ผมคบกับแฟนมา 4 ปีแล้วครับ 27 ตุลาปีนี้ก็จะครบรอบ 5 ปีแล้วครับ เรารักกันมา คบกันมาตั้งแต่ ปวช.ปี2 จนตอนนี้จบปวส.แล้ว
เราสองคนก็แยกย้ายกันไป เธอไปเรียนต่อมหาลัย ส่วนผมก็ไปทำงานของผม คนเราเคยอยู่ด้วยกันทุกวันมาตลอดระยะเวลา 3 ปี
พอห่างกันเลยหวิวๆ บ้าง เพราะเธอต้องไปเรียนต่อที่ต่างจังหวัด ผมเคยนอกใจเธออยู่ครั้งนึงตอนเราคบกัน เมื่อประมาณ 3 ปีที่แล้ว
เพราะความเหงาบวกกับการที่เธอต้องทำโปรเจ็คจนไม่มีเวลาให้ผม ผมทำให้เธอเสียใจ แต่สุดท้ายเธอก็ให้โอกาสผมแก้ตัว
ผมจึงได้กลับตัว และรักแล้วก็ซื่อสัตย์กับเธอมาตลอด เพราะผมเข้าใจแล้วว่าความรักนั้นต้องการความซื่อสัตย์ ต้องการความมั่นคงในรัก
เราสองคนรักกันมาก เธอพาผมไปรู้จักแม่เธอ ผมก็พาเธอมารู้จักกับแม่ผม แม่ผมชอบว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้มาก บอกว่านิสัยดี น่ารัก
ผมไม่รู้ว่าใครเคยเจอแบบผมบ้างนะครับ แต่ผมคิดว่าคนส่วนใหญ่น่าจะเป็น หลังจากที่เราเรียนจบแล้ว เธอไปเรียนมหาลัย แรกๆ ก็ไม่มีอะไร
หรือเป็นเพราะผมไม่ค่อยได้ใส่ใจ เพราะมัวแต่ทำงานเพื่ออนาคต อยากให้ครอบครัวสบาย อยากให้เธอสบาย ผมไม่ค่อยมีเวลาให้เธอเท่าไหร่นัก
เรื่องมันก็ปกติดีอยู่ จนผมเริ่มรู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไป หลายคนจะดูรู้ทันทีเลยใช่ไหมล่ะครับ ถ้าคนที่เรารักเค้าเปลี่ยนไปน่ะ ผมคนนึงล่ะที่ดูออก
ผมเลยถามเธอว่าทำไมเดี๋ยวนี้แปลกๆ เธอก็ยอมรับว่าคุยกับผู้ชายคนนึงอยู่ เธอบอกให้ผม " เผื่อใจเอาไว้บ้าง " ครั้งแรกที่ผมได้ยินนะครับ
ผมเสียใจมาก ไม่เคยคิดว่าคำพูดแบบนี้จะหลุดออกมาจากคนที่ผมรัก ผมถามว่าคุยมานานหรือยัง เธอบอกก็นานแล้ว แต่ผมไม่รู้ !!!
วันต่อมาเธอต้องไปทัศนศึกษาสามวันสองคืน ผมเลยจัดแจงแฮกค์เฟซบุ๊คเธอเข้าไปดูในอินบ๊อกค์ก็เห็นข้อความที่เธอคุยกับ-
ผู้ชายคนนั้น มีทั้งคิดถึง มีทั้งถามว่าคิดยังไง มีทั้งชวนไปดูหนัง ชวนไปกินข้าว บอกให้ผู้ชายมารับไปกินข้าว ฯลฯ เย็นวันนั้นผมนั่งอ่าน
2หมื่นกว่าข้อความที่ทั้งคู่คุยกันจนไม่เป็นอันทำการทำงานเลย ผมเสียใจมากนะ อ่านไปน้ำตาไหลไป เหมือนมีใครเอามีดมากรีดที่อก
หลังจากเธอกลับมาผมก็โทรไปหาเธอแล้วบอกว่าผมเห็นข้อความหมดแล้วนะ เธอกลับบอกว่าเป็นแค่พี่น้องกันเฉยๆ พี่-น้อง?
