เจ้าของกระทู้มักไปไหนมาไหนกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้าเลยค่ะ ตั้งแต่มัธยมยันทำงาน คือใช้บริการพี่วินกระทั่งปัจจุบันคือรถตู้ นั่งเช้านั่งเย็น ลองนึกทบทวนไปว่าบ่อยครั้งเหลือเกินที่บางช่วงจังหวะขณะนั่งรถแล้วเกิดเสียวไส้ต้องท่องนะโม แผ่เมตตา นึกถึงหน้าพ่อหน้าแม่ วันนี้อยากมาแชร์ประสบการณ์เสียว หรือประสบการณ์ประมาณว่า "เกือบไปแล้ว" มาเล่าสู่กันฟัง
เหตุการณ์แรก ตอนอยู่มหาลัยแห่งหนึ่งที่ทุ่งรังสิต ตอนนั้นเิพิ่งจะฝนซาฟ้าใสจากเหตุการณ์น้ำท่วมใหญ่
จขกท ต้องไปหอบเอาหนังสือจากหอญาติที่หลังรามกลับมา เพราะตอนน้ำท่วมได้ใช้ที่นั่นเป็นฐานทัพปั่นสารนิพนธ์
เย็นวันศุกร์ราวสองทุ่มครึ่งได้ จขกท มาขึ้นรถที่ข้างเมเจอร์เห็นว่าัคงอีกนานกว่ารถจะเต็มเลยเดินไปเติมเงินโทรศัพท์ที่เซเว่น
เดินกลับมาเห็นคนใกล้เต็มก็โดดขึ้นรถเลย ให้เิงินคนขับไปสี่สิบแต่เขาคืนแบงค์ยี่สิบกลับมา ก็งงๆ
เลยให้เขาคืนกลับไปอีกรอบคนขับก็รับไว้ พอนั่งรถปุ๊บ อารามเหนื่อยเลยหลับเลย
ตื่นมาอีกทีทำไมสองข้างทางมีแต่เสาไฟฟ้าและป่ากก มองเห็นเงาลางๆ ที่สะท้อนบนกระจกใสข้างหน้า (จขกท นั่งด้านหน้า)
บร๊ะเจ้า! เต็มๆตา ป้ายนั้นเขียนว่ารถไปที่ไหนสักแห่งที่ไม่ใช่ราม คือขึ้นผิดคันค่ะ ก็สะกิดถามคนข้างๆ คำตอบคือปลายทางไม่ใช่รามแน่นอน เลยปรึกษาคนขับว่าจะกลับอย่างไรดี (ตอนนั้นสามทุ่มครึ่งแล้ว) คนขับบอกว่า เดี๋ยวลงศาลาข้างหน้าแล้วโบกรถตู้คิวเดิมแต่เป็นเที่ยวที่กลับไปเมเจอร์ เราก็โล่งใจกำลังจะลงแล้ว เปิดประตูปุ๊บ มีลุงคนหนึ่งเดินมาขวางประตูไว้
คงได้ยินเราคุยกับคนขับจึงบอกเราว่า น้องอย่าลงนะ ตรงนี้มันเปลี่ยว และรถตู้เขาไม่รับคนข้างทางหรอก คนเต็มมาตั้งแต่คิว
ให้ไปลงปลายทางคือตลาดเลย มันมีคิวรถตู้อยู่ เราก็เชื่อค่ะ แล้วก็ไปขึ้นรถที่ตลาดตามลุงบอก
พอขากลับหันมาดูตรงศาลาที่พี่คนขับให้ลงตอนแรก โหคุณรู้มั้ย มันเปลี่ยวจริงๆ ข้างๆมีแท็กซี่สีชมพูสองคัน
นอกนั้นเป็นศาลามืดๆ เสาไฟฟ้าและป่ากก คือหันไปเห็นปุ๊บตอนนั้นคิดอย่างเดียวเลย
ถ้าฉันลงตรงศาลาเช้าวันต่อมาพ่อแม่ต้องได้เห็นฉันออกรายการสรยุทธแน่ แต่จะเป็นคนหรือเป็นศพนี่บอกไม่ได้
เรื่องนี้นึกทีไรเสียวทุกที และชอบคิดถึงคุณลุงคนนั้น เขาคงไม่รู้หรอกว่ามีบุญคุณกับเรามากเหลือเกิน(เหมือนเทวดามาโปรดเลย) คุณลุงทำให้เราได้ข้อคิดว่าถ้าช่วยอะไรใครได้แม้เพียงเล็กน้อยก็ช่วยไปเถอะ บางทีมันเป็นเรื่องเล็กของเรา แต่มันอาจกลายเป็นเรื่องคอขาดบาดตายของคนอื่นก็ได้ เดี๋ยวนี้ก่อนขึ้นรถ เราจะดูแล้วดูอีกว่ามันใช่รึเปล่า และพยายามวางแผนไม่ใช้รถตู้ตอนดึกๆ
