สวัสดีค่ะชาวพันทิป นี่เป็นครั้งแรกที่เราคิดจะตั้งกระทู้ในห้องสยามสแควร์ ที่ผ่านมาก็แอบสิงอ่านกระทู้คนอื่นมาเรื่อย ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
(ออกตัวก่อนเลยว่า เราเป็นคนเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่ง อาจสับสนปนเปบ้าง เพราะทุกความรู้สึกมันเหมือนล้นๆ ปริ่มๆ)
เข้าเรื่องดีกว่า...
เรากับแฟนคบกันมาได้ปีกว่า ราบรื่นบ้าง ทะเลาะง๊องแง๊งกันบ้าง แต่โดยรวมถือว่าดีค่ะ ใช้ชีวิตไปไหนมาไหนตามประสาคนเป็นแฟน เจอกันทุกวัน ปกติเหมือนคู่อื่นๆ ค่ะ
แฟนเป็นข้าราชการอายุเข้าเลข 3(นิดๆ) ส่วนเราผ่านวันเบญจเพสมาแล้ว มีหน้าที่การงานมั่นคง
เราตั้งธงไว้เงียบๆคนเดียวว่า วันนึงถ้าพร้อมแล้วก็อยากจะแต่งงาน คบกับพี่เค้าก็โอเคพอสมควร ถึงแม้ว่าจะไม่ได้สวีทหวานเหมือนคู่รักคู่อื่นก็เหอะ แต่ก็ผ่านอะไรๆกันมาเยอะ เจอปัญหา เจอช่วงเวลายากๆ ทุกข์ สุข เสียใจมีหมด วันเวลาที่ผ่านมาก็ทำให้รู้ว่าถ้าจะใช้ชีวิตกับคนๆนี้ สร้างอนาคตที่มีความสุขด้วยกันคงไม่ใช่เรื่องยาก เพราะคนที่อยู่ข้างๆเรา คือ คนดี (อ่อ...ขอโฆษณานิดนึงนะคะ แฟนเป็นคนนิ่งๆ ไม่เที่ยว ไม่สังสรรค์ ไม่กินเหล้า-สูบบุหรี่ ไม่ฟุ้งเฟ้อฟุ้มเฟือย ดูแลรับผิดชอบตัวเองได้เป็นอย่างดี ซักผ้า รีดผ้าทำเองหมด น่ารักเนอะ!!!!) คิดไปคิดมาคิดเงียบๆ อยู่ในภวังค์ว่า "คบกันซัก 3 ปีนะ น่าจะพร้อมที่จะลงหลักปักฐานแบบครอบครัวกันได้แล้ว"
เราก็เหมือนผู้หญิงทั่วๆไป คบกับใครกับอยากจะคบไปตลอด พอถึงจุดๆนึงที่มั่นใจกับคนๆนึงว่าโอเคซึ่งกันและกันก็อยากจะใช้ชีวิตร่วมกัน เพราะการที่ได้เจอผู้ชายดีๆ รักกัน คบกัน แต่งงาน มีลูก มึครอบครัวที่น่ารักๆ
มันคือสเตปที่ชวนฝัน จริงมั้ย???
ตั้งแต่คบกันมา...เราก็ไม่เคยรบเร้าแฟนนะ แต่คาดว่าเค้าคงดูออก เพราะอาการเพ้อของเราก็น่าจะฟ้อง เวลาไปงานแต่งเพื่อนหรือคนรู้จักก็จะออกอาการ ในตาวิ้งๆ อยากแต่งงานๆๆๆๆ 555 คุณๆสาวๆก็คงไม่ต่างกันเนอะ
((((((เกริ่นนำ ร่ายยาว...เพิ่งสังเกต))))))
ประเด็นที่จะมาเล่าให้ฟังเริ่มตรงนี้ (ฮึ...ที่ผ่านมายังไม่เข้าเรื่องอีกหรอเนี่ย???)
