใจ, zumotaro ถูกใจ, เด็กริมทาง ถูกใจ, ตุ๊กตาเด็กผู้หญิง ถูกใจ, กระดุมเม็ดที่สอง ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1762986 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2317414 หลงรัก, graratea ซึ้งรวมถึงอีก 40 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
อยากถามคนที่เป็นหมอว่า ตอนที่คุณเป็นนักศึกษาแพทย์คุณเคยรู้สึกสับสนไหม
เช่น เคยมีปัญหาในด้านการเรียนไหม เคยสอบตกไหม แล้วผ่านวิกฤติต่างๆมาได้อย่างไร
อยากจะเรียนต่อเฉพาะทางในสาขาที่ตัวเองชอบ หรือ จะยอมเรียนในสาขาอื่นที่ไม่ยากเท่า และ ปลอดภัยกว่าไม่มีความเสี่ยงสูง
ปล. ตอนนี้ยิ่งเรียน ยิ่งรู้สึกสับสน ทั้งๆที่ก็มีเป้าหมายชัดเจน
เรียนก็เรียนได้ไม่ดี พอเรียนไม่ดี มันก็จะท้อแท้และกลัว
กลัวว่า ไม่ดีพอที่จะรักษาใครในอนาคต กลัวว่าการตัดสินใจของเราถ้าผิดไปแล้ว มันเสี่ยงกับชีวิตของคนอื่น
เลยรู้สึกไม่สบายใจ อยากได้คำแนะนำและเรียนรู้ประสบการณ์จากผู้ที่อาจจะเคยผ่านช่วงเวลานั้นมา
ขอบคุณทุกความคิดเห็น