.......ภคพรลืมของขวัญชิ้นสำคัญสำหรับตัวแทนของบริษัทคู่ค้าคนสำคัญไว้ที่บ้านของประพนธ์ทำให้วันนี้เธอต้องกลับมาหาเขาที่บ้าน
อีกครั้งโดยที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า สภาพห้องที่รกรุงรังและข้าวของที่วางระเกะระกะ ทำให้หญิงสาวเริ่มมีหน้าตาบึ้งตึงด้วยความรำคาญ
“ซกมก”
ภคพรพูดกับตัวเอง ก่อนจะลงมือเก็บของทุกอย่างเข้าที่อย่างไม่มีรังเกลียดรังงอน
“ส้มไปไหน ทำไมถึงปล่อยให้ห้องรกขนาดนี้”
ภคพรบ่นงึมงำไปเรื่อยเปื่อย กว่าจะมารู้ตัวอีกทีก็เกือบจะห้าโมงเย็น
“อัลบั้มรูป!”
ภคพรบ่นกับตัวเอง ก่อนจะหยิบอัลบั้มรูปอันใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะมานั่งดูอย่างสบายใจบนเตียงนอนของประพนธ์
“น่ารักจัง”
ภคพรอมยิ้ม มองดูรูปประพนธ์ตั้งแต่วัยเด็กอย่างมีความสุข ก่อนจะต้องค่อยๆเศร้าลงๆ เมื่อในทุกๆรูปต่อมา มีเกตุแก้วอยู่ในรูปด้วย
แทบจะทุกใบ ไม่ว่าจะเป็นตอนแบเบาะ ตอนอยู่อนุบาล ตอนอยู่ชั้นประถม มัธยม หรือแม้แต่เข้ามหาวิทยาลัย ทุกรูปของประพนธ์
จะมีเกตุแก้วอยู่ด้วยเสมอ ในทุกงานเลี้ยง ทุกงานวันเกิด ทุกวันสำคัญของครอบครัว ผู้หญิงคนเดียวที่ประพนธ์มักจะจับมือให้ยืน
อยู่เคียงข้างเขาเสมอก็คือ เกตุแก้ว
“ทำไมรู้สึกเศร้าแบบนี้นะ”
ภคพรยืนหน้าชา น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“............”
ภคพรยืนร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่อาจเก็บกลั้น เมื่อมองเห็นภาพถ่ายในงานหมั้นของประพนธ์กับเกตุแก้ว รอยยิ้มของอดีตว่าที่
คู่บ่าวสาวทำให้ภคพรรู้สึกอิจฉา
“......”
ภคพรยกมือขึ้นเช็ดหยดน้ำตา รีบร้อนวิ่งเข้าไปแอบในตู้เสื้อผ้าอย่างไม่มีทางเลือก เมื่อได้ยินเสียงของประพนธ์ที่ค่อยๆใกล้เข้ามา
การที่เธอมาที่นี่ก่อน มันจะทำให้เธอดูเหมือนผู้แพ้ในทันที
“เกตุกลับบ้านไปก่อนเถอะครับ คืนนี้ผมคงไปหาคุณไม่ได้ เพราะว่าผมต้องไปงานเลี้ยงน่ะครับ”
ประพนธ์บอกกับคนรักที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมๆกัน
“ให้เกตุอยู่ด้วยก่อนนะ เกตุยังไม่อยากกลับเลย”
เกตุแก้วเดินเข้ามาหาประพนธ์ใกล้ๆ สวมกอดเขา
“กลับบ้านไปก่อนนะครับ หลังงานเลิกผมจะไปหาคุณนะ”
ประพนธ์ยิ้มบางๆให้คนรักลูบหัวเธอเล่นอย่างเอ็นดู
“ก็ได้ แต่ต้องไปหานะ แล้วจะรอ”
เกตุแก้วอมยิ้มหวาน
“รออะไรหรอ”
ประพนธ์ยิ้มหน้าทะเล้น มองเกตุแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างมีเลศนัย
“ลามก อีตาบ้า ไปก่อนนะ”
เกตุแก้วหน้าแดงแจ๋ ด้วยความอาย
“อย่าเพิ่งไป”
ประพนธ์ฉุดแขนคนรัก มองเธออย่างอ้อนวอน
“ทำไม”
เกตุแก้วมองเขินๆ
“หอมแก้มที”
ประพนธ์อมยิ้มหวาน ฉุดร่างบางของเกตุแก้วเข้ามาหาตัวอย่างง่ายดาย ก่อนจะบรรจงจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากของเธอ
“กินไรมาเนี่ย ปากฮ้อมหอม”
ประพนธ์หยอดคำหวาน
“บ้า”
เกตุแก้วตีไหล่เขาเขินๆ เดินออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้ม
“ติ๊ดติ๊ด”
เสียงข้อความเข้า ประพนธ์หยิบโทรศัพท์ใกล้มือขึ้นมาดูอย่างไม่รีรอ
“ท้อง!!”