วันอาทิตย์ที่ผ่านมา ไปนั่งเล่นริมทะเลกัน แฟนชี้ให้เราดูเด็กผู้ชายอายุประมาณ 4-5 ขวบเดินมากับพ่อแม่ หน้าตาน่ารัก ส่วนตัวเราเป็นคนชอบเด็กผู้ชายมากๆ แฟนรู้ดี เรานั่งมองเด็กคนนั้นวิ่งเล่นที่ชายหาดอยู่พักใหญ่ มองไปยิ้มไป มีความสุขจัง (ในหัวเริ่มมโนฯอีกแล้ว) แล้วเราก็พูดขึ้นมาเล่นๆว่า... "ป๊า...เมื่อไหร่เราจะมีไอ้ตัวเล็กๆมาวิ่งเล่นริมทะเลแบบนี้บ้างล่ะ" (เราเรียกแฟนว่า 'ป๊า' นะ)
.......................................................................
..............เงียบ...........เราเลยพูดซ้ำอีกที.................
.
.
.
.
.
แฟน : อืมมมมม...ไม่อะ พี่ไม่อยากแต่งงาน
เงิบค่ะ น้ำเสียงเรียบเฉยของแฟนมันช่างหนักหน่วงกับความรู้สึกของเราจริงๆ ไม่รู้สิ มันอาจเป็นเหมือนเรื่องธรรมดาที่ผู้ชายคนนึงจะพูดหรือรู้สึกไม่อยากแต่งงาน แต่ไม่รู้ทำไมเรารู้สึกว่าคำพูดนี้จริงจัง เหมือนเป็นความรู้สึกจริงๆของเค้าที่ต้องการบอกให้เรารับรู้
หลังจากที่ได้ยินเรานิ่งไปพักใหญ่ เค้าก็เงียบ แล้วก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีก
มาที่ฝั่งของเรา --- มันไม่ได้ถึงกับฝันสลายหรอกนะที่ได้ยินแฟนพูดแบบนั้น แต่มันเหมือนหมดแรงที่ต้องรู้ความในใจของคนที่กำลังคบกัน ว่า จริงๆแล้ว เค้าไม่ได้คิดจะใช้ชีวิต จะมีอนาคตกับเราอย่างที่เราหวังไว้มาตลอด ในใจก็คิดไปต่างๆนานา แง่ร้ายบ้าง แง่ดีบ้าง
- หรือเค้าจะไม่ได้คิดจะคบจริงจัง คบคั่นเวลา
- หรือเค้าจะมีคนที่อยากแต่งงานด้วยอยู่แล้ว
- หรือเพราะเค้ารู้สึกว่ายังไม่ถึงเวลา
- หรือเราไม่ดีพอในสายตาเค้า
- หรือเราคิดไปเองฝ่ายเดียว
- หรือเราต้องพิสูจน์อะไรให้เค้าเห็นอีก
เฮ้ยยยยย... หงุดหงิดกับความคิดตัวเองจริงๆ บอกเลย ตั้งแต่วันนั้นความสัมพันธ์ก็ไม่ค่อยดี ทะเลาะกัน ไม่คุยกัน เค้าบอกว่าเราเงียบ ไม่พูด งอนอะไร เราก็รู้ตัวนะว่าตัวเองเหมือนจะคิดเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา มันเลยทำให้เวลาที่เจอกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันมันก็กล่อยไปหมด
เพราะยิ่งคิดยิ่งทบทวนมันก็จะยิ่งทำให้เราเอะใจกับท่าที กับพิรุธ หรือการกระทำแปลกๆต่างๆนานา ที่เมื่อก่อนเราเหมือนจะมองข้ามไป เพียงเพราะคิดว่าไม่ควรเอามาตั้งแง่กับคนๆนึง อยากมองเค้าในแง่ดี อยากเข้าใจเค้า ทำให้เราไม่เคยสงสัยในพฤติกรรม(ไม่พึงประสงค์)บางอย่างของเค้า (เช่น โลกส่วนตัวสูง, ไม่เคยพกมือถือเวลาอยู่กับเรา, ไม่เคยแนะนำกับใครว่าเราเป็นแฟน, เวลาไปไหนมาไหนถ้าเจอคนรู้จักจะเลี่ยงไปทักทายโดยที่ทำเหมือนว่ามาคนเดียว, ไม่เคยพาเราไม่รู้จักกับพ่อแม่ ฯลฯ ... เยอะเนอะ ... นี่เรากำลังเจอกับอะไรอยู่เนี่ย)
แต่ก็นั่นแหละ...พอมาตอนนี้ ทุกอย่างที่เคยคิดจะสงสัยก็กลับมาทำร้ายเรานับตั้งแต่วันที่เค้าพูดออกมาว่าไม่อยากแต่งงานกับเรา เราชักไม่มั่นใจว่าตลอดเวลา เรามองเค้าถูกมั้ย? แล้วนับจากวันนี้ไป เราควรเดินต่อไปยังไง
คบต่อไป จะดีมั้ย?
