ไม่รู้เวรกรรมอะไร โดนอ้อนทีไร ใจอ่อนทุกที
อ้อ อิชั้นก็เป็นผู้หญิงนะคะ ปกติก็เฉยๆ นะ รู้ตัว แต่ไม่เป็นปัญหาอะไร
แต่บางเหตุการณ์ มันทำให้อิชั้นเริ่มรู้สึกว่า นี่ตูกินข้าว หรือ กินหญ้า เป็นอาหารฟะ?
แบบว่ามีคนคนนึง เป็นผู้หญิงขี้อ้อน อ้อนเก่ง ช่างพูด ช่างคุย สมมติว่า ชื่อ เอ ละกัน
เราน่ะ ก็อิจฉาเธออยู่นะ พูดตรงๆ เพราะเธอหน้าตาน่ารัก รู้จักพูด รู้จักทำให้คนรัก
ซึ่งเพื่อนๆผญของอิชั้นก็หมั่นไส้ เอ แต่เรารู้จักกันคนละเวลานะ เราก็แบบ เออ น้องเค้าเป็นงั้นแหละ มันก็น่ารักดี หมั่นไส้กันทำไมไรงี้
ตอนแรกเราก็ไม่อะไรนะ เพราะเป็นคนคิดน้อยอยู่แล้ว น้องว่าไรก็เชื่อ /เชื่อคนง่ายอ่ะ/ น้องอ้อนขอต่อรองอะไรก็ตามใจ เพราะถือว่าน้องทำตัวน่ารัก
พอมามีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เราแบบว่า เอ่อ... อธิบายไม่ถูก คือจับโกหกได้ว่าง่ายๆ
และเคยได้ยินเธอนินทา คนที่เธอเคยชม บอกตรงๆว่ากลัวเลย - - /ลับหลังตูโดนมั่งไหม ฮา
ทั้งๆที่มันก็คงเป็นเรื่องปกติของสังคมล่ะมั้ง โกหกเพื่อให้ดูดี โกหกเพื่อจะได้มีความรู้สึกดีๆต่อกัน(ไม่รู้ รู้สึกดีแบบไหน อิชั้นก็ไม่ทราบ)
แต่ถึงอิฉันจะจับโกหกได้บ้างแล้ว เริ่มพยายามใช้สมองกลั่นกรองบ้างแล้ว เลยกลายเป็นคนคิดมาก เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้มากๆ มันน่ารำคาญ/รำคาญตัวเองนะ 55
ปกติอิชั้นจริงใจ กับทุกคน ไม้เว้นคนที่ไม่จริงใจด้วย เรามักพูดสิ่งที่คิด(ไม่ได้พูดทุกอย่างที่คิด แต่ถ้าพูด คือพูดตามความคิดเลย ไม่มีความสละสลวยใดๆ แต่ความคิดดีๆเจือกพูดไม่เป็นนะ เขิน - -") พอเราจับได้ บางทีก็โพล่งขัดคอน้องเค้าไป จนน้องน่าสงสารอ่ะ แบบทำหน้าไม่ถูก เพราะเราพูดตรงประเด็นเลย
เราพอรู้ตัว /สติเริ่มตามมา/ ก็เออ ทำตัวไม่ดีเลย ก็เลยพยายามไม่คิดมาก ก็กลายเป็นว่า พอไม่คิด น้องอ้อนอะไร ก็ตามใจหมด อีกแล้ว นิสัยเดิม
กับผู้ชายเราไม่เป็นนะ คือถ้ารู้ว่ามันโกหกก็ไม่ยุ่งด้วย ดีไม่ดีแฉเลยว่า ตูรู้ทันนะเฟ้ย /หมายถึงแค่เรากับเค้านะ ไม่ได้แฉกลางที่สาธารณะ/ พอมาขออันนั้นอันนี้ เราแบบ ตูรู้ว่ามันอ้างอะไร
แต่กับผู้หญิง เราไปไม่เป็นเลย รู้เค้าหลอกก็เต็มใจให้หลอก ใครจะคิด หน้าใสๆ ตาซื่อๆ พูดเพราะๆ ช่างเป็นอาวุธที่ร้ายกาจจริงๆให้ตาย
ใครเคยเจอบ้าง แล้วรับมือยังไง
เป็นกันไหม? ใจอ่อนกับผู้หญิง
อ้อ อิชั้นก็เป็นผู้หญิงนะคะ ปกติก็เฉยๆ นะ รู้ตัว แต่ไม่เป็นปัญหาอะไร
แต่บางเหตุการณ์ มันทำให้อิชั้นเริ่มรู้สึกว่า นี่ตูกินข้าว หรือ กินหญ้า เป็นอาหารฟะ?
