สวัสดีค่ะ ตอนนี้อายุ 21 แล้วมีแฟนอายุเท่ากัน เราคบกันมาไม่นานเท่าไร ประมาณปีกว่าๆค่ะ
คือแฟนเป็นคนที่ค่อนข้างจะเอาการเอางาน (มากๆๆๆๆๆๆ) ชอบทำงานมากกกกกกก
(เค้าทำงานที่ไม่ได้ใช้แรงกายนะคะ เป็นงานที่ใช้สมอง เกี่ยวกับสาขาที่เรียนอยู่นี่แหละค่ะ)
เพราะเค้าบอกว่าเค้าอยากสร้างตัว อยากมีทุกอย่างให้ได้
(เค้าบอกตอนที่ยังเป็นเพื่อนกันว่า อนาคตอยากมีเงินเดือนสัก 5 แสนจะพอใจ)
แล้วเค้าก็มีเป้าหมายแล้วว่าถ้าเรียนจบป.ตรี จะไปเรียนต่อโทที่ต่างประเทศ
แล้วเค้าเป็นคนที่ฉลาดค่ะ เรียนดีมาก(เป็นเด็กทุน) และชอบสังคม
ชอบสังคมในที่นี้คือ เค้าชอบคบหาสมาคมกับพวกรุ่นพี่
เพราะเค้าบอกว่าจะได้มีconectionเวลาเรียนจบ เป็นผลประโยชน์กับหน้าที่การงาน
(เหมือนอยู่กันคนละโลกเลยค่ะ)
คือทุกเวลาทุกนาทีของเค้า มันเหมือนเป็นอนาคตๆๆๆไปหมด
ทำงานๆๆๆ สร้างเนื้อสร้างตัวๆๆๆๆ หาconnectionๆๆๆๆ อนาคตๆๆๆๆๆ
จนทุกวันนี้เราไม่มีความสุขเลยค่ะ
ตั้งแต่คบกันมา เราไปไหนด้วยกัน2คนไม่เกิน3ครั้ง
เค้าไม่เคยจับมือเราเลย ยิ่งถ้าเรื่องมีอะไรกัน ก็ไม่ต้องพูดถึงค่ะ
จับมือยังไม่เคยจับเลย... จริงๆมันก็น่าจะเป็นเรื่องดีนะคะ
ที่ผู้ชายดูจะให้เกียรติเรา แต่มันเกินไป จนรู้สึกว่า
ให้เกียรติเราหรือไม่สนใจเรากันแน่?
ถ้าถามว่าเรามาคบกันได้ยังไง? คือเรารู้จักกันมาตั้งแต่เข้าปี1ค่ะ(3ปีก่อน)
ตอนที่เค้าเข้ามาคุยครั้งแรก เราก็รู้สึกดีกับเค้าเลย
เพราะเค้าดูเป็นคนอัธยาศัยดี แล้วเราก็ชอบรอยยิ้มของเค้าด้วย
คิดเลยเถิดไปว่า ถ้าใครได้เป็นแฟนผู้ชายคนนี้โชคดีจังเลย
(นั่นขนาดแค่เจอกันครั้งแรกนะ 5555 แต่เราประทับใจจนจำวันที่วันนั้นได้เลย)
แล้วก็เป็นเพื่อนกันมาตลอด แล้วก็มีงานให้ได้ทำร่วมกัน เลยได้สนิทกัน
(แต่ก็มีกลุ่มเพื่อนนะคะ ไม่ได้สนิทกันอยู่แค่2คน)
แล้วเพื่อนๆ ก็ชอบแซวเรากับเค้าว่าเป็นแฟนกันหรอ
เหมือนเพื่อนก็แซวเล่นๆไม่ได้อะไรหรอกค่ะ เพราะเห็นเราโสดทั้งคู่
ด้วยความที่เราก็รู้สึกดีกับเค้าอยู่แล้วด้วย ยิ่งรู้จักก็รู้สึกชอบเค้าที่เป็นคนขยันทำงาน
ไม่เห็นเคยยุ่งกับผู้หญิงเลย ดูจริงจัง มีเหตุผล (คบกันจริงๆก็รู้ว่าเป็นคนซีเรียสมาก)
เลยประทับใจค่ะ เพราะคนอื่นที่นี่น้อยมากที่ดูเอาการเอางานแบบนั้น
ส่วนเค้าคิดยังไงกับเรา เราก็ไม่รู้หรอกค่ะ
เราเป็นผู้หญิงธรรมดาค่ะ เรียนก็ไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้ดีอะไร
ไม่มีอะไรโดดเด่น แต่ตั้งแต่ที่เราชอบเค้า
เราก็พยายามเปลี่ยนตัวเอง
จากที่เดิมเราไม่ค่อยเป็นผู้หญิงเท่าไร
ชอบเจาะหู มี3-4รูแต่ละข้าง ใครให้เอาออกเราไม่เคยเอาออก
เพราะเราชอบของเราแบบนั้น
แต่พอมาชอบเค้า เราก็เอาออกหมดเลย
คิดว่าสไตล์ผู้หญิงที่เค้าชอบ ต้องไม่ใช่หญิงห้าวแน่ๆ
ก็สนิทกันมาเรื่อยๆ จนผ่านไปครึ่งปี
เราก็ไม่เคยแสดงท่าทีอะไรว่าชอบเค้านะ
เพราะก็ค่อนข้างพอใจที่ได้เป็นเพื่อนสนิทกัน
จนวันหนึ่งเราทะเลาะกันเรื่องเล็กน้อย เค้าก็ขอโทษเรา
แล้วก็ขอเราเป็นแฟน บอกว่าชอบเราจริงๆนะ ถ้าเราไม่ชอบก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม..
