ม่วยม่วยสวยสดใส โตสมวัยได้ขยัน
ขายผ้าหน้าเป็นมัน เสียงเจื้อยแจ้วแว่วเจรจา
ชิงชิง
หนูชื่อชิงชิง บ้านเดิมอยู่หนูอยู่กว่างซี จังหวัดทางตอนใต้ของจีนอยู่ติดกับจังหวัดกวางตุ้งที่บ้านหนูมีภูเขาสวยงาม บ้านหนูอยู่ติดกับเทือกเขาต้าหมิงซันสวยงามมากอากาศดี ถ้าพี่ไปกว่างซีอย่าลืมโทรหาหนูนะ หนูอยู่หมู่บ้านเล็กๆ ไปถามถึงก็หากันพบ
ทำไมหนูมาที่เสินเจิ้นนี้นะเหรอ? ก็เพราะหนูต้องการมาทำงานหาเงินเพิ่มนะซิ อีกอย่างได้ยินว่าที่นี่ติดกับฮ่องกงคนพูดภาษาอังกฤษได้มีเยอะเลย หนูเห็นพี่ที่เขามาเสินเจิ้นกลับไปบ้านแต่งตัวสวยๆ แถมพูดภาษาอังกฤษเก่งกว่าหนูที่เรียนอยู่ที่บ้านอีก
หนูถามพี่เขาว่า “มีงานให้หนูทำบ้างไหม?”
พี่เขาบอกว่า “งานของพี่น้องทำไม่ได้หรอกจ๊ะ แต่พอมีงานอื่นน้องน่าจะทำได้...หนักนะ..จะไปทำไหม?”
ทายสิว่าหนูจะตอบว่าอย่างไร? ฮิฮิ พอเรียนจบหนูก็ขอมาพักกับพี่เขาค่ะ
งานที่หนูได้ทำคืองานขายเสื้อผ้าที่นี่ไง เขาเรียกที่นี่ว่าตลาดตงเหมิน ตลาดที่แสนจะคึกคักมีคนเดินกันมากมายแต่งตัวสวยๆ กันทุกคนหน้าร้อนผู้คนก็นุ่งสั้นเดินกันขวักไขว่ ยิ่งผู้หญิงนุ่งสั้นมาเดินกันเยอะ ขาขาวๆ สาวสวยๆ ผู้ชายก็เยอะบางทีมีฝรั่ง คนผิวขาว ผิวดำมาซื้อของด้วย บางทีหนูก็เจอคนไทยแบบพี่นี่แหละ คนไทยนี่ใจดี หนูก็พลอยได้ฝึกภาษาอังกฤษกับลูกค้านี่แหละตอนนี้หนูพูดไทยได้ด้วยนะ “สวัสดีคะ.....เอามั้ย?”
งานของหนูนี่หนักมากจริง ๆ มาจัดร้านตั้งแต่สิบโมงเช้า เปิดร้านสิบเอ็ดโมงปิดร้านเที่ยงคืน กว่าจะปิดร้านเสร็จได้กลับไปถึงห้องนอนก็ปาเข้าไปเกือบตีสองแล้ว ไปถึงห้องก็ไม่เห็นหน้าพี่ที่ปราณีให้หนูอยู่ด้วยแล้ว อ่อลืมบอกไปพี่หนูชื่อเมี่ยวหลิง พี่หนูแกเป็นคนสวยยิ่งแต่งหน้ายิ่งสวย หนูอยากเป็นคนสวยเหมือนพี่แกบ้าง แต่ทำไงได้หนูเกิดมาก็หน้าได้แค่นี้ แต่พี่เขาว่าหนูหุ่นดีนะถ้าแต่งหน้าก็สวย แต่หนูจะไปทำยังไงได้งานหนูมีแต่ใช้แรงยืนนั่งหน้าร้านทั้งวันฝุ่นก้อจับหน้าหมดจะโปะหน้าลูกค้าก็มา บางครั้งหนูก็อยากไปทำงานเหมือนพี่เค้าบ้าง
แต่พี่เมี่ยวหลิงเขาก็บอกว่า “ผู้หญิงเป็นคนสวยบางครั้งก็ไม่ดีที่สำคัญคือเราเลือกไม่ได้ ถ้าอยากเป็นผู้หญิงสวยที่มีค่าก็ต้องสามารถเลือกผู้ชายได้ด้วย...อืม...ชิงชิงไปทำงานเถอะไป สายแล้ว”
ที่หนูได้มาอยู่และทำงานที่นี่ก็เพราะพี่เมี่ยวหลิง นายจ้างหนูบอกว่ารู้จักพี่เมี่ยวหลิงเพราะแกมาซื้อเสื้อผ้าที่ร้านบ่อยวันหนึ่งพี่เมี่ยวหลิงมาถามแกว่าต้องการรับคนมาช่วยขายของไหม? มีน้องสาวกำลังหางานทำอยู่ นายจ้างหนูบอกว่าเห็นพี่เมี่ยวหลิงไปถามหลายร้านแล้ว พอดีร้านแกต้องการคนจึงรับหนูไว้ หนูรักพี่เมี่ยวหลิงจังเลย
ปล. หนูก็ชอบงานขายเสื้อผ้านะถึงจะหนักก็เถอะ ลูกค้าชอบหนูเพราะหนูชอบคุยและเวลาถามไม่หน้างอนี่แหละ (ผมชอบคุณตั้งแต่สีขาวสะท้อนเข้าตาผมแล้ว คริคริ...หัวเราะเหมือนลุง จากผู้เขียน)
ชิงชิง กับ เมี่ยวหลิง
ม่วยม่วยสวยสดใส โตสมวัยได้ขยัน
ขายผ้าหน้าเป็นมัน เสียงเจื้อยแจ้วแว่วเจรจา
ชิงชิง
หนูชื่อชิงชิง บ้านเดิมอยู่หนูอยู่กว่างซี จังหวัดทางตอนใต้ของจีนอยู่ติดกับจังหวัดกวางตุ้งที่บ้านหนูมีภูเขาสวยงาม บ้านหนูอยู่ติดกับเทือกเขาต้าหมิงซันสวยงามมากอากาศดี ถ้าพี่ไปกว่างซีอย่าลืมโทรหาหนูนะ หนูอยู่หมู่บ้านเล็กๆ ไปถามถึงก็หากันพบ
ทำไมหนูมาที่เสินเจิ้นนี้นะเหรอ? ก็เพราะหนูต้องการมาทำงานหาเงินเพิ่มนะซิ อีกอย่างได้ยินว่าที่นี่ติดกับฮ่องกงคนพูดภาษาอังกฤษได้มีเยอะเลย หนูเห็นพี่ที่เขามาเสินเจิ้นกลับไปบ้านแต่งตัวสวยๆ แถมพูดภาษาอังกฤษเก่งกว่าหนูที่เรียนอยู่ที่บ้านอีก
หนูถามพี่เขาว่า “มีงานให้หนูทำบ้างไหม?”
