หลายครั้ง...เวลาที่ผมเบื่อ ๆ ผมมักจะเข้ามาอ่านข้อมูลการเดินทางของเพื่อน ๆ บางครั้งก็ร่วมแชร์ข้อมูล แลกเปลี่ยนความคิดเห็น ...ก็ไม่เคยคิดว่า...วันหนึ่งนึกอยากจะนั่งเขียนเล่าเรื่องราวการเดินทางของตนเอง
คำถามหนึ่งที่มักจะเจอบ่อย...คือการจะพาเด็กขึ้นเครื่อง เมื่อเรามีครอบครัว และต้องพาเจ้าตัวเล็กร่วมเดินทางไปด้วย โดยเฉพาะการขึ้นเครื่องบิน แน่นอนครับความไม่รู้ ทำให้เรากังวล สงสัย อยากรู้ไปทุกเรื่อง... ผมเองก็เคยเป็น...
จำได้ว่าครั้งแรกที่พวกเราตัดสินใจที่จะพาลูกร่วมเดินทางไปต่างประเทศด้วยนั้น... ก่อนไปเราคุยกันว่าจะฝากลูกให้คุณพ่อคุณแม่ช่วยเลี้ยงอาทิตย์หนึ่ง...แม้ว่าก่อนหน้านี้ เราจะเคยพาเค้าขึ้นเครื่องจากขอนแก่นไปไหว้คุณพ่อ-คุณแม่ผมที่กรุงเทพฯ ตั้งแต่อายุเค้าแค่ 4 เดือน แต่การเดินทางไปต่างประเทศ ต้องนั่งเครื่องนาน เด็กอาจไม่สบายตัว งอแง ร้องไห้ หรือกลัวเค้าไม่สบาย...พวกเราคงหมดสนุกแน่...เราจึงตั้งใจจะฝากลูกไว้...ไม่พาเค้าไป...แต่ยิ่งใกล้วันเดินทาง แฟนผมชักลังเลไม่อยากทิ้งเค้าไว้ พวกเราคุยกันถึงขั้นแฟนจะทิ้งตั๋ว ผมพยายามยกแม่น้ำทั้งห้า...พาเค้าไปสิ...เราไปพร้อมกันทั้งครอบครัวได้...ฝรั่งมันยังเที่ยวกันเป็นครอบครัวได้เลย...เวลามันไปไหน มันกะเตงไปกันหมด...กระเป๋าใบใหญ่โครต ๆ แถมรถเข็นอีก...แต่คุณพ่อ-คุณแม่ ญาติสนิทมิตรสหายทุกคนก็ไม่เห็นด้วย...เป็นห่วง...เด็กอายุเพิ่งครบขวบจะพาไปตากแดดตากลม...กลัวไม่สบาย... เดี๋ยวล้มป่วย...ติดเชื้อ...เป็นอะไร...สารพัดความกังวล....
จนในที่สุด...ผมคิดว่าคงต้องเดินทางไปบาหลีคนเดียวแล้ว!!! แต่ก่อนเดินทางหนึ่งอาทิตย์...
แฟนผมตัดสินใจ...ความสุขของเค้าในวัยนี้ คือการที่เราได้อยู่ด้วยกัน...พ่อ-แม่-ลูก...ถ้าอะไรจะเกิด...มันก็ต้องเกิด....!!!
นั่นเป็น ”ก้าวแรกของพวกเรา”
[CR] ตามหาตะลูดที่ปลายทาง (Slider)
หลายครั้ง...เวลาที่ผมเบื่อ ๆ ผมมักจะเข้ามาอ่านข้อมูลการเดินทางของเพื่อน ๆ บางครั้งก็ร่วมแชร์ข้อมูล แลกเปลี่ยนความคิดเห็น ...ก็ไม่เคยคิดว่า...วันหนึ่งนึกอยากจะนั่งเขียนเล่าเรื่องราวการเดินทางของตนเอง
คำถามหนึ่งที่มักจะเจอบ่อย...คือการจะพาเด็กขึ้นเครื่อง เมื่อเรามีครอบครัว และต้องพาเจ้าตัวเล็กร่วมเดินทางไปด้วย โดยเฉพาะการขึ้นเครื่องบิน แน่นอนครับความไม่รู้ ทำให้เรากังวล สงสัย อยากรู้ไปทุกเรื่อง... ผมเองก็เคยเป็น...
จำได้ว่าครั้งแรกที่พวกเราตัดสินใจที่จะพาลูกร่วมเดินทางไปต่างประเทศด้วยนั้น... ก่อนไปเราคุยกันว่าจะฝากลูกให้คุณพ่อคุณแม่ช่วยเลี้ยงอาทิตย์หนึ่ง...แม้ว่าก่อนหน้านี้ เราจะเคยพาเค้าขึ้นเครื่องจากขอนแก่นไปไหว้คุณพ่อ-คุณแม่ผมที่กรุงเทพฯ ตั้งแต่อายุเค้าแค่ 4 เดือน แต่การเดินทางไปต่างประเทศ ต้องนั่งเครื่องนาน เด็กอาจไม่สบายตัว งอแง ร้องไห้ หรือกลัวเค้าไม่สบาย...พวกเราคงหมดสนุกแน่...เราจึงตั้งใจจะฝากลูกไว้...ไม่พาเค้าไป...แต่ยิ่งใกล้วันเดินทาง แฟนผมชักลังเลไม่อยากทิ้งเค้าไว้ พวกเราคุยกันถึงขั้นแฟนจะทิ้งตั๋ว ผมพยายามยกแม่น้ำทั้งห้า...พาเค้าไปสิ...เราไปพร้อมกันทั้งครอบครัวได้...ฝรั่งมันยังเที่ยวกันเป็นครอบครัวได้เลย...เวลามันไปไหน มันกะเตงไปกันหมด...กระเป๋าใบใหญ่โครต ๆ แถมรถเข็นอีก...แต่คุณพ่อ-คุณแม่ ญาติสนิทมิตรสหายทุกคนก็ไม่เห็นด้วย...เป็นห่วง...เด็กอายุเพิ่งครบขวบจะพาไปตากแดดตากลม...กลัวไม่สบาย... เดี๋ยวล้มป่วย...ติดเชื้อ...เป็นอะไร...สารพัดความกังวล....
จนในที่สุด...ผมคิดว่าคงต้องเดินทางไปบาหลีคนเดียวแล้ว!!! แต่ก่อนเดินทางหนึ่งอาทิตย์...
แฟนผมตัดสินใจ...ความสุขของเค้าในวัยนี้ คือการที่เราได้อยู่ด้วยกัน...พ่อ-แม่-ลูก...ถ้าอะไรจะเกิด...มันก็ต้องเกิด....!!!
นั่นเป็น ”ก้าวแรกของพวกเรา”