เราเป็นคนพิการคนหนี่งที่ผ่านกันผ่าตัดมาแล้วสองครั้ง ก่อนหน้านี้เราเดิน ได้เราเร็วเหมือนคนปกติ แต่ไม่เหมือนคนปกติ ชอบเดินเขย่งขา เดินเร็ว เดินได้ไกล แต่ไม่ได้หมายความว่าวิ่งได้นะ เราผิดปกติตรงลูกสบ่าเล็ก หัวเข่าผับไม่ได้เพราะผิดรูปมันมาอยู่ข้างๆ ข้างซ้ายพับได้ปกติ คือขาไม่ค่อยแข็งแรง แต่ก็พอเดินได้
ตอนเด็กหาหมอประจำค่ะ เท่าที่จำได้ผ่าตัดตอนอยู่อนุบาลกำลังขี้น ป . 1 ก็รักษามาเรื่อยๆ ทำกายภาพ ใช้วอคเกอร์ ใส่เบส
แต่พอผ่าตัดครั้งที่สองรู้สึกเจ็บเวลาเหยียบพื้น มันเสียวๆ หมอเลยเอาไม้ค้ำ มาให้ใช้ ก็ใช้มาเรื่อยๆ แต่เดินได้เฉพาะพื้นที่เรียบๆ ในบ้าน อะไรแบบนี้
พอหลังจบม. 3 เขhาเรียนโรงเรียนประจำที่พัทยา เป็น รร สอนคนที่พิการ เราก็ใช้รถวิลเเชร์ละ เพราะขี้เกียจ กะจะใช้เวลาทำเวร คือความสะอาด พอได้นั่งแล้วมันสบาย ก็นั่งมาเรื่อย เกือบปีอ่ะ ทำให้ขาดูแย่ลงกว่าเดิม พอถึงเวลาที่ต้องเดิน
เดินไม่ได้ ! ก้าวขาขี้นบันได้ครั้งแรก แทบจะคลาน ความรุ้สึกแบบอยากร้องไห้ ก็พยามฟื้น เดินมากขี้น หลังๆก็โอเคขี้น แต่ไปไหนก็ ไม้ค้ำยัน ไม้ค้ำยัน อยู่ในห้อง ในบ้าน ก็ไม้ค้ำยัน เคยคิดที่จะลองก้าวขาโดยไม่ต้องใช้ไม้
ทำไม่ได้จริงๆ !!!! ไม่เป็นไร มันไปไหนมาไหนได้ ขี้นบันได้ได้ ก็โอเค
กลับบ้านไปน้าถาม ว่า แค่เดินไปเข้าห้องน้ำแค่นี้เองจะใช้ไม้ทำไม เพราะปกติ ไม่ต้องใช้ก็เดินได้ แต่หลังๆ ทำไม่ได้
อยู่พัทยาทำงาน ระยะเวลา ก็ยังเป็นเหมือนเดิน ทรงตัวได้อย่างเดียว ก้าวขาไม่ได้
จนรับเชื่อพระเยซูคริส เพิ่งเข้าโบสถ์อาทิตย์ที่เเล้ว ป้าที่แนะนำเราก็พยามบอก ต้องเชื่อ ขอให้หนูเชื่อ เดี่ยวพระเจ้าจะช่วยหนูเอง พระเจ้ารักหนู พยามอฐิธาน ขอให้เชื่อเหอะ จริงๆ เขาก็บอกให้เราจับที่หัวเขา อฐิธาน .............. เเล้วก็ทำตาม
จริงๆหนูก็อฐิธานไม่เป็น ก็ใช้ภาษาที่เข้าใจง่ายของหนูนิแหละ ส่วนใหญ่กับอธิฐานในใจ ถ้าพูดแล้วกลัวพระเจ้างง เพราะเรียบเรียบคำพูดไม่ค่อยถูก (ถ้าคุยกับเพื่อน หรือเล่าอะไรให้เพื่อนฟัง ก็จะเหมาทั้งน้ำทั้งเนื้อเลยค่ะ ฮาๆๆๆๆ พูดแล้วงงเอง ถามกลับอีกว่า ฉันเล่าถึงไหนแล้ว)
เมื่อคืนก่อนนอน ลองดู แต่ได้ก้าวเดียว เมื่อตอนเช้า ลองอีกครั้ง และเชื่อค่ะว่าต้องไม่ล้ม เวลาก้าวขาเรานีกถึงพระเจ้า มันทำให้เรารุ้มั่นใจ จะบอกวันนี้เดินได้หลายก้าวเลยค่ะ แล้วไม่ล้มได้ด้วย ความรู้สึกบอกไม่ถูก