จบเลย จะเป็นการตัดสินใจที่เด็ดขาดเกินไปหรือเปล่า?
หรือ...เปิดใจ คุยกันให้รู้เรื่อง ??????????
ที่เล่ามายืดยาวนี่แค่ส่วนนึง มันเป็นเพียงประเด็นที่ทำให้เราสับสนกับความสัมพันธ์ที่มีอยู่ คนคบกันมันมีปัญหามากมาย เราผ่านมาได้บ้างไม่ได้บ้าง ถ้าเจอคนไม่ดีก็คงจะเลิกกันไปให้จบๆ แต่ปัญหานี้เราคิดไม่ตกว่าจะจบยังไง
รักที่มองไม่เห็นอนาคตงั้นหรอ... !!
เราไปต่อไม่ถูกจริงๆ
กระทู้นี้อาจจะเวิ่นเว้อ เพ้อเจ้อ ไร้สาระ ไม่เป็นประโยชน์กับใครเลย แต่ต้องขอโทษที่มาระบายตรงนี้ เราแค่อยากระบายความรู้สึกที่มันจุกอยู่จนแทบจะกระอักออกมา
และขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาอ่าน .............. ขอบคุณจากใจค่ะ!
"พี่ไม่อยากแต่งงาน" >>>>>>>>>>>> คบต่อไป Vs จบตรงนี้
(ออกตัวก่อนเลยว่า เราเป็นคนเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่ง อาจสับสนปนเปบ้าง เพราะทุกความรู้สึกมันเหมือนล้นๆ ปริ่มๆ)
เข้าเรื่องดีกว่า...
เรากับแฟนคบกันมาได้ปีกว่า ราบรื่นบ้าง ทะเลาะง๊องแง๊งกันบ้าง แต่โดยรวมถือว่าดีค่ะ ใช้ชีวิตไปไหนมาไหนตามประสาคนเป็นแฟน เจอกันทุกวัน ปกติเหมือนคู่อื่นๆ ค่ะ
แฟนเป็นข้าราชการอายุเข้าเลข 3(นิดๆ) ส่วนเราผ่านวันเบญจเพสมาแล้ว มีหน้าที่การงานมั่นคง
เราตั้งธงไว้เงียบๆคนเดียวว่า วันนึงถ้าพร้อมแล้วก็อยากจะแต่งงาน คบกับพี่เค้าก็โอเคพอสมควร ถึงแม้ว่าจะไม่ได้สวีทหวานเหมือนคู่รักคู่อื่นก็เหอะ แต่ก็ผ่านอะไรๆกันมาเยอะ เจอปัญหา เจอช่วงเวลายากๆ ทุกข์ สุข เสียใจมีหมด วันเวลาที่ผ่านมาก็ทำให้รู้ว่าถ้าจะใช้ชีวิตกับคนๆนี้ สร้างอนาคตที่มีความสุขด้วยกันคงไม่ใช่เรื่องยาก เพราะคนที่อยู่ข้างๆเรา คือ คนดี (อ่อ...