ตอนนั้นเราก็ดีใจมากค่ะเหมือนเป็นฝันเลย ก็ตอบตกลงแบบไม่คิดอะไรมาก555
รู้สึกดีมากกกก เพราะไม่เคยคิดว่าผู้ชายแบบนั้นจะมาชอบเราได้
แต่พอเริ่มคบกัน ตอนแรกก็เหมือนจะเป็นที่อิจฉาของคนอื่น
ช่วงนั้นเป็นวาร์เลนไทน์ด้วย เค้าก็ทำช็อกโกแลตมาให้
แบบลงทุนเปิดตำราทำเลย แล้วเอามันมาให้เรา
เพื่อนๆก็อิจฉากันใหญ่ เพราะไม่มีผู้ชายคนไหนจะทำ
เราก็รู้สึกดีมาก เพราะคบแฟนคนไหนมาก็ไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้
แล้วก็ซื้อกระเป๋าสตางค์ให้เรา เขียนการ์ดให้ด้วย..
Happy มากค่ะช่วงนั้น.. (2เดือนแรกเท่านั้น)
แต่สิ่งที่เรารู้สึกแปลกๆค่ะ
ตอนที่เค้าจะขอเราเป็นแฟน เราก็เป็นแค่เพื่อนกัน
ก็ไม่เคยโทรศัพท์หากันอยู่แล้ว .. พอเป็นแฟน ก็ไม่โทรเหมือนเดิม
คือทุกอย่างเหมือนเดิมเลยค่ะ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงสักนิด
เห็นเพื่อนคนอื่นๆมีแฟนแล้วแฟนสนใจ
เพื่อนเราจะไปไหน แฟนก็คอยโทรถามคอยห่วง
แต่สำหรับเรา เค้าไม่เคยโทรหาเลย
เวลาออนเฟส เจอกัน เค้าก็ไม่เคยทักสักครั้ง
เสาร์อาทิตย์ แฟนคู่อื่นจะชวนกันไปเที่ยว
แต่เค้าไม่เคยเลย..
เราว่าเปลี่ยนจากทำช็อกโกแลตให้
มาเป็นสนใจเรามากขึ้น เราคงรู้สึกดีกว่านี้
ไม่รู้ว่าเราเป็นแฟนกันแบบไหน..
หรือ.. นี่หรอที่เรียกว่าแฟน??
ผ่านไปได้ประมาณปีนึง
เราเลยคุยกับเค้าเรื่องนี้เค้าก็บอกว่า
ก่อนที่เค้าจะเข้ามาเรียนที่นี่ เค้าก็มีเป้าหมายในชีวิตแล้ว
ว่าจะเก็บเกี่ยวความรู้ เก็บเกี่ยวอะไรจากที่นี่
แต่เรา.. ไม่ได้อยู่ในเป้าหมายเค้า..
เป็นสิ่งที่ไม่ได้วางแผนมา แล้วเค้าก็คิดว่า
เค้าจะมุ่งไปที่เป้าหมายแรกของเค้าก่อน
อยากให้เราทนรอไปจนถึงวันนั้น
วันที่เค้ามีทุกอย่างแล้ว.. จะแต่งงานกัน เราจะมีความสุขกัน
แต่ถ้าเราทนไม่ไหว ก็ให้บอก.. เราก็เป็นเพื่อนกัน
(ประมาณว่า ตูจะเป็นของตูยังงี้ เอ็งทนไม่ได้ก็ไปไป๊)
เราเลยถามเค้าว่า 'อยากเลิกกับเรามั้ย'
(มันคงไม่มีใครบอกตรงๆหรอก ก็โง่มากที่ถาม)
เค้าก็ตอบว่า
: ไม่อยากเลิก แต่รู้ว่าดูแลเธอไม่ดีถ้าเธอเจออะไรที่ดีกว่า
เค้าก็ไม่อยากให้เธออยู่กับเค้าถ้าไม่มีความสุข
เราก็เลยบอกว่า งั้นไม่เลิก (เพราะเราไม่อยากเลิกกับเค้าจริงๆ)
เวลาที่ได้เป็นแฟนกับคนที่เราปลื้มเค้ามาตั้งแต่แรกเจอ
มันทำให้เราคิดว่า เค้าเป็นคนในฝันที่ไม่อยากเสียไปง่ายๆเลย..
อีกอย่างที่เค้าชอบทำให้เรารู้สึกไม่ดีคือ
ชอบผิดสัญญา... เวลาที่บอกว่า จะโทรมาวันนี้นะ เวลานี้นะ
แต่เค้า"ไม่เคย"โทรเลย ย้ำว่าไม่เคยเลย..
วันต่อมาพอเจอหน้ากัน ก็จะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
และเวลานัดไปดูหนังกัน พอถึงเวลา เค้าก็บอกว่าขอทำงาน
ไว้วันอื่นนะ แล้ววันอื่นนั้นก็ไม่เคยมีจริง...
เค้าเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เริ่มคบกันแล้ว
เรื่องผิดสัญญา .. เคยเคลียร์แล้ว
เราก็ถามว่าเค้าเป็นแบบนี้กับคนอื่นมั้ย
เค้าก็บอกว่าเป็น.. เป็นกับทุกคน
บางทีก็ลืม บางทีก็เหนื่อย บางทีก็ไม่อยากคุยแล้ว
อะไรต่างๆนานา โดยที่เค้าไม่ได้นึกถึงเราหรอก
ว่าที่เค้าบอกจะโทรหา แล้วเรารอถึงตี1-2ตลอด
เค้าก็ไม่เคยโทร มันจะเสียความรู้สึกแค่ไหน...
