ได้ไปลองหาทำเลค้าขาย ในหัวเมืองใหญ่ของอีสาน
ว่าจะทำขายน้ำ ขายอาหาร เอาแค่พออยู่ได้
แต่พอได้ไปสำรวจ ปูพรม อาทิตย์นึง มึนตึ้บเลยครับ
ร้านน้ำ ร้านอาหาร มีเกลื่อนเต็มไปหมด ทั้งเมือง ทุกซอกทุกซอย
แต่ละร้าน ก็ขายได้ไม่เท่าไหร่ หน้าเหี่ยว หน้าแห้งกันเป็นแถว
เซ้งกันเพียบ อีกอย่างค่าเช่าก็แพงเว่อร์ครับ
ค่าครองชีพสูง วันนึงหมดกับค่าเดินทางเสียมากเพราะเมืองใหญ่
ใครๆก็คิดจะมุ่งหน้าสู่ เมืองใหญ่ เลยเป็นแหล่งรวม
ทั้งเสือ สิงห์ กระทิง แรด มืออาชีพ ทุนหนา นายทุน ทั้งนั้น
พวกมือสมัครเล่นก็เพียบ เมืองใหญ่ใครๆก็อยากมา
ก็เลย ปรึษากันว่า ลองไปดูต่างอำเภอดีกว่ามั้ย
พอไปดูต่างอำเภอ ใช้เวลาแค่วันเดียว ก็ไปได้ทั่วแล้ว
ค่าเช่าก็ถูกกว่ากันมากๆ แถมหาของกินยาก
แต่พอมี 7-11 มาเปิด คนก็ไปแออัดกันอยู่หน้า 7-11
ร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านโจ้ก โต้ะเต็ม ไม่มีที่นั่ง มีประมาณ 5-6 โต้ะ
ลองถามค่าเช่า หน้าร้าน ประมาณ 3000 บาท/เดือน ต่าเช่าตึก2 ชั้นห่างๆออกไปก็3000 บ/ด
ขายแค่ช่วงเย็น สามทุ่ม หมดเกลี้ยง
พอมาตอนเช้า จะหาอะไรกิน มีไม่กี่เจ้า
ก็มีให้เลือกแค่ ข้าวมันไก่ ข้าวหมูแดง มีอยู่เจ้าเดียว ใกล้ๆตลาด รสชาติพอใช้ได้ ไม่อร่อยมาก
แต่ไม่มีให้เลือกก็ต้องกิน คนมาเรื่อยๆ โต้ะมีเยอะ 10 กว่าโต้ะ
ร้านอื่น ก็เงียบๆ ขายส้มตำ ไก่ย่าง ไม่อยากกินตอนเช้า
ลองสำรวจ ร้านผลไม้หั่น มี2เจ้า ช่วงเช้าเต็มตู้ บ่ายๆร่อยหรอไปเยอะ ขายดีคนมาเรื่อยๆ
แวะไปร้านเครื่องดื่ม กาแฟโบราณ มีให้เลือกหน่อย 2 เจ้า คนก็เข้าเรื่อยๆอีก
นอกนั้น ไม่มีอะไรให้เลือกกินเลย ขนาดไปจุด center point เจริญที่สุดของอำเภอ คือตลาดสด
ไม่มีให้เลือก ก็ต้องกินซ้ำๆอย่างนั้นแหละครับ
เมืองก็ขนาดเล็กมาก รัศมีของเมือง ไม่ถึงครึ่งกิโลเมตร
ปั่นจักรยานยังไม่ทันเหนื่อย ก็ครบรอบแร่ะ
ออกนอกเมืองก็เปนทุ่งนา เป็นบึง
ถ้าไม่มีปัญหาเรื่องความเหงา ความเบิ่อ
เมืองเล็กๆ ต่างอำเภอ บางอำเภอ เหมาะแก่การเริ่มต้นทำการค้ามาก
เหมาะสำหรับมือสมัครเล่น ทุนน้อย
เบี้ยน้อย หอยน้อย
ถ้าทำถูกต่อม คนพื้นที่ ก็ไปได้สวยแน่นอน
คงต้องขายอะไรที่เป็นพื้นๆ อาหาร เครื่องดื่ม
เครื่องใช้ บางทีการเป็น ที่1 ในอำเภอนั้น ไม่ได้ยากอย่างอยู่ในเมืองใหญ่
เพราะเราอาจจะเป็นเจ้าเดียวก็ได้
และข้อดีอีกอย่าง ไม่มีใครอยากมาแข่งด้วย
พอนายทุน มืออาชีพ เจ้าใหญ่ๆ
ใครมาเห็นสภาพของเมืองก็คงส่ายหน้า กัน
แล้วด้วยความเป็นเจ้าใหญ่ รายจ่ายเยอะ ถ้ามาอยู่ในที่เล็กๆ
คงอยู่ไม่รอด เจ้าใหญ่ก็เลยไม่ลง
เหมือนเสือที่กินอาหารมาก ต้องไปอยู่ในที่กว้างๆ
ต้องไปแข่งขันกัน ดุเดือด
เราก็อยู่รอดภัย ครองตลาดเล็กๆได้อย่างสบายใจ
เมืองเล็กๆก็เหมือนกับ เราเป็น หมาน้อย กินนิดเดียวก็อิ่มแล้ว
