สวัสดีครับ อยากจะมาเล่าประสบการณืให้ฟังกับการเข้าเมืองกรุง ปกติเข้าบ่อยแต่ไปกับครอบครัวสะดวกสบายทุกอย่าง
แต่วันนี้ได้มีโอกาศไปคนเดียว ต้องไปทำธุระเลยนั่งเครื่องไปบวกกับว่ากินข้าวเช้ามานิดเดียวเลยเวียนหัว พอถึงดอนเมืองก็ต้องรีบไปสยาม
นั่งรถเมล์จากดอนเมืองไปหมอชิต โอ้แม่เจ้าอาการวิงเวียนศีรษะมาอีกแล้วเลยฮึดไปให้ถึงขึ้นบีทีเอสไปคนก็เยอะมากๆ ลายตาไปหมด
จริงๆนะ ไม่เคยลายตาแบบนี้มาก่อนเลยบวกกับท้องว่างอีกต่างหาก ฮ่าๆๆ โชคช่างไม่เข้าข้างต้องเซฟเงินสุดๆถึงสถานีสยามหิวข้าวมากๆ
ลืมไปเลยว่าพารากอนฟู๊ดคอร์ทถูกกว่าสยามเซ็นเตอร์ หน้ามืดตามัวเลยวิ่งขึ้นสยามเซ็นเตอร์แลกบัตร 100 บาทจะไปซื้อข้าวให้เร็วที่สุด
แม้เจ้า ข้าวผัด 120 เงินไม่พอเลยไปแลกใหม่ 200 บาท ซื้อน้ำมากินอีก อายคนจังหยิบช้อนก๋วยเตี๋ยวมาตักข้าวกิน งงตั้งนานว่าแท่งเหล็กนั่นคืออะไร แม่ค้าก็ไม่ได้บอกเรา ฮ่าๆๆ เลยไปหยิบมากินต่อเกือบจะหมดแล้วด้วย ไม่แคร์แล้วหน้ามืดเลยรีบกิน แอร์หนาวอีกบวกกับกินน้ำเย็น มือเป็นเหน็บ T_T อยากอ๊วกมากๆ เลยลงมารีบไปทำธุระถึงตอนเย็นต้องรีบกลับไปลาดพร้าว ขึ้นรถไฟฟ้าที่สถานีสยามไปหมอชิต
อยู่บนรถไฟฟ้าที่สถานีสยามแม่เจ้าเจ็บหลังครับ แบกเป้ไปใส่รองเท้าแตะไปอีกนิ้วถลอกแล้วเจ็บสุดๆเลยครับอยากกลับบ้านขึ้นมาทันที เจอคนลัดคิวแบบหน้าเฉยมากจะไปต่อคิวซื้อบัตรเพราะตู้หยอดเหรียญคนเยอะมากๆ โดนลัดอีกมิหนำซ้ำชนแล้วไม่ขอโทษเลย ทำไมสังคมเป็นแบบนี้เนี่ย ไม่ได้คิดมากเพราะอยากกลับโรงแรมให้เร็วที่สุดกลัวหน้ามืดกลางสถานี บนรถไฟฟ้าแอร์หนาวอีก เป็นขี้หนาวครับมือเป็นเหน็บเลย กลัวพลาดเลยเกาะเสา แม่เจ้าาาาา เกือบอ๊วกใส่หน้าผู้โดยสารคนหนึ่ง กระเทยเฒ่าแต่งตัวโชว์ขนรักแร้เสื้อสีชมพูทาหน้าวอกๆ กางเกงขาสั้นกับถุงเท้าขนสัตว์ อายุน่าจะ 50 60 ได้แล้ว มายืนเบียดเสาทำเป็นหันข้าวถูๆไถๆผมอีก โอ้ยยย อยากจะอ๊วกกับกลิ่นน้ำหอม หวานๆเลี่ยนๆ ไม่ใช่ผมคิดไปเองนะครับ เขาตั้งใจมายืนตรงนี้มองห้าผมอีกต่างหาก คือว่าผมหันไปทางอื่นแล้วรู้เลยที่หางามีคนตั้งใจจ้องหน้า พอหันไปเ่านั้นแหละ ยิ้มหวานมาให้อีก คนก็เบียดกัน หน้าก็มืดอีกจะเป็นลม พอถึงหมอชิตเลยรีบลงหนีครับ มันสยองขนลุกอ่ะ เอาช้างน้อยมาถูๆเสาซึ่งมือก็จับเสาไว้ แหวะ !!! น่าเกียจจัง