พอเคลียร์กันอีก เราก็ถามให้ชัวร์อีกรอบว่าจะเลิกกันมั้ย
เค้าก็บอกว่าไม่อยากเลิกเลย
ชอบที่เราเป็นคนดี เราเลยถามเค้ากลับว่า
"คนดีมันมีเยอะ ไม่จำเป็นต้องเป็นเราก็ได้หรือเปล่า?"
"แล้วที่ผ่านมาเธอคิดว่าเค้าไม่ได้ชอบเธอเลยหรอ?"
"ก็เธอทำให้รู้สึกแบบนั้น..."
แล้วมีครั้งหนึ่ง เค้าเคยพูดว่า "ถ้าเธอทนไม่ได้ก็ไปเหอะ"
เราก็เลยร้องไห้ เค้าไม่สนใจเราเราก็ยังไหว
แต่ถ้าเค้าพูดแบบนี้ก็เหมือนไล่เราแล้ว
พอเค้าเห็นเราร้องไห้ก็ใจเสียเลย เค้าบอกว่า
เค้าไม่ได้ตั้งใจทำให้เราเสียใจ ไม่ได้เจตนาแบบนั้น
ที่เค้าพูดก็แค่ยกตัวอย่าง ว่าถ้าไม่ไหวก็ไป..
แต่ไม่ได้จะไล่เราไปจากเค้า.. เค้าพูดไปด้วยก็ร้องไห้ตามเราด้วย
บอกว่าเสียใจที่ทำให้เราร้องไห้ เสียใจที่ทำเราเจ็บ..
แล้วเค้าก็ถามเราค่ะว่า "เธอคิดว่าคำว่า'แฟน'สำหรับเธอคืออะไร"
เราก็บอกเค้าไปว่า ก็คนที่คอยห่วงกัน แคร์กัน ไม่ทำร้ายความรู้สึกกัน
เค้าก็ตอบเรามาว่า "เธอคิดว่าเค้าไม่แคร์เธอเลยใช่มั้ย?"
เราก็เงียบ เพราะก็ไม่รู้จะตอบยังไง ..
แล้วเค้าก็ถามเราต่อว่า "แล้วเค้าเป็นยังไงในสายตาเธอ"
: เธอก็ดีนะ แต่เหมือนเธอสนใจชีวิตของเธอมากกว่า
อยากทำงาน อยากจะเรียน อยากจะทำนั่นทำนี่
เหมือนว่ายังไม่พร้อมจะมีใครอ่ะ
เค้าก็บอกว่า "อื้ม ตอนนี้เค้าอาจจะไม่พร้อมจริงๆก็ได้"
สุดท้ายเค้าก็บอกว่าเค้ารักเราจริงๆ
แต่อยากทำงานก่อน อยากจะมีทุกอย่าง
ให้เราอดทนให้ถึงวันนั้น..
เท่าที่เรารู้มานะคะ คือก่อนคบเรา เค้าก็ไม่เคยมีแฟนมาก่อน
ตอนม.ปลายเค้าก็เล่าให้ฟังว่าเคยชอบผู้หญิงคนหนึ่ง
แต่ก็แห้วค่ะ .. เราเลยเป็นแฟนคนแรกของเค้า...
ปัญหาเรามันเป็นแค่เรื่องของคน2คน
ไม่ได้มีมือที่สามหรืออะไรใดๆทั้งสิ้น
มันเลยยากต่อการตัดสินใจของเรามากๆ
เพราะเหมือนเค้าก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
แค่เค้าไม่ค่อยสนใจ ไม่ค่อยดูแลเราเท่านั้น
อีกเรื่องใหญ่ก็คือ... ความคิดเห็นของเราไม่ค่อยตรงกันในหลายๆเรื่อง
คือเค้าเป็นคนค่อนข้างซีเรียส เอาจริงเอาจัง ไม่ค่อยพูดเล่น
ถ้าเราพูดเล่นหรือทำอะไรบ้าๆบอๆ เค้าก็จะไม่โอเค
ต้องจริงจังตลอด.. แล้วเค้าก็บอกว่าเราเชื่อคนง่าย
เราก็เคยทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้ด้วย..
เพราะเวลาเราอ่านอะไรในกระทู้มา เราก็ชอบเล่าให้เค้าฟัง
เค้าก็จะบอกว่า จะไปเชื่ออะไรคนอื่นทุกอย่าง
ในกระทู้ ใครจะเขียนอะไรยังไงมันก็เขียนได้
เขียนบทความ เขียนอะไรที่ดูดีมีความรู้หน่อยคนอื่นก็เชื่อไปแล้ว
ไม่อยากให้เราเชื่อคนง่ายแบบนั้น..
