ในสายตาคนที่เล่นดนตรีไม่เป็นอย่างเดี๊ยน มีความรู้สึกว่ามันคล้าย ๆ กันไปหมดเลยเครื่องดนตรี อยากทราบว่าในทางดนตรี อะไรที่ซึงมีความแตกต่างหรือโดดเด่นจาก พิณอีสาน (3 สาย) หรือซานเสียน (ชามิเซ็ง, ซันชิน 3 สาย ไร้นม) หรือผีผา (บิวะ สายเยอะ มีนม) หรือกระทั่งขิม (การกรอสายโน้ตเดียวกัน กับสายจำนวนมากกว่า 1 เส้น) ที่เปรียบเทียบกับเครื่องดนตรีจีนซะเยอะ เพราะความรู้สึกว่าใกล้เคียงค่ะ อยากเปรียบเทียบกับจะเข้และกระจับปี่เหมือนกัน แต่คิดว่าเสียงน่าจะต่างกันมากอยู่

เดี๊ยนนั้นเล่นกีตาร์ไม่เป็น แต่เข้าใจว่านม (fret) ของกีตาร์กับพิณอีสาน มีลักษณะคล้ายคลึงกัน คือเพื่อสร้างตำแหน่งเท่านั้น ต่างจากของซึงหรือกระจับปี่ ซึ่งจะเป็นที่วางนิ้ว เดี๊ยนเข้าใจถูกต้องไหมคะ และถ้าเอานมออก ให้เล่นได้หลาย ๆ โน้ตเหมือนชามิเซ็งหรือพิณอีสาน หรือใส่นมเยอะ ๆ เหมือนผีผา จะยังมีความเป็นซึงอยู่ไหมคะ ลำพังซึงเองสามารถเล่นได้หลายโน้ตไหม