ตอนที่ 25 ซ่อน....อำมหิต
เอกมีธุระต้องกลับไปเชียงราย เมื่อถึงที่บ้านพักที่ไร่ชา มีหญิงสาวมารอที่บ้านพัก เมื่อเดินเข้าไป
ภายในบ้าน หญิงสาวเข้ากอดเอวเขาจากด้านหลัง
"พี่เอก...ณีคิดถึงพี่เอกที่สุด... ทำไมพี่เอกไม่ไปหาณีที่เชียงใหม่บ้างคะ!!!..."
ที่แท้เป็นดรุณี เพื่อนสนิทของศิริศรที่เรียนด้วยกัน แต่เธอเกิดไปมีความสัมพันธ์กับเอก ในคราวที่
ศิริศรเกิดเรื่องที่กรุงเทพเมื่อหลายเดือนก่อน เอกหันหน้ากลับมากอดเธออย่างอ่อนโยน
"ขอโทษนะจ๊ะ ที่พี่ไม่ได้ส่งข่าว...ตอนนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย...ทั้งเรื่องของอาเจ็ก ทั้งเรื่องลูกศร
จนพี่ไม่มีแม้แต่เวลาที่จะส่งข่าวให้ณีทราบ..."
ดรุณียิ้มทั้งน้ำตา เอ่ยออกมาอย่างดีใจ
"ตอนแรกณีคิดว่า...พี่เอกจะรังเกียจณี ที่เป็นผู้หญิงใจง่าย ยอมเป็นของพี่ก่อน เราจะ
แต่งงานกัน...แต่เป็นความสัตย์จริงนะคะ...ณีรักพี่เอกเพียงคนเดียว รักมาตลอด..."
เอกดันตัวดรุณีออก พร้อมกับจ้องตา กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
"พี่ก็รักณีมานานแล้ว พี่ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น...แต่ตอนนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย พี่เองก็อยากไป
หาน้องณีใจจะขาด...แต่ภาระกิจที่ได้รับมันใหญ่เกินกว่าพี่ จะละทิ้งไปได้...น้องณีให้อภัยพี่...นะครับ
คนดีของพี่..."
เอกใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาดรุณีอย่างแผ่วเบา ก่อนจะบรรจงจูบที่หน้าผากของเธอ ดรุณีนั้นซบ
ลงที่อกของเอกอย่างอ่อนโยน ก่อนจะกล่าวออกมา
"พี่เอกขา ถ้าณีจะมาอยู่กับพี่เอกที่นี่ พี่เอกจะว่าอะไรไหมคะ..."
เอกรู้สึกตกใจ ในเรื่องนี้ แต่พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ เขากรอกตาหาทางออก ที่จะไม่ทำให้
ดรุณีสงสัยในเรื่องนี้
"น้องณีครับ...พี่เองไม่ได้เรียนจบระดับมหาวิทยาลัย...พี่รู้ดีว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ที่เราพลาด
สิ่งนั้นในชีวิต...ตอนนี้ พี่อยากให้น้องณีเรียนให้จบก่อน...เพราะถ้าน้องณีจบมหาวิทยาลัย
พี่จะได้บอกอาเจ็ก ให้ไปสู่ขอน้องณี...มาเป็นเมียพี่ อย่างที่พี่เคยบอกไงจ๊ะ!!..."
ดารุณีคิดตาม ถึงจะไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่อยากขัดใจเอก...เพราะเธอนั้นเชื่อมั่นในชายผู้นี้
มากกว่าใคร...แล้วเธอเองยอมที่จะทำตามที่เขาบอกทุกอย่างโดยไม่มีเงื่อนไข....
"ก็ได้ค่ะ...ณีจะพยายามเรียนให้จบ...ตามที่พี่เอกต้องการ...ก็เพราะณีรักพี่เอกเหลือเกิน
ถึงจะยากลำบากแค่ไหน...ณีจะทำตามที่พี่เอกแนะนำคะ..."