ขอโฆษณานิดนึงนะคะ แฟนเป็นคนนิ่งๆ ไม่เที่ยว ไม่สังสรรค์ ไม่กินเหล้า-สูบบุหรี่ ไม่ฟุ้งเฟ้อฟุ้มเฟือย ดูแลรับผิดชอบตัวเองได้เป็นอย่างดี ซักผ้า รีดผ้าทำเองหมด น่ารักเนอะ!!!!) คิดไปคิดมาคิดเงียบๆ อยู่ในภวังค์ว่า "คบกันซัก 3 ปีนะ น่าจะพร้อมที่จะลงหลักปักฐานแบบครอบครัวกันได้แล้ว"
เราก็เหมือนผู้หญิงทั่วๆไป คบกับใครกับอยากจะคบไปตลอด พอถึงจุดๆนึงที่มั่นใจกับคนๆนึงว่าโอเคซึ่งกันและกันก็อยากจะใช้ชีวิตร่วมกัน เพราะการที่ได้เจอผู้ชายดีๆ รักกัน คบกัน แต่งงาน มีลูก มึครอบครัวที่น่ารักๆ
ตั้งแต่คบกันมา...เราก็ไม่เคยรบเร้าแฟนนะ แต่คาดว่าเค้าคงดูออก เพราะอาการเพ้อของเราก็น่าจะฟ้อง เวลาไปงานแต่งเพื่อนหรือคนรู้จักก็จะออกอาการ ในตาวิ้งๆ อยากแต่งงานๆๆๆๆ 555 คุณๆสาวๆก็คงไม่ต่างกันเนอะ
((((((เกริ่นนำ ร่ายยาว...เพิ่งสังเกต))))))
ประเด็นที่จะมาเล่าให้ฟังเริ่มตรงนี้ (ฮึ...ที่ผ่านมายังไม่เข้าเรื่องอีกหรอเนี่ย???)
วันอาทิตย์ที่ผ่านมา ไปนั่งเล่นริมทะเลกัน แฟนชี้ให้เราดูเด็กผู้ชายอายุประมาณ 4-5 ขวบเดินมากับพ่อแม่ หน้าตาน่ารัก ส่วนตัวเราเป็นคนชอบเด็กผู้ชายมากๆ แฟนรู้ดี เรานั่งมองเด็กคนนั้นวิ่งเล่นที่ชายหาดอยู่พักใหญ่ มองไปยิ้มไป มีความสุขจัง (ในหัวเริ่มมโนฯอีกแล้ว) แล้วเราก็พูดขึ้นมาเล่นๆว่า... "ป๊า...เมื่อไหร่เราจะมีไอ้ตัวเล็กๆมาวิ่งเล่นริมทะเลแบบนี้บ้างล่ะ" (เราเรียกแฟนว่า 'ป๊า' นะ)
.......................................................................
..............เงียบ...........เราเลยพูดซ้ำอีกที.................
.
.
.
.
.