ชายหนุ่มอุทานหน้าตาเหรอหรา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าซีดเป็นไก่ต้มในเวลาต่อมา ประพนธ์หันไปหาเกตุแก้วที่ยืนรออยู่หน้าประตูห้อง
ด้วยรอยยิ้มกว้าง หัวใจของเขาเต้นรัวไม่เป็นส่ำอย่างไม่อาจควบคุม
“พนธ์ไม่ดีใจหรอที่เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน”
เกตุแก้วหุบยิ้ม
“ดีใจสิ ผมแค่ตกใจก็เท่านั้นเอง”
ประพนธ์ยังคงยืนนิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก เขาไม่สามารถบอกได้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง
“เกตุเพิ่งรู้เมื่อวานเองค่ะ วันนี้ก็เลยตั้งใจมาบอกคุณ”
เกตุแก้วยืนยิ้มหวาน ประพนธ์ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม อย่างทำตัวไม่ถูก
“คุณแน่ใจนะ”
ประพนธ์ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“อาหมอเป็นคนตรวจเกตุเองกับมือเลยนะคะ เรากำลังจะมีลูกจริงๆค่ะ”
เกตุแก้วยืนน้ำตาคลอ ไม่สามารถปกปิดรอยยิ้มแห่งความสุขเอาไว้ได้เลย
“ครับ”
ประพนธ์รับคำสั้น ยิ้มแหยๆให้เกตุแก้ว ก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดเธอแนบแน่นด้วยความรู้สึกที่สับสนปนเปกันไปหมด
เขาควรจะดีใจมากกว่านี้ที่ได้รู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นพ่อคน
“ผมจะไปส่งคุณที่บ้านนะครับ”
ประพนธ์คลายกอดและเดินนำหญิงสาวออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกที่แสนสับสน เขาไม่แน่ใจเลยว่าสถานการณ์ตอนนี้นั้น
เขาควรจะเริ่มต้นทำอะไรต่อไป
“.......”
ภคพรเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออกมาด้วยน้ำตานองหน้า การกระทำของประพนธ์มันเหยียบย่ำหัวใจเธอจนไม่เหลือชิ้นดี
“ปึ้ง!!”
ภคพรเหวี่ยงอัลบั้มรูปในมือลงพื้นด้วยความเกรี้ยวกราด วิ่งออกจากห้องไปด้วยหัวใจที่แสนบอบช้ำ พอกันทีสำหรับความเสียใจ
พอกันทีกับการรักใครบางคนที่ไม่เคยเหลียวแลเธอเลย
ภคพรแต่งตัวสวยเดินเข้างานโดยมีปกรณ์อดีตคู่กัดสมัยเรียนมัธยมเป็นคู่ควง ท่าทางมึนตึงของเขาทั้งสองคนทำให้ผู้คนในงาน
ต่างพากันยืนมองด้วยอาการเกร็ง เพราะรู้กิตติศัพท์ของทั้งสองคนนี้ดีว่าแสบทรวงขนาดไหน
“แม่ขอร้องนะ ตาบอย หนูเนย์ อย่าพังงานของแม่นะ”
แม่ของฝ่ายชายหนุ่มเอ่ยปาก
“ถ้าลูกชายตัวแสบของคุณแม่ไม่ยั่วโมโหหนูหนูก็จะไม่ทำอะไรหรอกค่ะ แต่ถ้าเขาทำหนูก็ไม่กล้ารับรองความปลอดภัยเหมือนกันค่ะ”
ภคพรหันไปมองค้อนฝ่ายชาย เรื่องของประพนธ์ยังทำให้เธอโกรธไม่หาย
“ผมไม่ใช่เด็กๆเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะคุณ ผมไม่ทำอะไรปัญญาอ่อนเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วแหละ”
ปกรณ์มองหญิงสาวหน้าตาเคร่งขรึม
“ใครจะไปรู้ ฉันไม่ไว้ใจ อยู่ดีๆคุณจูบฉันขึ้นมาต่อหน้าผู้คน ฉันได้เอาปี๊บคุมหัวเดินแน่”
ภคพรยังคงบึ้งตึง