"แต่อีกอย่างที่พี่ต้องขอไว้...เรื่องนี้น้องณีต้องอย่าบอกให้ใครรู้ แม้แต่ลูกศร...เพราะถ้าเรื่องนี้ ไปถึง
อาเจ็ก ก็อาจจะทำให้ อาเจ็กเข้าใจในตัวณีผิด...อาเจ็กแกเป็นคนหัวโบราณ...ท่านอาจขัดขวางเรา
พี่จะรอให้น้องณี ได้ปริญญา...แล้วพี่จะรีบแจ้งอาเจ็ก เพื่อมาสู่ขอทันที...เราจะได้อยู่ครองคู่กันไงจ๊ะ!!..."
"ค่ะพี่เอก...ณีจะรอวันนั้น...วันที่เราได้ใช้ชีวิตคู่จริงๆ...จังๆ...สักที...
สายตาของดรุณีนั้นมีแต่แววตาของความสุข ผิดกับของเอกที่มีแต่ความเครียดขึงจนน่ากลัว...เพราะ
ความจริงเขานั้นต้องการให้ ดรุณีเป็นคนสอดแนมให้เขา ในเรื่องที่เกี่ยวกับศิริศร จึงทำเป็นหลงรักเธอ
แต่เอกกลับไปมีความสัมพันธ์เกินปกติ...เอกนึกเจ็บใจตัวเองที่ไปเผลอปล่อยใจ ไปมีอะไรกับดรุณี....
ตอนนี้เขาคงต้องถ่วงเวลาไปก่อน...เอกนั้นมีหญิงเดียวในดวงใจ...คือศิริศร...แน่นอนว่าเขาไม่ยอมให้
ใคร...หรืออะไรมาขวางความรักของเขา....อย่างแน่นอน....
..............................................
หิรัญเมื่อได้รับรายงานว่า สิทธิชัยสามารถหนีออกไปได้อย่างปลอดภัย โดยรถที่จอดไว้ถูกนำ
ออกไปก่อน แล้วใช้มอเตอร์ไซด์ที่เตรียมไว้อีกที่ ขับพาศิริศรหนีไปได้ อย่างลอยนวล หิรัญรู้ได้ทันที
มันเป็นแผนของสิทธิชัย ตั้งแต่แรก เพื่อจะทำคะแนนต่อหน้าศิริศร...หิรัญนึกเจ็บใจตัวเอง ที่หลงกลให้
สิทธิชัยเช่นนี้ ตอนนี้ความแค้นที่เสียเหลี่ยมให้ศัตรูหัวใจ มันทำลายความสุขุมคัมภีรภาพไปหมดสิ้น
หิรัญคิดอยู่อย่างเดียว คือทำอย่างไร จะจัดการสิทธิชัยออกไปให้พ้นทาง
"กล้า...ถ้าฉันอยากให้ไอ้จอม...ไปเก็บไอ้สิทธิชัย...แกเห็นว่าเป็นอย่างไร!!!..."
กล้าท่าพระจันทร์รู้สึกตื่นตระหนกที่ หิรัญคิดเช่นนั้น จึงกล่าวเตือนออกไป
"เจ้านายครับ...ผมว่าอย่าเพิ่งทำถึงขนาดนั้นเลย...เพราะถ้าเกิด ทางสมาพันธ์ห้ามังกรรู้ละก็...มันเป็น
เรื่องใหญ่มากนะครับ....อาจมี คำประกาศิตมังกรลงมา ก็เป็นได้...นี่ไม่รวมถึง กลุมของ นฤมลอีกกลุ่ม
เจ้านาย โปรดไตร่ตรองก่อน..."
หิรัญเหยียดยิ้มออกมา ก่อนจะเปิดเผยความในใจ ให้กล้ารู้
"แกจะกลัวอะไร...ถ้าเก็บไอ้สิทธิชัย...อย่างมากก็โยนให้ ไอ้ธนูเป็นคนสั่งฆ่า...เพราะมันก็มีเรื่องกันอยู่...
แกไม่ต้องกลัวหรอก....แต่ถ้าสมาพันธ์ห้ามังกรไม่เชื่อ....มันก็ช่วยไม่ได้...แล้วฉันก็อยากรู้...ว่าจ้าวมังกร
มันมีปัญญาจะมาทำอะไรฉันได้....รวมทั้งนฤมลด้วย เพราะฉันไม่เคยกลัวใคร..."
