เราอึ้งมาก...สักพักเลยส่งข้อความไปว่า
หนูแค่เป็นห่วงค่ะ...ถึงบ้านเพื่อนแล้วส่งข้อความมาบอกด้วยนะ..จะได้ไม่กังวล

สักห้าทุ่มโทรมาค่ะ...เสียงปกติ..บอกว่าอยู่บ้านเพื่อนแล้ว
เราเอง..รู้สึกแปร่งๆ ไม่ค่อยกล้าคุยกับเค้าเหมือนเดิมเท่าไหร่
ในใจมีความสงสัย...แต่ไม่อยากถาม...เลยบอกเค้าว่ามีอะไรจะบอกเรามั้ย

เค้าบอกว่า...ช่วงนี้เค้าเหนื่อ่ยมากๆ เรื่องนั่น นู่นนี่...ให้เราเข้าใจเค้านะ...
เค้ากดดันหลายเรื่อง...เราจะเป็นคู่ชีวิตของเค้าเราต้องเค้าใจเค้า...
เราไม่เซ้าซี้นะคะ...ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ..

เพื่อนๆ เชื่อในเรื่องของการอธิษฐานจิตกันมั้ยคะ..
เราติดไหว้พระสวดมนต์ก่อนนอนทุกคืน...
ระยะหลัง...เราแผ่เมตตาให้พี่เค้า..แล้วอธิษฐานจิตว่า

ถ้าเราจะเป็นคู่กัน..ขอให้เราคบกันตลอดรอดฝั่ง
แต่ถ้าหากเราไม่ใช่คู่กันแล้ว..ขอให้เราได้รู้ความจริงก่อนที่อะไรมันสายเกินไป


(ปล. เป็นปัจจัตตังนะคะ..กรุณาใช้วิจารณญาณ ^^)

นาทีนั้นเอง...เราตัดสินใจคว้าโทรศัพท์..
เค้าเองก็คว้า...แต่..ไวสู้เราไม่ได้หรอก..
พี่เค้าพยายามแย่งไปจากมือค่ะ...
นาทีนี้..ดิฉันยอมเสียมารยาทจริงๆ
เอามือชี้หน้าให้เค้าหยุด !!!!
เลิกเป็นเลิก..เป็นไงเป็นกัน..

บังเอิญร้านที่ไปทานเช้ากัน..คนเยอะ..
พี่เค้าเลยยอม..คงอายคน
แต่นั่งหน้าซีด..ใจเต้นรัวเลย...(คนคนนี้มีแววจะเป็นโรคหัวใจหรือเปล่าเนี่ย)

บอกก่อนนะคะ...ว่าดิฉันเป็นคนหัวดีเรื่องเรียน...สมองไว จำอะไรเร็วและแม่นยำ

และแล้วก็บิงโก!!!

เราไม่ได้เป็นคนดีเด่จากไหนนะคะ...เป็นปถุชนธรรมดาคนนึง..
เจ็บง่าย..ร้องไห้เก่ง...เราคิดว่า คุณหมอก็คงเสียใจไม่แพ้เราหรอกค่ะ

เรา : คุณหมอ...ยังอยู่มั้ย.???

หมอ: (เสียงแหบแห้ง..) คุณ (ชื่อเรา) ขอโทษนะ..เราขอด่าแฟนเธอหน่อยนะ
        ไอ้ Here!!!!!!!!   (คุณหมอด่าแบบนี้จริงๆ ค่ะ) แล้วเราสองคนก็หัวเราะออกมาพร้อมๆ กันค่ะ

เรา: คุณหมอ..เราเป็นเพศหญิง โดนผู้ชายคนนึงทำร้ายกันทุั้งคุ๋..เราอย่าซ้ำเติมกันอีกเลยนะ
หมอ: อืม...แล้วเธอจะทำไงต่อไป..

เรา: ทำไมเราเจ็บจัง...เราคงขออยู่คนเดียวสักพัก เราจะไม่รับโทรศัพท์เค้าอีก...

เชื่อมั้ยคะ...จากนั้นเรากับคุณหมอ...ก็กลายมาเป็นเพ่ื่อนกันในภายหลัง..
เราปรับทุกข์กัน....เราเชื่อค่ะว่าคุณหมอไม่รู้ค่ะว่าพี่เค้ามีแฟน...
พี่เค้าปกปิด...คงกะจะจีบคุณหมอจริงๆ
แต่พอเจอแรงกดดันหลายๆ เรื่องไม่ไหว...พี่เค้าเลยเลือกเรา...เพราะเราชอฟท์กว่า (ณ ตอนนั้นนะคะ)

วงล้อแห่งกรรมของคุณหมอกับเราชดใช้กันไป...แต่ ยังค่ะ...กรรมของเรากับพี่เค้ายังไม่หมดค่ะ ^^

เน็ตเดี้ยงเหมือนกันค่ะ...
ป่าวเลี้ยงไข้นะตัวเอง..เราเข้าใจเลยเพราะเราก็เคยตามเรื่องคนอื่นแบบนี้เหมือนกัน...

ต่อๆ นะคะ...จะพยายามรวบรัดให้ไวที่สุดแล้วกัน...แบบว่าความจำมันไหลลื่นเกิ๊นนน

พี่เค้าก็โทรมาจังหวะที่เรากำลังต้องการ "หลักฐาน" พอดีค่ะ

พี่: โห..กว่าจะรับสาย...ไหนเล่าซิ..วันนี้ไปทำไร ยังไงที่ไหนมาบ้าง

เรา: ทำไมอ่ะ.....เราเป็นไรกัน..ทำไมต้องเค้าต้องรายงานพี่ด้วย

พี่: เฮ้อ...งอนไรคะเนี่ย...ก็น้องเป็นแฟนพี่ไงคะ เมื่อเช้ายังดีดีอยู่ เป็นไรอีกเนี่ย

เรา: ก็แค่อยากรู้ว่าเราเป็นไรกัน...คุณหมอเค้าโทรมามั้้ย...หายไม่สบายยังนะ?

พี่: ไม่ต้องไปพูดถึงคนอื่น...เค้าเป็นหมอ..เค้าไม่ปล่อยให้ตัวเองป่วยหรอก (เห็นแก่ตัวดีเนอะ)

เรา: พี่..ไม่รู้สึกผิดบ้างเลยเหรอ...ทำให้ผู้หญิงสองคนทุกข์ใจ..ใจดำมาก

พี่: เอาเป็นว่า...เราเลิกพูดเรื่องนี้เถอะ...ผู้หญิงคนนั้นเค้าไม่ได้เป็นเหมือนที่น้องคิด..
    เค้าไม่ได้รักพี่...เค้าแค่ต้องการเอาชนะพี่...เค้าบังคับพี่ให้ทำให้เป็นในสิ่งที่เค้าต้องการทุกอย่าง...
    พี่เดินออกจากเค้ามาเอง....แสดงว่าเค้าไม่มีความสำคัญสำหรับพี่ (กรี๊ดดดดดด....แล้ววันไหนเธอจะทิ้งชั้นแบบนี้เหรอ)

เรา: ตัวเองเค้าเหนื่อยมาก...ไว้ค่อยคุยกันนะ (ความจริงอกแทบระเบิดหายใจไม่ออกแล้วววววว)

พี่: อาบน้ำ กินข้าว แล้วก่อนนอนพี่จะโทรหานะ...


พี่เค้าวางสายไปแล้ว...แต่เรากับคุณหมอ...ยังถือสายค้างกันอยู่ทั้งคู่ !!!!!!!