แล้วเวลากินข้าวด้วยกัน เราชอบอะไรไม่เหมือนกันเลยค่ะ
ตรงข้ามโดยสิ้นเชิง จนเรารู้แล้วว่าอะไรที่เราไม่ชอบ
ที่เราเหม็น ที่เราไม่อร่อย อันนั้นคืออร่อยของเขา
รสนิยมการแต่งตัวก็เหมือนกัน เราคิดว่าอันนี้ดี เหมาะกับเค้า
แต่เค้ากลับชอบอะไรที่เรารู้สึกว่า ไม่เห็นสวยเลย ไม่เข้ากับเธอสักนิด
เรื่องการฟังเพลง เค้าชอบฟังเพลงclassicมากกกก
แต่เราไม่ชอบเลย ชอบฟังเพลงpopตลาดๆทั่วไป
เค้าก็บอกว่าเนื้อหาของเพลงมันเพ้อเจ้อ
แต่เรากลับคิดว่าเพลงclassicของเค้านั่นแหละที่ฟังไม่รู้เรื่อง
แล้วเค้าชอบมองคนในแง่ลบก่อน
คือเหมือนเป็นคนระวังตัวเองมาก
เคยไปกินข้าวกันแล้วมีเด็กที่เค้าเป็นปากแหว่งเพดานโหว่
มาขายขนมข้างโต๊ะเรา ราคา30บาท
เราเลยช่วยซื้อ แต่เราไม่มีเงิน30บาท มี40ก็เลยให้ไป40
แล้วเด็กคนนั้นก็พูดอะไรมาสักอย่างที่ไม่ค่อยได้ยิน
จับใจความได้ว่า ไม่มีเงินทอน แล้วเด็กคนนั้นก็เดินไป
เราก็มองตาม.. คือน้องเค้าเดินไปแลกเหรียญมาทอนให้
แต่แฟนเราก็บอกกับเราตอนหลังว่า
"เนี่ยตอนแรกเด็กมันก็จะไม่ทอนเธอหรอก มันจะเดินไปเลย"
เราเลยบอก "เธอมองโลกในแง่ร้ายจัง"
เพราะเราก็คิดว่าเด็กคนนั้นน่าสงสารมากกว่าอีก
เค้าก็ดูจะไม่พอใจที่เราว่าเค้าแบบนั้น
คงคิดว่าเราโลกสวยล่ะมั้ง
แล้วเค้าเป็นคนที่ชอบนั่งTaxi .. รถเมล์นี่ไม่นั่งมาเป็นปีๆแล้ว
มานั่งครั้งแรกในรอบหลายปีก็คือนั่งกับเรา
เพราะเราไม่อยากเสียเงินเยอะกับTaxi
คือเค้าเหมือนถูกเลี้ยงมาจากครอบครัวมีอันจะกินนิดนึง
แต่เค้าก็บอกว่าเค้านั่งรถเมล์ได้นะ ไม่ได้รังเกียจ
แต่ถ้าเลือกได้ก็นั่ง Taxi (เพราะตอนนี้เค้าก็หาเงินเองได้แล้ว)
แล้วก็เรื่องหัวสมองค่ะ อย่างที่บอกไปว่าเค้าเป็นคนเรียนดีมาก
เกรดเฉลี่ยเทอมแรกตอนมาเข้าปีหนึ่งคือ 3.9 แล้วก็ลดลงเหลือ 3.8
อยู่แค่นั้นทุกเทอมค่ะ .. (แต่เรื่องเกรดเฉลี่ยเค้าไม่ค่อยเครียดนะคะ)
เหมือนว่าไม่ได้พยายามอะไรมาก แต่ก็ได้เกรดดีอยู่แล้ว
แล้วเค้าเป็นเด็กทุนด้วยค่ะ .. ไม่เคยเสียค่าเทอมเองเลย
ส่วนเราเกรดเฉลี่ยอยู่ที่ 3.4-5 ค่ะ.. ปานกลาง
ส่วนสอบทุน สอบมากี่รอบก็ไม่เคยได้เลยสักครั้งค่ะ
รู้สึกอนาถตัวเอง...
เรื่องที่สำคัญมากเลยก็คือเรื่องฐานะค่ะ
คืออย่างที่บอกไปว่าเค้ามาจากครอบครัวที่มีอันจะกิน
เค้าอยู่ในกรุงเทพฯค่ะ ตอนม.ต้นกับม.ปลายก็มาจากร.ร.คริสเตียนชื่อดัง
พ่อแม่เค้าแยกทางกันนะคะ แต่ทั้งพ่อทั้งแม่เค้าก็ฐานะดีทั้งคู่
พ่อเค้าก็ซื้อบ้านให้เค้าแล้วหลังหนึ่งตอนนี้ ส่วนพี่สาวเค้าก็เรียนอยู่ต่างประเทศ
ตัวเค้าเองเรียนจบตรีก็จะไปเรียนโทที่เมืองนอกเหมือนกันค่ะ
ทั้งพ่อทั้งแม่เค้า ต่างฝ่ายต่างก็จะส่งเงินมาให้เค้าตลอด
แต่กับเราคือฐานะปานกลาง.. เทียบเค้าไม่ได้เลยค่ะ
มาจากต่างจังหวัดด้วย เรียนจบป.ตรีแม่ก็บอกแล้วว่าถ้าอยากเรียนต่อ
ต้องทำงานหาเงินเรียนเองแล้ว
เลยรู้สึกว่าเราต่างกับเค้ามากๆ จนรู้สึกว่า
บางทีตัวเองอาจจะไม่คู่ควรกับเค้าด้วยซ้ำ
ไม่กล้าจะเรียกร้องให้เค้ามาสนใจเพราะรู้สึกว่าเราเทียบเค้าไม่ได้
จากทั้งหมดที่ว่ามา เหมือนเราอยู่กันคนละโลกเลยค่ะ
ไม่น่าจะมาคบมาเป็นแฟนกันได้เลย..
เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจให้เค้ามาบอกว่าชอบเรา...
....
ที่อยากถามก็คือว่า
1.เราควรจะเลิกกับเค้าดีมั้ยคะ กับปัจจัยหลายๆอย่างที่ว่ามา
และที่เค้าเป็นคนชอบผิดสัญญา มันอาจจะหมายถึงว่า
ต่อให้เราจะรอเค้า แต่เค้าอาจจะผิดคำพูดได้
2.คนที่ความคิดไม่ค่อยเหมือนกันเลย ชอบอะไรก็ไม่เหมือนกัน
แนวเพลง อาหารการกิน ความชอบส่วนตัว จะอยู่ด้วยกันได้มั้ยคะ?