กล้ายังคงทัดทาน เพื่อให้หิรัญเปลี่ยนใจ ในเรื่องนี้ เพราะเขานั้นเคยทราบถึงความร้ายกาจของ
จ้าวมังกร...ถึงแม้ไม่เคยเห็นด้วยตา...แต่กล้าก็เชื่อถึงความน่ากลัวของอำนาจที่ไร้ขีดจำกัด
"ผมว่าเราไม่ควรเสี่ยงกับจ้าวมังกรนะครับ...เพราะมันจะไร้ประโยชน์... ถึงแม้เราจะจัดการ สิทธิชัย
ไปได้ แต่มันอาจทำให้เราพินาศสิ้นเช่นกัน....แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรละครับ...ที่พวกเรา
ต้องถูกทำลาย หลังจากที่มันตาย...ไม่นาน..."
หิรัญตบโต๊ะเสียงดังสนั่น ตวาดกลับมาดังราวฟ้าผ่า
"ไอ้กล้า...แกอย่ามาสอนข้าในเรื่องนี้...ข้ารู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่...ตอนนี้แกมีสิ่งเดียวที่จะต้องทำ...
และ...ต้อง...ทำ...ให้...ได้...คือให้ไอ้จอม....ไปเก็บ...ไอ้สิทธิชัย...ส่วนที่เหลือ...ข้ารับผิดชอบเอง...
ข้าอยากให้มันตาย...ภายในเดือนนี้...ชัดเจนใช่ไหม..."
กล้าก้มหน้า รับคำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"ได้ครับ...ถ้าเจ้านายต้องการแบบนั้น...ผมก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก...ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว ไปเตรียมการ
เรื่องนี้ก่อนนะครับ..."
กล้าเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบงัน ทิ้งให้หิรัญหัวเสีย อยู่ตรงนั้น
"ไอ้กล้า....แกนี่กลัวอะไร ไม่เข้าเรื่อง....หึ..ๆ...จ้าวมังกรจะมีอะไร....มันโดนยิงแล้วมันไม่ตายหรือ...
ฉันไม่เคยเชื่อ เรื่องนิทานปรัมปราแบบนั้นหรอก...เรื่องนี้อยู่ที่ใคร...ลงมือ...เร็วกว่ากัน...เท่านั้นเอง..."
หิรัญจ้องไปเบื้องหน้าสายตานั้น เต็มไปด้วยความอาฆาตอย่างยิ่ง...สิ่งที่คนปกติทั่วไปเป็นเหมือนกัน
ก็คือ... เมื่อถือครองอำนาจมานาน...ความคิดชนิดหนึ่งจะเข้ามา...มันคือ...ความประมาท...ที่คิดว่าใคร...
ก็ไม่สามารถโค่น ให้เรา...ล้มลงได้....
..........................................
กล้านำประวัติ รวมทั้งรูปถ่ายของสิทธิชัย มามอบให้ จอม หรือที่วงการนักเลงเรียกว่า จอมเพชฌฆาต
เก้าชีวิต ผู้ที่ใครๆ ก็หวั่นเกรง เพราะเป้าหมายของจอม ไม่เคยมีใครรอดชีวิตไปได้ ใครที่ขวางทาง
เป้าหมายล้วนต้องตาย...เงินสดจำนวนมากใส่ในถุงปูนมัดปากไว้อย่างแน่นหนา จอมนั้นหยิบถุงเงิน
โดยไม่นำออกมานับ เพราะเขาเชื่อใจกล้า อีกอย่างถ้าเงินไม่ตรงตามจำนวน จอมอาจริบเงินไปเฉยๆ
แล้วไม่จัดการเป้าหมายที่มอบให้ เขานำเงินใส่กระเป๋าสะพาย ในมือซ้ายเขาหยิบถุงลูกชิ้นปิ้งออกมา
เอาออกมากินอย่าง เอร็ดอร่อย กล่าวออกมาทั้งที่ยังเคี้ยวลูกชิ้นอยู่
เหนือตะวัน ตอนที่ 25
เอกมีธุระต้องกลับไปเชียงราย เมื่อถึงที่บ้านพักที่ไร่ชา มีหญิงสาวมารอที่บ้านพัก เมื่อเดินเข้าไป
ภายในบ้าน หญิงสาวเข้ากอดเอวเขาจากด้านหลัง
"พี่เอก...ณีคิดถึงพี่เอกที่สุด... ทำไมพี่เอกไม่ไปหาณีที่เชียงใหม่บ้างคะ!!!..."