หลังจากวันนั้นเธอก็ขอโทษผม แล้วบอกว่าจะทำตัวให้ดีขึ้น จะพูดความจริงทุกอย่าง ใช่ครับ เธอไม่โกหกผมอีกแล้ว...
ผมโทรไปหา ถามว่าทำไรอยู่ เธอบอกกินข้าว ผมถามกินข้าวกับใคร " กับพี่ "
ผมโทรไปหา ถามว่าทำไมรับสายช้าจัง เธอบอกคุยโทรศัพท์อยู่ ผมถามคุยกับใคร " กับพี่ "
เป็นอย่างี้อยู่เกือบสิบครั้งเป็นเวลาสองเดือนหลังจากที่ผม จับได้? หรือ ผมบังเอิญรู้? กันแน่นะ
มีครั้งนึงที่ทำให้ผมเสียใจมากแล้วคิดเลยว่าจิตใจเธอทำด้วยอะไรเลยทีเดียว ผมโทรไปหาเธอ เกือบชั่วโมงไม่รับเลย
ผมเป็นห่วงคิดว่าเธอเป็นอะไรไป โทรแล้วโทรอีก ซักพักเธอโทรกลับมา ผมถามว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์ เธอบอกว่า " คุยกับพี่อยู่ "
ผมถามว่าแล้วเราโทรไปมันไม่ขึ้นเหรอ เธอบอกขึ้น แต่เธอบอกว่าเธอเป็นคนขี้เกรงใจ คุยกับใครต้องคุยให้จบ
ลองคิดูสิครับ เธอคุยกับผู้ชายคนอื่นได้หน้าตาเฉย ทั้งๆ ที่มีเบอร์ของแฟนตัวเองโชว์อยู่ตลอด
สองเดือนกว่าๆ ผ่านมานับตั้งแต่วันนั้น จนตอนนี้ยังไม่มีอะไรดีขึ้นเลยครับ ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี เธอบอกว่าผมเป็นแฟน
ส่วนเขากับเธอเป็นแค่พี่น้องกัน เธอยอมรับว่าห่างกับผมทำให้เธอเหงาและหวั่นไหว รู้สึกดีกับเขา แต่ตอนนี้เป็นแค่พี่น้องเพราะผมเป็นแฟน
ผมไม่รู้ว่าถ้าผมไม่รู้เรื่องนี้ เขากับเธอจะยังเป็นพี่น้องกันหรือเปล่านะครับ ผมอยากจะเชื่อ แต่พี่น้องเค้าต้องคิดถึงกัน ไปกินข้าวด้วยกัน
ดูหนังด้วยกัน เอาเวลาของผมไปให้เขา นี่คือพี่น้องเหรอ เมื่อเร็วๆ นี้พอผมถามเซ้าซี้ เธอก็โมโหแล้วพูดออกมาว่า " ไม่รู้ว่าเรารักใคร "
เหมือนมีดเล่นที่สองที่มันกรีดลงไปที่หน้าอก ทำให้ผมรู้ว่ามาก่อนไม่ใช่ว่าจะสำคัญเสมอไป
เธอบอกว่าไม่อยากทำให้ผมเสียใจ ผมยื่นข้อเสนอให้ว่า ก็เลิกคุยกับเขาสิ เธอบอกเธอทำไม่ได้ เธอไม่เคยเลิกคุยกับใครก่อน
เธอเลยยื่นข้อเสนกลับมาให้ผมว่า ให้ผมทนเจ็บแบบนี้ต่อไป จนกว่าไอ้ผู้ชายนั่นจะเลิกคุยกับเธอไปเอง!! ผมอึ้งเลยอ่ะ...