หรือใครมีคำแนะนำอะไรก็ช่วยบอกหน่อยนะคะ..
ขอบคุณค่ะ
ควรเลิกไหมคะ
คือแฟนเป็นคนที่ค่อนข้างจะเอาการเอางาน (มากๆๆๆๆๆๆ) ชอบทำงานมากกกกกกก
(เค้าทำงานที่ไม่ได้ใช้แรงกายนะคะ เป็นงานที่ใช้สมอง เกี่ยวกับสาขาที่เรียนอยู่นี่แหละค่ะ)
เพราะเค้าบอกว่าเค้าอยากสร้างตัว อยากมีทุกอย่างให้ได้
(เค้าบอกตอนที่ยังเป็นเพื่อนกันว่า อนาคตอยากมีเงินเดือนสัก 5 แสนจะพอใจ)
แล้วเค้าก็มีเป้าหมายแล้วว่าถ้าเรียนจบป.ตรี จะไปเรียนต่อโทที่ต่างประเทศ
แล้วเค้าเป็นคนที่ฉลาดค่ะ เรียนดีมาก(เป็นเด็กทุน) และชอบสังคม
ชอบสังคมในที่นี้คือ เค้าชอบคบหาสมาคมกับพวกรุ่นพี่
เพราะเค้าบอกว่าจะได้มีconectionเวลาเรียนจบ เป็นผลประโยชน์กับหน้าที่การงาน
(เหมือนอยู่กันคนละโลกเลยค่ะ)
คือทุกเวลาทุกนาทีของเค้า มันเหมือนเป็นอนาคตๆๆๆไปหมด
ทำงานๆๆๆ สร้างเนื้อสร้างตัวๆๆๆๆ หาconnectionๆๆๆๆ อนาคตๆๆๆๆๆ
จนทุกวันนี้เราไม่มีความสุขเลยค่ะ
ตั้งแต่คบกันมา เราไปไหนด้วยกัน2คนไม่เกิน3ครั้ง
เค้าไม่เคยจับมือเราเลย ยิ่งถ้าเรื่องมีอะไรกัน ก็ไม่ต้องพูดถึงค่ะ
จับมือยังไม่เคยจับเลย... จริงๆมันก็น่าจะเป็นเรื่องดีนะคะ
ที่ผู้ชายดูจะให้เกียรติเรา แต่มันเกินไป จนรู้สึกว่า
ให้เกียรติเราหรือไม่สนใจเรากันแน่?
ถ้าถามว่าเรามาคบกันได้ยังไง? คือเรารู้จักกันมาตั้งแต่เข้าปี1ค่ะ(3ปีก่อน)
ตอนที่เค้าเข้ามาคุยครั้งแรก เราก็รู้สึกดีกับเค้าเลย
เพราะเค้าดูเป็นคนอัธยาศัยดี แล้วเราก็ชอบรอยยิ้มของเค้าด้วย
คิดเลยเถิดไปว่า ถ้าใครได้เป็นแฟนผู้ชายคนนี้โชคดีจังเลย
(นั่นขนาดแค่เจอกันครั้งแรกนะ 5555 แต่เราประทับใจจนจำวันที่วันนั้นได้เลย)
แล้วก็เป็นเพื่อนกันมาตลอด แล้วก็มีงานให้ได้ทำร่วมกัน เลยได้สนิทกัน
(แต่ก็มีกลุ่มเพื่อนนะคะ ไม่ได้สนิทกันอยู่แค่2คน)
แล้วเพื่อนๆ ก็ชอบแซวเรากับเค้าว่าเป็นแฟนกันหรอ
เหมือนเพื่อนก็แซวเล่นๆไม่ได้อะไรหรอกค่ะ เพราะเห็นเราโสดทั้งคู่
ด้วยความที่เราก็รู้สึกดีกับเค้าอยู่แล้วด้วย ยิ่งรู้จักก็รู้สึกชอบเค้าที่เป็นคนขยันทำงาน
ไม่เห็นเคยยุ่งกับผู้หญิงเลย ดูจริงจัง มีเหตุผล (คบกันจริงๆก็รู้ว่าเป็นคนซีเรียสมาก)
เลยประทับใจค่ะ เพราะคนอื่นที่นี่น้อยมากที่ดูเอาการเอางานแบบนั้น
ส่วนเค้าคิดยังไงกับเรา เราก็ไม่รู้หรอกค่ะ
เราเป็นผู้หญิงธรรมดาค่ะ เรียนก็ไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้ดีอะไร
ไม่มีอะไรโดดเด่น แต่ตั้งแต่ที่เราชอบเค้า
เราก็พยายามเปลี่ยนตัวเอง
จากที่เดิมเราไม่ค่อยเป็นผู้หญิงเท่าไร
ชอบเจาะหู มี3-4รูแต่ละข้าง ใครให้เอาออกเราไม่เคยเอาออก
เพราะเราชอบของเราแบบนั้น
แต่พอมาชอบเค้า เราก็เอาออกหมดเลย
คิดว่าสไตล์ผู้หญิงที่เค้าชอบ ต้องไม่ใช่หญิงห้าวแน่ๆ
ก็สนิทกันมาเรื่อยๆ จนผ่านไปครึ่งปี
เราก็ไม่เคยแสดงท่าทีอะไรว่าชอบเค้านะ
เพราะก็ค่อนข้างพอใจที่ได้เป็นเพื่อนสนิทกัน
จนวันหนึ่งเราทะเลาะกันเรื่องเล็กน้อย เค้าก็ขอโทษเรา
แล้วก็ขอเราเป็นแฟน บอกว่าชอบเราจริงๆนะ ถ้าเราไม่ชอบก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม..