“ผมไม่สิ้นคิดขนาดนั้นหรอกคุณ จูบคุณ ผมจูบกับหมาที่บ้านผมยังรู้สึกดีกว่าเลยนะ ผมว่า”
ปกรณ์อมยิ้มขำๆ กวนประสาท
“นี่คุณเอาฉันไปเปรียบกับหมาหรอ ไอ้บ้านี่”
ภคพรเสียงดัง เงื้อมือจะตีชายหนุ่ม แต่ถูกเขารวบมือไว้ทั้งสองข้าง
“นี่คุณ ผมไม่ได้ตัวเล็กๆเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วนะ จะได้ยอมให้คุณชกเอาชกเอาเหมือนตอนสมัยเรียน”
พูดจบชายหนุ่มก็ยอมปล่อยมือหญิงสาวให้เป็นอิสระ ภคพรยืนมองจ้องหน้าเขาหน้าบึ้งอย่างแสนงอน
“เข้าไปข้างในคุณ คืนนี้เรามีงานต้องทำด้วยกัน อย่าให้นิสัยแบบเด็กๆของคุณมาทำให้เสียงาน ไปคุณ”
ปกรณ์ฉุดแขนภคพรเดินเข้างานด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพาเธอเข้าไปหาตัวแทนของบริษัทยักษ์ใหญ่เพื่อพูดคุยเรื่องธุรกิจกัน
โดยที่ฝ่ายหญิงไม่รู้เลยว่าทั้งเธอและปกรณ์กำลังถูกประพนธ์แอบมองดูอยู่ด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยสู้จะดีนัก
“ผมได้ข่าวว่าคุณแต่งงานแล้วหรอ”
ปกรณ์เริ่มบทสนทนาส่วนตัว หลังจากที่เจรจาทุกอย่างเป็นที่เรียบร้อย
“ถามทำไม”
ภคพรยังคงไม่สิ้นฤทธิ์เดช
“ผมถามดีๆนะคุณ ก็เห็นคลองตัวเป็นโสดมาตั้งแต่ ม.ปลาย อยู่ดีๆประกาศแต่งงานเฉยเลย ผมช็อคมากนะคุณ”
ปกรณ์มองหน้าหญิงสาวอย่างมีความหมาย
“หุบปาก กล้าทิ้งฉันไปแต่งงานกับคนอื่นยังมีหน้ามาพูดแบบนี้กับฉันอีกหรอ”
ภคพรตะวาดใส่ปกรณ์ หันหลังเดินหนีเขาด้วยความเกรี้ยวกราด ชายหนุ่มไม่ละทิ้งความพยายามเดินตามหญิงสาวออกมาจนถึงหน้างาน
“คุณจะไปไหน”
“กลับบ้าน หมดหน้าที่ของฉันแล้ว”
ภคพรโวยวาย
“ถ้าใบบัวเขาไม่ท้อง ผมก็คงไม่ต้องแต่งงานกับเขา ผมไม่เคยนอกใจคุณเลยนะ แล้วคุณก็ไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น คนที่ผิด
คนที่เลวคือผมเอง”
ปกรณ์ชี้แจงความในใจที่เขาไม่เคยได้อธิบาย
“หุบปากไปเลย ไอ้เลว”
ภคพรตะคอก เตะขาปกรณ์อย่างเกลียดชัง
“ผมคิดถึงคุณนะ”
ปกรณ์ฉุดร่างบางของภคพรเข้ามากอดเอาไว้แน่นหนา อย่างรู้สึกผิดต่อเธอ ภคพรยืนนิ่งงัน พูดอะไรไม่ออก รู้ดีว่าเรื่องราวทุกอย่าง
มันคืออุบัติเหตุ แต่เธอก็ไม่อาจปฏิเสธความจริงได้อยู่ดีว่าปกรณ์ทำผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เธอท้อง
“ผมคิดถึงคุณ ผมแค่คิดถึงคุณมากจริงๆ”
อยู่ดีๆชายหนุ่มก็ฉุดร่างของหญิงสาวเข้ามากอดไว้ด้วยความรู้สึกโหยหาที่ท่วมท้นอยู่ในใจ
“ไม่ทราบว่าทำอะไรกันอยู่หรอครับ”
ประพนธ์เดินเข้ามาด้วยหน้าตาบึ้งตึง ยืนมองอย่างตั้งใจ
“คุณเป็นใคร”
ปกรณ์ถอยห่างออกมาจากร่างของภคพร หญิงสาวเบิ่งตากว้างด้วยความตกใจ น้ำตายังคงไหลรินไม่ขาดสาย
เธอไม่ได้นึกถึงเรื่องราวของปกรณ์เลยแม้แต่น้อย เพราะประพนธ์ต่างหากที่ทำให้เธอเสียใจ
“คนข้างบ้านน่ะ”
ภคพรเดินหนีสองหนุ่มไปด้วยหน้าตาบึ้งตึง ประพนธ์ยืนมองจ้องหน้าปกรณ์ไม่พอใจ
“มองหน้าผมทำไม”
ปกรณ์ถามขึ้นหน้าตางงๆ
“คุณกอดภรรยาผมทำไม”
ประพนธ์ประกาศตัว
“ภรรยา...คุณ...”
