....... ก่อนอื่นขอแทนตัวเองด้วยชื่อว่า เอน นะคะ... เพราะว่าจากอายุของเอนแล้วแทนตัวว่า เรา หรือ ฉัน คงไม่เหมาะค่ะ....
... เอนเป็นเด็กคนหนึ่งที่โตมาในกระแสบอยแบนด์ฟีเวอร์... แต่โดยส่วนตัวมีอคติกับเพลงป็อบชนิดที่ว่าได้ยินแล้วอึดอัดเสมอไม่ว่าจะเป็นของศิลปินคนไหนหรือชาติไหน แม้แต่ศิลปินไทยก็ตาม... เอนชอบร้องเพลงแต่ไม่ชอบดนตรี เพราะคิดว่าดนตรีเป็นตัวจำกัดอิสรภาพของเสียงร้อง ทำให้ต้องร้องไปตามดนตรี... จึงชอบเพลงประสานเสียง เพลงสวดเสียมากกว่า
จากที่ได้กล่าวมาข้างต้น... ทำให้เอนมีความสนใจให้นักร้องเพียงน้อยนิด... ไม่มีไอดอลหรือติดตามใครเลย ไม่ใช่ไม่เปิดใจฟัง...แต่เคยฟังแล้วพบว่าไม่ชอบ.... ไม่ชอบ จนกระทั่ง... เมื่อ 8 วันที่แล้ว เอนได้เห็นโพสต์หนึ่งใน FB ว่าด้วยการแสดงความคิดเห็นต่อ ซอมบี้ ใน The walking dead ว่าไร้ชีวิตชีวา แล้วมีผู้คัดค้านว่า "แล้วจะให้ซอมบี้พลิ้วไหวเต้นไปมาแบบนี้รึไง" พร้อมกับยกภาพหนึ่งมาประกอบ
เป็นภาพซอมบี้ที่ตลกพิลึก.. เพราะมันกำลังเต้น... และพอสืบหาว่าภาพนี้มีที่มาอย่างไร...
....นั่นทำให้เอนพบกับเพลง Thriller ขับร้องโดย Michael Jackson
....แล้วเอนก็ได้พบกับศิลปิน.. หรือนักร้องคนหนึ่งที่วิเศษที่สุดเท่าที่เอนเคยฟังเพลงมาในชีวิต เอนไม่รู้สึกว่าดนตรีนั่นจำกัดอิสระในการร้องของไมเคิล แจ็คสัน
ตั้งแต่นั้น... เอนก็ค้นข้อมูลข่าวสาร ผลงาน รายการพิเศษ งานรับรางวัล การให้สัมภาษณ์.... และเข้าสู่ช่วงเพ้อฝัน
เอนกำลังหลงรักคนตาย... ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาจากไปแล้ว และเมื่อถึงบ้านและเสร็จงาน จะต้องเปิดดูผลงานของเขาทุกวัน... ยิ้ม หัวเราะ และร้องไห้ไปกับเรื่องราวของเขาเหมือนคนบ้า....
