และแล้วสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกับชีวิตผมจนได้..... เชิญอ่านได้เลยครับ เรื่องจริง ที่อยากเล่าให้อ่านกัน
.......................................................................................................................................
...บรรยากาศยามเช้าหลังจากที่ฝนตกเมื่อคืน ยังคงชวนให้หลงไหลในการนอนบนที่นอน นิ่มๆ ใต้ผ้าห่มอุ่นๆ พร้อมกันหมอนข้างที่กระชับกับสรีระของเรายิ่งนัก 9 โมงกว่าของเช้าวันจันทร์ หลังจากที่หลับไหลด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทางข้ามจังหวัด อีกทั้งท่องเที่ยวยามราตรีที่ถนนคนม่วน ในตัวจังหวัด
ผมก็ต้องตื่นขึ้นมาเนื่องจากผลของการดื่มน้ำเข้าไปเยอะก่อนนอนนั่นเอง ห้องน้ำชั้นบน คงไม่ใช่ที่ของผม ณ เวลานี้ ผมจึงต้องเดินผ่านบันไดที่ทอดยาวของตึกแถว2 ชั้น เพื่อไปยังห้องน้ำชั้นล่าง สายตาของผม ณ ช่วงเวลานั้น ก็ไม่ได้เอะใจ จากสิ่งที่พบเห็นเท่าไรนัก อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่ผมต้องการอันดับแรกๆ
คงไม่ใช่ความคิดที่จะเดินไปดูสิ่งที่ปรากฎ เพราะคิดว่ามันน่าจะเป็นปกติของคนที่ตื่นมาก่อนปฎิบัติ เฉกเช่นทุกวัน
เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น ในขณะที่ผมกำลังปลดทุกข์อย่างสุขใจ "ใครๆ ใครมารื้อของกองทิ้งไว้ตรงนี้ แกทำอย่างนี้ทำไม" สิ้นเสียง ผมก็ต้องสะดุ้งโหยง
สิ่งที่กำลังจะถูกปลดเพื่อให้พ้นทุกข์กลับต้องเข้าไปอยู่จุดเดิมทันที "หยุด ไม่ต้องทำอะไร ใดๆ ทั้งสิ้น ห้ามแตะต้องอะไรทั้งนั้น ยืนอยู่กับที่" ผมตะโกน ออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด
"ดูซิ notebook อยู่มั๊ย" ผมตะโกนอีกครั้ง "ไม่มี ไม่มีอะไรเลย กระปุกตังค์ก็ไม่มี หายไปหมดแล้ว" สิ้นสุดเสียง ผมก็รีบกระโจนออกจากห้องน้ำ และดิ่งตรงเข้าไปดู สิ่งที่หายไปทันที
หลังจากที่ประเมิณคล่าวๆ แล้ว ผมก็รีบวิ่งไปเอากล้องคู่ใจ ที่อยู่ในห้องออกมาเพื่อบัญทึก สิ่งที่พอจะเป็นเบาะแส ทันที ในระหว่างนั้น คำสั่งที่ 2 ของผมก็คือการ สั่งให้ติดต่อกับเจ้าหน้าที่เพื่อแจ้งเหตุที่เกิดขึ้นโดยด่วน
191 คือหมายเลขฉุกเฉินที่มักจะนึกขึ้นเป็นเบอร์แรก ในกรณีฉุกเฉินอย่างนี้ ครั้งที่ 3 ของความพยายามติดต่อ ผมก็ได้สนทนากับปลายทางเสียทีสถานที่เกิดเหตุ และสิ่งที่เกิดขึ้น นั้นจำเป็นอย่างมากสำหรับข้อมูลเบื้องต้น เพื่อแจ้งให้เจ้าหน้าที่ ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ที่ไหน อย่างไร ?
ในขณะที่ผมเก็บภาพต่างๆ ไปเรื่อยๆ ก็พลางสังเกตุ วิเคราะห์ กับหลักฐานที่พบไปด้วย และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็แวป เข้ามาในความคิดของผมทันที
"โทรหาหุ้นส่วนด่วน" ผมออกคำสั่งอีกครั้ง ไม่นานนัก หุ้นส่วนของผมก็มา จากระยะทาง 30 กิโลเมตร ใช้เวลา 15 นาที ก็ถือว่าเร็วมาก แต่สำหรับ ระยะทาง1 กิโลเมตร กับเวลาที่ใช้ 1 ชั่วโมงครึ่ง ??? ไม่ต้องบอกครับ เจ้าหน้าที่เดินเข้ามาถามผมทันทีเช่นกัน จากการให้การคล่าวๆ กับเจ้าหน้าที่ซึ่งมาพบกับผมและเจ้าทุกข์ อีก 3 ราย ไม่มีแม้กระทั่ง กระดาษ ปากกา
อนาคตของเด็กคนหนึ่ง ที่ถูกผมลบทิ้งภายในเวลา 8 ชั่วโมง !!!
