ณ มุมห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าแนวโค้งแห่งหนึ่ง คล้ายห้องเล็คเชอร์ของมหาฯลัย ที่จะต่างก็แต่เพียงไม่มีแนวโต๊ะและเก้าอี้ส่วนตัว หญิงสาววัยประมาณยี่สิบกลางๆกำลังนั่งทอดหายใจอย่างช้าๆ แสงไฟจ้าภายในห้องทำให้เธอลืมตาสู้แสงนานไม่ได้ จนต้องกะพริบตาอยู่บ่อยๆ เธอนั่งอยู่ตรงนั้นมานานเท่าไหร่แล้วก็ไม่อาจจะทราบได้แม้แต่ตัวเธอเองเช่นกัน รู้เพียงแต่ว่ามันนานจนทำให้จิตใจของเธอล้อยฟุ้งไปไกล มากกว่าจะสนใจสิ่งที่อยู่เบื้อหน้า ทำให้เธอเริ่มรู้สึกเบื่อ เหนื่อยหน่าย จนอยากจะออกไปจากที่นี่ซะตั้งแต่ตอนนี้ และที่สำคัญกว่านั้น ลึกลงไป มันทำให้เธอเหงาจับใจ ราวกับทั้งโลกมีเธออยู่คนเดียว...
แต่เปล่า... เธอไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว
รอบกายเธอเต็มไปด้วยหญิงสาววัยเดียวกันรายล้อมเธอกว่ายี่สิบชีวิต บ้างก็อายุน้อยกว่า บ้างอายุมากกว่า แต่ที่เหมือนกันคือทุกคนล้วนแล้วแต่แต่งชุดค่อนข้างรัดรูป และดูอวบอิ่มไม่น้อย
สติของเธอกลับคืนมา เมื่อเธอได้ยินเสียงเปิดประตู พร้อมกับเสียงเรียกในอีกอึดใจ
“ภา..”
เธอเพียงพยักหน้าตอบรับคำเรียกห้วนๆนั้น ก่อนจะลุกขึ้นมา เผยให้เห็นสัดส่วนของเธออย่างเต็มตา เธอจัดได้ว่าเป็นคนหุ่นดีในแบบของผู้หญิงที่สูงประมาณร้อยหกสิบห้าเซ็นติเมตร ไม่ใช่คนผอมแต่มีน้ำมีนวล สะโพกผาย ผิวพรรณไม่ได้ถึงกับขาวอมชมพูแต่ออกเหลืองแทน ภายใต้ผมยาวเลยบ่า จนอาจจัดได้ว่าเป็นคนที่สวยทีเดียว และเธอคงจะมีงานถี่กว่านี้
หากไม่ใช่เพราะแววตาที่ดูเลื่อนลอยของเธอ...
เธอเดินลงมาผ่านขั้นบันไดที่ลดหลันกันภายในห้อง ออกไปสู่อีกห้องภายนอกที่กว้างกว่า
...แต่มืดสนิท ราวกับเป็นคนละด้านของห้องที่เธอจากมา
...ราวกับเธอเดินออกจากแสงสว่างออกไปหาด้านมืด
เป้าหมายของเธอคือชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วน คอเป็นชั้น ผมบนศีรษะที่เริ่มร่วงโรยเหลือน้อย สวมเสื้อเชิ้ตพับแขนเสื้อ ชายเสื้อออกนอกกางเกง กางเกงสแลกและรองเท้าหนังที่ไม่ค่อยจะมันวาวนัก ในแบบที่เธอพอจะดูออกว่าเป็นคนชนชั้นกลาง ที่ออกมาหาความสำราญทำหลังเลิกงาน
เธอเดินเข้าไปประคองแขนเขาในทันทีโดยที่เธอแทบไม่ต้องคิด เหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกโปรแกรมมา ทุกอย่างเป็นไปโดยสัญชาติญาณ ไม่มีความรู้สึกประหม่า ไม่มีความรู้สึกเขินอาย มีเพียงแต่”ทำ”หรือ”ไม่ทำ”แค่นั้น
“ชื่ออะไรรึหนู?” ชายคนนั้นถาม
“นภาค่ะ” เธอตอบ ก่อนจะยิ้มแห้งๆ ระหว่างประคองเขาเดินขึ้นไปยังห้องเล็กๆชั้นบน