ไม่คิดว่าคำพูดแบบนี้จะหลุดออกมาจากปากของคนที่เรารักและไว้ใจที่สุด คนที่เราคิดว่าซื่อสัตย์กับเรามาตลอด
เธอบอกว่าจะให้เธอเลิกคบกับเขาเพราะอะไร เขาเป็นแค่พี่ชาย ส่วนผมน่ะเป็นแฟน แต่ผมคิดว่าไม่ใช่พี่ชายแล้วล่ะ
พี่น้องกันที่ไหนเค้าทำแบบนี้ ทุกวันนี้ผมไม่เชื่อใจเธอเลย ไม่สบายใจ ได้แต่กลัวและกังวลไปต่างๆ นานา เธอบอกว่ายังไงเธอก็เลิกคุยไม่ได้
แต่เธอยอมเลิกกับผมได้ สรุปแล้วเธอเลือกแล้วสินะครับ ผมไม่โทษเธอหรอกนะครับ ผมโทษตัวเองที่ดูแลเธอได้ไม่ดี ไม่มีเวลาให้
ไม่ใส่ใจ หลงลืมเธอไปบ้างเพราะมัวแต่ทำงาน เธอเอาแต่ขอโทษๆ ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ก็ผมยังรักเธออยู่ รอให้เธอกลับมาเป็นคนเดิม
แต่มันคงจะยากเกินไปใช่ไหมครับ
ผมควรจะทนเจ็บต่อไปไหม? ควรจะเป็นพระเอกหรือตัวโกงดี?
เรื่องนี้มันทำให้ผมรู้นะครับว่า " อย่าไว้ใจความเหงา "
เรื่องนี้มันทำให้ผมรู้นะครับว่า " ผมควรจะดูแลและใส่ใจเธอให้มากกว่านี้ "
สุดท้ายนี้ไม่ว่าเธอจะเลือกยังไง ผมไม่รู้ เพราะว่าเธอไม่ยอมเลือ ปล่ยอให้มันคลุมเครือ
คนที่เสียใจที่สุดคือ " ผม "
คนที่เจ็บที่สุดก็คือ " ผม "
แต่สุดท้ายยังไงคนที่ผมรักที่สุดก็คือ " เธอ "
ปล.ผมอาจจะดูเหมือนคนโง่ใช่ไหมครับ แต่ถ้าคุณรักใครซักคน คุณก็จะเข้าใจ
ปล.อีกครั้ง ขอบคุณนะครับที่ทนอ่านเรื่องราวน้ำเน่าของผมจนจบ ขอบคุณจริงๆ ครับ
ปล.อีกครั้ง ผมอยากจะบอกอีกครั้งว่า สุดท้ายยังไงคนที่ผมรักที่สุดก็คือ " เธอ "
ไม่รู้ว่าจะตั้งชื่อกระทู้ว่าอะไรให้น่าสนใจดี แต่เรื่องที่กำลังจะเล่านี้ผม "เจ็บ" มาก
เราสองคนก็แยกย้ายกันไป เธอไปเรียนต่อมหาลัย ส่วนผมก็ไปทำงานของผม คนเราเคยอยู่ด้วยกันทุกวันมาตลอดระยะเวลา 3 ปี
พอห่างกันเลยหวิวๆ บ้าง เพราะเธอต้องไปเรียนต่อที่ต่างจังหวัด ผมเคยนอกใจเธออยู่ครั้งนึงตอนเราคบกัน เมื่อประมาณ 3 ปีที่แล้ว
เพราะความเหงาบวกกับการที่เธอต้องทำโปรเจ็คจนไม่มีเวลาให้ผม ผมทำให้เธอเสียใจ แต่สุดท้ายเธอก็ให้โอกาสผมแก้ตัว
ผมจึงได้กลับตัว และรักแล้วก็ซื่อสัตย์กับเธอมาตลอด เพราะผมเข้าใจแล้วว่าความรักนั้นต้องการความซื่อสัตย์ ต้องการความมั่นคงในรัก
เราสองคนรักกันมาก เธอพาผมไปรู้จักแม่เธอ ผมก็พาเธอมารู้จักกับแม่ผม แม่ผมชอบว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้มาก บอกว่านิสัยดี น่ารัก
ผมไม่รู้ว่าใครเคยเจอแบบผมบ้างนะครับ แต่ผมคิดว่าคนส่วนใหญ่น่าจะเป็น หลังจากที่เราเรียนจบแล้ว เธอไปเรียนมหาลัย แรกๆ ก็ไม่มีอะไร
หรือเป็นเพราะผมไม่ค่อยได้ใส่ใจ เพราะมัวแต่ทำงานเพื่ออนาคต อยากให้ครอบครัวสบาย อยากให้เธอสบาย ผมไม่ค่อยมีเวลาให้เธอเท่าไหร่นัก
เรื่องมันก็ปกติดีอยู่ จนผมเริ่มรู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไป หลายคนจะดูรู้ทันทีเลยใช่ไหมล่ะครับ ถ้าคนที่เรารักเค้าเปลี่ยนไปน่ะ ผมคนนึงล่ะที่ดูออก
ผมเลยถามเธอว่าทำไมเดี๋ยวนี้แปลกๆ เธอก็ยอมรับว่าคุยกับผู้ชายคนนึงอยู่ เธอบอกให้ผม " เผื่อใจเอาไว้บ้าง " ครั้งแรกที่ผมได้ยินนะครับ
ผมเสียใจมาก ไม่เคยคิดว่าคำพูดแบบนี้จะหลุดออกมาจากคนที่ผมรัก ผมถามว่าคุยมานานหรือยัง เธอบอกก็นานแล้ว แต่ผมไม่รู้ !!!
