ขอพื้นที่เล็กๆระบายสิ่งที่มันอึดอัดเหลือเกินในตอนนี้
เรื่องมันเกิดขึ้นในเดือนตุลาคมปีที่แล้ว เดือนที่เรารู้จักกันและเจอกันครั้งแรก
วันเวลาผ่านไป ความรู้สึกแรกที่เจอเธอมันคอยมาย้ำเตือนว่าเราคงจะเป็นคู่กัน
ต่างคนต่างมีความรู้สึกตรงกัน ต่างคนต่างรู้สึกคล้ายว่าเคยเจอกันมาก่อน ต่างคนต่างรู้สึกว่าใช่
ทั้งๆที่ยังไม่มีแม้แต่คำสนทนาใดเอ่ยออกมาจากเราทั้งสอง
วันเวลาผ่านไป ความรู้สึกดีๆเริ่มก่อตัว การได้คุยกันวันละนิด แอบมองกันวันละหน่อย มันค่อยๆเพิ่มขึ้น
เธอทำให้ฉันยิ้มได้ตลอดเวลาจริงๆ ตื่นมาพร้อมกับความสุขในทุกๆวัน
จนวันนึงเราได้มาคุยกันจริงจัง เป็นวันที่เราค้นพบว่าความรู้สึกเรามันตรงกัน
ทุกอย่างเหมือนจะไปได้สวย เราคุยกัน บอกรักกัน บอกคิดถึงกัน เรากินข้าวด้วยกัน
เราหาเวลาว่างไปเที่ยวด้วยกัน เราต่างก็มีความสุขมากขึ้น มากขึ้นทุกวัน
สถานะของเราสองคนก็คงจะไม่ต่างจากคำว่าแฟน แต่แค่ไม่มีใครเอ่ยมันออกมา
จนวันนึง วันนั้น 2 เมษายน ฉันจำได้ดี วันที่เธอมาบอกว่าเธอกำลังจะมีลูก ในอีกสามเดือน ...
ความรู้สึกตอนนั้นมันบอกไม่ถูก มันจุกอยู่ในใจ ทำอะไรไม่ถูก ไม่มีการสนทนาต่อจากนั้น
แล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีใครเอ่ยเรื่องนี้ออกมาเลย ฉันเองก็ไม่กล้าถาม หรือเอ่ยถึงเรื่องนี้อีกเลย
คงจะกลัวความจริงเกินไป ก็ได้แต่ขอให้เธอพูดเล่น ก็ได้แต่ขอว่าอย่าให้เป็นเรื่องจริง
เหตุการณ์ทุกอย่างระหว่างเราก็ดำเนินไปเป็นปกติ มีความสุขในทุกๆวัน เจอกันทุกวัน คุยกันทุกวัน
เหมือนคู่รักทั่วๆไป มันช่างมีความสุขซะจริงๆ
และแล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่เธอได้เป็นพ่อคนจริงๆ ทุกอย่างก็ดำเนินมาถึงทางแยก ทางที่เราไม่อาจเดินร่วมกันได้
ถ้านับย้อนไปเดือนตุลาคมปีที่แล้ว เดือนที่เรารู้จักกันและเจอกันครั้งแรก
มันเป็นเดือนเดียวกับที่เธอทำผู้หญิงคนนั้นท้องโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
เราคงจะเจอกันช้าไป ช้าไปจริงๆ ในเวลาแค่ไม่ถึงเดือน แค่ต้นเดือนกับปลายเดือนสินะ
กับความรับผิดชอบของเธอ ฉันภูมิใจ
แต่จะให้ฉันอยู่ต่อได้อย่างไร ในวันที่ลูกต้องการแม่จริงๆ ถึงเธอจะบอกว่าไม่รักแม่ของลูกคนนั้น
ถึงเธอจะบอกว่าแม่ไม่ต้องการลูก แต่ความเป็นแต่เด็ก...อย่างไรก็ต้องการแม่
เธอเอารถฉันไปรับแม่และลูกกลับบ้านเธอ ฉันไม่ว่า อะไรที่ฉันช่วยได้ฉันยินดีเสมอ
เธอให้ฉันตั้งชื่อให้ลูกของเธอ ฉันขอบคุณนะที่เธอคิดถึงฉัน