ปกรณ์มีแววตาแข็งกร้าวทันทีที่ได้รู้ว่าประพนธ์เป็นใคร
“เธอเคยเป็นแฟนผมมาก่อน เราแค่ทักทายกันตามประสาคนเคยรักกัน ไม่มีอะไรมากกว่านั้น”
ปกรณ์มองจ้องหน้าประพนธ์ไม่วางสายตา เดินหนีไปด้วยท่าทางหยิ่งยโส ประพนธ์ยืนกำหมัดแน่น รู้สึกหงุดหงิดและไม่ชอบเลย
ที่ได้รู้ว่าทั้งปกรณ์และภคพรเคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อน
“ไอ้เชี่ยเอ๊ย!!!”
ประพนธ์พูดกับตัวเอง รีบร้อนเดินตามภคพรไป
“คุณ คุณ คุณ”
ประพนธ์ร้องเรียก
“อะไรคุณ มีอะไร จะเรียกทำไมนักหนา”
ภคพรหันมาตะวาดประพนธ์เสียงดังลั่น ระเบิดความโกรธใส่เขา
“คุณไปยืนกอดกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าผู้คน ผมยังไม่ได้ว่าอะไรคุณซักคำ คุณยังมีหน้ามาเสียงดังใส่ผมอีกหรอ”
ประพนธ์เสียงดังใส่ภคพรบ้าง
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ลืมไปแล้วหรอว่าใครเป็นคนอุ้มฉันกลับไปส่งที่บ้าน ใครที่พูดกรอกหูฉันอยู่ทุกวันว่าให้เราหย่ากัน”
ภคพรเสียงดังใส่ประพนธ์
“งั้นก็เซ็นใบหย่าให้ผมสิ”
ประพนธ์ตะคอกใส่หญิงสาวด้วยความโมโห
“ฉันไม่หย่า!!”
ภคพรเสียงดัง ผลักอกประพนธ์จนร่างของเขาเซถลาไปไกล ยิ่งนึกถึงอัลบั้มรูปของพวกเขายิ่งทำให้เธอโมโห
“คุณสองคนกำลังจะหย่ากันหรอ”
ปกรณ์เดินเข้ามาร่วมวงสนทนาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“แล้วคุณมายุ่งอะไรด้วย ยุ่งเรื่องของตัวเองไปเถอะ ไปให้พ้น”
ภคพรโวยวายใส่ปกรณ์อย่างแสนร้ายกาจ
“ผมเลิกกับภรรยาแล้ว เธอแต่งงานกับคนอื่นไปนานแล้ว ผมยังโอเคนะ ถ้าคุณยังอยากที่จะกลับมาคบกับผมอีก”
ปกรณ์พูดขึ้นด้วยแววตาเป็นประกายแห่งความหวัง
“นี่คุณอยากมีเรื่องมากใช่มั้ย ถึงได้พูดจาหมาๆแบบนี้”
ประพนธ์ปรี่เข้าไปหาปกรณ์ กระชากคอเสื้อเขาด้วยอารมณ์โกรธ หน้าของเขาแดงกร่ำอย่างไม่อาจควบคุม
“ปล่อย!!”
ปกรณ์อกผลักประพนธ์ สองหนุ่มปรี่เข้าหากันด้วยอารมณ์ที่เกี้ยวกราด โดยมีภคพรที่เอาร่างของเธอกลั้นกลางเอาไว้อย่างไม่มีทางเลือก
“อย่านะคุณ”
ภคพรผลักอกประพนธ์ ชายหนุ่มมองหน้าเธอไม่อยากจะเชื่อสายตา
“นี่คุณปกป้องมันหรอ”
ประพนธ์เสียงดัง
“แค่นี้ยังไม่รู้อีกหรอวะ”
ปกรณ์เริ่มใช้คำไม่สุภาพ
“!!”