ตอนนั้นเราก็ดีใจมากค่ะเหมือนเป็นฝันเลย ก็ตอบตกลงแบบไม่คิดอะไรมาก555
รู้สึกดีมากกกก เพราะไม่เคยคิดว่าผู้ชายแบบนั้นจะมาชอบเราได้
แต่พอเริ่มคบกัน ตอนแรกก็เหมือนจะเป็นที่อิจฉาของคนอื่น
ช่วงนั้นเป็นวาร์เลนไทน์ด้วย เค้าก็ทำช็อกโกแลตมาให้
แบบลงทุนเปิดตำราทำเลย แล้วเอามันมาให้เรา
เพื่อนๆก็อิจฉากันใหญ่ เพราะไม่มีผู้ชายคนไหนจะทำ
เราก็รู้สึกดีมาก เพราะคบแฟนคนไหนมาก็ไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้
แล้วก็ซื้อกระเป๋าสตางค์ให้เรา เขียนการ์ดให้ด้วย..
Happy มากค่ะช่วงนั้น.. (2เดือนแรกเท่านั้น)
แต่สิ่งที่เรารู้สึกแปลกๆค่ะ
ตอนที่เค้าจะขอเราเป็นแฟน เราก็เป็นแค่เพื่อนกัน
ก็ไม่เคยโทรศัพท์หากันอยู่แล้ว .. พอเป็นแฟน ก็ไม่โทรเหมือนเดิม
คือทุกอย่างเหมือนเดิมเลยค่ะ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงสักนิด
เห็นเพื่อนคนอื่นๆมีแฟนแล้วแฟนสนใจ
เพื่อนเราจะไปไหน แฟนก็คอยโทรถามคอยห่วง
แต่สำหรับเรา เค้าไม่เคยโทรหาเลย
เวลาออนเฟส เจอกัน เค้าก็ไม่เคยทักสักครั้ง
เสาร์อาทิตย์ แฟนคู่อื่นจะชวนกันไปเที่ยว
แต่เค้าไม่เคยเลย..
เราว่าเปลี่ยนจากทำช็อกโกแลตให้
มาเป็นสนใจเรามากขึ้น เราคงรู้สึกดีกว่านี้
ไม่รู้ว่าเราเป็นแฟนกันแบบไหน..
หรือ.. นี่หรอที่เรียกว่าแฟน??
ผ่านไปได้ประมาณปีนึง
เราเลยคุยกับเค้าเรื่องนี้เค้าก็บอกว่า
ก่อนที่เค้าจะเข้ามาเรียนที่นี่ เค้าก็มีเป้าหมายในชีวิตแล้ว
ว่าจะเก็บเกี่ยวความรู้ เก็บเกี่ยวอะไรจากที่นี่
แต่เรา.. ไม่ได้อยู่ในเป้าหมายเค้า..
เป็นสิ่งที่ไม่ได้วางแผนมา แล้วเค้าก็คิดว่า
เค้าจะมุ่งไปที่เป้าหมายแรกของเค้าก่อน
อยากให้เราทนรอไปจนถึงวันนั้น
วันที่เค้ามีทุกอย่างแล้ว.. จะแต่งงานกัน เราจะมีความสุขกัน
แต่ถ้าเราทนไม่ไหว ก็ให้บอก.. เราก็เป็นเพื่อนกัน
(ประมาณว่า ตูจะเป็นของตูยังงี้ เอ็งทนไม่ได้ก็ไปไป๊)
เราเลยถามเค้าว่า 'อยากเลิกกับเรามั้ย'
(มันคงไม่มีใครบอกตรงๆหรอก ก็โง่มากที่ถาม)
เค้าก็ตอบว่า
: ไม่อยากเลิก แต่รู้ว่าดูแลเธอไม่ดีถ้าเธอเจออะไรที่ดีกว่า
เค้าก็ไม่อยากให้เธออยู่กับเค้าถ้าไม่มีความสุข
เราก็เลยบอกว่า งั้นไม่เลิก (เพราะเราไม่อยากเลิกกับเค้าจริงๆ)
เวลาที่ได้เป็นแฟนกับคนที่เราปลื้มเค้ามาตั้งแต่แรกเจอ
มันทำให้เราคิดว่า เค้าเป็นคนในฝันที่ไม่อยากเสียไปง่ายๆเลย..
อีกอย่างที่เค้าชอบทำให้เรารู้สึกไม่ดีคือ
ชอบผิดสัญญา... เวลาที่บอกว่า จะโทรมาวันนี้นะ เวลานี้นะ
แต่เค้า"ไม่เคย"โทรเลย ย้ำว่าไม่เคยเลย..
วันต่อมาพอเจอหน้ากัน ก็จะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
และเวลานัดไปดูหนังกัน พอถึงเวลา เค้าก็บอกว่าขอทำงาน
ไว้วันอื่นนะ แล้ววันอื่นนั้นก็ไม่เคยมีจริง...
เค้าเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เริ่มคบกันแล้ว
เรื่องผิดสัญญา .. เคยเคลียร์แล้ว
เราก็ถามว่าเค้าเป็นแบบนี้กับคนอื่นมั้ย
เค้าก็บอกว่าเป็น.. เป็นกับทุกคน
บางทีก็ลืม บางทีก็เหนื่อย บางทีก็ไม่อยากคุยแล้ว
อะไรต่างๆนานา โดยที่เค้าไม่ได้นึกถึงเราหรอก
ว่าที่เค้าบอกจะโทรหา แล้วเรารอถึงตี1-2ตลอด
เค้าก็ไม่เคยโทร มันจะเสียความรู้สึกแค่ไหน...