แต่เธออย่าให้ความสำคัญกับฉันขนาดนั้นเลยได้มั้ย ฉันไม่อยากคิดไปไกล ยิ่งคิดก็ยิ่งผิดและยิ่งเจ็บ
ฉันไม่อยากเป็นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนทำลายครอบครัวของเธอ....ถึงแม้เธอเชื่อว่ามันจะไม่ใช่ก็ตาม
ในตอนนี้ ตอนที่เธอต้องรับผิดชอบ และต้องอยู่ด้วยกันกับแม่ของลูก ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม
ฉันคงทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้ คงได้แต่อวยพรขอให้เธอมีความสุข และโชคดี
ฉันหวังว่าเธอคงจะเจอสิ่งดีๆในทุกๆวัน
เธอบอกกับฉันว่าเธอคงจะเป็นพ่อหม้ายลูกติด อย่างนั้นฉันรับได้
แต่ในเมื่อตอนนี้เธอยังต้องอยู่เป็นครอบครัวของเธอ
ฉันก็คงไม่อาจจะเข้าไปยุ่งได้ เพราะไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นมือที่สามของใคร
ไม่แน่ลูกน้อยที่น่ารักของเธออาจจะเป็นกาวใจให้เธอทั้งสองอยู่ด้วยกันต่อไป
ฉันคงจะอยู่ตรงนี้ คอยมองเธอจากตรงนี้ ได้แต่ทำแค่นี้ ร้องไห้ดังๆอยู่กับตัวเอง
แล้วหันกลับไปยิ้มให้เธอด้วยความยินดี ในเมื่อเวลานี้ฉันรักเธอหมดใจไปแล้ว
อะไรที่ทำให้เธอสบายใจ ฉันยินดีทำให้เธอเสมอ
มันรักมาก รักมากจริงๆ แต่คงทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้
รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นรักที่คงเป็นไปไม่ได้ คงต้องยอมรับสภาพ
เราคงเป็นได่แค่เพียงเพื่อนกัน...
เราคงเป็นได้แค่เพียงเพื่อนกัน...แม้ใจเราจริงจังแค่ไหนก็ตาม
เรื่องมันเกิดขึ้นในเดือนตุลาคมปีที่แล้ว เดือนที่เรารู้จักกันและเจอกันครั้งแรก
วันเวลาผ่านไป ความรู้สึกแรกที่เจอเธอมันคอยมาย้ำเตือนว่าเราคงจะเป็นคู่กัน
ต่างคนต่างมีความรู้สึกตรงกัน ต่างคนต่างรู้สึกคล้ายว่าเคยเจอกันมาก่อน ต่างคนต่างรู้สึกว่าใช่
ทั้งๆที่ยังไม่มีแม้แต่คำสนทนาใดเอ่ยออกมาจากเราทั้งสอง
วันเวลาผ่านไป ความรู้สึกดีๆเริ่มก่อตัว การได้คุยกันวันละนิด แอบมองกันวันละหน่อย มันค่อยๆเพิ่มขึ้น
เธอทำให้ฉันยิ้มได้ตลอดเวลาจริงๆ ตื่นมาพร้อมกับความสุขในทุกๆวัน
จนวันนึงเราได้มาคุยกันจริงจัง เป็นวันที่เราค้นพบว่าความรู้สึกเรามันตรงกัน
ทุกอย่างเหมือนจะไปได้สวย เราคุยกัน บอกรักกัน บอกคิดถึงกัน เรากินข้าวด้วยกัน
เราหาเวลาว่างไปเที่ยวด้วยกัน เราต่างก็มีความสุขมากขึ้น มากขึ้นทุกวัน
สถานะของเราสองคนก็คงจะไม่ต่างจากคำว่าแฟน แต่แค่ไม่มีใครเอ่ยมันออกมา
จนวันนึง วันนั้น 2 เมษายน ฉันจำได้ดี วันที่เธอมาบอกว่าเธอกำลังจะมีลูก ในอีกสามเดือน ...
