ความรักแท้ในโลกมันน้อยลงจนไม่พอให้ทุกคนโลกแล้วรึเป่า

จขกท มึน.. อึน.. เบลอสุดๆ

วันที่รู้ว่าสิ่งที่เราพยายามมาตลอดมันสูญเป่าทั่งหมด ทุกเหตุการทุกคำพูดไหลวนเข้ามาในหัวเพียงชั่วพริบตา แล้วได้แต่อึ้งไปชั่วขณะ

ทุกวันนี้นอนแล้วตื่นขึ้นมาทุกๆสองชั่วโมง พอถึงเวลาที่ต้องตื่นจริงๆก็มีแต่เรื่องเค้าเข้ามาในหัว

ชีวิตเล่นตลกกับเราอีกแล้ว ได้แต่หัวเราะแห้งๆ แล้วมีชีวิตไปวันๆต่อไป

ยิ้มให้กับคนรอบข้างเพื่อให้คนอื่นไม่ต้องเป็นห่วง ทำงานเพื่อให้ลืมไปชั่วขณะ แต่พออยู่คนเดียวมันก็จุกไปหมด

ขอโทษนะครับ ถ้าอ่านแล้วไม่เข้าใจ
ผมแค่อยากระบาย