ประพนธ์ปรี่เข้ามา ภคพรเอาตัวเองเข้ามาขวางอีกครั้ง
“กลับบ้านนายไปเลยนะ แล้วอย่ามายุ่งกับฉันอีก ส่วนคุณ ตามฉันมานี่”
ภคพรหันไปตะวาดใส่ปกรณ์ ก่อนจะรากประพนธ์ไปอีกทาง
“บอกว่าให้มานี่”
ภคพรฉุดกระชากอย่างแรง เมื่อประพนธ์ไม่ยอมเดินมาตามแรงดึงของเธอ สองหนุ่มจ้องตากันไม่กระพริบจนต่างฝ่ายต่างลับสายตาจากกันไป
ต่อด้านล่างนะคะ 
ไร้หัวใจ ตอนที่ 31
อีกครั้งโดยที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า สภาพห้องที่รกรุงรังและข้าวของที่วางระเกะระกะ ทำให้หญิงสาวเริ่มมีหน้าตาบึ้งตึงด้วยความรำคาญ
“ซกมก”
ภคพรพูดกับตัวเอง ก่อนจะลงมือเก็บของทุกอย่างเข้าที่อย่างไม่มีรังเกลียดรังงอน
“ส้มไปไหน ทำไมถึงปล่อยให้ห้องรกขนาดนี้”
ภคพรบ่นงึมงำไปเรื่อยเปื่อย กว่าจะมารู้ตัวอีกทีก็เกือบจะห้าโมงเย็น
“อัลบั้มรูป!”
ภคพรบ่นกับตัวเอง ก่อนจะหยิบอัลบั้มรูปอันใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะมานั่งดูอย่างสบายใจบนเตียงนอนของประพนธ์
“น่ารักจัง”
ภคพรอมยิ้ม มองดูรูปประพนธ์ตั้งแต่วัยเด็กอย่างมีความสุข ก่อนจะต้องค่อยๆเศร้าลงๆ เมื่อในทุกๆรูปต่อมา มีเกตุแก้วอยู่ในรูปด้วย
แทบจะทุกใบ ไม่ว่าจะเป็นตอนแบเบาะ ตอนอยู่อนุบาล ตอนอยู่ชั้นประถม มัธยม หรือแม้แต่เข้ามหาวิทยาลัย ทุกรูปของประพนธ์
จะมีเกตุแก้วอยู่ด้วยเสมอ ในทุกงานเลี้ยง ทุกงานวันเกิด ทุกวันสำคัญของครอบครัว ผู้หญิงคนเดียวที่ประพนธ์มักจะจับมือให้ยืน
อยู่เคียงข้างเขาเสมอก็คือ เกตุแก้ว
“ทำไมรู้สึกเศร้าแบบนี้นะ”
ภคพรยืนหน้าชา น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“............”
ภคพรยืนร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่อาจเก็บกลั้น เมื่อมองเห็นภาพถ่ายในงานหมั้นของประพนธ์กับเกตุแก้ว รอยยิ้มของอดีตว่าที่
คู่บ่าวสาวทำให้ภคพรรู้สึกอิจฉา
“......”
ภคพรยกมือขึ้นเช็ดหยดน้ำตา รีบร้อนวิ่งเข้าไปแอบในตู้เสื้อผ้าอย่างไม่มีทางเลือก เมื่อได้ยินเสียงของประพนธ์ที่ค่อยๆใกล้เข้ามา
การที่เธอมาที่นี่ก่อน มันจะทำให้เธอดูเหมือนผู้แพ้ในทันที
“เกตุกลับบ้านไปก่อนเถอะครับ คืนนี้ผมคงไปหาคุณไม่ได้ เพราะว่าผมต้องไปงานเลี้ยงน่ะครับ”
ประพนธ์บอกกับคนรักที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมๆกัน
“ให้เกตุอยู่ด้วยก่อนนะ เกตุยังไม่อยากกลับเลย”
เกตุแก้วเดินเข้ามาหาประพนธ์ใกล้ๆ สวมกอดเขา
“กลับบ้านไปก่อนนะครับ หลังงานเลิกผมจะไปหาคุณนะ”
ประพนธ์ยิ้มบางๆให้คนรักลูบหัวเธอเล่นอย่างเอ็นดู
“ก็ได้ แต่ต้องไปหานะ แล้วจะรอ”
เกตุแก้วอมยิ้มหวาน
“รออะไรหรอ”
ประพนธ์ยิ้มหน้าทะเล้น มองเกตุแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างมีเลศนัย
“ลามก อีตาบ้า ไปก่อนนะ”
เกตุแก้วหน้าแดงแจ๋ ด้วยความอาย
“อย่าเพิ่งไป”
ประพนธ์ฉุดแขนคนรัก มองเธออย่างอ้อนวอน
“ทำไม”
เกตุแก้วมองเขินๆ
“หอมแก้มที”
ประพนธ์อมยิ้มหวาน ฉุดร่างบางของเกตุแก้วเข้ามาหาตัวอย่างง่ายดาย ก่อนจะบรรจงจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากของเธอ
“กินไรมาเนี่ย ปากฮ้อมหอม”
ประพนธ์หยอดคำหวาน
“บ้า”
เกตุแก้วตีไหล่เขาเขินๆ เดินออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้ม
“ติ๊ดติ๊ด”
เสียงข้อความเข้า ประพนธ์หยิบโทรศัพท์ใกล้มือขึ้นมาดูอย่างไม่รีรอ
“ท้อง!!”