ความรู้สึกที่เอนมีต่อเขาตอนนี้มันมากมาย... แต่ไม่สามารถระบายกับใครได้เลย เพื่อนๆ ของเอนเด็กเกินกว่าจะสนใจสิ่งที่เอนรักในขณะนี้... ยิ่งใกล้วันครบรอบการพักผ่องของเขา ความรู้สึกของเอนก็มากมายกว่าเดิมจนเรียกได้ว่ารู้สึกสะเทือนใจเกือบตลอดเวลา
... ตอนประถมเอนเคยเห็นงานศพของเขาทางทีวี แต่ในตอนนั้นสำหรับเอนมันเป็นเพียงข่าวตามปกติทุกๆ วัน......... คนที่ชื่อ ไมเคิล แจ็คสัน ในตอนนั้น เอนไม่ได้รู้จักตัวตนของเขาเลย นอกจากข่าวบ้าๆ ผ่านสื่อใจร้าย.... หลายครั้งที่เอนเกือบตัดสินเขาไปตามที่ได้ยินมาผิดๆ
เอนเป็นคนผิวเข้ม... ผู้ใหญ่มักจะบอกเอนเสมอว่าให้พอใจในตัวเอง แต่จะชอบสอนโดยยกเอาไมเคิลมาเป็นตัวอย่างของคนที่ไม่พอใจในตัวเอง จนต้องไปฟอกสีผิวและศัลยกรรม สุดท้ายก็ต้องอยู่อย่างไม่เป็นสุข ทุกข์ทรมาณ ..... เอนไม่ได้เชื่อสนิทใจ.... แต่ก็ไม่ได้คิดจะหาข้อเท็จจริง ตอนนั้นเอนเด็กเกินกว่าจะรู้ด้วยซ้ำว่า ไมเคิล แจ็คสัน ที่ว่า เป็นใคร... พอโตมาอีกหน่อยได้เห็นรายการทีวีต่างๆ นิยมล้อเลียนเขามาก ก็พอจะเข้าใจว่าคงเป็นนักแสดง หรือศิลปินดัง... ช่วงเวลานั้นเขายังมีชีวิต... แต่เอนก็ไม่ได้ติดตามหรือสนใจ
จนมาวันนี้... เอนต้องมานั่งร้องไห้ทีหลัง.... เอนเสียใจ... เอนเสียใจที่ รู้จัก เขา ช้าไป และไม่ได้ปกป้องเขาในตอนนั้น...
ความรู้สึกของเขาช่างเปราะบาง แต่เขาก็เข้มแข็งเหลือเกิน... เพื่อมอบความสุขให้กับเด็กๆ และโลกที่ทำร้ายเขา
8 วันที่ผ่านมาเอนพยายามอธิบายความจริง กับคนที่มากที่ไม่รู้ว่าไมเคิลนั้นเป็นอย่างไร ยิ่งเอนได้พูดคุยกับคนอื่นๆ เกี่ยวกับไมเคิลเท่าไหร่ กลับพบว่ายังมีคนอีกมากมายที่มองเขาในแง่ร้ายและเข้าใจเขาผิด นั้นทำให้เอนรู้สึกเศร้า...แต่ความรู้สึกที่อยากจะปกป้องเขานี้กลับยิ่งรุนแรงขึ้น...
พอใกล้ถึงวันครบรอบวันที่เขาได้พักผ่อน... เอนพยายามหาที่สักที่ หาใครที่เอนสามารถบอกความรู้สึกเกี่ยวกับไมเคิลได้ ถึงจะมีคนรักเขามากแต่ก็มีกลุ่มคนใจร้ายปรากฏตัวโจมตีเขาอีก ทำให้เอนกลัว... กลัวคนคนหนึ่งที่อาจกำลังมองเหตุการณ์อยู่สวรรค์จะกำลังเสียใจ แต่เอนก็ไม่รู้จะพูดคุยหรืออธิบายกับใคร ....... จนกระทั่งเอนได้เจอคลับนี้
..... สำหรับเอนการสมัครสมาชิกพันทิปวุ่นวายจนไม่คิดว่าจะมีวันที่เอนได้เข้ามาตั้งกระทู้ที่นี่.... แต่เอนก็อยากเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของคลับนี้ เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มคนที่รักไมเคิล แจ็คสัน... เอนรักเขามาก... มันอาจจะช้าสักหน่อย... แต่เอนเชื่อว่ายังไม่สายที่เราจะรักและทำความเข้าใจเขา...
