ในฮอร์โมนตอนนี้พูดถึงไผ่ผู้เลือดร้อน ตัวละครที่ถูกวิพากษ์มากที่สุดตัวละครหนึ่งของซีรีส์เรื่องนี้ เพราะเป็นภาพของเด็กชายผู้ที่ชอบมีเรื่องชกต่อย สูบบุหรี่ ดื่มเหล้า และเป็นแฟนกับสไปรท์ ตัวละครที่ถูกวิจารณ์สูงสุดในฐานะเด็กสาวที่มีเสรีภาพในการมีเพศสัมพันธ์
พูดถึงปมของไผ่ กับการที่ถูกพ่อผู้ไม่เคยสนใจความรู้สึกนึกคิดของลูก แต่กลับชอบใช้อำนาจออกคำสั่ง เป็นการบ่มเพาะนิสัยเก็บกดจนเก็บอารมณ์ไม่ได้ พี่ย้งใช้ลักษณะการเล่าเรื่องผ่านมุมมองของไผ่เองในกิจกรรมที่เขาทำ ตั้งแต่การมีเรื่องชกต่อย การเห็นสมาชิกครอบครัวถูกทำร้ายโดยมีตนเป็นต้นเหตุ การแก้แค้นและดดนทำร้ายด้วยอาวุธ ขณะที่เกือบจะเกิดอุบัติเหตุ และความหวั่นกลัวในคำพูดของหลวงพ่อที่ทักว่าดวงถึงฆาต จนนำไปสู่การบวชตามคำแนะนำของหลวงพ่อ
จังหวะการเล่าเรื่องช่วงบวชให้ความรู้สึกถึงความเรียล(ยกเว้นตอนที่บอกว่าไผ่เป็นพระ ไม่ใช่เณรอ่ะนะ ขอติพี่ย้งนิดนึง) กล่าวคือการที่เด็กวัยรุ่นต้องเข้าไปสู่ระเบียบวินัยต่างๆในพื้นที่ที่ห่างไกลจากความเป็นอยู่เดิมๆจนละเมิดกฎหลายๆอย่างเพราะปรับตัวไม่ได้ รวมถึงภาษาการพูดที่ไม่คุ้นชินกับสถานะที่เปลี่ยนไป(หลวงปู่เราบวช ย่ายังบ่นใส่หลวงปู่อย่างเป็นปกติอยู่เลย เหตุเพราะความเคยชินเช่นกัน) ตรงนี้ชาวพุทธที่มองไปถึงมารยาทคงไม่พอใจแน่แท้
แต่กระนั้นเลย ขณะที่สังคมยังสามารถพบเจอเณรแต่งหน้าทาปากบนเฟสบุค พระล่วงละเมิดทางเพศกับสัตว์ หรือแม้กระทั่งพระเดินช็อปปิ้งร้านแบรนด์เนมในฌ็องเซลิเซ่และมีเจ็ทส่วนตัว สิ่งที่ผกก.นำเสนอมันไม่เกินความเป็นจริงเลยทั้งเรื่องภาษาพูดรวมถึงการที่พระถูกรุมตีในวัด
ซีนต่อเนื่องจากการที่พระไผ่ฆ่างูจนไปถึงตอนที่คู่อริเข้ามารุมทำร้ายถึงในวัด เป็นตอนที่ซิมโบลิกในเรื่อง "กรรม" ชัดมาก เพราะพระไผ่ใช้ไม้ทุบตีงูจนตาย กรรมนั้นคืนสนองพระไผ่ด้วยการถูกไม้ตี (เรารู้สึกเหมือนเคยอ่านประวัติของพระในสมัยพุทธกาลรูปไหนสักรูปที่เจอ "กรรม" ในลักษณะเดียวกันคือโดนตีในวัดใครนึกเค้าโครงประมาณนี้ออก บอกด้วย) ความสำนึกในบาปทำให้พระไผ่ไม่คิดที่จะต่อสู้กลับและรับผลกรรม
แต่จะมีปริศนาธรรมที่เราไม่กระจ่างอยู่เรื่องหนึ่งคือเรื่อง"ลม"ในตอนจบ อ่านในทวิตบางคนว่า คือ กรรมต่อเนื่องที่สะสางไม่มีวันหมด ถ้าใครมีไอเดียอะไรฝากบอกเราด้วย
สรุปคือ ตอนของพระไผ่ เราพีคในอารมณ์ดราม่ามากเพราะสะท้อนผลการกระทำกันอยู่ทั้งตอนต่อเนื่องเป็นคอมโบ และลงท้ายจบได้สวยๆ สไตล์feel goodสำหรับพระไผ่ผู้ที่กำลังจะก้าวข้ามผ่านวัยว้าวุ่นสู่วัยผู้ใหญ่
