สวัสดีค่ะ พี่ๆ เพื่อนๆ ถนนนักเขียนทุกท่าน
วันนี้มีเรื่องสั้นพร้อมเพลงมาฝากอีกแล้วค่ะ
เกือบลืมเครดิต
โจทย์โดย คุณเป็ดสวรรค์ ค่ะ
เพลงไม่เกี่ยวกับเนื้อหา
แต่ว่าถ้าหากในเนื้อหาจะมีสักคน
แค่หนึ่งในพันล้าน
ที่เป็นอย่างในเรื่องสั้น
ก็คงจะดีนะคะ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หนึ่งในพันล้าน...
บนทางสายเปลี่ยว...
บนถนนคอนกรีตค่อนข้างคับแคบในซอยเปลี่ยวที่สองข้างทางอุดมไปด้วยป่าละเมาะและพื้นที่ว่างที่มีขยะเสื่อมโทรมถูกทิ้งร้างสลับกันเป็นระยะ รถมอเตอร์ไชค์สี่สูบคันใหญ่หลายคันวิ่งไล่กวดประลองความเร็วกันเสียงดังสนั่นไปทั่วถนนในยามค่ำคืนหลายต่อหลายครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า กลับไปกลับมา
บริเวณท้ายซอยเป็นที่ว่างค่อนข้างกว้างสามารถขับวนไปมาได้อย่างสะดวก แถมยังไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามายุ่งเกี่ยวกล้ำกลาย ซึ่งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกวันนั้นสร้างความรำคาญใจให้ผู้คนในละแวกนั้นที่มีบ้านอยู่ห่างๆตลอดสองฟากฝั่งแนวถนนอยู่เป็นประจำ เสียจนแทบจะกลายเป็นความเคยชินทุกเมื่อเชื่อวัน
คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่เสียงเหล่านี้ยังคงดังไม่หยุดหย่อนเช่นเดิม คืนแห่งความน่ารำคาญใจของเจ้าของบ้านหลังใหญ่ที่อยู่เกือบสุดซอย บ้านที่เป็นมรดกของครอบครัวที่เขาจำใจต้องมาอยู่เพราะเป็นสถานที่แห่งความทรงจำระหว่างเขาและภรรยาที่กำลังนอนป่วยหนักอาการปางตายจากสาเหตุที่ไม่ทราบได้
เจ้าของบ้านใหญ่สบถเสียงขุ่นหลังขับรถมาจอดหน้าบ้านและลงมาเปิดประตูรั้ว เพราะงานเลี้ยงบริษัทที่เขาจำเป็นต้องไปร่วมอย่างเสียไม่ได้ ค่ำคืนที่เขากลับดึกกว่าที่เคยเป็น ชายหนุ่มไขกุญแจประตูพลางนึกระแวงระวังหลังอยู่ไม่คลายเมื่อได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์กลุ่มใหญ่แล่นเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ มือเริ่มสั่นไขกุญแจผิดๆถูกๆ เกิดอะไรขึ้นจะมีใครช่วยอะไรเขาได้ แล้วเขาก็คิดไม่ผิดจริงๆเมื่อหนึ่งในกลุ่มกวนเมืองก้าวเดินอาดๆเข้ามาประชิดทันทีที่เสียงไขกุญแจดังกริ๊กเป็นอันว่าประตูบ้านเปิดได้แล้ว
“ลูกพี่ รถสวยดีนี่”
เสียงยียวนกวนหูจากคนยืนประชิด ชายหนุ่มเจ้าของบ้านใหญ่ทำใจดีสู้เสือมองสบตาคนหน้ากวนที่ยืนเท้าสะเอวมองตนพร้อมมืออีกข้างถือหมวกกันน็อคอยู่
“ขอบคุณ”
สงบปากสงบคำไม่ต่อความยาวสาวความยืด กลัวนักว่าเรื่องจะบานปลายเพราะอีกฝ่ายมาเป็นสิบรีบเปิดประตูเพื่อจะพารถเข้าบ้าน
“เดี๋ยวสิ รีบไปไหนล่ะ”
เอาแล้ว..หนุ่มเจ้าของบ้านถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝื่อน ท่าทางเขาจะโดนหาเรื่อง หรือไม่ก็ชิงทรัพย์ หรืออาจจะหนักหน่อยถ้ารถยุโรปราคาแพงของเขาเป็นที่หมายตา จะทำยังไงดีเพื่อรักษาชีวิตที่มีภรรยานอนป่วยรออยู่ในบ้าน เธอคงอยู่ไม่ได้ถ้าหากเขาเป็นอะไรไป ชายหนุ่มกลั้นใจถามออกไปทำใจดีสู้เสือ
“มีอะไรรึเปล่าครับ คือผมรีบ”
“เปล๊า..แค่เห็นบ้านพี่มานานละ อยากรู้จักเจ้าของบ้าน ได้ข่าวว่าหยิ่งน่าดู รวยมากนักทำไมมาอยู่แถวนี้ล่ะ ไม่กลัวเรอะ”
เสียงยียวนข่มขวัญออกแนวหาเรื่องนิดๆ เรียกเลือดสูบฉีดในหัวใจของเขามากขึ้นทุกทีทันใดเสียงหวานแผ่วระโหยคุ้นเคยก็ดังมากระทบโสตประสาทของเขา ชายหนุ่มหันขวับไปมองในบ้าน ภรรยาของเขาเกาะประตูบ้านเข่าอ่อนทรุดนั่งลงกองกับพื้นเรียกเขาอย่างเป็นห่วง เหล่ามิตรมอเตอร์ไซค์หันขวับไปมองชายหนุ่มวิ่งเข้าหาภรรยาเป็นตาเดียว
หนึ่งในพันล้าน ( เรื่องสั้น...มาก )
วันนี้มีเรื่องสั้นพร้อมเพลงมาฝากอีกแล้วค่ะ
เกือบลืมเครดิต
โจทย์โดย คุณเป็ดสวรรค์ ค่ะ
เพลงไม่เกี่ยวกับเนื้อหา
แต่ว่าถ้าหากในเนื้อหาจะมีสักคน
แค่หนึ่งในพันล้าน
ที่เป็นอย่างในเรื่องสั้น
ก็คงจะดีนะคะ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หนึ่งในพันล้าน...