วันต่อมาเธอต้องไปทัศนศึกษาสามวันสองคืน ผมเลยจัดแจงแฮกค์เฟซบุ๊คเธอเข้าไปดูในอินบ๊อกค์ก็เห็นข้อความที่เธอคุยกับ-
ผู้ชายคนนั้น มีทั้งคิดถึง มีทั้งถามว่าคิดยังไง มีทั้งชวนไปดูหนัง ชวนไปกินข้าว บอกให้ผู้ชายมารับไปกินข้าว ฯลฯ เย็นวันนั้นผมนั่งอ่าน
2หมื่นกว่าข้อความที่ทั้งคู่คุยกันจนไม่เป็นอันทำการทำงานเลย ผมเสียใจมากนะ อ่านไปน้ำตาไหลไป เหมือนมีใครเอามีดมากรีดที่อก
หลังจากเธอกลับมาผมก็โทรไปหาเธอแล้วบอกว่าผมเห็นข้อความหมดแล้วนะ เธอกลับบอกว่าเป็นแค่พี่น้องกันเฉยๆ พี่-น้อง?
หลังจากวันนั้นเธอก็ขอโทษผม แล้วบอกว่าจะทำตัวให้ดีขึ้น จะพูดความจริงทุกอย่าง ใช่ครับ เธอไม่โกหกผมอีกแล้ว...
ผมโทรไปหา ถามว่าทำไรอยู่ เธอบอกกินข้าว ผมถามกินข้าวกับใคร " กับพี่ "
ผมโทรไปหา ถามว่าทำไมรับสายช้าจัง เธอบอกคุยโทรศัพท์อยู่ ผมถามคุยกับใคร " กับพี่ "
เป็นอย่างี้อยู่เกือบสิบครั้งเป็นเวลาสองเดือนหลังจากที่ผม จับได้? หรือ ผมบังเอิญรู้? กันแน่นะ
มีครั้งนึงที่ทำให้ผมเสียใจมากแล้วคิดเลยว่าจิตใจเธอทำด้วยอะไรเลยทีเดียว ผมโทรไปหาเธอ เกือบชั่วโมงไม่รับเลย
ผมเป็นห่วงคิดว่าเธอเป็นอะไรไป โทรแล้วโทรอีก ซักพักเธอโทรกลับมา ผมถามว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์ เธอบอกว่า " คุยกับพี่อยู่ "
ผมถามว่าแล้วเราโทรไปมันไม่ขึ้นเหรอ เธอบอกขึ้น แต่เธอบอกว่าเธอเป็นคนขี้เกรงใจ คุยกับใครต้องคุยให้จบ
ลองคิดูสิครับ เธอคุยกับผู้ชายคนอื่นได้หน้าตาเฉย ทั้งๆ ที่มีเบอร์ของแฟนตัวเองโชว์อยู่ตลอด
สองเดือนกว่าๆ ผ่านมานับตั้งแต่วันนั้น จนตอนนี้ยังไม่มีอะไรดีขึ้นเลยครับ ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี เธอบอกว่าผมเป็นแฟน
ส่วนเขากับเธอเป็นแค่พี่น้องกัน เธอยอมรับว่าห่างกับผมทำให้เธอเหงาและหวั่นไหว รู้สึกดีกับเขา แต่ตอนนี้เป็นแค่พี่น้องเพราะผมเป็นแฟน
ผมไม่รู้ว่าถ้าผมไม่รู้เรื่องนี้ เขากับเธอจะยังเป็นพี่น้องกันหรือเปล่านะครับ ผมอยากจะเชื่อ แต่พี่น้องเค้าต้องคิดถึงกัน ไปกินข้าวด้วยกัน