ที่แท้เป็นดรุณี เพื่อนสนิทของศิริศรที่เรียนด้วยกัน แต่เธอเกิดไปมีความสัมพันธ์กับเอก ในคราวที่
ศิริศรเกิดเรื่องที่กรุงเทพเมื่อหลายเดือนก่อน เอกหันหน้ากลับมากอดเธออย่างอ่อนโยน
"ขอโทษนะจ๊ะ ที่พี่ไม่ได้ส่งข่าว...ตอนนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย...ทั้งเรื่องของอาเจ็ก ทั้งเรื่องลูกศร
จนพี่ไม่มีแม้แต่เวลาที่จะส่งข่าวให้ณีทราบ..."
ดรุณียิ้มทั้งน้ำตา เอ่ยออกมาอย่างดีใจ
"ตอนแรกณีคิดว่า...พี่เอกจะรังเกียจณี ที่เป็นผู้หญิงใจง่าย ยอมเป็นของพี่ก่อน เราจะ
แต่งงานกัน...แต่เป็นความสัตย์จริงนะคะ...ณีรักพี่เอกเพียงคนเดียว รักมาตลอด..."
เอกดันตัวดรุณีออก พร้อมกับจ้องตา กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
"พี่ก็รักณีมานานแล้ว พี่ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น...แต่ตอนนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย พี่เองก็อยากไป
หาน้องณีใจจะขาด...แต่ภาระกิจที่ได้รับมันใหญ่เกินกว่าพี่ จะละทิ้งไปได้...น้องณีให้อภัยพี่...นะครับ
คนดีของพี่..."
เอกใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาดรุณีอย่างแผ่วเบา ก่อนจะบรรจงจูบที่หน้าผากของเธอ ดรุณีนั้นซบ
ลงที่อกของเอกอย่างอ่อนโยน ก่อนจะกล่าวออกมา
"พี่เอกขา ถ้าณีจะมาอยู่กับพี่เอกที่นี่ พี่เอกจะว่าอะไรไหมคะ..."
เอกรู้สึกตกใจ ในเรื่องนี้ แต่พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ เขากรอกตาหาทางออก ที่จะไม่ทำให้
ดรุณีสงสัยในเรื่องนี้
"น้องณีครับ...พี่เองไม่ได้เรียนจบระดับมหาวิทยาลัย...พี่รู้ดีว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ที่เราพลาด
สิ่งนั้นในชีวิต...ตอนนี้ พี่อยากให้น้องณีเรียนให้จบก่อน...เพราะถ้าน้องณีจบมหาวิทยาลัย
พี่จะได้บอกอาเจ็ก ให้ไปสู่ขอน้องณี...มาเป็นเมียพี่ อย่างที่พี่เคยบอกไงจ๊ะ!!..."
ดารุณีคิดตาม ถึงจะไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่อยากขัดใจเอก...เพราะเธอนั้นเชื่อมั่นในชายผู้นี้
มากกว่าใคร...แล้วเธอเองยอมที่จะทำตามที่เขาบอกทุกอย่างโดยไม่มีเงื่อนไข....
"ก็ได้ค่ะ...ณีจะพยายามเรียนให้จบ...ตามที่พี่เอกต้องการ...ก็เพราะณีรักพี่เอกเหลือเกิน
ถึงจะยากลำบากแค่ไหน...ณีจะทำตามที่พี่เอกแนะนำคะ..."