(รอชมเหตุการณ์ต่อไป บ่องตงงงแท็กค่ะ ถ้าแท็กผิดหรือควรแท็กอันไหนเตือนด้วยนะค)
เสียวจังนั่งรถตู้ แชร์ประสบการณ์เสียวฮ่ะ
เหตุการณ์แรก ตอนอยู่มหาลัยแห่งหนึ่งที่ทุ่งรังสิต ตอนนั้นเิพิ่งจะฝนซาฟ้าใสจากเหตุการณ์น้ำท่วมใหญ่
จขกท ต้องไปหอบเอาหนังสือจากหอญาติที่หลังรามกลับมา เพราะตอนน้ำท่วมได้ใช้ที่นั่นเป็นฐานทัพปั่นสารนิพนธ์
เย็นวันศุกร์ราวสองทุ่มครึ่งได้ จขกท มาขึ้นรถที่ข้างเมเจอร์เห็นว่าัคงอีกนานกว่ารถจะเต็มเลยเดินไปเติมเงินโทรศัพท์ที่เซเว่น
เดินกลับมาเห็นคนใกล้เต็มก็โดดขึ้นรถเลย ให้เิงินคนขับไปสี่สิบแต่เขาคืนแบงค์ยี่สิบกลับมา ก็งงๆ
เลยให้เขาคืนกลับไปอีกรอบคนขับก็รับไว้ พอนั่งรถปุ๊บ อารามเหนื่อยเลยหลับเลย
ตื่นมาอีกทีทำไมสองข้างทางมีแต่เสาไฟฟ้าและป่ากก มองเห็นเงาลางๆ ที่สะท้อนบนกระจกใสข้างหน้า (จขกท นั่งด้านหน้า)
บร๊ะเจ้า! เต็มๆตา ป้ายนั้นเขียนว่ารถไปที่ไหนสักแห่งที่ไม่ใช่ราม คือขึ้นผิดคันค่ะ ก็สะกิดถามคนข้างๆ คำตอบคือปลายทางไม่ใช่รามแน่นอน เลยปรึกษาคนขับว่าจะกลับอย่างไรดี (ตอนนั้นสามทุ่มครึ่งแล้ว) คนขับบอกว่า เดี๋ยวลงศาลาข้างหน้าแล้วโบกรถตู้คิวเดิมแต่เป็นเที่ยวที่กลับไปเมเจอร์ เราก็โล่งใจกำลังจะลงแล้ว เปิดประตูปุ๊บ มีลุงคนหนึ่งเดินมาขวางประตูไว้
คงได้ยินเราคุยกับคนขับจึงบอกเราว่า น้องอย่าลงนะ ตรงนี้มันเปลี่ยว และรถตู้เขาไม่รับคนข้างทางหรอก คนเต็มมาตั้งแต่คิว
ให้ไปลงปลายทางคือตลาดเลย มันมีคิวรถตู้อยู่ เราก็เชื่อค่ะ แล้วก็ไปขึ้นรถที่ตลาดตามลุงบอก
พอขากลับหันมาดูตรงศาลาที่พี่คนขับให้ลงตอนแรก โหคุณรู้มั้ย มันเปลี่ยวจริงๆ ข้างๆมีแท็กซี่สีชมพูสองคัน
นอกนั้นเป็นศาลามืดๆ เสาไฟฟ้าและป่ากก คือหันไปเห็นปุ๊บตอนนั้นคิดอย่างเดียวเลย
ถ้าฉันลงตรงศาลาเช้าวันต่อมาพ่อแม่ต้องได้เห็นฉันออกรายการสรยุทธแน่ แต่จะเป็นคนหรือเป็นศพนี่บอกไม่ได้
เรื่องนี้นึกทีไรเสียวทุกที และชอบคิดถึงคุณลุงคนนั้น เขาคงไม่รู้หรอกว่ามีบุญคุณกับเรามากเหลือเกิน(เหมือนเทวดามาโปรดเลย) คุณลุงทำให้เราได้ข้อคิดว่าถ้าช่วยอะไรใครได้แม้เพียงเล็กน้อยก็ช่วยไปเถอะ บางทีมันเป็นเรื่องเล็กของเรา แต่มันอาจกลายเป็นเรื่องคอขาดบาดตายของคนอื่นก็ได้ เดี๋ยวนี้ก่อนขึ้นรถ เราจะดูแล้วดูอีกว่ามันใช่รึเปล่า และพยายามวางแผนไม่ใช้รถตู้ตอนดึกๆ
(รอชมเหตุการณ์ต่อไป บ่องตงงงแท็กค่ะ ถ้าแท็กผิดหรือควรแท็กอันไหนเตือนด้วยนะค)