" อโรคยา ปรมาลาภา "
ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ
ไม่ว่าใครก็ตามในโลกนี้ ย่อมอยากจะมีสุขภาพดี ไม่เจ็บ ไม่ไข้
ผมเองก็อยากเป็นหนึ่งในนั้น แต่ ณ เวลานี้ กลับตรงกันข้าม
ผมอายุ 27 ปี เป็นโรค (จะเรียกว่าโรคก็ไม่ถูกนัก) หมอนรองกระดูกสันหลังเสื่อม 2 ข้อ (บริเวณเอว) + อาการกล้ามเนื้ออักเสบเรื้อรัง ร่วมด้วย
สาเหตุก็เนื่องมาจากการยกของหนักผิดท่า
อีกอย่างก็คิดว่าจะเป็นเวรเป็นกรรม ที่เคยฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ก็ด้วย (ตอนเด็กๆชอบเอาแมลงเม่ามาใส่รางประตู แล้วเลื่อนทับ แมลงเม่าจะตัวขาดครึ่ง)
ตลอดเวลาเกือบ 1 ปี ที่ ผ่านมา เมื่อกายเกิดการเจ็บป่วย ใจนั้นเจ็บป่วยตามไปด้วย
พยายามหาวิธีทาง ที่จะเอาชนะความเจ็บปวดนี้อยู่ตลอด
ทั้งการไปพบแพทย์ นักกายภาพบำบัด รวมทั้ง การออกกำลังกาย ที่ได้รับคำแนะนำมา
แต่สุดท้าย จนเดี๋ยวนี้ ก็ยังไม่ดีขึ้นมากนัก
เมื่อเดือนที่ผ่านมา ผมได้กลับไปทำบุญขึ้นบ้านใหม่ ที่บ้านของผมเอง ที่ต่างจังหวัด
ตอนเช้าของวันนั้นก็ได้ไปนิมนต์หลวงพี่ ที่เคยเป็นพระสอนวิปัสสนา ผม ตอนที่ผมบวช มาทำบุญบ้าน
หลวงพี่ท่านเจอผมก็ถามผมว่า
หลวงพี่ : โยม ไม่เจอกันซะนาน สบายดีนะ
ผม : ไม่ค่อยสบายครับหลวงพี่ ผมปวดหลัง มาหลายเดือนแล้ว แล้วหลวงพี่สบายดีนะครับ
หลวงพี่ : กายนั้นไม่สบาย แต่ใจสบายมาก แล้วโยมไปทำอะไรมาถึงปวดหลังล่ะ
ผม : ยกของหนักผิดท่าครับ และคิดว่าคงเป็นกรรมเวรด้วย ที่เคยฆ่าสัตว์ ขอถามหลวงพี่หน่อยครับว่า ถ้าไปนั่งกรรมฐาน วิปัสสนา แก้กรรม จะดีมั๊ยครับ
หลวงพี่ : โยมเอ้ย กายกับใจ นั้นคนละส่วนกัน แม้กายจะเจ็บ แต่ใจอย่าเจ็บตาม ถ้าใจดีทุกอย่างก็จะดี สังขารคนเราไม่เที่ยงแท้ ไม่เจ็บวันนี้ วันใดวันนึงก็เจ็บ ก็ป่วย ไม่มีใครหนีพ้น
หลังจากการสนทนากับหลวงพี่เพียงสั้นๆ ความคิดของผมก็เริ่มจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เคยคิดจะไปปฎิบัติธรรม
หรือแม้กระทั้่งบวช เพื่ออุทิศส่วนกุศล ให้เจ้ากรรมนายเวร ที่คิดว่าเป็นสาเหตุของโรคเวรโรคกรรมนี้
ตอนนี้ผมเองเริ่มลังเล แล้ว ว่า การบวชหรือไปปฎิบัติธรรม เพื่อมุ่งหวังให้หายเจ็บป่วย หรือจะเรียกได้ว่าผมอาจหมกมุ่นที่จะหายเกินไปนั้น
จะเป็นผลดีหรือไม่ และจะได้บุญกุศลที่แท้จริงหรือไม่
ตอนนี้จึงเริ่มมีความคิดว่า เราจะตั้งใจปฎิบัติโดยไม่มุ่งหวังผลในทางใดทางหนึ่ง หวังแต่เพียงจะฝึกจิตใจ ให้ปล่อยวาง ให้จิตใจดีงาม เพียงเท่านี้
แม้กายจะเจ็บป่วย แต่ใจจะไม่เจ็บป่วยตาม ชีวิตก็คงจะมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่
ใครที่เคยมีประสบการณ์เจ็บป่วยรุนแรง
แล้วทำอย่างไรกันบ้างครับ มาร่วมแชร์กันครับ
