....ยอมรับนะคับ ว่าผมเป็นคนขี้อิจฉา "เพราะผมมีปมคับ" พี่ผมมักชอบล้อผมประมาณว่าจะไปสู้อะไรใครคนอื่นเค้าได้ จนทำให้ผมกลายเป็นคนไม่มีความมั่นใจในตัวเองมาตั้งแต่เด็กๆเลยคับ พอโตมาผมได้ไปอยู่ในสังคมพอผมเห็นใครที่ดูดีกว่าเด่นกว่าผมจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าเลยคับ ทั้งที่เค้าก็อยู่ส้วนเค้านะแต่ผมก็ไม่ชอบ แต่ถึงผมไม่ชอบผมก็ไม่เคยมีการแสดงอาการออกหน้าออกตาว่าไม่ชอบ หรือไปเล่าให้เพื่อนหรือแม้กระทั่งเพื่อนสนิทจะไม่มีใครรู้เลยว่าผมกำลังหมั่นไส้ใครอยู่ ก็คงจะเหมือนตัวร้ายในละครแหละคับแต่ผมแสดงได้เนียนกว่าหลายๆเท่าเลยแหละ พอเมื่อผมได้มาเรียนมหาลัย ผมก็ได้รู้จักกับเพื่อนคนหนึ่งบุคลิกมันก็ห้าวๆ เทห์เหมือนเพล์บอยอ่ะคับ แรกๆก็เหมือนสนิทกันดีนะคับ แต่พอหลังๆเหมือนกับเค้าแสดงอาการออกหน้าออกตาเกินไปเช่น ชอบพูดเสียงดังๆในห้องเพื่อเป็นที่สนใจของสาวๆ เมื่อก่อนผมชอบช่วยครูเก็บของหลังเลิกคาบเรียน แต่หลังๆมันก็รีบตรงดิ่งมาทำจนตอนนี้ผมทิ้งไม่ทำเลยคับ จะทำก็ต่อเมื่อมันไม่มา แต่ถ้ามันมาผมก็จะปล่อยให้มันทำโชว์พาวไปคับ ซึ่งมันทำให้มุมมองของผมที่มองมันแย่ลงแย่ลงทุกครั้ง จนหลายๆครั้งผมไม่มองหน้ามันเลยน่ะ แต่มันไม่รู้หรอกว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ หากถ้าวันไหนไม่มีสถานการแบบนี้ผมมักจะชอบหยอกเล่นกับมัน ช่วยเหลือถามไถ่สารทุกชสุขดิบมันตลอด ปกป้องมันเวลามีใครมาพาลว่ามัน แต่ทุกๆครั้งที่ผมทำท่าทีเชยเมย ใส่มันแบบนี้ "ซึ่งมันก็ไม่รู้ตัวหรอก" เลิกเรียนผมมักจะมานั่งเสียใจอยู่เสมอ ว่าทำไมผมต้องมาอิจฉาเพื่อนของผมแบบนี้ ทำไมผมต้องเกิดมาเป็นคนแบบนี้ สงสารๆเพื่อน สงสารคนรอบข้างผม ทีต้องมาเจอคนขี้อิจฉาแบบผม คนแบบผมต้องอยู่คนเดียวใช่มั้ยถึงจะเหมาะสมกับสิ่งที่ผมทำ.
สงสารเพื่อนผมคับ ที่ต้องมีเพื่อนแบบผม