ลงมาคือว่าไม่ไหวครับจะเป็นลมแล้วข้าวก็หิวร้อนก็ร้อนด้านนอก เลยตัดสินใจโบกแท๊กซี่บอกไปเซ็นทรัลลาดพร้าว มันบอกว่าไม่ไปทำหน้ากวนติงใส่อีก โหอะไรกันเลือกคนอีกครับ มีฝรั่งเดินมาจากไหนไม่รู้มาถามแท๊กซี่คนที่ผมถามไปแล้วนั่นแหละ Do you go to Central ลาดพร้าว ? Yeahh ลาดพร้าว แล้วฝรั่งคนนั้นก็ขึ้นรถไป ........ วินาทีนั้นนึกถึงโฆษณากับการ์ตูนล้อเลียนแท๊กซี่เลยครับ รมณ์เสียเลยไม่โบกแล้ว ไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน ซึ่งเจอแต่พี่คนขับดีๆถ้าบอกไม่ไปเขาก็ตอบดีๆ วันนั้นโชคช่างไม่เข้าข้าง เอาว่ะ อึดเดียวเลยลงรถไฟใต้ดินมาพหลโยธิน ซื้อตั๋วพนักงานไม่ยอมพูดใส่ไมค์ครับ ไม่ได้ยินอ่ะยังมาทำหน้าโมโหใส่เราอีก ที่ขายตั๋วมันต้องพูดใส่ไมค์ใช่ป่ะคนนอกถึงได้ยิน เลยยื่นคั้งค์ให้ โห เค้าเขี่ยเงินกับเหรียญผ่านประตูห้เราอ่ะ เขี่ยนะ ไม่ใช่วาง ไม่มองหน้าเราอีกโอ้วววว ขอโทษนะครับ ทำพฤติกรรมไม่มีใจรักบริการเลย นิสัยกับหน้าตาเหมือนกันจัง ไม่สนละครับหน้ามืดมากเลยรีบลงไปขึ้นรถไฟ รถไฟใต้ดินมองไม่เห็นข้างทางอีกหน้ามืดเข้าไปใหญ่ พอถึงสถานีพหลโยธินแล้วรีบแหวกฝ่าฝูงชนหน้าเซ็นทรัลลาดพร้าวเพื่อจะไปถึงจุดหมายคือโรงแรมเซนทารา ถึงฟุบหลับเลยยย
2 ทุ่มเพิ่งรู้ตัวเลยนึกได้ว่าพี่ฝากซื้อครีม เลยรีบลงไปเซ็นทรัลลาดพร้าวครับพร้อมกับหาข้าวกิน 55555555 อันนี้ขำเจอพี่บีเอผู้ชายออกแต๋วๆหน่อย ซื้อแล้วกะจะรีบไปเลยเพราะง่วงมาก พี่เค้าก็แถมแซมเปิ้ลแนะนำวิธีการใช้ 555 ออกมาไงดีเราก็ฟังๆไปมาแต๊ะอั๋งมืออีก พร้อมกับให้เบอร์ส่วนตัว ถ้าสงสัยอะไรโทรมาเลยนะครับพี่ชือพี่... แวะมาบ่อยๆนะดี๋ยวพี่แถมให้เยอะๆ เลยออกไปครับพร้อมกับออกมาส่งเราหน้าเคาท์เตอร์พร้อมกับรอยยิ้มหวาน 55555 พี่สาวงงเลยทำไมแซมเปิ้ลมันเยอะขนาดนี้แค่ของอันเดียวเอง
ทำไมสังคมเมืองกรุงเป็นแบบนี้ แทบจะหารอยยิ้มที่จริงใจไม่ได้เลย พนักงงานที่นี่บริการเหมือนไม่อยากทำงานเลย ไม่เหมือนที่ญี่ปุ่นซึ่งประทับใจมากครับ อยากให้คนไทยยิ้มกันบริการสุภาพอ่อนน้อมถ่อมตน การบริการเป็นที่ 1 อยากให้คนมีระเบียบมากกว่านี้ขึ้นรถไฟฟ้าแย่งกันขึ้นคนลงจะลงได้ไงเนี่ย มีเส้นแต่ไม่ปฏิบัติตาม ขึ้นบันไดเลื่อนรีบไปแต่ไม่รู้จะแหวกคนไปได้ยังไงกัน มลพิษสารพัด นี่คือประสบการณ์การเข้าเมืองกรุงโชคช่างไม่เข้าข้างเลย บ้านเราน่าอยู่ที่สุดถึงจะไม่เจริญทางวัตถุเท่า แต่อากาศบริสุทธิ์คนเป็นมิตรไม่ต้องรีบเร่ง คิดว่าตัวเองโชคดีที่ไม่ได้เกิดในเมืองกรุง หรือว่าจิตใจเราอ่อนแอเกินไป... ขอบคุณการเดินทางครั้งนี้ครับทำให้ผมรู้อะไรหลายๆ
แล้วที่ติดใจ "สยามเมืองยิ้มหายไปไหน"
เรามาทำอะไรที่นี่ ?