แฟน : อืมมมมม...ไม่อะ พี่ไม่อยากแต่งงาน
เงิบค่ะ น้ำเสียงเรียบเฉยของแฟนมันช่างหนักหน่วงกับความรู้สึกของเราจริงๆ ไม่รู้สิ มันอาจเป็นเหมือนเรื่องธรรมดาที่ผู้ชายคนนึงจะพูดหรือรู้สึกไม่อยากแต่งงาน แต่ไม่รู้ทำไมเรารู้สึกว่าคำพูดนี้จริงจัง เหมือนเป็นความรู้สึกจริงๆของเค้าที่ต้องการบอกให้เรารับรู้
หลังจากที่ได้ยินเรานิ่งไปพักใหญ่ เค้าก็เงียบ แล้วก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีก
มาที่ฝั่งของเรา --- มันไม่ได้ถึงกับฝันสลายหรอกนะที่ได้ยินแฟนพูดแบบนั้น แต่มันเหมือนหมดแรงที่ต้องรู้ความในใจของคนที่กำลังคบกัน ว่า จริงๆแล้ว เค้าไม่ได้คิดจะใช้ชีวิต จะมีอนาคตกับเราอย่างที่เราหวังไว้มาตลอด ในใจก็คิดไปต่างๆนานา แง่ร้ายบ้าง แง่ดีบ้าง
- หรือเค้าจะไม่ได้คิดจะคบจริงจัง คบคั่นเวลา
- หรือเค้าจะมีคนที่อยากแต่งงานด้วยอยู่แล้ว
- หรือเพราะเค้ารู้สึกว่ายังไม่ถึงเวลา
- หรือเราไม่ดีพอในสายตาเค้า
- หรือเราคิดไปเองฝ่ายเดียว
- หรือเราต้องพิสูจน์อะไรให้เค้าเห็นอีก
เฮ้ยยยยย... หงุดหงิดกับความคิดตัวเองจริงๆ บอกเลย ตั้งแต่วันนั้นความสัมพันธ์ก็ไม่ค่อยดี ทะเลาะกัน ไม่คุยกัน เค้าบอกว่าเราเงียบ ไม่พูด งอนอะไร เราก็รู้ตัวนะว่าตัวเองเหมือนจะคิดเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา มันเลยทำให้เวลาที่เจอกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันมันก็กล่อยไปหมด
เพราะยิ่งคิดยิ่งทบทวนมันก็จะยิ่งทำให้เราเอะใจกับท่าที กับพิรุธ หรือการกระทำแปลกๆต่างๆนานา ที่เมื่อก่อนเราเหมือนจะมองข้ามไป เพียงเพราะคิดว่าไม่ควรเอามาตั้งแง่กับคนๆนึง อยากมองเค้าในแง่ดี อยากเข้าใจเค้า ทำให้เราไม่เคยสงสัยในพฤติกรรม(ไม่พึงประสงค์)บางอย่างของเค้า (เช่น โลกส่วนตัวสูง, ไม่เคยพกมือถือเวลาอยู่กับเรา, ไม่เคยแนะนำกับใครว่าเราเป็นแฟน, เวลาไปไหนมาไหนถ้าเจอคนรู้จักจะเลี่ยงไปทักทายโดยที่ทำเหมือนว่ามาคนเดียว, ไม่เคยพาเราไม่รู้จักกับพ่อแม่ ฯลฯ ... เยอะเนอะ ... นี่เรากำลังเจอกับอะไรอยู่เนี่ย)
แต่ก็นั่นแหละ...พอมาตอนนี้ ทุกอย่างที่เคยคิดจะสงสัยก็กลับมาทำร้ายเรานับตั้งแต่วันที่เค้าพูดออกมาว่าไม่อยากแต่งงานกับเรา เราชักไม่มั่นใจว่าตลอดเวลา เรามองเค้าถูกมั้ย? แล้วนับจากวันนี้ไป เราควรเดินต่อไปยังไง
คบต่อไป จะดีมั้ย?
จบเลย จะเป็นการตัดสินใจที่เด็ดขาดเกินไปหรือเปล่า?
หรือ...เปิดใจ คุยกันให้รู้เรื่อง ??????????
ที่เล่ามายืดยาวนี่แค่ส่วนนึง มันเป็นเพียงประเด็นที่ทำให้เราสับสนกับความสัมพันธ์ที่มีอยู่ คนคบกันมันมีปัญหามากมาย เราผ่านมาได้บ้างไม่ได้บ้าง ถ้าเจอคนไม่ดีก็คงจะเลิกกันไปให้จบๆ แต่ปัญหานี้เราคิดไม่ตกว่าจะจบยังไง
รักที่มองไม่เห็นอนาคตงั้นหรอ... !!
เราไปต่อไม่ถูกจริงๆ
กระทู้นี้อาจจะเวิ่นเว้อ เพ้อเจ้อ ไร้สาระ ไม่เป็นประโยชน์กับใครเลย แต่ต้องขอโทษที่มาระบายตรงนี้ เราแค่อยากระบายความรู้สึกที่มันจุกอยู่จนแทบจะกระอักออกมา
และขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาอ่าน .............. ขอบคุณจากใจค่ะ!