ขอขอบคุณค่ะที่...กรุณาอ่านมาจนถึงตอนนี้ และขอขอบคุณไมเคิล... ที่ทำให้เอนมีไอดอลคนแรกในชีวิต และเข้าใจว่าอะไรที่เรียกว่าความคลั่งไคล้
/ปาดน้ำตาที่ไหลท่วมกระทู้/
ผ่านมา 8 วัน ที่ "รู้จัก" และติดตาม MJ [ขอพื้นที่ระบายความรู้สึกค่ะ]
... เอนเป็นเด็กคนหนึ่งที่โตมาในกระแสบอยแบนด์ฟีเวอร์... แต่โดยส่วนตัวมีอคติกับเพลงป็อบชนิดที่ว่าได้ยินแล้วอึดอัดเสมอไม่ว่าจะเป็นของศิลปินคนไหนหรือชาติไหน แม้แต่ศิลปินไทยก็ตาม... เอนชอบร้องเพลงแต่ไม่ชอบดนตรี เพราะคิดว่าดนตรีเป็นตัวจำกัดอิสรภาพของเสียงร้อง ทำให้ต้องร้องไปตามดนตรี... จึงชอบเพลงประสานเสียง เพลงสวดเสียมากกว่า
จากที่ได้กล่าวมาข้างต้น... ทำให้เอนมีความสนใจให้นักร้องเพียงน้อยนิด... ไม่มีไอดอลหรือติดตามใครเลย ไม่ใช่ไม่เปิดใจฟัง...แต่เคยฟังแล้วพบว่าไม่ชอบ.... ไม่ชอบ จนกระทั่ง... เมื่อ 8 วันที่แล้ว เอนได้เห็นโพสต์หนึ่งใน FB ว่าด้วยการแสดงความคิดเห็นต่อ ซอมบี้ ใน The walking dead ว่าไร้ชีวิตชีวา แล้วมีผู้คัดค้านว่า "แล้วจะให้ซอมบี้พลิ้วไหวเต้นไปมาแบบนี้รึไง" พร้อมกับยกภาพหนึ่งมาประกอบ
เป็นภาพซอมบี้ที่ตลกพิลึก.. เพราะมันกำลังเต้น... และพอสืบหาว่าภาพนี้มีที่มาอย่างไร...
....นั่นทำให้เอนพบกับเพลง Thriller ขับร้องโดย Michael Jackson
....แล้วเอนก็ได้พบกับศิลปิน.. หรือนักร้องคนหนึ่งที่วิเศษที่สุดเท่าที่เอนเคยฟังเพลงมาในชีวิต เอนไม่รู้สึกว่าดนตรีนั่นจำกัดอิสระในการร้องของไมเคิล แจ็คสัน
ตั้งแต่นั้น... เอนก็ค้นข้อมูลข่าวสาร ผลงาน รายการพิเศษ งานรับรางวัล การให้สัมภาษณ์.... และเข้าสู่ช่วงเพ้อฝัน
เอนกำลังหลงรักคนตาย... ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาจากไปแล้ว และเมื่อถึงบ้านและเสร็จงาน จะต้องเปิดดูผลงานของเขาทุกวัน... ยิ้ม หัวเราะ และร้องไห้ไปกับเรื่องราวของเขาเหมือนคนบ้า....