มันไม่ใช่ว่าเราไม่ลองมันุถึงได้ เราลองเเล้วมันไม่เคยได้ แต่วันนี้มันได้ !! แม้มันท่าเดินจะไม่ต่างอะไรกับนกแพนกวินน่ารักก็เหอะ วันนี้สนุกกันเดินมากค่ะ ฮาๆๆๆ
ขอบคุณพระเจ้า
นานเท่าไหร่แล้วที่เราไม่สามารถเดินเองได้โดยปราศจากไม้ค้ำยัน
ตอนเด็กหาหมอประจำค่ะ เท่าที่จำได้ผ่าตัดตอนอยู่อนุบาลกำลังขี้น ป . 1 ก็รักษามาเรื่อยๆ ทำกายภาพ ใช้วอคเกอร์ ใส่เบส
แต่พอผ่าตัดครั้งที่สองรู้สึกเจ็บเวลาเหยียบพื้น มันเสียวๆ หมอเลยเอาไม้ค้ำ มาให้ใช้ ก็ใช้มาเรื่อยๆ แต่เดินได้เฉพาะพื้นที่เรียบๆ ในบ้าน อะไรแบบนี้
พอหลังจบม. 3 เขhาเรียนโรงเรียนประจำที่พัทยา เป็น รร สอนคนที่พิการ เราก็ใช้รถวิลเเชร์ละ เพราะขี้เกียจ กะจะใช้เวลาทำเวร คือความสะอาด พอได้นั่งแล้วมันสบาย ก็นั่งมาเรื่อย เกือบปีอ่ะ ทำให้ขาดูแย่ลงกว่าเดิม พอถึงเวลาที่ต้องเดิน
เดินไม่ได้ ! ก้าวขาขี้นบันได้ครั้งแรก แทบจะคลาน ความรุ้สึกแบบอยากร้องไห้ ก็พยามฟื้น เดินมากขี้น หลังๆก็โอเคขี้น แต่ไปไหนก็ ไม้ค้ำยัน ไม้ค้ำยัน อยู่ในห้อง ในบ้าน ก็ไม้ค้ำยัน เคยคิดที่จะลองก้าวขาโดยไม่ต้องใช้ไม้
ทำไม่ได้จริงๆ !!!! ไม่เป็นไร มันไปไหนมาไหนได้ ขี้นบันได้ได้ ก็โอเค
กลับบ้านไปน้าถาม ว่า แค่เดินไปเข้าห้องน้ำแค่นี้เองจะใช้ไม้ทำไม เพราะปกติ ไม่ต้องใช้ก็เดินได้ แต่หลังๆ ทำไม่ได้
อยู่พัทยาทำงาน ระยะเวลา ก็ยังเป็นเหมือนเดิน ทรงตัวได้อย่างเดียว ก้าวขาไม่ได้
จนรับเชื่อพระเยซูคริส เพิ่งเข้าโบสถ์อาทิตย์ที่เเล้ว ป้าที่แนะนำเราก็พยามบอก ต้องเชื่อ ขอให้หนูเชื่อ เดี่ยวพระเจ้าจะช่วยหนูเอง พระเจ้ารักหนู พยามอฐิธาน ขอให้เชื่อเหอะ จริงๆ เขาก็บอกให้เราจับที่หัวเขา อฐิธาน .............. เเล้วก็ทำตาม
จริงๆหนูก็อฐิธานไม่เป็น ก็ใช้ภาษาที่เข้าใจง่ายของหนูนิแหละ ส่วนใหญ่กับอธิฐานในใจ ถ้าพูดแล้วกลัวพระเจ้างง เพราะเรียบเรียบคำพูดไม่ค่อยถูก (ถ้าคุยกับเพื่อน หรือเล่าอะไรให้เพื่อนฟัง ก็จะเหมาทั้งน้ำทั้งเนื้อเลยค่ะ ฮาๆๆๆๆ พูดแล้วงงเอง ถามกลับอีกว่า ฉันเล่าถึงไหนแล้ว)
เมื่อคืนก่อนนอน ลองดู แต่ได้ก้าวเดียว เมื่อตอนเช้า ลองอีกครั้ง และเชื่อค่ะว่าต้องไม่ล้ม เวลาก้าวขาเรานีกถึงพระเจ้า มันทำให้เรารุ้มั่นใจ จะบอกวันนี้เดินได้หลายก้าวเลยค่ะ แล้วไม่ล้มได้ด้วย ความรู้สึกบอกไม่ถูก
มันไม่ใช่ว่าเราไม่ลองมันุถึงได้ เราลองเเล้วมันไม่เคยได้ แต่วันนี้มันได้ !! แม้มันท่าเดินจะไม่ต่างอะไรกับนกแพนกวินน่ารักก็เหอะ วันนี้สนุกกันเดินมากค่ะ ฮาๆๆๆ
ขอบคุณพระเจ้า