ความรู้สึกตอนนั้นมันบอกไม่ถูก มันจุกอยู่ในใจ ทำอะไรไม่ถูก ไม่มีการสนทนาต่อจากนั้น
แล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีใครเอ่ยเรื่องนี้ออกมาเลย ฉันเองก็ไม่กล้าถาม หรือเอ่ยถึงเรื่องนี้อีกเลย
คงจะกลัวความจริงเกินไป ก็ได้แต่ขอให้เธอพูดเล่น ก็ได้แต่ขอว่าอย่าให้เป็นเรื่องจริง
เหตุการณ์ทุกอย่างระหว่างเราก็ดำเนินไปเป็นปกติ มีความสุขในทุกๆวัน เจอกันทุกวัน คุยกันทุกวัน
เหมือนคู่รักทั่วๆไป มันช่างมีความสุขซะจริงๆ
และแล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่เธอได้เป็นพ่อคนจริงๆ ทุกอย่างก็ดำเนินมาถึงทางแยก ทางที่เราไม่อาจเดินร่วมกันได้
ถ้านับย้อนไปเดือนตุลาคมปีที่แล้ว เดือนที่เรารู้จักกันและเจอกันครั้งแรก
มันเป็นเดือนเดียวกับที่เธอทำผู้หญิงคนนั้นท้องโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
เราคงจะเจอกันช้าไป ช้าไปจริงๆ ในเวลาแค่ไม่ถึงเดือน แค่ต้นเดือนกับปลายเดือนสินะ
กับความรับผิดชอบของเธอ ฉันภูมิใจ
แต่จะให้ฉันอยู่ต่อได้อย่างไร ในวันที่ลูกต้องการแม่จริงๆ ถึงเธอจะบอกว่าไม่รักแม่ของลูกคนนั้น
ถึงเธอจะบอกว่าแม่ไม่ต้องการลูก แต่ความเป็นแต่เด็ก...อย่างไรก็ต้องการแม่
เธอเอารถฉันไปรับแม่และลูกกลับบ้านเธอ ฉันไม่ว่า อะไรที่ฉันช่วยได้ฉันยินดีเสมอ
เธอให้ฉันตั้งชื่อให้ลูกของเธอ ฉันขอบคุณนะที่เธอคิดถึงฉัน
แต่เธออย่าให้ความสำคัญกับฉันขนาดนั้นเลยได้มั้ย ฉันไม่อยากคิดไปไกล ยิ่งคิดก็ยิ่งผิดและยิ่งเจ็บ
ฉันไม่อยากเป็นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนทำลายครอบครัวของเธอ....ถึงแม้เธอเชื่อว่ามันจะไม่ใช่ก็ตาม
ในตอนนี้ ตอนที่เธอต้องรับผิดชอบ และต้องอยู่ด้วยกันกับแม่ของลูก ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม
ฉันคงทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้ คงได้แต่อวยพรขอให้เธอมีความสุข และโชคดี
ฉันหวังว่าเธอคงจะเจอสิ่งดีๆในทุกๆวัน
เธอบอกกับฉันว่าเธอคงจะเป็นพ่อหม้ายลูกติด อย่างนั้นฉันรับได้
แต่ในเมื่อตอนนี้เธอยังต้องอยู่เป็นครอบครัวของเธอ
ฉันก็คงไม่อาจจะเข้าไปยุ่งได้ เพราะไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นมือที่สามของใคร
ไม่แน่ลูกน้อยที่น่ารักของเธออาจจะเป็นกาวใจให้เธอทั้งสองอยู่ด้วยกันต่อไป
ฉันคงจะอยู่ตรงนี้ คอยมองเธอจากตรงนี้ ได้แต่ทำแค่นี้ ร้องไห้ดังๆอยู่กับตัวเอง
แล้วหันกลับไปยิ้มให้เธอด้วยความยินดี ในเมื่อเวลานี้ฉันรักเธอหมดใจไปแล้ว
อะไรที่ทำให้เธอสบายใจ ฉันยินดีทำให้เธอเสมอ
มันรักมาก รักมากจริงๆ แต่คงทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้
รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นรักที่คงเป็นไปไม่ได้ คงต้องยอมรับสภาพ
เราคงเป็นได่แค่เพียงเพื่อนกัน...