ขอระบายนิดนึงนะคะ...
คือว่าแม่เราค่อนข้างอารมณ์ร้อน โมโหง่าย ชอบตะคอก (คนจีนน่ะค่ะ ส่วนใหญ่ชอบเสียงดังจนเหมือนตะคอก)
เวลาแม่เราเครียด หงุดหงิดจากที่อื่นมา เช่นที่ทำงาน เพื่อนบ้าน ฯลฯ แม่ก็จะชอบมาลงที่เรา แต่ไม่ได้ใช้กำลังอะไรนะคะ
จะประมาณแบบวีนใส่ พูดตะคอก เสียงดัง คิ้วขมวด จนใครเห็นหน้าแม่เราก็นึกว่าโกรธอะไรมาแต่ชาติปางก่อน (เหะๆ)
เราก็ค่อนข้างจะชินแล้วล่ะค่ะ ส่วนตัวแล้วเราเองเป็นคนเงียบๆเวลาที่อยู่บ้าน เหมือนเก็บกดเล็กน้อย
แต่เวลาอยู่มหาลัยกับเพื่อนๆนี่คนละคนเลยนะคะ เฮฮา เกรียน บ้าบอมากๆ =D
วันนี้แม่เราก็ให้เราทำงานบ้านตามปกติแหละค่ะ ต้มนู่นนี่นั่น ทีนี้เหลืองานอีกหนึ่งอย่าง แต่เราลืม
พอแม่เรากลับมา หงุดหงิดจากเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านนิดหน่อยค่ะ พอเห็นว่าเรายังไม่ได้ทำงานนี้ เลยตะโกนเรียกชื่อด่าเราซะดังเลย
แล้วก็โวยวายๆ หาว่าไม่ช่วยงานกันเลย ทำไมไม่ทำ สั่งแล้วใช่มั้ย! เราก็บอกว่าอันอื่นทำหมดแล้วนะ เดี๋ยวจะทำให้เดี๋ยวนี้แหละ
พอเรากำลังเตรียมของไรงี้ แม่เราก็ทำเองเลย แล้วก็บ่นๆว่า ช่วยหน่อยได้มั้ย! (เสียงแบบ-ดันน่ะค่ะ) แต่แม่ก็ทำเสร็จไปแล้วล่ะค่ะ
เราก็แบบคิดในใจ น้อยใจว่า คือทำไมเวลาเราช่วยงานแม่ตั้งหลายอย่าง แม่แทบไม่เคยชมเลย
หรืออย่างน้อยไม่มาใส่อารมณ์แบบนี้ก็ยังดี เราเองเป็นลูก ก็อยากให้แม่ชมบ้าง เรื่องเล็กเรื่องน้อยก็ได้ ให้กำลังใจบ้างก็ยังดี
แต่นี่คือแม่เราจะมองแต่ข้อผิดพลาดของเราในวันนั้นๆ พอเราลืม ไม่ได้ทำอะไรก็จะประชด -ดันน่ะค่ะ
ไม่ใช่แค่เรื่องงานบ้านนะคะ เรื่องเรียน หรืออื่นๆก็ด้วยเหมือนกัน
การที่แม่จะด่าว่ากล่าวตักเตือน เราก็ทราบค่ะ ว่าแม่ด่าคือต้องการสั่งสอน
แต่ในที่นี้เราหมายถึงเวลาแม่โมโหแล้วมาวีนใส่เราน่ะค่ะ เราก็เลยน้อยใจเฉยๆ
ตอนนี้น้ำตาก็คลอเบาๆนะคะ ดีที่ใส่แว่น แม่เลยมองไม่เห็น ^^
เคยทราบมาว่า การน้อยใจมารดามันเป็นบาปเหมือนกัน แต่มันห้ามความรู้สึกนี้ไม่ได้จริงๆค่ะ
นิสัยขี้น้อยใจ กลายเป็นนิสัยประจำตัวไปแล้วล่ะค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบนะคะ ^^ พิมพ์จนถึงตอนนี้ แม่หายหงุดหงิดขึ้นนิดหน่อยแล้วค่ะ...