ชายหนุ่มอุทานหน้าตาเหรอหรา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าซีดเป็นไก่ต้มในเวลาต่อมา ประพนธ์หันไปหาเกตุแก้วที่ยืนรออยู่หน้าประตูห้อง
ด้วยรอยยิ้มกว้าง หัวใจของเขาเต้นรัวไม่เป็นส่ำอย่างไม่อาจควบคุม
“พนธ์ไม่ดีใจหรอที่เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน”
เกตุแก้วหุบยิ้ม
“ดีใจสิ ผมแค่ตกใจก็เท่านั้นเอง”
ประพนธ์ยังคงยืนนิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก เขาไม่สามารถบอกได้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง
“เกตุเพิ่งรู้เมื่อวานเองค่ะ วันนี้ก็เลยตั้งใจมาบอกคุณ”
เกตุแก้วยืนยิ้มหวาน ประพนธ์ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม อย่างทำตัวไม่ถูก
“คุณแน่ใจนะ”
ประพนธ์ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“อาหมอเป็นคนตรวจเกตุเองกับมือเลยนะคะ เรากำลังจะมีลูกจริงๆค่ะ”
เกตุแก้วยืนน้ำตาคลอ ไม่สามารถปกปิดรอยยิ้มแห่งความสุขเอาไว้ได้เลย
“ครับ”
ประพนธ์รับคำสั้น ยิ้มแหยๆให้เกตุแก้ว ก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดเธอแนบแน่นด้วยความรู้สึกที่สับสนปนเปกันไปหมด
เขาควรจะดีใจมากกว่านี้ที่ได้รู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นพ่อคน
“ผมจะไปส่งคุณที่บ้านนะครับ”
ประพนธ์คลายกอดและเดินนำหญิงสาวออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกที่แสนสับสน เขาไม่แน่ใจเลยว่าสถานการณ์ตอนนี้นั้น
เขาควรจะเริ่มต้นทำอะไรต่อไป
“.......”
ภคพรเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออกมาด้วยน้ำตานองหน้า การกระทำของประพนธ์มันเหยียบย่ำหัวใจเธอจนไม่เหลือชิ้นดี
“ปึ้ง!!”
ภคพรเหวี่ยงอัลบั้มรูปในมือลงพื้นด้วยความเกรี้ยวกราด วิ่งออกจากห้องไปด้วยหัวใจที่แสนบอบช้ำ พอกันทีสำหรับความเสียใจ
พอกันทีกับการรักใครบางคนที่ไม่เคยเหลียวแลเธอเลย
ภคพรแต่งตัวสวยเดินเข้างานโดยมีปกรณ์อดีตคู่กัดสมัยเรียนมัธยมเป็นคู่ควง ท่าทางมึนตึงของเขาทั้งสองคนทำให้ผู้คนในงาน
ต่างพากันยืนมองด้วยอาการเกร็ง เพราะรู้กิตติศัพท์ของทั้งสองคนนี้ดีว่าแสบทรวงขนาดไหน
“แม่ขอร้องนะ ตาบอย หนูเนย์ อย่าพังงานของแม่นะ”
แม่ของฝ่ายชายหนุ่มเอ่ยปาก
“ถ้าลูกชายตัวแสบของคุณแม่ไม่ยั่วโมโหหนูหนูก็จะไม่ทำอะไรหรอกค่ะ แต่ถ้าเขาทำหนูก็ไม่กล้ารับรองความปลอดภัยเหมือนกันค่ะ”
ภคพรหันไปมองค้อนฝ่ายชาย เรื่องของประพนธ์ยังทำให้เธอโกรธไม่หาย
“ผมไม่ใช่เด็กๆเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะคุณ ผมไม่ทำอะไรปัญญาอ่อนเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วแหละ”
ปกรณ์มองหญิงสาวหน้าตาเคร่งขรึม
“ใครจะไปรู้ ฉันไม่ไว้ใจ อยู่ดีๆคุณจูบฉันขึ้นมาต่อหน้าผู้คน ฉันได้เอาปี๊บคุมหัวเดินแน่”
ภคพรยังคงบึ้งตึง