แยกแยะกายและใจได้ ชีวิตก็เป็นสุข
ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ
ไม่ว่าใครก็ตามในโลกนี้ ย่อมอยากจะมีสุขภาพดี ไม่เจ็บ ไม่ไข้
ผมเองก็อยากเป็นหนึ่งในนั้น แต่ ณ เวลานี้ กลับตรงกันข้าม
ผมอายุ 27 ปี เป็นโรค (จะเรียกว่าโรคก็ไม่ถูกนัก) หมอนรองกระดูกสันหลังเสื่อม 2 ข้อ (บริเวณเอว) + อาการกล้ามเนื้ออักเสบเรื้อรัง ร่วมด้วย
สาเหตุก็เนื่องมาจากการยกของหนักผิดท่า
อีกอย่างก็คิดว่าจะเป็นเวรเป็นกรรม ที่เคยฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ก็ด้วย (ตอนเด็กๆชอบเอาแมลงเม่ามาใส่รางประตู แล้วเลื่อนทับ แมลงเม่าจะตัวขาดครึ่ง)
ตลอดเวลาเกือบ 1 ปี ที่ ผ่านมา เมื่อกายเกิดการเจ็บป่วย ใจนั้นเจ็บป่วยตามไปด้วย
พยายามหาวิธีทาง ที่จะเอาชนะความเจ็บปวดนี้อยู่ตลอด
ทั้งการไปพบแพทย์ นักกายภาพบำบัด รวมทั้ง การออกกำลังกาย ที่ได้รับคำแนะนำมา
แต่สุดท้าย จนเดี๋ยวนี้ ก็ยังไม่ดีขึ้นมากนัก
เมื่อเดือนที่ผ่านมา ผมได้กลับไปทำบุญขึ้นบ้านใหม่ ที่บ้านของผมเอง ที่ต่างจังหวัด
ตอนเช้าของวันนั้นก็ได้ไปนิมนต์หลวงพี่ ที่เคยเป็นพระสอนวิปัสสนา ผม ตอนที่ผมบวช มาทำบุญบ้าน
หลวงพี่ท่านเจอผมก็ถามผมว่า
หลวงพี่ : โยม ไม่เจอกันซะนาน สบายดีนะ
ผม : ไม่ค่อยสบายครับหลวงพี่ ผมปวดหลัง มาหลายเดือนแล้ว แล้วหลวงพี่สบายดีนะครับ
หลวงพี่ : กายนั้นไม่สบาย แต่ใจสบายมาก แล้วโยมไปทำอะไรมาถึงปวดหลังล่ะ
ผม : ยกของหนักผิดท่าครับ และคิดว่าคงเป็นกรรมเวรด้วย ที่เคยฆ่าสัตว์ ขอถามหลวงพี่หน่อยครับว่า ถ้าไปนั่งกรรมฐาน วิปัสสนา แก้กรรม จะดีมั๊ยครับ
หลวงพี่ : โยมเอ้ย กายกับใจ นั้นคนละส่วนกัน แม้กายจะเจ็บ แต่ใจอย่าเจ็บตาม ถ้าใจดีทุกอย่างก็จะดี สังขารคนเราไม่เที่ยงแท้ ไม่เจ็บวันนี้ วันใดวันนึงก็เจ็บ ก็ป่วย ไม่มีใครหนีพ้น
หลังจากการสนทนากับหลวงพี่เพียงสั้นๆ ความคิดของผมก็เริ่มจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เคยคิดจะไปปฎิบัติธรรม
หรือแม้กระทั้่งบวช เพื่ออุทิศส่วนกุศล ให้เจ้ากรรมนายเวร ที่คิดว่าเป็นสาเหตุของโรคเวรโรคกรรมนี้
ตอนนี้ผมเองเริ่มลังเล แล้ว ว่า การบวชหรือไปปฎิบัติธรรม เพื่อมุ่งหวังให้หายเจ็บป่วย หรือจะเรียกได้ว่าผมอาจหมกมุ่นที่จะหายเกินไปนั้น
จะเป็นผลดีหรือไม่ และจะได้บุญกุศลที่แท้จริงหรือไม่
ตอนนี้จึงเริ่มมีความคิดว่า เราจะตั้งใจปฎิบัติโดยไม่มุ่งหวังผลในทางใดทางหนึ่ง หวังแต่เพียงจะฝึกจิตใจ ให้ปล่อยวาง ให้จิตใจดีงาม เพียงเท่านี้
แม้กายจะเจ็บป่วย แต่ใจจะไม่เจ็บป่วยตาม ชีวิตก็คงจะมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่
ใครที่เคยมีประสบการณ์เจ็บป่วยรุนแรง
แล้วทำอย่างไรกันบ้างครับ มาร่วมแชร์กันครับ