"แต่อีกอย่างที่พี่ต้องขอไว้...เรื่องนี้น้องณีต้องอย่าบอกให้ใครรู้ แม้แต่ลูกศร...เพราะถ้าเรื่องนี้ ไปถึง
อาเจ็ก ก็อาจจะทำให้ อาเจ็กเข้าใจในตัวณีผิด...อาเจ็กแกเป็นคนหัวโบราณ...ท่านอาจขัดขวางเรา
พี่จะรอให้น้องณี ได้ปริญญา...แล้วพี่จะรีบแจ้งอาเจ็ก เพื่อมาสู่ขอทันที...เราจะได้อยู่ครองคู่กันไงจ๊ะ!!..."
"ค่ะพี่เอก...ณีจะรอวันนั้น...วันที่เราได้ใช้ชีวิตคู่จริงๆ...จังๆ...สักที...
สายตาของดรุณีนั้นมีแต่แววตาของความสุข ผิดกับของเอกที่มีแต่ความเครียดขึงจนน่ากลัว...เพราะ
ความจริงเขานั้นต้องการให้ ดรุณีเป็นคนสอดแนมให้เขา ในเรื่องที่เกี่ยวกับศิริศร จึงทำเป็นหลงรักเธอ
แต่เอกกลับไปมีความสัมพันธ์เกินปกติ...เอกนึกเจ็บใจตัวเองที่ไปเผลอปล่อยใจ ไปมีอะไรกับดรุณี....
ตอนนี้เขาคงต้องถ่วงเวลาไปก่อน...เอกนั้นมีหญิงเดียวในดวงใจ...คือศิริศร...แน่นอนว่าเขาไม่ยอมให้
ใคร...หรืออะไรมาขวางความรักของเขา....อย่างแน่นอน....
..............................................
หิรัญเมื่อได้รับรายงานว่า สิทธิชัยสามารถหนีออกไปได้อย่างปลอดภัย โดยรถที่จอดไว้ถูกนำ
ออกไปก่อน แล้วใช้มอเตอร์ไซด์ที่เตรียมไว้อีกที่ ขับพาศิริศรหนีไปได้ อย่างลอยนวล หิรัญรู้ได้ทันที
มันเป็นแผนของสิทธิชัย ตั้งแต่แรก เพื่อจะทำคะแนนต่อหน้าศิริศร...หิรัญนึกเจ็บใจตัวเอง ที่หลงกลให้
สิทธิชัยเช่นนี้ ตอนนี้ความแค้นที่เสียเหลี่ยมให้ศัตรูหัวใจ มันทำลายความสุขุมคัมภีรภาพไปหมดสิ้น
หิรัญคิดอยู่อย่างเดียว คือทำอย่างไร จะจัดการสิทธิชัยออกไปให้พ้นทาง
"กล้า...ถ้าฉันอยากให้ไอ้จอม...ไปเก็บไอ้สิทธิชัย...แกเห็นว่าเป็นอย่างไร!!!..."
กล้าท่าพระจันทร์รู้สึกตื่นตระหนกที่ หิรัญคิดเช่นนั้น จึงกล่าวเตือนออกไป
"เจ้านายครับ...ผมว่าอย่าเพิ่งทำถึงขนาดนั้นเลย...เพราะถ้าเกิด ทางสมาพันธ์ห้ามังกรรู้ละก็...มันเป็น
เรื่องใหญ่มากนะครับ....อาจมี คำประกาศิตมังกรลงมา ก็เป็นได้...นี่ไม่รวมถึง กลุมของ นฤมลอีกกลุ่ม
เจ้านาย โปรดไตร่ตรองก่อน..."
หิรัญเหยียดยิ้มออกมา ก่อนจะเปิดเผยความในใจ ให้กล้ารู้
"แกจะกลัวอะไร...ถ้าเก็บไอ้สิทธิชัย...อย่างมากก็โยนให้ ไอ้ธนูเป็นคนสั่งฆ่า...เพราะมันก็มีเรื่องกันอยู่...
แกไม่ต้องกลัวหรอก....แต่ถ้าสมาพันธ์ห้ามังกรไม่เชื่อ....มันก็ช่วยไม่ได้...แล้วฉันก็อยากรู้...ว่าจ้าวมังกร
มันมีปัญญาจะมาทำอะไรฉันได้....รวมทั้งนฤมลด้วย เพราะฉันไม่เคยกลัวใคร..."