ความรู้สึกที่เอนมีต่อเขาตอนนี้มันมากมาย... แต่ไม่สามารถระบายกับใครได้เลย เพื่อนๆ ของเอนเด็กเกินกว่าจะสนใจสิ่งที่เอนรักในขณะนี้... ยิ่งใกล้วันครบรอบการพักผ่องของเขา ความรู้สึกของเอนก็มากมายกว่าเดิมจนเรียกได้ว่ารู้สึกสะเทือนใจเกือบตลอดเวลา
... ตอนประถมเอนเคยเห็นงานศพของเขาทางทีวี แต่ในตอนนั้นสำหรับเอนมันเป็นเพียงข่าวตามปกติทุกๆ วัน......... คนที่ชื่อ ไมเคิล แจ็คสัน ในตอนนั้น เอนไม่ได้รู้จักตัวตนของเขาเลย นอกจากข่าวบ้าๆ ผ่านสื่อใจร้าย.... หลายครั้งที่เอนเกือบตัดสินเขาไปตามที่ได้ยินมาผิดๆ
เอนเป็นคนผิวเข้ม... ผู้ใหญ่มักจะบอกเอนเสมอว่าให้พอใจในตัวเอง แต่จะชอบสอนโดยยกเอาไมเคิลมาเป็นตัวอย่างของคนที่ไม่พอใจในตัวเอง จนต้องไปฟอกสีผิวและศัลยกรรม สุดท้ายก็ต้องอยู่อย่างไม่เป็นสุข ทุกข์ทรมาณ ..... เอนไม่ได้เชื่อสนิทใจ.... แต่ก็ไม่ได้คิดจะหาข้อเท็จจริง ตอนนั้นเอนเด็กเกินกว่าจะรู้ด้วยซ้ำว่า ไมเคิล แจ็คสัน ที่ว่า เป็นใคร... พอโตมาอีกหน่อยได้เห็นรายการทีวีต่างๆ นิยมล้อเลียนเขามาก ก็พอจะเข้าใจว่าคงเป็นนักแสดง หรือศิลปินดัง... ช่วงเวลานั้นเขายังมีชีวิต... แต่เอนก็ไม่ได้ติดตามหรือสนใจ
จนมาวันนี้... เอนต้องมานั่งร้องไห้ทีหลัง.... เอนเสียใจ... เอนเสียใจที่ รู้จัก เขา ช้าไป และไม่ได้ปกป้องเขาในตอนนั้น...
ความรู้สึกของเขาช่างเปราะบาง แต่เขาก็เข้มแข็งเหลือเกิน... เพื่อมอบความสุขให้กับเด็กๆ และโลกที่ทำร้ายเขา
8 วันที่ผ่านมาเอนพยายามอธิบายความจริง กับคนที่มากที่ไม่รู้ว่าไมเคิลนั้นเป็นอย่างไร ยิ่งเอนได้พูดคุยกับคนอื่นๆ เกี่ยวกับไมเคิลเท่าไหร่ กลับพบว่ายังมีคนอีกมากมายที่มองเขาในแง่ร้ายและเข้าใจเขาผิด นั้นทำให้เอนรู้สึกเศร้า...แต่ความรู้สึกที่อยากจะปกป้องเขานี้กลับยิ่งรุนแรงขึ้น...
พอใกล้ถึงวันครบรอบวันที่เขาได้พักผ่อน... เอนพยายามหาที่สักที่ หาใครที่เอนสามารถบอกความรู้สึกเกี่ยวกับไมเคิลได้ ถึงจะมีคนรักเขามากแต่ก็มีกลุ่มคนใจร้ายปรากฏตัวโจมตีเขาอีก ทำให้เอนกลัว... กลัวคนคนหนึ่งที่อาจกำลังมองเหตุการณ์อยู่สวรรค์จะกำลังเสียใจ แต่เอนก็ไม่รู้จะพูดคุยหรืออธิบายกับใคร ....... จนกระทั่งเอนได้เจอคลับนี้
..... สำหรับเอนการสมัครสมาชิกพันทิปวุ่นวายจนไม่คิดว่าจะมีวันที่เอนได้เข้ามาตั้งกระทู้ที่นี่.... แต่เอนก็อยากเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของคลับนี้ เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มคนที่รักไมเคิล แจ็คสัน... เอนรักเขามาก... มันอาจจะช้าสักหน่อย... แต่เอนเชื่อว่ายังไม่สายที่เราจะรักและทำความเข้าใจเขา...
ขอขอบคุณค่ะที่...กรุณาอ่านมาจนถึงตอนนี้ และขอขอบคุณไมเคิล... ที่ทำให้เอนมีไอดอลคนแรกในชีวิต และเข้าใจว่าอะไรที่เรียกว่าความคลั่งไคล้
/ปาดน้ำตาที่ไหลท่วมกระทู้/