.......................................................................................................................................
...บรรยากาศยามเช้าหลังจากที่ฝนตกเมื่อคืน ยังคงชวนให้หลงไหลในการนอนบนที่นอน นิ่มๆ ใต้ผ้าห่มอุ่นๆ พร้อมกันหมอนข้างที่กระชับกับสรีระของเรายิ่งนัก 9 โมงกว่าของเช้าวันจันทร์ หลังจากที่หลับไหลด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทางข้ามจังหวัด อีกทั้งท่องเที่ยวยามราตรีที่ถนนคนม่วน ในตัวจังหวัด
ผมก็ต้องตื่นขึ้นมาเนื่องจากผลของการดื่มน้ำเข้าไปเยอะก่อนนอนนั่นเอง ห้องน้ำชั้นบน คงไม่ใช่ที่ของผม ณ เวลานี้ ผมจึงต้องเดินผ่านบันไดที่ทอดยาวของตึกแถว2 ชั้น เพื่อไปยังห้องน้ำชั้นล่าง สายตาของผม ณ ช่วงเวลานั้น ก็ไม่ได้เอะใจ จากสิ่งที่พบเห็นเท่าไรนัก อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่ผมต้องการอันดับแรกๆ
คงไม่ใช่ความคิดที่จะเดินไปดูสิ่งที่ปรากฎ เพราะคิดว่ามันน่าจะเป็นปกติของคนที่ตื่นมาก่อนปฎิบัติ เฉกเช่นทุกวัน
เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น ในขณะที่ผมกำลังปลดทุกข์อย่างสุขใจ "ใครๆ ใครมารื้อของกองทิ้งไว้ตรงนี้ แกทำอย่างนี้ทำไม" สิ้นเสียง ผมก็ต้องสะดุ้งโหยง
สิ่งที่กำลังจะถูกปลดเพื่อให้พ้นทุกข์กลับต้องเข้าไปอยู่จุดเดิมทันที "หยุด ไม่ต้องทำอะไร ใดๆ ทั้งสิ้น ห้ามแตะต้องอะไรทั้งนั้น ยืนอยู่กับที่" ผมตะโกน ออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด
"ดูซิ notebook อยู่มั๊ย" ผมตะโกนอีกครั้ง "ไม่มี ไม่มีอะไรเลย กระปุกตังค์ก็ไม่มี หายไปหมดแล้ว" สิ้นสุดเสียง ผมก็รีบกระโจนออกจากห้องน้ำ และดิ่งตรงเข้าไปดู สิ่งที่หายไปทันที
หลังจากที่ประเมิณคล่าวๆ แล้ว ผมก็รีบวิ่งไปเอากล้องคู่ใจ ที่อยู่ในห้องออกมาเพื่อบัญทึก สิ่งที่พอจะเป็นเบาะแส ทันที ในระหว่างนั้น คำสั่งที่ 2 ของผมก็คือการ สั่งให้ติดต่อกับเจ้าหน้าที่เพื่อแจ้งเหตุที่เกิดขึ้นโดยด่วน
191 คือหมายเลขฉุกเฉินที่มักจะนึกขึ้นเป็นเบอร์แรก ในกรณีฉุกเฉินอย่างนี้ ครั้งที่ 3 ของความพยายามติดต่อ ผมก็ได้สนทนากับปลายทางเสียทีสถานที่เกิดเหตุ และสิ่งที่เกิดขึ้น นั้นจำเป็นอย่างมากสำหรับข้อมูลเบื้องต้น เพื่อแจ้งให้เจ้าหน้าที่ ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ที่ไหน อย่างไร ?
ในขณะที่ผมเก็บภาพต่างๆ ไปเรื่อยๆ ก็พลางสังเกตุ วิเคราะห์ กับหลักฐานที่พบไปด้วย และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็แวป เข้ามาในความคิดของผมทันที
"โทรหาหุ้นส่วนด่วน" ผมออกคำสั่งอีกครั้ง ไม่นานนัก หุ้นส่วนของผมก็มา จากระยะทาง 30 กิโลเมตร ใช้เวลา 15 นาที ก็ถือว่าเร็วมาก แต่สำหรับ ระยะทาง1 กิโลเมตร กับเวลาที่ใช้ 1 ชั่วโมงครึ่ง ??? ไม่ต้องบอกครับ เจ้าหน้าที่เดินเข้ามาถามผมทันทีเช่นกัน จากการให้การคล่าวๆ กับเจ้าหน้าที่ซึ่งมาพบกับผมและเจ้าทุกข์ อีก 3 ราย ไม่มีแม้กระทั่ง กระดาษ ปากกา