ดูหนังด้วยกัน เอาเวลาของผมไปให้เขา นี่คือพี่น้องเหรอ เมื่อเร็วๆ นี้พอผมถามเซ้าซี้ เธอก็โมโหแล้วพูดออกมาว่า " ไม่รู้ว่าเรารักใคร "
เหมือนมีดเล่นที่สองที่มันกรีดลงไปที่หน้าอก ทำให้ผมรู้ว่ามาก่อนไม่ใช่ว่าจะสำคัญเสมอไป
เธอบอกว่าไม่อยากทำให้ผมเสียใจ ผมยื่นข้อเสนอให้ว่า ก็เลิกคุยกับเขาสิ เธอบอกเธอทำไม่ได้ เธอไม่เคยเลิกคุยกับใครก่อน
เธอเลยยื่นข้อเสนกลับมาให้ผมว่า ให้ผมทนเจ็บแบบนี้ต่อไป จนกว่าไอ้ผู้ชายนั่นจะเลิกคุยกับเธอไปเอง!! ผมอึ้งเลยอ่ะ...
ไม่คิดว่าคำพูดแบบนี้จะหลุดออกมาจากปากของคนที่เรารักและไว้ใจที่สุด คนที่เราคิดว่าซื่อสัตย์กับเรามาตลอด
เธอบอกว่าจะให้เธอเลิกคบกับเขาเพราะอะไร เขาเป็นแค่พี่ชาย ส่วนผมน่ะเป็นแฟน แต่ผมคิดว่าไม่ใช่พี่ชายแล้วล่ะ
พี่น้องกันที่ไหนเค้าทำแบบนี้ ทุกวันนี้ผมไม่เชื่อใจเธอเลย ไม่สบายใจ ได้แต่กลัวและกังวลไปต่างๆ นานา เธอบอกว่ายังไงเธอก็เลิกคุยไม่ได้
แต่เธอยอมเลิกกับผมได้ สรุปแล้วเธอเลือกแล้วสินะครับ ผมไม่โทษเธอหรอกนะครับ ผมโทษตัวเองที่ดูแลเธอได้ไม่ดี ไม่มีเวลาให้
ไม่ใส่ใจ หลงลืมเธอไปบ้างเพราะมัวแต่ทำงาน เธอเอาแต่ขอโทษๆ ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ก็ผมยังรักเธออยู่ รอให้เธอกลับมาเป็นคนเดิม
แต่มันคงจะยากเกินไปใช่ไหมครับ
ผมควรจะทนเจ็บต่อไปไหม? ควรจะเป็นพระเอกหรือตัวโกงดี?
เรื่องนี้มันทำให้ผมรู้นะครับว่า " อย่าไว้ใจความเหงา "
เรื่องนี้มันทำให้ผมรู้นะครับว่า " ผมควรจะดูแลและใส่ใจเธอให้มากกว่านี้ "
สุดท้ายนี้ไม่ว่าเธอจะเลือกยังไง ผมไม่รู้ เพราะว่าเธอไม่ยอมเลือ ปล่ยอให้มันคลุมเครือ
คนที่เสียใจที่สุดคือ " ผม "
คนที่เจ็บที่สุดก็คือ " ผม "
แต่สุดท้ายยังไงคนที่ผมรักที่สุดก็คือ " เธอ "
ปล.ผมอาจจะดูเหมือนคนโง่ใช่ไหมครับ แต่ถ้าคุณรักใครซักคน คุณก็จะเข้าใจ
ปล.อีกครั้ง ขอบคุณนะครับที่ทนอ่านเรื่องราวน้ำเน่าของผมจนจบ ขอบคุณจริงๆ ครับ
ปล.อีกครั้ง ผมอยากจะบอกอีกครั้งว่า สุดท้ายยังไงคนที่ผมรักที่สุดก็คือ " เธอ "