แต่วันนี้ได้มีโอกาศไปคนเดียว ต้องไปทำธุระเลยนั่งเครื่องไปบวกกับว่ากินข้าวเช้ามานิดเดียวเลยเวียนหัว พอถึงดอนเมืองก็ต้องรีบไปสยาม
นั่งรถเมล์จากดอนเมืองไปหมอชิต โอ้แม่เจ้าอาการวิงเวียนศีรษะมาอีกแล้วเลยฮึดไปให้ถึงขึ้นบีทีเอสไปคนก็เยอะมากๆ ลายตาไปหมด
จริงๆนะ ไม่เคยลายตาแบบนี้มาก่อนเลยบวกกับท้องว่างอีกต่างหาก ฮ่าๆๆ โชคช่างไม่เข้าข้างต้องเซฟเงินสุดๆถึงสถานีสยามหิวข้าวมากๆ
ลืมไปเลยว่าพารากอนฟู๊ดคอร์ทถูกกว่าสยามเซ็นเตอร์ หน้ามืดตามัวเลยวิ่งขึ้นสยามเซ็นเตอร์แลกบัตร 100 บาทจะไปซื้อข้าวให้เร็วที่สุด
แม้เจ้า ข้าวผัด 120 เงินไม่พอเลยไปแลกใหม่ 200 บาท ซื้อน้ำมากินอีก อายคนจังหยิบช้อนก๋วยเตี๋ยวมาตักข้าวกิน งงตั้งนานว่าแท่งเหล็กนั่นคืออะไร แม่ค้าก็ไม่ได้บอกเรา ฮ่าๆๆ เลยไปหยิบมากินต่อเกือบจะหมดแล้วด้วย ไม่แคร์แล้วหน้ามืดเลยรีบกิน แอร์หนาวอีกบวกกับกินน้ำเย็น มือเป็นเหน็บ T_T อยากอ๊วกมากๆ เลยลงมารีบไปทำธุระถึงตอนเย็นต้องรีบกลับไปลาดพร้าว ขึ้นรถไฟฟ้าที่สถานีสยามไปหมอชิต
อยู่บนรถไฟฟ้าที่สถานีสยามแม่เจ้าเจ็บหลังครับ แบกเป้ไปใส่รองเท้าแตะไปอีกนิ้วถลอกแล้วเจ็บสุดๆเลยครับอยากกลับบ้านขึ้นมาทันที เจอคนลัดคิวแบบหน้าเฉยมากจะไปต่อคิวซื้อบัตรเพราะตู้หยอดเหรียญคนเยอะมากๆ โดนลัดอีกมิหนำซ้ำชนแล้วไม่ขอโทษเลย ทำไมสังคมเป็นแบบนี้เนี่ย ไม่ได้คิดมากเพราะอยากกลับโรงแรมให้เร็วที่สุดกลัวหน้ามืดกลางสถานี บนรถไฟฟ้าแอร์หนาวอีก เป็นขี้หนาวครับมือเป็นเหน็บเลย กลัวพลาดเลยเกาะเสา แม่เจ้าาาาา เกือบอ๊วกใส่หน้าผู้โดยสารคนหนึ่ง กระเทยเฒ่าแต่งตัวโชว์ขนรักแร้เสื้อสีชมพูทาหน้าวอกๆ กางเกงขาสั้นกับถุงเท้าขนสัตว์ อายุน่าจะ 50 60 ได้แล้ว มายืนเบียดเสาทำเป็นหันข้าวถูๆไถๆผมอีก โอ้ยยย อยากจะอ๊วกกับกลิ่นน้ำหอม หวานๆเลี่ยนๆ ไม่ใช่ผมคิดไปเองนะครับ เขาตั้งใจมายืนตรงนี้มองห้าผมอีกต่างหาก คือว่าผมหันไปทางอื่นแล้วรู้เลยที่หางามีคนตั้งใจจ้องหน้า พอหันไปเ่านั้นแหละ ยิ้มหวานมาให้อีก คนก็เบียดกัน หน้าก็มืดอีกจะเป็นลม พอถึงหมอชิตเลยรีบลงหนีครับ มันสยองขนลุกอ่ะ เอาช้างน้อยมาถูๆเสาซึ่งมือก็จับเสาไว้ แหวะ !!! น่าเกียจจัง