แบบว่ามีคนคนนึง เป็นผู้หญิงขี้อ้อน อ้อนเก่ง ช่างพูด ช่างคุย สมมติว่า ชื่อ เอ ละกัน
เราน่ะ ก็อิจฉาเธออยู่นะ พูดตรงๆ เพราะเธอหน้าตาน่ารัก รู้จักพูด รู้จักทำให้คนรัก
ซึ่งเพื่อนๆผญของอิชั้นก็หมั่นไส้ เอ แต่เรารู้จักกันคนละเวลานะ เราก็แบบ เออ น้องเค้าเป็นงั้นแหละ มันก็น่ารักดี หมั่นไส้กันทำไมไรงี้
ตอนแรกเราก็ไม่อะไรนะ เพราะเป็นคนคิดน้อยอยู่แล้ว น้องว่าไรก็เชื่อ /เชื่อคนง่ายอ่ะ/ น้องอ้อนขอต่อรองอะไรก็ตามใจ เพราะถือว่าน้องทำตัวน่ารัก
พอมามีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เราแบบว่า เอ่อ... อธิบายไม่ถูก คือจับโกหกได้ว่าง่ายๆ
และเคยได้ยินเธอนินทา คนที่เธอเคยชม บอกตรงๆว่ากลัวเลย - - /ลับหลังตูโดนมั่งไหม ฮา
ทั้งๆที่มันก็คงเป็นเรื่องปกติของสังคมล่ะมั้ง โกหกเพื่อให้ดูดี โกหกเพื่อจะได้มีความรู้สึกดีๆต่อกัน(ไม่รู้ รู้สึกดีแบบไหน อิชั้นก็ไม่ทราบ)
แต่ถึงอิฉันจะจับโกหกได้บ้างแล้ว เริ่มพยายามใช้สมองกลั่นกรองบ้างแล้ว เลยกลายเป็นคนคิดมาก เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้มากๆ มันน่ารำคาญ/รำคาญตัวเองนะ 55
ปกติอิชั้นจริงใจ กับทุกคน ไม้เว้นคนที่ไม่จริงใจด้วย เรามักพูดสิ่งที่คิด(ไม่ได้พูดทุกอย่างที่คิด แต่ถ้าพูด คือพูดตามความคิดเลย ไม่มีความสละสลวยใดๆ แต่ความคิดดีๆเจือกพูดไม่เป็นนะ เขิน - -") พอเราจับได้ บางทีก็โพล่งขัดคอน้องเค้าไป จนน้องน่าสงสารอ่ะ แบบทำหน้าไม่ถูก เพราะเราพูดตรงประเด็นเลย
เราพอรู้ตัว /สติเริ่มตามมา/ ก็เออ ทำตัวไม่ดีเลย ก็เลยพยายามไม่คิดมาก ก็กลายเป็นว่า พอไม่คิด น้องอ้อนอะไร ก็ตามใจหมด อีกแล้ว นิสัยเดิม
กับผู้ชายเราไม่เป็นนะ คือถ้ารู้ว่ามันโกหกก็ไม่ยุ่งด้วย ดีไม่ดีแฉเลยว่า ตูรู้ทันนะเฟ้ย /หมายถึงแค่เรากับเค้านะ ไม่ได้แฉกลางที่สาธารณะ/ พอมาขออันนั้นอันนี้ เราแบบ ตูรู้ว่ามันอ้างอะไร
แต่กับผู้หญิง เราไปไม่เป็นเลย รู้เค้าหลอกก็เต็มใจให้หลอก ใครจะคิด หน้าใสๆ ตาซื่อๆ พูดเพราะๆ ช่างเป็นอาวุธที่ร้ายกาจจริงๆให้ตาย
ใครเคยเจอบ้าง แล้วรับมือยังไง