สำหรับผมที่บ้านบ้าฟุตบอลมากโดยเฉพาะแม่(แฟนแมนยู) ตัวผมเชียร์นิวคราสเซิล ติดตามแต่ทีมชาติไม่เคยรู้สึกหรือรู้จักว่า ไทยลีกเป็นยังไง

ยอมรับเคยเป็นคนนึงที่ชอบพูดแซวกับเพื่อนหรือลูกน้องที่ทำงานว่า ไทยจะไปมวยโลก แต่ทุกครั้งที่ทีมชาติแข่งผมก็ดูด้วยใจเต้นแรงตลอด

นึกแล้วยังขำตัวเอง เมื่อตอน14 15 ประมานนั้นเคยอินสุดๆ ยืนบนเตียงทำเหมือนตัวเองเป็น วัชรพงศ์ สมจิตต์ และกระโดดรับลูกโทษในเกมส์ที่ดวลจุดโทษกับอินโด

แต่ผมก็ยังไม่เคยสนใจใน ลีกบอลไทยอยู่ดีรู้แต่มีตลกมาเล่นระหว่างพักครึ่งด้วย...

จนมาเมื่อ 3 ปีที่แล้ว น้องๆแถวบ้านที่ชอบดื่มชอบเที่ยวชวนไปดู บางกอกกล๊าส( BG ) ด้วยการบอกว่า แฟนบอลสวยๆทั้งนั้นเลยพี่ก็เลยหลงกลขับรถพาพวกมันไปดู

เป็นครั้งแรกที่ผมสัมผัสกับ สนามฟุตบอลสเตเดียม กับผู้คนที่พร้อมใจใส่เสื้อสีเขียวๆเต็มไปหมด ผมว่าหลายคนต้องรู้สึกเหมือนผมถึงแม้จะไม่ได้ติดตามทีมBG เลย แต่พอเข้าไปมันรู้สึก มันเขี้ยวอยู่ๆบรรยากาศพาให้ยืนลุ้นยืนปรบมือ และพูดคำสบถ แม้งเอ้ย เห้ยๆๆ อาจจะด้วยแอลกอฮอล์ นิดหน่อยที่บิ้วกันก่อนหน้านี้

ผมรู้สึกใจเต้นแรงกว่าตอนเชียร์ทีมชาติไทยตอนอยู่ที่บ้านสะอีก มันตื่นเต้นบอกไม่ถูกหลายครั้งที่ผมหันไปมอง กองเชียร์กลุ่มใหญ่ที่ร้องเพลงเชียร์และพยามตะโกนสุดเสียง มีทั้ง เด็ก ผู้ใหญ่ อากาศร้อนๆพวกเค้าแทบไม่นั่งและไม่หยุดตะโกน แม้งคนจะไม่เต็มสนามแต่เสียงมันกระหึม

ทำให้ความสงสัยที่ แต่ก่อนใครๆก็บอกว่า เล่นในบ้านได้เปรียบเสียงเชียร์มันคืออะไร คือมันเป็นแบบนี้นิเองถ้าเป็นผมๆก็วิ่งเพราะถ้าไม่วิ่งโดนกองเชียร์ด่าแน่ๆ ฮาๆ ผมรู้สึกสนุกปนอิจฉา อยากเป็นส่วนหนึ่งในนั้นบ้าง แอบคิดว่าถ้าบ้านอยู่ไกล้ๆคงมาเชียร์ง่ายๆ

ผมรู้สึกเลยว่าดูในสนาม มันมีอะไรหลายอย่างจริงๆที่เราไม่เคยเห็น นักเตะที่เราคิดว่าวิ่งช้าพอมาดูจริงๆทำไมเร็วจัง เห็นความเหนื่อย เห็นบางคนหอบหลังจากวิ่งขึ้นวิ่งลง เห็นความทุ่มเท แม้จะขาดๆเกินๆไม่ได้ดั่งใจบ้าง

หลังจากวันนั้นผมเลยได้รู้ว่า.... บอลไทยแม้มมมมม มันส์สลัด


ตอนนี้ไม่ใช่ผมคนเดียวที่บ้าบอลไทย แฟนผมเมื่อบ่ายที่ผ่านมา เพิ่งบังคับให้ผมพาไปซื้อเสื้อที่ ช็อปบุรีรัมย์ ตอนนี้หายใจเข้าออกเป็น บุรีรัมย์ๆๆ อนาวิน ชัปปุย บ้าพอๆกับผมพยามบังคับให้ผมไปเชียร์บุรีรัมย์ด้วย วันนี้ไปเลือกเสื้อทีม สติ๊กเกอร์ติดรถ กระเป๋า อย่างกับช้อปอยู่ในช็อปแบรนด์เนมหรู อารมณ์ดูฟินสุดๆผมละขำ

คุณละครับ ชอบบอลไทยเพราะอะไร