ลงมาคือว่าไม่ไหวครับจะเป็นลมแล้วข้าวก็หิวร้อนก็ร้อนด้านนอก เลยตัดสินใจโบกแท๊กซี่บอกไปเซ็นทรัลลาดพร้าว มันบอกว่าไม่ไปทำหน้ากวนติงใส่อีก โหอะไรกันเลือกคนอีกครับ มีฝรั่งเดินมาจากไหนไม่รู้มาถามแท๊กซี่คนที่ผมถามไปแล้วนั่นแหละ Do you go to Central ลาดพร้าว ? Yeahh ลาดพร้าว แล้วฝรั่งคนนั้นก็ขึ้นรถไป ........ วินาทีนั้นนึกถึงโฆษณากับการ์ตูนล้อเลียนแท๊กซี่เลยครับ รมณ์เสียเลยไม่โบกแล้ว ไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน ซึ่งเจอแต่พี่คนขับดีๆถ้าบอกไม่ไปเขาก็ตอบดีๆ วันนั้นโชคช่างไม่เข้าข้าง เอาว่ะ อึดเดียวเลยลงรถไฟใต้ดินมาพหลโยธิน ซื้อตั๋วพนักงานไม่ยอมพูดใส่ไมค์ครับ ไม่ได้ยินอ่ะยังมาทำหน้าโมโหใส่เราอีก ที่ขายตั๋วมันต้องพูดใส่ไมค์ใช่ป่ะคนนอกถึงได้ยิน เลยยื่นคั้งค์ให้ โห เค้าเขี่ยเงินกับเหรียญผ่านประตูห้เราอ่ะ เขี่ยนะ ไม่ใช่วาง ไม่มองหน้าเราอีกโอ้วววว ขอโทษนะครับ ทำพฤติกรรมไม่มีใจรักบริการเลย นิสัยกับหน้าตาเหมือนกันจัง ไม่สนละครับหน้ามืดมากเลยรีบลงไปขึ้นรถไฟ รถไฟใต้ดินมองไม่เห็นข้างทางอีกหน้ามืดเข้าไปใหญ่ พอถึงสถานีพหลโยธินแล้วรีบแหวกฝ่าฝูงชนหน้าเซ็นทรัลลาดพร้าวเพื่อจะไปถึงจุดหมายคือโรงแรมเซนทารา ถึงฟุบหลับเลยยย
2 ทุ่มเพิ่งรู้ตัวเลยนึกได้ว่าพี่ฝากซื้อครีม เลยรีบลงไปเซ็นทรัลลาดพร้าวครับพร้อมกับหาข้าวกิน 55555555 อันนี้ขำเจอพี่บีเอผู้ชายออกแต๋วๆหน่อย ซื้อแล้วกะจะรีบไปเลยเพราะง่วงมาก พี่เค้าก็แถมแซมเปิ้ลแนะนำวิธีการใช้ 555 ออกมาไงดีเราก็ฟังๆไปมาแต๊ะอั๋งมืออีก พร้อมกับให้เบอร์ส่วนตัว ถ้าสงสัยอะไรโทรมาเลยนะครับพี่ชือพี่... แวะมาบ่อยๆนะดี๋ยวพี่แถมให้เยอะๆ เลยออกไปครับพร้อมกับออกมาส่งเราหน้าเคาท์เตอร์พร้อมกับรอยยิ้มหวาน 55555 พี่สาวงงเลยทำไมแซมเปิ้ลมันเยอะขนาดนี้แค่ของอันเดียวเอง
ทำไมสังคมเมืองกรุงเป็นแบบนี้ แทบจะหารอยยิ้มที่จริงใจไม่ได้เลย พนักงงานที่นี่บริการเหมือนไม่อยากทำงานเลย ไม่เหมือนที่ญี่ปุ่นซึ่งประทับใจมากครับ อยากให้คนไทยยิ้มกันบริการสุภาพอ่อนน้อมถ่อมตน การบริการเป็นที่ 1 อยากให้คนมีระเบียบมากกว่านี้ขึ้นรถไฟฟ้าแย่งกันขึ้นคนลงจะลงได้ไงเนี่ย มีเส้นแต่ไม่ปฏิบัติตาม ขึ้นบันไดเลื่อนรีบไปแต่ไม่รู้จะแหวกคนไปได้ยังไงกัน มลพิษสารพัด นี่คือประสบการณ์การเข้าเมืองกรุงโชคช่างไม่เข้าข้างเลย บ้านเราน่าอยู่ที่สุดถึงจะไม่เจริญทางวัตถุเท่า แต่อากาศบริสุทธิ์คนเป็นมิตรไม่ต้องรีบเร่ง คิดว่าตัวเองโชคดีที่ไม่ได้เกิดในเมืองกรุง หรือว่าจิตใจเราอ่อนแอเกินไป... ขอบคุณการเดินทางครั้งนี้ครับทำให้ผมรู้อะไรหลายๆ
แล้วที่ติดใจ "สยามเมืองยิ้มหายไปไหน"