“ผมไม่สิ้นคิดขนาดนั้นหรอกคุณ จูบคุณ ผมจูบกับหมาที่บ้านผมยังรู้สึกดีกว่าเลยนะ ผมว่า”
ปกรณ์อมยิ้มขำๆ กวนประสาท
“นี่คุณเอาฉันไปเปรียบกับหมาหรอ ไอ้บ้านี่”
ภคพรเสียงดัง เงื้อมือจะตีชายหนุ่ม แต่ถูกเขารวบมือไว้ทั้งสองข้าง
“นี่คุณ ผมไม่ได้ตัวเล็กๆเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วนะ จะได้ยอมให้คุณชกเอาชกเอาเหมือนตอนสมัยเรียน”
พูดจบชายหนุ่มก็ยอมปล่อยมือหญิงสาวให้เป็นอิสระ ภคพรยืนมองจ้องหน้าเขาหน้าบึ้งอย่างแสนงอน
“เข้าไปข้างในคุณ คืนนี้เรามีงานต้องทำด้วยกัน อย่าให้นิสัยแบบเด็กๆของคุณมาทำให้เสียงาน ไปคุณ”
ปกรณ์ฉุดแขนภคพรเดินเข้างานด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพาเธอเข้าไปหาตัวแทนของบริษัทยักษ์ใหญ่เพื่อพูดคุยเรื่องธุรกิจกัน
โดยที่ฝ่ายหญิงไม่รู้เลยว่าทั้งเธอและปกรณ์กำลังถูกประพนธ์แอบมองดูอยู่ด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยสู้จะดีนัก
“ผมได้ข่าวว่าคุณแต่งงานแล้วหรอ”
ปกรณ์เริ่มบทสนทนาส่วนตัว หลังจากที่เจรจาทุกอย่างเป็นที่เรียบร้อย
“ถามทำไม”
ภคพรยังคงไม่สิ้นฤทธิ์เดช
“ผมถามดีๆนะคุณ ก็เห็นคลองตัวเป็นโสดมาตั้งแต่ ม.ปลาย อยู่ดีๆประกาศแต่งงานเฉยเลย ผมช็อคมากนะคุณ”
ปกรณ์มองหน้าหญิงสาวอย่างมีความหมาย
“หุบปาก กล้าทิ้งฉันไปแต่งงานกับคนอื่นยังมีหน้ามาพูดแบบนี้กับฉันอีกหรอ”
ภคพรตะวาดใส่ปกรณ์ หันหลังเดินหนีเขาด้วยความเกรี้ยวกราด ชายหนุ่มไม่ละทิ้งความพยายามเดินตามหญิงสาวออกมาจนถึงหน้างาน
“คุณจะไปไหน”
“กลับบ้าน หมดหน้าที่ของฉันแล้ว”
ภคพรโวยวาย
“ถ้าใบบัวเขาไม่ท้อง ผมก็คงไม่ต้องแต่งงานกับเขา ผมไม่เคยนอกใจคุณเลยนะ แล้วคุณก็ไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น คนที่ผิด
คนที่เลวคือผมเอง”
ปกรณ์ชี้แจงความในใจที่เขาไม่เคยได้อธิบาย
“หุบปากไปเลย ไอ้เลว”
ภคพรตะคอก เตะขาปกรณ์อย่างเกลียดชัง
“ผมคิดถึงคุณนะ”
ปกรณ์ฉุดร่างบางของภคพรเข้ามากอดเอาไว้แน่นหนา อย่างรู้สึกผิดต่อเธอ ภคพรยืนนิ่งงัน พูดอะไรไม่ออก รู้ดีว่าเรื่องราวทุกอย่าง
มันคืออุบัติเหตุ แต่เธอก็ไม่อาจปฏิเสธความจริงได้อยู่ดีว่าปกรณ์ทำผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เธอท้อง
“ผมคิดถึงคุณ ผมแค่คิดถึงคุณมากจริงๆ”
อยู่ดีๆชายหนุ่มก็ฉุดร่างของหญิงสาวเข้ามากอดไว้ด้วยความรู้สึกโหยหาที่ท่วมท้นอยู่ในใจ
“ไม่ทราบว่าทำอะไรกันอยู่หรอครับ”
ประพนธ์เดินเข้ามาด้วยหน้าตาบึ้งตึง ยืนมองอย่างตั้งใจ
“คุณเป็นใคร”
ปกรณ์ถอยห่างออกมาจากร่างของภคพร หญิงสาวเบิ่งตากว้างด้วยความตกใจ น้ำตายังคงไหลรินไม่ขาดสาย
เธอไม่ได้นึกถึงเรื่องราวของปกรณ์เลยแม้แต่น้อย เพราะประพนธ์ต่างหากที่ทำให้เธอเสียใจ
“คนข้างบ้านน่ะ”
ภคพรเดินหนีสองหนุ่มไปด้วยหน้าตาบึ้งตึง ประพนธ์ยืนมองจ้องหน้าปกรณ์ไม่พอใจ
“มองหน้าผมทำไม”
ปกรณ์ถามขึ้นหน้าตางงๆ
“คุณกอดภรรยาผมทำไม”
ประพนธ์ประกาศตัว
“ภรรยา...คุณ...”
