คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 7
คำตอบมีหลากหลายขึ้นอยู่กับมุมมองความเชื่อของแต่ละคนครับ. ผมขอแบ่งปันตามมุมมองความเชื่อของผมแบบสั้นๆละกันว่า.
รักโลภโกรธหลง เกิดแก่เจ็บตาย เรา"หนี" ไม่พ้นหนีแต่หลุดพ้นได้
ทุกคนที่เป็นมนุษย์ต้องพบกับสิ่งเหล่านี้. เราหนีไม่ได้แต่เราจัดการและรับมือกับสิ่งเหล่านี้ได้
รักโลภโกรธหลงเป็นเรื่องของอารมณ์ความรู้สึก
อารมณ์และความรู้สึกหลายอย่างเป็นบาปแต่หลายอย่างเป็นสิ่งดี เช่นความรักที่แสดงออกถึงการเสียสละ
ทำไม่เราต้องหนีหรือละสิ่งที่ดี? สิ่งที่เราควรทำคือการตายต่อบาป-เราจะทำยังไงที่เราจะตายต่อสิ่งที่เป็นสิ่งที่ไม่ดีและยังคงรักษาสิ่งที่ดีไว้? (เอาไว้ถ้าสนใจจริงๆและผมมีเวลาจะขยายความให้นะครับ)
เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องของความจริงในชีวิต แต่เป็นความจริงแค่ครึ่งเดียวครับ ครึ่งเดียวเพราะหลายคนเน้นการหนีจากชีวิตบนโลกแต่ไม่ตระหนักว่าชีวิตยังมีอีกการเดินทางหนึ่งที่ต้องเผชิญ
"ชีวิต" ของมนุษย์ประกอบไปด้วย1.ร่างกาย 2.จิตวิญญาณ. ชีวิตฝ่ายร่างกายก็มีและชีวิตฝ่ายวิญญานก็มี
ชีวิตบนโลกมีรูปลักษณ์ที่ตามองเห็นและมีอายุขัย แต่อีกชีวิตหนึ่งแตกต่างออกไป(ไม่ขอพูดถึงนะที่นี่นะครับ)
ชีวิตบนโลกเปรียบเหมือนการหว่านพืช (การกระทำ) และความตายฝ่ายโลกเปรียบเหมือนประตูที่เราจะไปเก็บเกี่ยวผลในโลกฝ่ายวิญญาณ คือสิ่งที่เราหว่านการกระทำของเราบนโลก.
ทำไม่เราต้องกลัวการมีชีวิตคือการเกิด? ผมเชื่อว่าสิ่งที่เรากลัวจนเราไม่อยากเกิดมาก็คือความทุกข์ ซึ่งได้แก่ความเจ็บไข้ได้ป่วย เหน็ดเหนือยกับชีวิตหรือการเจ็บปวดทางอารมณ์และสิ่งที่มนุษย์กลัวที่สุดคือความตาย.
ผมถามเจ้าของกระทู้นะครับว่า. ถ้าเราเกิดมาและไม่ตายมีชีวิตอยู่ตลอดไป. แต่การมีชีวิตอยู่ตลอดไปแบบมีความสุข ไม่ทุกข์ ไม่เจ็บไข้ได้ป่วย การร้องไห้เสียใจไม่มี. เจ้าของกระทู้อยากเกิดมามีชีวิตในที่แบบนั้นมั้ยครับ?
คำตอบของผมเป็นคำถามให้ท่านลองคิดเล่นๆดูนะครับ มีอะไรยินดีอย่างยิ่งที่จะตอบเพราะผมเองก็เคยมีคำถามในชีวิตว่า.
เกิดมาแล้วต้องตายแล้วเกิดมาทำไม? แต่ผมพบคำตอบแล้วและหวังว่าเจ้าของกระทู้จะพบคำตอบเช่นกัน
รักโลภโกรธหลง เกิดแก่เจ็บตาย เรา"หนี" ไม่พ้นหนีแต่หลุดพ้นได้
ทุกคนที่เป็นมนุษย์ต้องพบกับสิ่งเหล่านี้. เราหนีไม่ได้แต่เราจัดการและรับมือกับสิ่งเหล่านี้ได้
รักโลภโกรธหลงเป็นเรื่องของอารมณ์ความรู้สึก
อารมณ์และความรู้สึกหลายอย่างเป็นบาปแต่หลายอย่างเป็นสิ่งดี เช่นความรักที่แสดงออกถึงการเสียสละ
ทำไม่เราต้องหนีหรือละสิ่งที่ดี? สิ่งที่เราควรทำคือการตายต่อบาป-เราจะทำยังไงที่เราจะตายต่อสิ่งที่เป็นสิ่งที่ไม่ดีและยังคงรักษาสิ่งที่ดีไว้? (เอาไว้ถ้าสนใจจริงๆและผมมีเวลาจะขยายความให้นะครับ)
เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องของความจริงในชีวิต แต่เป็นความจริงแค่ครึ่งเดียวครับ ครึ่งเดียวเพราะหลายคนเน้นการหนีจากชีวิตบนโลกแต่ไม่ตระหนักว่าชีวิตยังมีอีกการเดินทางหนึ่งที่ต้องเผชิญ
"ชีวิต" ของมนุษย์ประกอบไปด้วย1.ร่างกาย 2.จิตวิญญาณ. ชีวิตฝ่ายร่างกายก็มีและชีวิตฝ่ายวิญญานก็มี
ชีวิตบนโลกมีรูปลักษณ์ที่ตามองเห็นและมีอายุขัย แต่อีกชีวิตหนึ่งแตกต่างออกไป(ไม่ขอพูดถึงนะที่นี่นะครับ)
ชีวิตบนโลกเปรียบเหมือนการหว่านพืช (การกระทำ) และความตายฝ่ายโลกเปรียบเหมือนประตูที่เราจะไปเก็บเกี่ยวผลในโลกฝ่ายวิญญาณ คือสิ่งที่เราหว่านการกระทำของเราบนโลก.
ทำไม่เราต้องกลัวการมีชีวิตคือการเกิด? ผมเชื่อว่าสิ่งที่เรากลัวจนเราไม่อยากเกิดมาก็คือความทุกข์ ซึ่งได้แก่ความเจ็บไข้ได้ป่วย เหน็ดเหนือยกับชีวิตหรือการเจ็บปวดทางอารมณ์และสิ่งที่มนุษย์กลัวที่สุดคือความตาย.
ผมถามเจ้าของกระทู้นะครับว่า. ถ้าเราเกิดมาและไม่ตายมีชีวิตอยู่ตลอดไป. แต่การมีชีวิตอยู่ตลอดไปแบบมีความสุข ไม่ทุกข์ ไม่เจ็บไข้ได้ป่วย การร้องไห้เสียใจไม่มี. เจ้าของกระทู้อยากเกิดมามีชีวิตในที่แบบนั้นมั้ยครับ?
คำตอบของผมเป็นคำถามให้ท่านลองคิดเล่นๆดูนะครับ มีอะไรยินดีอย่างยิ่งที่จะตอบเพราะผมเองก็เคยมีคำถามในชีวิตว่า.
เกิดมาแล้วต้องตายแล้วเกิดมาทำไม? แต่ผมพบคำตอบแล้วและหวังว่าเจ้าของกระทู้จะพบคำตอบเช่นกัน
แสดงความคิดเห็น
รัก โลภ โกรธ หลง เกิด แก่ เจ็บ ตาย