ยอมทิ้งบางอย่าง เพื่อแลกกับบางสิ่ง ฮั่น-อิสริยะ ภัทรมานพ

คิดถึง ผู้ชายที่ชื่อ ฮั่น อิสริยะ ภัทรมานพ กันมั้ยคะทุกคน >< เก๊าคิดถึงมากกก

วันนี้เดินเข้าเซเว่น ตาแว่บไปเห็นหนังสือ เจอตี๋ใหญ่ใส่แว่นดำยิ้มน่ารักมาก รูปเล็กๆบนหน้าปกหนังสือ ที่ทำให้ไม่สามารถหันไปมองผู้ใด >////<
(ได้ข่าวว่าหน้าปกเป็นน้องเจมส์ จิ กับ ณเดชน์ กรี๊ดดดดด น่ารักมากก  >//////< ) พอค่ะพอ เข้าเรื่องกันต่อ 555555

ชื่อหัวข้อแซ่บมากค่ะ "เรื่องลับคับซอก 9 หนุ่มฮอต ฟินเวอร์"  

ในหนังสือ มีบทสัมภาษณ์หมี 1 หน้าถ้วน อ่านวนซ้ำๆอย่างมีความสุข พี่ฮั่นใช้ภาษาหมีโดยแท้จริง (อ่านแล้วจะเข้าใจค่ะ55555 )
ผู้ชายคนนี้มีข้อคิดดีๆเสมอ ลองอ่านกันดูนะคะ กว่าจะมาเป็นพี่ฮั่นในทุกวันนี้ #เลอค่าวีว่าอนาโตมี่วิตามินเอชมากข่า  

จากหนังสือ ซุบซิบ รายสัปดาห์ วันที่ 4 กรกฎาคม 2556








ชีวิตของหนุ่มฮั่น กว่าจะดัง งานแน่นจนถึงทุกวันนี้ เค้าต้องยอมทิ้งบางอย่างเพื่อแลกกับบางสิ่ง.....

"ผมคิดว่าคงเป็นทุกครั้งในการที่เราเลือกที่จะกล้าตัดสินใจ ในการเปลี่ยนแปลงที่ทางของชีวิตอ่ะ
อย่างชีวิตผมก็จะเปลี่ยนอยู่เรื่อยๆ ในการทำงานอะไรต่างๆ คือปกติผมเป็นคนคิดเยอะ โน่นนี่นั่น
แต่ผมคิดว่า  ชีวิตมันก็คือการเสี่ยง เสี่ยงกับข้างหน้าที่เราไม่รู้ บางทีคนเราก็ยึดติดกับสิ่งเดิมๆ
ก็อยากจะบอกหลายๆคนว่า บางทีสิ่งเดิมๆที่ทำอยู่มันอาจดีอยู่แล้ว
แต่บางทีมันอาจจะมีสิ่งที่ดีกว่าที่หลายๆคนอาจยังไม่รู้ ก็อยากให้ทุกคนเนี่ยลองก้าว
หรือว่าลองกล้าที่จะทำในสิ่งที่ตัวเองรักแล้วก็สิ่งที่ตัวเองชอบด้วย


"คือผมพูดตรงๆว่าเมื่อก่อนผมเปนเด็กเกเรคนนึง แล้วก็ไม่เคยฝักใฝ่เรื่องพวกนี้เลย ไม่ว่าจะการทำงานหรือว่าอะไร
จะเรียกว่าเกเรถึงจุดต่ำสุดเลยก็ว่าได้ แต่ว่าคนเรามันต้องมีจุดเปลี่ยนของชีวิต
พูดง่ายๆตอนที่เค้ายื่นให้ผมว่า เอ่อ..น้องไปเป็นแดนเซอร์ไหม  ผมก็คิดในใจเลยว่าหลอกเอาเงินอีกแล้ว
คือคนเราจะคิดอย่างนี้ก่อน  แต่ว่ามีอยู่วันนึง อยู่ดีๆผมไม่รู้คิดอะไรผมก็เลยไป ลองปุ๊บก็เลยติดใจ
จนมาถึงวันนี้คิดย้อนกลับไป ทุกอย่างต้องมีจุดเริ่มต้นต่างๆ ก็เลยคิดว่าน้องๆหลายคน บางทีมันก็ต้องคิดแบบผมแหละ"


"คอนเสริ์ตแรกของผมเป็นของ "พี่ใหม่ เจริญปุระ" ครับ อันนั้นเป็นคอนเสริ์ตแรกเลย ก็ตื่นเต้นมาก
สำหรับคอนเสริ์ตนั้นมันก็มีจุดเปลี่ยนหลายอย่าง ผมโดนครูอู๋ เปรมจิต ด่าว่านู้นนี่นั้น
คือตอนนั้นบล็อกกิ้งมันมี 13 เบอร์บนเวที  เราก็ซ้อมมาตั้งนาน เค้าก็บอกให้เราออกไปจากเลข 13 คือเต้นหลังม่านดำ
เราก็โกรธมาก คือเราซ้อมมาตั้งนาน ทำไมให้เราไปอยู่หลังม่าน ไม่มีใครเห็น แล้วด้วยความที่เราเป็นเด็กมากๆ อยากโชว์ แม่มาดู เพื่อนมาดู ต้องไปเต้นอยู่หลังม่านดำแต่ก็ต้องเต้น เราก็นึกในใจว่าซักวันนึงนะ จะเข้าไปอยู่ข้างหน้าให้ได้ แต่ตอนนั้นไม่ได้เคียดแค้นอะไรนะ
แล้วด้วยความโกรธของผมวันนั้นที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย มันทำให้เป็นแรงผลักดันให้ผมกลับไปซ้อมอยู่เรื่อยๆ
สุดท้ายแล้วก็ขยับเข้ามาเป็นครูโคโรกราฟ ครูอู๋วันนั้นเค้าก็เป็นครูให้ผมในวันนี้
ทำไมเค้าถึงต้องมีแบบนั้น ทำไมต้องว่าแบบนั้นแบบนี้ จนวันนี้ก็เลยเข้าใจเหมือนกัน"



^_________^ หวังว่าจะบรรเทาความคิดถึงได้บ้างนะคะทุกคน ฮึ้บบ สู้ๆค่ะ  <3