เหมือนเอาหมากฝรั่งนกแก้วอันละบาทสมัยก่อน มาออกแบบแพคเกจสวยเลิศ ดูเหมือนศิลปะมาห่อไว้

พอเปิดมาข้างในก็เป็นหมากฝรั่งหนึ่งบาท ถ่ายภาพฉูดฉาดแบบสไตล์หว่อง
พยายามจะฉายภาพความรุนแรงในชั่ววินาทีแบบทาแรนติโน เขียนบทแรงแบบหนังคัลท์ญี่ปุ่น
สร้างแคแรคเตอร์แบบคอมมิคส์ ผสมรวมทุกอย่างในโลกเข้าด้วยกัน แต่ไม่ได้ตะท่าสักอย่าง
จะว่าขายอาร์ตก็ไปไม่ถึง เพราะองค์ประกอบแบบหนังตลาดเข้ามาเบียดจนไม่เหลือความเป็นศิลปะอะไร

จะว่าเป็นหนังคัลท์ หนังแบบหว่องกาไวยังถือว่า คัลท์ กว่า รุนแรงอย่างไร้สาระ,

จะเสียเวลาตีความอะไรก็ใช่ที่ เพราะหนังโดยรวม เละเทะ เกินกว่าจะตีความให้พ้นไปจากความไร้สาระนั้นได้
เหวอที่สุด คือฉากชกมวยที่แทบจะกลายเป็นหนังขายศิลปะการต่อสู้แบบหนังตลาดๆ ทั่วไป

การถ่ายภาพฉูดฉาด การตัดต่อให้สับสน ใครก็ทำได้ทั้งนั้น "แอ็บอาร์ต" ทำให้ดูคล้ายว่าเป็นศิลปะ

หนังมีข้อดีอย่างเดียว คือคุมบรรยากาศของหนังให้หลอกหลอนไว้ได้ตลอดเรื่อง
แต่เป็นหนังที่ไม่ควรค่าแก่การตีความหรือจะน่าจดจำอะไร.