ขอที่ระบายเล็กๆ ...บาปไหมที่ น้อยใจแม่ :(
คือว่าแม่เราค่อนข้างอารมณ์ร้อน โมโหง่าย ชอบตะคอก (คนจีนน่ะค่ะ ส่วนใหญ่ชอบเสียงดังจนเหมือนตะคอก)
เวลาแม่เราเครียด หงุดหงิดจากที่อื่นมา เช่นที่ทำงาน เพื่อนบ้าน ฯลฯ แม่ก็จะชอบมาลงที่เรา แต่ไม่ได้ใช้กำลังอะไรนะคะ
จะประมาณแบบวีนใส่ พูดตะคอก เสียงดัง คิ้วขมวด จนใครเห็นหน้าแม่เราก็นึกว่าโกรธอะไรมาแต่ชาติปางก่อน (เหะๆ)
เราก็ค่อนข้างจะชินแล้วล่ะค่ะ ส่วนตัวแล้วเราเองเป็นคนเงียบๆเวลาที่อยู่บ้าน เหมือนเก็บกดเล็กน้อย
แต่เวลาอยู่มหาลัยกับเพื่อนๆนี่คนละคนเลยนะคะ เฮฮา เกรียน บ้าบอมากๆ =D
วันนี้แม่เราก็ให้เราทำงานบ้านตามปกติแหละค่ะ ต้มนู่นนี่นั่น ทีนี้เหลืองานอีกหนึ่งอย่าง แต่เราลืม
พอแม่เรากลับมา หงุดหงิดจากเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านนิดหน่อยค่ะ พอเห็นว่าเรายังไม่ได้ทำงานนี้ เลยตะโกนเรียกชื่อด่าเราซะดังเลย
แล้วก็โวยวายๆ หาว่าไม่ช่วยงานกันเลย ทำไมไม่ทำ สั่งแล้วใช่มั้ย! เราก็บอกว่าอันอื่นทำหมดแล้วนะ เดี๋ยวจะทำให้เดี๋ยวนี้แหละ
พอเรากำลังเตรียมของไรงี้ แม่เราก็ทำเองเลย แล้วก็บ่นๆว่า ช่วยหน่อยได้มั้ย! (เสียงแบบ-ดันน่ะค่ะ) แต่แม่ก็ทำเสร็จไปแล้วล่ะค่ะ
เราก็แบบคิดในใจ น้อยใจว่า คือทำไมเวลาเราช่วยงานแม่ตั้งหลายอย่าง แม่แทบไม่เคยชมเลย
หรืออย่างน้อยไม่มาใส่อารมณ์แบบนี้ก็ยังดี เราเองเป็นลูก ก็อยากให้แม่ชมบ้าง เรื่องเล็กเรื่องน้อยก็ได้ ให้กำลังใจบ้างก็ยังดี
แต่นี่คือแม่เราจะมองแต่ข้อผิดพลาดของเราในวันนั้นๆ พอเราลืม ไม่ได้ทำอะไรก็จะประชด -ดันน่ะค่ะ
ไม่ใช่แค่เรื่องงานบ้านนะคะ เรื่องเรียน หรืออื่นๆก็ด้วยเหมือนกัน
การที่แม่จะด่าว่ากล่าวตักเตือน เราก็ทราบค่ะ ว่าแม่ด่าคือต้องการสั่งสอน
แต่ในที่นี้เราหมายถึงเวลาแม่โมโหแล้วมาวีนใส่เราน่ะค่ะ เราก็เลยน้อยใจเฉยๆ
ตอนนี้น้ำตาก็คลอเบาๆนะคะ ดีที่ใส่แว่น แม่เลยมองไม่เห็น ^^
เคยทราบมาว่า การน้อยใจมารดามันเป็นบาปเหมือนกัน แต่มันห้ามความรู้สึกนี้ไม่ได้จริงๆค่ะ
นิสัยขี้น้อยใจ กลายเป็นนิสัยประจำตัวไปแล้วล่ะค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบนะคะ ^^ พิมพ์จนถึงตอนนี้ แม่หายหงุดหงิดขึ้นนิดหน่อยแล้วค่ะ...