กรุณา....เดินเรื่องให้ไวกว่านี้

คือ.. มันหม่นๆ เข้าใจว่าถ่ายภาพเหมือนในโรงภาพยนตร์ แต่มันอึดอัดสายตาจัง -,,- เนื้อเรื่องก็เอื่อยๆเนิบๆ แต่ภาพตัดฉับๆไวง่ะ หรือดิฉันเปลี่ยนอารมณ์จากเรื่องรัชชานนท์ไม่ทัน

ทำไมเอามาใส่บ่อยจัง ทั้งที่มันไม่ค่อยเข้าเลย มันเยอะเกินไปอ่ะ ตัดออกได้ไหมเอ่ย เก๊าจะหลับ แต่อยากดูนะ ไม่ใช่เพลงไม่เพลงนะ แต่มันเยอะเกินไปบางที

ตั้งใจรอดูมาตั้งแต่แรก จนมาถึงวันนี้ ไม่รู้สึกอยากจะรีบกลับบ้านมาดูเลย บอกตรงๆว่า ผิดหวังมากกับคุณชายรณพีร์..... การเดินเรื่องก็อืด บทสนทนาก็ไม่สนุก นักแสดงประกอบก็ไม่น่าสนใจ บุคลิกชายพีร์ที่เคยเห็นม

คุณชายรัชชานนท์ หอมแก้มสร้อยฟ้า หอมจัง ถึงจะถูกตุ้บตั้บ พร้อมค้อนอีกวงใหญ่ แต่คุ้มนะเนี่ย คุณชายปวรรุจ กับหญิงแต้วก็ดูหวานกันจัง จะสงสารก็แต่คุณชายรณพีร์อ่ะ ไม่มีใครยอมช่วยเลย

เห็นฉากหนึ่งที่ชายพีร์ร้องไห้ เพราะอะไรคะ ? แล้วตอนที่เพียงขวัญรำฉุยฉาย แล้วน้ำตาไหล ใช่เพราะรู้ความจริงว่าชายพีร์เป็นคุณชายใช่เปล่าคะ ?

หลานชายตัวจริงของย่าเอียดแสดงละครเก่งมาก ชอบจังนี่ขนาดน้องแสดงเรื่องแรกนะเนี่ย

จากที่ตอนแรกๆ รู้สึกเอื่อยๆ เนือยๆ แอบเบื่อ และรำคาญ (เสียงน้ำตก) วันนี้ตอนผมดูฉาก ที่ชายพีร์จะขับมอ'ไซต์ กลับ เหมือนมีอารมณ์ร่วมไปกับ ทั้งสอง บอกไม่ถูกเหมือนกัน 555+ ใครเริ่มอินแล้วบ้างครับ :)

หลงไหลชีวิตของทหารอากาศอย่างบอกไม่ถูก ประณตบอกอยากเป็นนักบิน รู้สึกว่าเป็นอาชีพที่น้อยนักจะมาสร้างเป็นละคร ดูมีอะไรให้น่าติดตาม น่าค้นหาอีกเยอะ สลักจิตก็พยาบาลทหารอากาศ คู่นี้น่ารักอยู่ไม่หยอก อยากเห็

อบอุ่นด้วย น้ำเสียง วาจา ท่าที ความมาดมั่น ความมั่นใจที่ฉายแววความหลักแหลมของชายพีร์ออกมา ผู้ชายที่อยากพึ่งพา และฝากชีวิตด้วย ชื่นชมฉากจุดไฟ สวยจริงๆ ดูเป็นธรรมชาติ เหมือนเค้าจุดติดเองจริงๆ ชอบจังหว