พอเคลียร์กันอีก เราก็ถามให้ชัวร์อีกรอบว่าจะเลิกกันมั้ย
เค้าก็บอกว่าไม่อยากเลิกเลย
ชอบที่เราเป็นคนดี เราเลยถามเค้ากลับว่า
"คนดีมันมีเยอะ ไม่จำเป็นต้องเป็นเราก็ได้หรือเปล่า?"
"แล้วที่ผ่านมาเธอคิดว่าเค้าไม่ได้ชอบเธอเลยหรอ?"
"ก็เธอทำให้รู้สึกแบบนั้น..."
แล้วมีครั้งหนึ่ง เค้าเคยพูดว่า "ถ้าเธอทนไม่ได้ก็ไปเหอะ"
เราก็เลยร้องไห้ เค้าไม่สนใจเราเราก็ยังไหว
แต่ถ้าเค้าพูดแบบนี้ก็เหมือนไล่เราแล้ว
พอเค้าเห็นเราร้องไห้ก็ใจเสียเลย เค้าบอกว่า
เค้าไม่ได้ตั้งใจทำให้เราเสียใจ ไม่ได้เจตนาแบบนั้น
ที่เค้าพูดก็แค่ยกตัวอย่าง ว่าถ้าไม่ไหวก็ไป..
แต่ไม่ได้จะไล่เราไปจากเค้า.. เค้าพูดไปด้วยก็ร้องไห้ตามเราด้วย
บอกว่าเสียใจที่ทำให้เราร้องไห้ เสียใจที่ทำเราเจ็บ..
แล้วเค้าก็ถามเราค่ะว่า "เธอคิดว่าคำว่า'แฟน'สำหรับเธอคืออะไร"
เราก็บอกเค้าไปว่า ก็คนที่คอยห่วงกัน แคร์กัน ไม่ทำร้ายความรู้สึกกัน
เค้าก็ตอบเรามาว่า "เธอคิดว่าเค้าไม่แคร์เธอเลยใช่มั้ย?"
เราก็เงียบ เพราะก็ไม่รู้จะตอบยังไง ..
แล้วเค้าก็ถามเราต่อว่า "แล้วเค้าเป็นยังไงในสายตาเธอ"
: เธอก็ดีนะ แต่เหมือนเธอสนใจชีวิตของเธอมากกว่า
อยากทำงาน อยากจะเรียน อยากจะทำนั่นทำนี่
เหมือนว่ายังไม่พร้อมจะมีใครอ่ะ
เค้าก็บอกว่า "อื้ม ตอนนี้เค้าอาจจะไม่พร้อมจริงๆก็ได้"
สุดท้ายเค้าก็บอกว่าเค้ารักเราจริงๆ
แต่อยากทำงานก่อน อยากจะมีทุกอย่าง
ให้เราอดทนให้ถึงวันนั้น..
เท่าที่เรารู้มานะคะ คือก่อนคบเรา เค้าก็ไม่เคยมีแฟนมาก่อน
ตอนม.ปลายเค้าก็เล่าให้ฟังว่าเคยชอบผู้หญิงคนหนึ่ง
แต่ก็แห้วค่ะ .. เราเลยเป็นแฟนคนแรกของเค้า...
ปัญหาเรามันเป็นแค่เรื่องของคน2คน
ไม่ได้มีมือที่สามหรืออะไรใดๆทั้งสิ้น
มันเลยยากต่อการตัดสินใจของเรามากๆ
เพราะเหมือนเค้าก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
แค่เค้าไม่ค่อยสนใจ ไม่ค่อยดูแลเราเท่านั้น
อีกเรื่องใหญ่ก็คือ... ความคิดเห็นของเราไม่ค่อยตรงกันในหลายๆเรื่อง
คือเค้าเป็นคนค่อนข้างซีเรียส เอาจริงเอาจัง ไม่ค่อยพูดเล่น
ถ้าเราพูดเล่นหรือทำอะไรบ้าๆบอๆ เค้าก็จะไม่โอเค
ต้องจริงจังตลอด.. แล้วเค้าก็บอกว่าเราเชื่อคนง่าย
เราก็เคยทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้ด้วย..
เพราะเวลาเราอ่านอะไรในกระทู้มา เราก็ชอบเล่าให้เค้าฟัง
เค้าก็จะบอกว่า จะไปเชื่ออะไรคนอื่นทุกอย่าง
ในกระทู้ ใครจะเขียนอะไรยังไงมันก็เขียนได้
เขียนบทความ เขียนอะไรที่ดูดีมีความรู้หน่อยคนอื่นก็เชื่อไปแล้ว
ไม่อยากให้เราเชื่อคนง่ายแบบนั้น..