ปกรณ์มีแววตาแข็งกร้าวทันทีที่ได้รู้ว่าประพนธ์เป็นใคร
“เธอเคยเป็นแฟนผมมาก่อน เราแค่ทักทายกันตามประสาคนเคยรักกัน ไม่มีอะไรมากกว่านั้น”
ปกรณ์มองจ้องหน้าประพนธ์ไม่วางสายตา เดินหนีไปด้วยท่าทางหยิ่งยโส ประพนธ์ยืนกำหมัดแน่น รู้สึกหงุดหงิดและไม่ชอบเลย
ที่ได้รู้ว่าทั้งปกรณ์และภคพรเคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อน
“ไอ้เชี่ยเอ๊ย!!!”
ประพนธ์พูดกับตัวเอง รีบร้อนเดินตามภคพรไป
“คุณ คุณ คุณ”
ประพนธ์ร้องเรียก
“อะไรคุณ มีอะไร จะเรียกทำไมนักหนา”
ภคพรหันมาตะวาดประพนธ์เสียงดังลั่น ระเบิดความโกรธใส่เขา
“คุณไปยืนกอดกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าผู้คน ผมยังไม่ได้ว่าอะไรคุณซักคำ คุณยังมีหน้ามาเสียงดังใส่ผมอีกหรอ”
ประพนธ์เสียงดังใส่ภคพรบ้าง
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ลืมไปแล้วหรอว่าใครเป็นคนอุ้มฉันกลับไปส่งที่บ้าน ใครที่พูดกรอกหูฉันอยู่ทุกวันว่าให้เราหย่ากัน”
ภคพรเสียงดังใส่ประพนธ์
“งั้นก็เซ็นใบหย่าให้ผมสิ”
ประพนธ์ตะคอกใส่หญิงสาวด้วยความโมโห
“ฉันไม่หย่า!!”
ภคพรเสียงดัง ผลักอกประพนธ์จนร่างของเขาเซถลาไปไกล ยิ่งนึกถึงอัลบั้มรูปของพวกเขายิ่งทำให้เธอโมโห
“คุณสองคนกำลังจะหย่ากันหรอ”
ปกรณ์เดินเข้ามาร่วมวงสนทนาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“แล้วคุณมายุ่งอะไรด้วย ยุ่งเรื่องของตัวเองไปเถอะ ไปให้พ้น”
ภคพรโวยวายใส่ปกรณ์อย่างแสนร้ายกาจ
“ผมเลิกกับภรรยาแล้ว เธอแต่งงานกับคนอื่นไปนานแล้ว ผมยังโอเคนะ ถ้าคุณยังอยากที่จะกลับมาคบกับผมอีก”
ปกรณ์พูดขึ้นด้วยแววตาเป็นประกายแห่งความหวัง
“นี่คุณอยากมีเรื่องมากใช่มั้ย ถึงได้พูดจาหมาๆแบบนี้”
ประพนธ์ปรี่เข้าไปหาปกรณ์ กระชากคอเสื้อเขาด้วยอารมณ์โกรธ หน้าของเขาแดงกร่ำอย่างไม่อาจควบคุม
“ปล่อย!!”
ปกรณ์อกผลักประพนธ์ สองหนุ่มปรี่เข้าหากันด้วยอารมณ์ที่เกี้ยวกราด โดยมีภคพรที่เอาร่างของเธอกลั้นกลางเอาไว้อย่างไม่มีทางเลือก
“อย่านะคุณ”
ภคพรผลักอกประพนธ์ ชายหนุ่มมองหน้าเธอไม่อยากจะเชื่อสายตา
“นี่คุณปกป้องมันหรอ”
ประพนธ์เสียงดัง
“แค่นี้ยังไม่รู้อีกหรอวะ”
ปกรณ์เริ่มใช้คำไม่สุภาพ
“!!”
ประพนธ์ปรี่เข้ามา ภคพรเอาตัวเองเข้ามาขวางอีกครั้ง
“กลับบ้านนายไปเลยนะ แล้วอย่ามายุ่งกับฉันอีก ส่วนคุณ ตามฉันมานี่”
ภคพรหันไปตะวาดใส่ปกรณ์ ก่อนจะรากประพนธ์ไปอีกทาง
“บอกว่าให้มานี่”
ภคพรฉุดกระชากอย่างแรง เมื่อประพนธ์ไม่ยอมเดินมาตามแรงดึงของเธอ สองหนุ่มจ้องตากันไม่กระพริบจนต่างฝ่ายต่างลับสายตาจากกันไป
ต่อด้านล่างนะคะ