กล้ายังคงทัดทาน เพื่อให้หิรัญเปลี่ยนใจ ในเรื่องนี้ เพราะเขานั้นเคยทราบถึงความร้ายกาจของ
จ้าวมังกร...ถึงแม้ไม่เคยเห็นด้วยตา...แต่กล้าก็เชื่อถึงความน่ากลัวของอำนาจที่ไร้ขีดจำกัด
"ผมว่าเราไม่ควรเสี่ยงกับจ้าวมังกรนะครับ...เพราะมันจะไร้ประโยชน์... ถึงแม้เราจะจัดการ สิทธิชัย
ไปได้ แต่มันอาจทำให้เราพินาศสิ้นเช่นกัน....แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรละครับ...ที่พวกเรา
ต้องถูกทำลาย หลังจากที่มันตาย...ไม่นาน..."
หิรัญตบโต๊ะเสียงดังสนั่น ตวาดกลับมาดังราวฟ้าผ่า
"ไอ้กล้า...แกอย่ามาสอนข้าในเรื่องนี้...ข้ารู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่...ตอนนี้แกมีสิ่งเดียวที่จะต้องทำ...
และ...ต้อง...ทำ...ให้...ได้...คือให้ไอ้จอม....ไปเก็บ...ไอ้สิทธิชัย...ส่วนที่เหลือ...ข้ารับผิดชอบเอง...
ข้าอยากให้มันตาย...ภายในเดือนนี้...ชัดเจนใช่ไหม..."
กล้าก้มหน้า รับคำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"ได้ครับ...ถ้าเจ้านายต้องการแบบนั้น...ผมก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก...ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว ไปเตรียมการ
เรื่องนี้ก่อนนะครับ..."
กล้าเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบงัน ทิ้งให้หิรัญหัวเสีย อยู่ตรงนั้น
"ไอ้กล้า....แกนี่กลัวอะไร ไม่เข้าเรื่อง....หึ..ๆ...จ้าวมังกรจะมีอะไร....มันโดนยิงแล้วมันไม่ตายหรือ...
ฉันไม่เคยเชื่อ เรื่องนิทานปรัมปราแบบนั้นหรอก...เรื่องนี้อยู่ที่ใคร...ลงมือ...เร็วกว่ากัน...เท่านั้นเอง..."
หิรัญจ้องไปเบื้องหน้าสายตานั้น เต็มไปด้วยความอาฆาตอย่างยิ่ง...สิ่งที่คนปกติทั่วไปเป็นเหมือนกัน
ก็คือ... เมื่อถือครองอำนาจมานาน...ความคิดชนิดหนึ่งจะเข้ามา...มันคือ...ความประมาท...ที่คิดว่าใคร...
ก็ไม่สามารถโค่น ให้เรา...ล้มลงได้....
..........................................
กล้านำประวัติ รวมทั้งรูปถ่ายของสิทธิชัย มามอบให้ จอม หรือที่วงการนักเลงเรียกว่า จอมเพชฌฆาต
เก้าชีวิต ผู้ที่ใครๆ ก็หวั่นเกรง เพราะเป้าหมายของจอม ไม่เคยมีใครรอดชีวิตไปได้ ใครที่ขวางทาง
เป้าหมายล้วนต้องตาย...เงินสดจำนวนมากใส่ในถุงปูนมัดปากไว้อย่างแน่นหนา จอมนั้นหยิบถุงเงิน
โดยไม่นำออกมานับ เพราะเขาเชื่อใจกล้า อีกอย่างถ้าเงินไม่ตรงตามจำนวน จอมอาจริบเงินไปเฉยๆ
แล้วไม่จัดการเป้าหมายที่มอบให้ เขานำเงินใส่กระเป๋าสะพาย ในมือซ้ายเขาหยิบถุงลูกชิ้นปิ้งออกมา
เอาออกมากินอย่าง เอร็ดอร่อย กล่าวออกมาทั้งที่ยังเคี้ยวลูกชิ้นอยู่