บนทางสายเปลี่ยว...
บนถนนคอนกรีตค่อนข้างคับแคบในซอยเปลี่ยวที่สองข้างทางอุดมไปด้วยป่าละเมาะและพื้นที่ว่างที่มีขยะเสื่อมโทรมถูกทิ้งร้างสลับกันเป็นระยะ รถมอเตอร์ไชค์สี่สูบคันใหญ่หลายคันวิ่งไล่กวดประลองความเร็วกันเสียงดังสนั่นไปทั่วถนนในยามค่ำคืนหลายต่อหลายครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า กลับไปกลับมา
บริเวณท้ายซอยเป็นที่ว่างค่อนข้างกว้างสามารถขับวนไปมาได้อย่างสะดวก แถมยังไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามายุ่งเกี่ยวกล้ำกลาย ซึ่งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกวันนั้นสร้างความรำคาญใจให้ผู้คนในละแวกนั้นที่มีบ้านอยู่ห่างๆตลอดสองฟากฝั่งแนวถนนอยู่เป็นประจำ เสียจนแทบจะกลายเป็นความเคยชินทุกเมื่อเชื่อวัน
คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่เสียงเหล่านี้ยังคงดังไม่หยุดหย่อนเช่นเดิม คืนแห่งความน่ารำคาญใจของเจ้าของบ้านหลังใหญ่ที่อยู่เกือบสุดซอย บ้านที่เป็นมรดกของครอบครัวที่เขาจำใจต้องมาอยู่เพราะเป็นสถานที่แห่งความทรงจำระหว่างเขาและภรรยาที่กำลังนอนป่วยหนักอาการปางตายจากสาเหตุที่ไม่ทราบได้
เจ้าของบ้านใหญ่สบถเสียงขุ่นหลังขับรถมาจอดหน้าบ้านและลงมาเปิดประตูรั้ว เพราะงานเลี้ยงบริษัทที่เขาจำเป็นต้องไปร่วมอย่างเสียไม่ได้ ค่ำคืนที่เขากลับดึกกว่าที่เคยเป็น ชายหนุ่มไขกุญแจประตูพลางนึกระแวงระวังหลังอยู่ไม่คลายเมื่อได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์กลุ่มใหญ่แล่นเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ มือเริ่มสั่นไขกุญแจผิดๆถูกๆ เกิดอะไรขึ้นจะมีใครช่วยอะไรเขาได้ แล้วเขาก็คิดไม่ผิดจริงๆเมื่อหนึ่งในกลุ่มกวนเมืองก้าวเดินอาดๆเข้ามาประชิดทันทีที่เสียงไขกุญแจดังกริ๊กเป็นอันว่าประตูบ้านเปิดได้แล้ว
“ลูกพี่ รถสวยดีนี่”
เสียงยียวนกวนหูจากคนยืนประชิด ชายหนุ่มเจ้าของบ้านใหญ่ทำใจดีสู้เสือมองสบตาคนหน้ากวนที่ยืนเท้าสะเอวมองตนพร้อมมืออีกข้างถือหมวกกันน็อคอยู่
“ขอบคุณ”
สงบปากสงบคำไม่ต่อความยาวสาวความยืด กลัวนักว่าเรื่องจะบานปลายเพราะอีกฝ่ายมาเป็นสิบรีบเปิดประตูเพื่อจะพารถเข้าบ้าน
“เดี๋ยวสิ รีบไปไหนล่ะ”
เอาแล้ว..หนุ่มเจ้าของบ้านถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝื่อน ท่าทางเขาจะโดนหาเรื่อง หรือไม่ก็ชิงทรัพย์ หรืออาจจะหนักหน่อยถ้ารถยุโรปราคาแพงของเขาเป็นที่หมายตา จะทำยังไงดีเพื่อรักษาชีวิตที่มีภรรยานอนป่วยรออยู่ในบ้าน เธอคงอยู่ไม่ได้ถ้าหากเขาเป็นอะไรไป ชายหนุ่มกลั้นใจถามออกไปทำใจดีสู้เสือ
“มีอะไรรึเปล่าครับ คือผมรีบ”
“เปล๊า..แค่เห็นบ้านพี่มานานละ อยากรู้จักเจ้าของบ้าน ได้ข่าวว่าหยิ่งน่าดู รวยมากนักทำไมมาอยู่แถวนี้ล่ะ ไม่กลัวเรอะ”
เสียงยียวนข่มขวัญออกแนวหาเรื่องนิดๆ เรียกเลือดสูบฉีดในหัวใจของเขามากขึ้นทุกทีทันใดเสียงหวานแผ่วระโหยคุ้นเคยก็ดังมากระทบโสตประสาทของเขา ชายหนุ่มหันขวับไปมองในบ้าน ภรรยาของเขาเกาะประตูบ้านเข่าอ่อนทรุดนั่งลงกองกับพื้นเรียกเขาอย่างเป็นห่วง เหล่ามิตรมอเตอร์ไซค์หันขวับไปมองชายหนุ่มวิ่งเข้าหาภรรยาเป็นตาเดียว