ใหญ่ในที่เล็กๆ ดีกว่า เล็กในที่ใหญ่ๆ
ว่าจะทำขายน้ำ ขายอาหาร เอาแค่พออยู่ได้
แต่พอได้ไปสำรวจ ปูพรม อาทิตย์นึง มึนตึ้บเลยครับ
ร้านน้ำ ร้านอาหาร มีเกลื่อนเต็มไปหมด ทั้งเมือง ทุกซอกทุกซอย
แต่ละร้าน ก็ขายได้ไม่เท่าไหร่ หน้าเหี่ยว หน้าแห้งกันเป็นแถว
เซ้งกันเพียบ อีกอย่างค่าเช่าก็แพงเว่อร์ครับ
ค่าครองชีพสูง วันนึงหมดกับค่าเดินทางเสียมากเพราะเมืองใหญ่
ใครๆก็คิดจะมุ่งหน้าสู่ เมืองใหญ่ เลยเป็นแหล่งรวม
ทั้งเสือ สิงห์ กระทิง แรด มืออาชีพ ทุนหนา นายทุน ทั้งนั้น
พวกมือสมัครเล่นก็เพียบ เมืองใหญ่ใครๆก็อยากมา
ก็เลย ปรึษากันว่า ลองไปดูต่างอำเภอดีกว่ามั้ย
พอไปดูต่างอำเภอ ใช้เวลาแค่วันเดียว ก็ไปได้ทั่วแล้ว
ค่าเช่าก็ถูกกว่ากันมากๆ แถมหาของกินยาก
แต่พอมี 7-11 มาเปิด คนก็ไปแออัดกันอยู่หน้า 7-11
ร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านโจ้ก โต้ะเต็ม ไม่มีที่นั่ง มีประมาณ 5-6 โต้ะ
ลองถามค่าเช่า หน้าร้าน ประมาณ 3000 บาท/เดือน ต่าเช่าตึก2 ชั้นห่างๆออกไปก็3000 บ/ด
ขายแค่ช่วงเย็น สามทุ่ม หมดเกลี้ยง
พอมาตอนเช้า จะหาอะไรกิน มีไม่กี่เจ้า
ก็มีให้เลือกแค่ ข้าวมันไก่ ข้าวหมูแดง มีอยู่เจ้าเดียว ใกล้ๆตลาด รสชาติพอใช้ได้ ไม่อร่อยมาก
แต่ไม่มีให้เลือกก็ต้องกิน คนมาเรื่อยๆ โต้ะมีเยอะ 10 กว่าโต้ะ
ร้านอื่น ก็เงียบๆ ขายส้มตำ ไก่ย่าง ไม่อยากกินตอนเช้า
ลองสำรวจ ร้านผลไม้หั่น มี2เจ้า ช่วงเช้าเต็มตู้ บ่ายๆร่อยหรอไปเยอะ ขายดีคนมาเรื่อยๆ
แวะไปร้านเครื่องดื่ม กาแฟโบราณ มีให้เลือกหน่อย 2 เจ้า คนก็เข้าเรื่อยๆอีก
นอกนั้น ไม่มีอะไรให้เลือกกินเลย ขนาดไปจุด center point เจริญที่สุดของอำเภอ คือตลาดสด
ไม่มีให้เลือก ก็ต้องกินซ้ำๆอย่างนั้นแหละครับ
เมืองก็ขนาดเล็กมาก รัศมีของเมือง ไม่ถึงครึ่งกิโลเมตร
ปั่นจักรยานยังไม่ทันเหนื่อย ก็ครบรอบแร่ะ
ออกนอกเมืองก็เปนทุ่งนา เป็นบึง
ถ้าไม่มีปัญหาเรื่องความเหงา ความเบิ่อ
เมืองเล็กๆ ต่างอำเภอ บางอำเภอ เหมาะแก่การเริ่มต้นทำการค้ามาก
เหมาะสำหรับมือสมัครเล่น ทุนน้อย
เบี้ยน้อย หอยน้อย
ถ้าทำถูกต่อม คนพื้นที่ ก็ไปได้สวยแน่นอน
คงต้องขายอะไรที่เป็นพื้นๆ อาหาร เครื่องดื่ม
เครื่องใช้ บางทีการเป็น ที่1 ในอำเภอนั้น ไม่ได้ยากอย่างอยู่ในเมืองใหญ่
เพราะเราอาจจะเป็นเจ้าเดียวก็ได้
และข้อดีอีกอย่าง ไม่มีใครอยากมาแข่งด้วย
พอนายทุน มืออาชีพ เจ้าใหญ่ๆ
ใครมาเห็นสภาพของเมืองก็คงส่ายหน้า กัน
แล้วด้วยความเป็นเจ้าใหญ่ รายจ่ายเยอะ ถ้ามาอยู่ในที่เล็กๆ
คงอยู่ไม่รอด เจ้าใหญ่ก็เลยไม่ลง
เหมือนเสือที่กินอาหารมาก ต้องไปอยู่ในที่กว้างๆ
ต้องไปแข่งขันกัน ดุเดือด
เราก็อยู่รอดภัย ครองตลาดเล็กๆได้อย่างสบายใจ
เมืองเล็กๆก็เหมือนกับ เราเป็น หมาน้อย กินนิดเดียวก็อิ่มแล้ว