พยายามหนี แต่มันล้อมเราไว้หมดแล้ว

การเดินทางคนเดียวในวันหยุดสั้นๆ วันที่ได้แต่อยู่กับตัวเอง วันที่ไม่สามารถไปไหนได้ไกลกว่าไปเช้า-เย็นกลับ เหมือนหัวใจและสมองที่อยากจะหยุดพัก แต่เรามักรู้สึกว่าช่วงเวลาเหล่านั้น...มันไม่เคยพอ
      
บนรถโดยสาร รู้สึกว่าตัวเองนั่งอยู่ไกลจากฝูงชน แม้ว่าพวกเค้าเหล่านั้นจะยืนและนั่งอยู่ห้อมล้อมเราเต็มไปหมด
  
เริ่มขยับตัวอีกครั้ง เมื่อคนที่เคยนั่งข้างๆตั้งแต่เริ่มเดินทาง ได้ถึงปลายทางที่เขาตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจไว้ก่อน...เขาจากไป ที่นั่งที่ว่างเปล่าข้างๆกายถูกแทนที่ด้วยบุคคลที่แทรกกายเข้ามา โดยที่เราเองก็ไม่ทันได้สังเกตุ เขาอาจจะเริ่มต้นโดยสารมาพร้อมกับเราตั้งแต่ต้นทาง หรือเขาอาจจะเพิ่งขึ้นมาจากกลางทาง...เราไม่เคยรู้ตัวมาก่อน แต่ ณ เวลานี้ เขาได้มาอยู่ข้างๆเราแล้ว
       รถโดยสารยังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆ เรายังคงเพลิดเพลินกับการมองเห็นสิ่งต่างๆข้างทาง คนข้างๆก็คงเช่นกัน จนเราลืมนึกถึงไปว่า คนที่เคยนั่งอยู่ข้างๆเราคนก่อน เคยมีอยู่ ความทรงจำใหม่ๆที่อยู่ใกล้กว่ามันชัดเจนกว่า หากเพียงเราไม่สนใจมันหรือพร้อมที่จะทำใจยอมรับ ว่าสิ่งที่ผ่านไปนั้นเป็นเพียงอดีตช่วงหนึ่งของการเดินทาง
       หากเปรียบการเดินทางนี้เป็นดั่งเช่นความรัก เราคงไม่ทันสังเกตุเห็นเช่นกัน ว่าความรักที่อยู่ใกล้ปัจจุบันของความทรงจำของเรามากที่สุด มันจะเด่นชัดและทำให้เราสัมผัสกับความรู้สึกครั้งนั้นได้มากที่สุด ความโศกเศร้าเสียใจจากช่วงเวลาเก่าๆ คงคลี่คลายหายไปเองโดยที่เราเองก็ยังไม่รู้ตัว และหากแต่มีบรรยากาศและการแทนที่ของความรักที่เกิดขึ้นใหม่ โลกก็อาจเกิดสดใสขึ้นอีกครั้ง  แต่หากมันไม่เกิดขึ้นจริง ที่ว่างข้างๆก็ไม่จำเป็นซักเท่าไหร่ ที่จะต้องมีใครมานั่งกับเราไปจนถึงปลายทาง

"ถึงเราจะพยามยามหนีซักเท่าไหร่ .. หนีไม่พ้น .. เพราะมันล้อมเราไว้หมดแล้ว .. ความรัก .. "


{28ซี่..}