แล้วเวลากินข้าวด้วยกัน เราชอบอะไรไม่เหมือนกันเลยค่ะ
ตรงข้ามโดยสิ้นเชิง จนเรารู้แล้วว่าอะไรที่เราไม่ชอบ
ที่เราเหม็น ที่เราไม่อร่อย อันนั้นคืออร่อยของเขา
รสนิยมการแต่งตัวก็เหมือนกัน เราคิดว่าอันนี้ดี เหมาะกับเค้า
แต่เค้ากลับชอบอะไรที่เรารู้สึกว่า ไม่เห็นสวยเลย ไม่เข้ากับเธอสักนิด
เรื่องการฟังเพลง เค้าชอบฟังเพลงclassicมากกกก
แต่เราไม่ชอบเลย ชอบฟังเพลงpopตลาดๆทั่วไป
เค้าก็บอกว่าเนื้อหาของเพลงมันเพ้อเจ้อ
แต่เรากลับคิดว่าเพลงclassicของเค้านั่นแหละที่ฟังไม่รู้เรื่อง
แล้วเค้าชอบมองคนในแง่ลบก่อน
คือเหมือนเป็นคนระวังตัวเองมาก
เคยไปกินข้าวกันแล้วมีเด็กที่เค้าเป็นปากแหว่งเพดานโหว่
มาขายขนมข้างโต๊ะเรา ราคา30บาท
เราเลยช่วยซื้อ แต่เราไม่มีเงิน30บาท มี40ก็เลยให้ไป40
แล้วเด็กคนนั้นก็พูดอะไรมาสักอย่างที่ไม่ค่อยได้ยิน
จับใจความได้ว่า ไม่มีเงินทอน แล้วเด็กคนนั้นก็เดินไป
เราก็มองตาม.. คือน้องเค้าเดินไปแลกเหรียญมาทอนให้
แต่แฟนเราก็บอกกับเราตอนหลังว่า
"เนี่ยตอนแรกเด็กมันก็จะไม่ทอนเธอหรอก มันจะเดินไปเลย"
เราเลยบอก "เธอมองโลกในแง่ร้ายจัง"
เพราะเราก็คิดว่าเด็กคนนั้นน่าสงสารมากกว่าอีก
เค้าก็ดูจะไม่พอใจที่เราว่าเค้าแบบนั้น
คงคิดว่าเราโลกสวยล่ะมั้ง
แล้วเค้าเป็นคนที่ชอบนั่งTaxi .. รถเมล์นี่ไม่นั่งมาเป็นปีๆแล้ว
มานั่งครั้งแรกในรอบหลายปีก็คือนั่งกับเรา
เพราะเราไม่อยากเสียเงินเยอะกับTaxi
คือเค้าเหมือนถูกเลี้ยงมาจากครอบครัวมีอันจะกินนิดนึง
แต่เค้าก็บอกว่าเค้านั่งรถเมล์ได้นะ ไม่ได้รังเกียจ
แต่ถ้าเลือกได้ก็นั่ง Taxi (เพราะตอนนี้เค้าก็หาเงินเองได้แล้ว)
แล้วก็เรื่องหัวสมองค่ะ อย่างที่บอกไปว่าเค้าเป็นคนเรียนดีมาก
เกรดเฉลี่ยเทอมแรกตอนมาเข้าปีหนึ่งคือ 3.9 แล้วก็ลดลงเหลือ 3.8
อยู่แค่นั้นทุกเทอมค่ะ .. (แต่เรื่องเกรดเฉลี่ยเค้าไม่ค่อยเครียดนะคะ)
เหมือนว่าไม่ได้พยายามอะไรมาก แต่ก็ได้เกรดดีอยู่แล้ว
แล้วเค้าเป็นเด็กทุนด้วยค่ะ .. ไม่เคยเสียค่าเทอมเองเลย
ส่วนเราเกรดเฉลี่ยอยู่ที่ 3.4-5 ค่ะ.. ปานกลาง
ส่วนสอบทุน สอบมากี่รอบก็ไม่เคยได้เลยสักครั้งค่ะ
รู้สึกอนาถตัวเอง...
เรื่องที่สำคัญมากเลยก็คือเรื่องฐานะค่ะ
คืออย่างที่บอกไปว่าเค้ามาจากครอบครัวที่มีอันจะกิน
เค้าอยู่ในกรุงเทพฯค่ะ ตอนม.ต้นกับม.ปลายก็มาจากร.ร.คริสเตียนชื่อดัง
พ่อแม่เค้าแยกทางกันนะคะ แต่ทั้งพ่อทั้งแม่เค้าก็ฐานะดีทั้งคู่
พ่อเค้าก็ซื้อบ้านให้เค้าแล้วหลังหนึ่งตอนนี้ ส่วนพี่สาวเค้าก็เรียนอยู่ต่างประเทศ
ตัวเค้าเองเรียนจบตรีก็จะไปเรียนโทที่เมืองนอกเหมือนกันค่ะ
ทั้งพ่อทั้งแม่เค้า ต่างฝ่ายต่างก็จะส่งเงินมาให้เค้าตลอด
แต่กับเราคือฐานะปานกลาง.. เทียบเค้าไม่ได้เลยค่ะ
มาจากต่างจังหวัดด้วย เรียนจบป.ตรีแม่ก็บอกแล้วว่าถ้าอยากเรียนต่อ
ต้องทำงานหาเงินเรียนเองแล้ว
เลยรู้สึกว่าเราต่างกับเค้ามากๆ จนรู้สึกว่า
บางทีตัวเองอาจจะไม่คู่ควรกับเค้าด้วยซ้ำ
ไม่กล้าจะเรียกร้องให้เค้ามาสนใจเพราะรู้สึกว่าเราเทียบเค้าไม่ได้
จากทั้งหมดที่ว่ามา เหมือนเราอยู่กันคนละโลกเลยค่ะ
ไม่น่าจะมาคบมาเป็นแฟนกันได้เลย..
เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจให้เค้ามาบอกว่าชอบเรา...
....
ที่อยากถามก็คือว่า
1.เราควรจะเลิกกับเค้าดีมั้ยคะ กับปัจจัยหลายๆอย่างที่ว่ามา
และที่เค้าเป็นคนชอบผิดสัญญา มันอาจจะหมายถึงว่า
ต่อให้เราจะรอเค้า แต่เค้าอาจจะผิดคำพูดได้
2.คนที่ความคิดไม่ค่อยเหมือนกันเลย ชอบอะไรก็ไม่เหมือนกัน
แนวเพลง อาหารการกิน ความชอบส่วนตัว จะอยู่ด้วยกันได้มั้ยคะ?
หรือใครมีคำแนะนำอะไรก็ช่วยบอกหน่อยนะคะ..
ขอบคุณค่ะ