Hormones EP.7 คงเป็นตอนที่คนชอบเรื่องโรแมนซ์ไม่ชอบที่สุด แต่เป็นตอนที่ประทับใจที่สุดตั้งแต่ดูมา
พูดถึงปมของไผ่ กับการที่ถูกพ่อผู้ไม่เคยสนใจความรู้สึกนึกคิดของลูก แต่กลับชอบใช้อำนาจออกคำสั่ง เป็นการบ่มเพาะนิสัยเก็บกดจนเก็บอารมณ์ไม่ได้ พี่ย้งใช้ลักษณะการเล่าเรื่องผ่านมุมมองของไผ่เองในกิจกรรมที่เขาทำ ตั้งแต่การมีเรื่องชกต่อย การเห็นสมาชิกครอบครัวถูกทำร้ายโดยมีตนเป็นต้นเหตุ การแก้แค้นและดดนทำร้ายด้วยอาวุธ ขณะที่เกือบจะเกิดอุบัติเหตุ และความหวั่นกลัวในคำพูดของหลวงพ่อที่ทักว่าดวงถึงฆาต จนนำไปสู่การบวชตามคำแนะนำของหลวงพ่อ
จังหวะการเล่าเรื่องช่วงบวชให้ความรู้สึกถึงความเรียล(ยกเว้นตอนที่บอกว่าไผ่เป็นพระ ไม่ใช่เณรอ่ะนะ ขอติพี่ย้งนิดนึง) กล่าวคือการที่เด็กวัยรุ่นต้องเข้าไปสู่ระเบียบวินัยต่างๆในพื้นที่ที่ห่างไกลจากความเป็นอยู่เดิมๆจนละเมิดกฎหลายๆอย่างเพราะปรับตัวไม่ได้ รวมถึงภาษาการพูดที่ไม่คุ้นชินกับสถานะที่เปลี่ยนไป(หลวงปู่เราบวช ย่ายังบ่นใส่หลวงปู่อย่างเป็นปกติอยู่เลย เหตุเพราะความเคยชินเช่นกัน) ตรงนี้ชาวพุทธที่มองไปถึงมารยาทคงไม่พอใจแน่แท้
แต่กระนั้นเลย ขณะที่สังคมยังสามารถพบเจอเณรแต่งหน้าทาปากบนเฟสบุค พระล่วงละเมิดทางเพศกับสัตว์ หรือแม้กระทั่งพระเดินช็อปปิ้งร้านแบรนด์เนมในฌ็องเซลิเซ่และมีเจ็ทส่วนตัว สิ่งที่ผกก.นำเสนอมันไม่เกินความเป็นจริงเลยทั้งเรื่องภาษาพูดรวมถึงการที่พระถูกรุมตีในวัด
ซีนต่อเนื่องจากการที่พระไผ่ฆ่างูจนไปถึงตอนที่คู่อริเข้ามารุมทำร้ายถึงในวัด เป็นตอนที่ซิมโบลิกในเรื่อง "กรรม" ชัดมาก เพราะพระไผ่ใช้ไม้ทุบตีงูจนตาย กรรมนั้นคืนสนองพระไผ่ด้วยการถูกไม้ตี (เรารู้สึกเหมือนเคยอ่านประวัติของพระในสมัยพุทธกาลรูปไหนสักรูปที่เจอ "กรรม" ในลักษณะเดียวกันคือโดนตีในวัดใครนึกเค้าโครงประมาณนี้ออก บอกด้วย) ความสำนึกในบาปทำให้พระไผ่ไม่คิดที่จะต่อสู้กลับและรับผลกรรม
แต่จะมีปริศนาธรรมที่เราไม่กระจ่างอยู่เรื่องหนึ่งคือเรื่อง"ลม"ในตอนจบ อ่านในทวิตบางคนว่า คือ กรรมต่อเนื่องที่สะสางไม่มีวันหมด ถ้าใครมีไอเดียอะไรฝากบอกเราด้วย
สรุปคือ ตอนของพระไผ่ เราพีคในอารมณ์ดราม่ามากเพราะสะท้อนผลการกระทำกันอยู่ทั้งตอนต่อเนื่องเป็นคอมโบ และลงท้ายจบได้สวยๆ สไตล์feel goodสำหรับพระไผ่ผู้ที่กำลังจะก้าวข้ามผ่านวัยว้าวุ่นสู่วัยผู้ใหญ่