พี่เขาบอกว่า “งานของพี่น้องทำไม่ได้หรอกจ๊ะ แต่พอมีงานอื่นน้องน่าจะทำได้...หนักนะ..จะไปทำไหม?”
ทายสิว่าหนูจะตอบว่าอย่างไร? ฮิฮิ พอเรียนจบหนูก็ขอมาพักกับพี่เขาค่ะ
งานที่หนูได้ทำคืองานขายเสื้อผ้าที่นี่ไง เขาเรียกที่นี่ว่าตลาดตงเหมิน ตลาดที่แสนจะคึกคักมีคนเดินกันมากมายแต่งตัวสวยๆ กันทุกคนหน้าร้อนผู้คนก็นุ่งสั้นเดินกันขวักไขว่ ยิ่งผู้หญิงนุ่งสั้นมาเดินกันเยอะ ขาขาวๆ สาวสวยๆ ผู้ชายก็เยอะบางทีมีฝรั่ง คนผิวขาว ผิวดำมาซื้อของด้วย บางทีหนูก็เจอคนไทยแบบพี่นี่แหละ คนไทยนี่ใจดี หนูก็พลอยได้ฝึกภาษาอังกฤษกับลูกค้านี่แหละตอนนี้หนูพูดไทยได้ด้วยนะ “สวัสดีคะ.....เอามั้ย?”
งานของหนูนี่หนักมากจริง ๆ มาจัดร้านตั้งแต่สิบโมงเช้า เปิดร้านสิบเอ็ดโมงปิดร้านเที่ยงคืน กว่าจะปิดร้านเสร็จได้กลับไปถึงห้องนอนก็ปาเข้าไปเกือบตีสองแล้ว ไปถึงห้องก็ไม่เห็นหน้าพี่ที่ปราณีให้หนูอยู่ด้วยแล้ว อ่อลืมบอกไปพี่หนูชื่อเมี่ยวหลิง พี่หนูแกเป็นคนสวยยิ่งแต่งหน้ายิ่งสวย หนูอยากเป็นคนสวยเหมือนพี่แกบ้าง แต่ทำไงได้หนูเกิดมาก็หน้าได้แค่นี้ แต่พี่เขาว่าหนูหุ่นดีนะถ้าแต่งหน้าก็สวย แต่หนูจะไปทำยังไงได้งานหนูมีแต่ใช้แรงยืนนั่งหน้าร้านทั้งวันฝุ่นก้อจับหน้าหมดจะโปะหน้าลูกค้าก็มา บางครั้งหนูก็อยากไปทำงานเหมือนพี่เค้าบ้าง
แต่พี่เมี่ยวหลิงเขาก็บอกว่า “ผู้หญิงเป็นคนสวยบางครั้งก็ไม่ดีที่สำคัญคือเราเลือกไม่ได้ ถ้าอยากเป็นผู้หญิงสวยที่มีค่าก็ต้องสามารถเลือกผู้ชายได้ด้วย...อืม...ชิงชิงไปทำงานเถอะไป สายแล้ว”
ที่หนูได้มาอยู่และทำงานที่นี่ก็เพราะพี่เมี่ยวหลิง นายจ้างหนูบอกว่ารู้จักพี่เมี่ยวหลิงเพราะแกมาซื้อเสื้อผ้าที่ร้านบ่อยวันหนึ่งพี่เมี่ยวหลิงมาถามแกว่าต้องการรับคนมาช่วยขายของไหม? มีน้องสาวกำลังหางานทำอยู่ นายจ้างหนูบอกว่าเห็นพี่เมี่ยวหลิงไปถามหลายร้านแล้ว พอดีร้านแกต้องการคนจึงรับหนูไว้ หนูรักพี่เมี่ยวหลิงจังเลย
ปล. หนูก็ชอบงานขายเสื้อผ้านะถึงจะหนักก็เถอะ ลูกค้าชอบหนูเพราะหนูชอบคุยและเวลาถามไม่หน้างอนี่แหละ (ผมชอบคุณตั้งแต่สีขาวสะท้อนเข้าตาผมแล้ว คริคริ...หัวเราะเหมือนลุง จากผู้เขียน)