- นภา - (จะทำอย่างไรเมื่อเราต้องจำใจต้องทำสิ่งที่เราไม่มีทางเลือก)
ณ มุมห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าแนวโค้งแห่งหนึ่ง คล้ายห้องเล็คเชอร์ของมหาฯลัย ที่จะต่างก็แต่เพียงไม่มีแนวโต๊ะและเก้าอี้ส่วนตัว หญิงสาววัยประมาณยี่สิบกลางๆกำลังนั่งทอดหายใจอย่างช้าๆ แสงไฟจ้าภายในห้องทำให้เธอลืมตาสู้แสงนานไม่ได้ จนต้องกะพริบตาอยู่บ่อยๆ เธอนั่งอยู่ตรงนั้นมานานเท่าไหร่แล้วก็ไม่อาจจะทราบได้แม้แต่ตัวเธอเองเช่นกัน รู้เพียงแต่ว่ามันนานจนทำให้จิตใจของเธอล้อยฟุ้งไปไกล มากกว่าจะสนใจสิ่งที่อยู่เบื้อหน้า ทำให้เธอเริ่มรู้สึกเบื่อ เหนื่อยหน่าย จนอยากจะออกไปจากที่นี่ซะตั้งแต่ตอนนี้ และที่สำคัญกว่านั้น ลึกลงไป มันทำให้เธอเหงาจับใจ ราวกับทั้งโลกมีเธออยู่คนเดียว...
แต่เปล่า... เธอไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว
รอบกายเธอเต็มไปด้วยหญิงสาววัยเดียวกันรายล้อมเธอกว่ายี่สิบชีวิต บ้างก็อายุน้อยกว่า บ้างอายุมากกว่า แต่ที่เหมือนกันคือทุกคนล้วนแล้วแต่แต่งชุดค่อนข้างรัดรูป และดูอวบอิ่มไม่น้อย
สติของเธอกลับคืนมา เมื่อเธอได้ยินเสียงเปิดประตู พร้อมกับเสียงเรียกในอีกอึดใจ
“ภา..”
เธอเพียงพยักหน้าตอบรับคำเรียกห้วนๆนั้น ก่อนจะลุกขึ้นมา เผยให้เห็นสัดส่วนของเธออย่างเต็มตา เธอจัดได้ว่าเป็นคนหุ่นดีในแบบของผู้หญิงที่สูงประมาณร้อยหกสิบห้าเซ็นติเมตร ไม่ใช่คนผอมแต่มีน้ำมีนวล สะโพกผาย ผิวพรรณไม่ได้ถึงกับขาวอมชมพูแต่ออกเหลืองแทน ภายใต้ผมยาวเลยบ่า จนอาจจัดได้ว่าเป็นคนที่สวยทีเดียว และเธอคงจะมีงานถี่กว่านี้
หากไม่ใช่เพราะแววตาที่ดูเลื่อนลอยของเธอ...
เธอเดินลงมาผ่านขั้นบันไดที่ลดหลันกันภายในห้อง ออกไปสู่อีกห้องภายนอกที่กว้างกว่า
...แต่มืดสนิท ราวกับเป็นคนละด้านของห้องที่เธอจากมา
...ราวกับเธอเดินออกจากแสงสว่างออกไปหาด้านมืด
เป้าหมายของเธอคือชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วน คอเป็นชั้น ผมบนศีรษะที่เริ่มร่วงโรยเหลือน้อย สวมเสื้อเชิ้ตพับแขนเสื้อ ชายเสื้อออกนอกกางเกง กางเกงสแลกและรองเท้าหนังที่ไม่ค่อยจะมันวาวนัก ในแบบที่เธอพอจะดูออกว่าเป็นคนชนชั้นกลาง ที่ออกมาหาความสำราญทำหลังเลิกงาน
เธอเดินเข้าไปประคองแขนเขาในทันทีโดยที่เธอแทบไม่ต้องคิด เหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกโปรแกรมมา ทุกอย่างเป็นไปโดยสัญชาติญาณ ไม่มีความรู้สึกประหม่า ไม่มีความรู้สึกเขินอาย มีเพียงแต่”ทำ”หรือ”ไม่ทำ”แค่นั้น
“ชื่ออะไรรึหนู?” ชายคนนั้นถาม
“นภาค่ะ” เธอตอบ ก่อนจะยิ้มแห้งๆ ระหว่างประคองเขาเดินขึ้นไปยังห้องเล็กๆชั้นบน